58. Een lekker ding

Gisteren reed ik een beetje rond en opeens stond er langs de kant van de weg een agent met een lasergun. Ik reed maar een kleine 12 kilometer te hard, maar natuurlijk moest ik stoppen. Tja, het was meteen al raak. Ik zat met mijn gedachten al bij het onderonsje met Claudia en had niet in de gaten dat ik al over de 60 km/uur zat. Voor je het weet, rijd je harder dan je denkt.
Goedemiddag, jongedame, haast? U rijdt hier in de bebouwde kom en daar geldt 50 km/uur.
Of meneer agent mijn rijbewijs en kentekenbewijs even mocht zien. Dat mocht en terwijl hij deze bekeek vroeg hij waar ik zo snel naartoe ging.
'Ik ben op weg naar een vriendin' zei ik, 'want ze wil mn nieuwe vriendje zien'. De agent keek naar binnen en vroeg: 'Waar is die vriend dan?' 'Daar zit ik in, meneer. Dat is deze auto. Hij is net nieuw.' De meneer agent keek nog eens op het kentekenbewijs en toen op het rijbewijs. Hij gaf de papieren aan me terug. Ik zei meteen er achteraan: 'Maar ik had helemaal niet in de gaten dat ik wat harder reed. Het is zo'n lekker ding.'
Wat? vroeg ie en hij boog zijn hoofd wat verder naar beneden en keek me nog een keer aan.
'Een lekker ding?' Meneer agent wenkte naar zijn collega met dat laserwapen, een soort mitraileur leek het wel en het zag er angstig uit. Die collega kwam van de stoep af en kwam naast 'm staan.
'Harry, wat doen we hiermee?' vroeg hij aan zijn maatje.
'Ik heb hier een lekker ding. Daar moeten we maar even extra naar kijken'. Dit voertuig bedoel ik, een paar dagen oud', voegde hij eraan toe en hij knipoogte bijna onmerkbaar even naar zijn collega (nou ja, onmerkbaar, vrouwen hebben zoiets feilloos in de gaten) Ik had 'm allang door natuurlijk en ik constateerde dat hij in een soort 'koninklijke meervoudsvorm' begon te spreken: 'Wij'. Dat schijnen officiële functionarissen gauw te doen om indruk te maken. Nou, als ie rond de 25 was, had íe vast meer indruk op mij gemaakt, want hij was volgens mij al ver over de vijftig, net zoals de richtlijnen van de bebouwde kom, dus wat dat betreft paste 'íe er wel bij. Rustig blijven en net doen of je neus bloedt is in dat soort situaties de beste remedie. Wij vrouwen weten wel met mannen om te gaan... Boos worden over een aanhouding heeft toch geen zin. Met mijn allerliefste glimlach vroeg ik quasi onschuldig: 'Krijg ik nou een bekeuring, meneer? Nee toch, voor die paar kilometertjes harder toch niet. Ik heb toch niks ergs gedaan en ik zal voortaan goed opletten.'Nou, vooruit, we zullen het door de vingers zien. Het ziet er allemaal prima uit. 'Wij' laten het bij een waarschuwing. Maar let voortaan vooral goed op de kilometerteller. Toen ik het raampje dichtdraaide, kon ik nog net horen: 'Ja, Harry een lekker ding, met alles erop en eraan...' Het zijn toch schatjes hè, die politiebinken, vooral met zo'n stoere pet op. Ach, politiemannen zijn ook gezond, zullen we maar denken...
Toen ik een stukje verder was, dacht ik opeens: Waarschuwing? Hij heeft me helemaal geen waarschuwing gegeven. Welke waarschuwing dan? Alleen een tip: let voortaan goed op de kilometerteller. Ja, dat wist ik zelf ook wel natuurlijk. En op de vraag: 'Harry, wat doen we hiermee?' had zijn maatje helemaal geen antwoord gegeven. Die stond er gewoon zwijgend bij. Goed observeren en luisteren is ook een kunst hè. Nou ja, dat is me wel toevertrouwd, denk ik. Volgens mij zat ie met zijn gedachten vast bij wat anders, toen hij nog eens naar mijn veiligheidsgordel keek... Typisch mannen. Daarom vertrouw ik deze gedachten maar weer toe aan het 'digitale papier'.

O ja, tot slot nog een goede tip (misschien helemaal overbodig natuurlijk): Let altijd maar goed op binnen de bebouwde kom, want de Politie schijnt tegenwoordig overal te staan met die wapens, die laserpistolen.
Waar een glimlach toch al niet 'ontwapenend' kan werken Mannen zijn toch makkelijk te beïnvloeden hè? Misschien moet ik de volgende keer toch een nog wat 'luchtiger blousje' aantrekken als 'voorzorgsmaatregel'.

© Matti, 24 april 2008
Reacties op mijn blogs stel ik altijd op prijs.