318. Lachen, lopen, douchen

- Kort stukje proza -

Als ik wil lezen, dan lees ik
Als ik wil lachen, lach ik
Als ik wil zingen, zing ik
Als ik moet huilen, huil ik
Als ik 'dag' wil zeggen, zeg ik: 'dag'
Als ik zin heb om te wandelen, dan wandel ik
Als ik zin heb om stil te zitten, zit ik stil
Als ik moet nadenken, dan denk ik
Als ik moet afwassen, was ik af
Als ik zin heb om te douchen, douche ik
Als ik wil slapen, slaap ik
Als ik wil vrijen, dan vrij ik

En jij?
Als je wilt lezen, dan zet je de tv aan
Als je wilt lachen, dan is het soms even, dan weer uitbundig
Als je wilt zingen, dan hoor ik je onsamenhangende versregels onder de douche
Als je moet huilen, onderdruk je het
Als je 'dag' wilt zeggen, dan neem je wel drie keer afscheid
Als je zin hebt om te wandelen, dan loop je het liefst afstanden
Als je wilt stilzitten, lukt het bijna niet
Als je moet nadenken, dan ijsbeer je
Als je moet afwassen, ga je eerst koffiezetten
Als je zin heb om te douchen, dan vraag je of ik ook kom
Als je wilt slapen, dan vraag je: 'ben je nog wakker?'
Als je wilt vrijen, dan weet ik het precies

Precies, dezelfde beweegredenen, maar dan anders
Heerlijk toch?

© Matti, 27 januari 2011
Reacties op mijn blogs stel ik altijd op prijs.

317. Overpeinzingen van Patrick

Vervolg op: 306. Het hoge woord

Patrick had zich naar voren gebogen en tegen haar gefluisterd: 'Nicole, ik hou van je'. Hij zei er vlug achteraan: 'Ik ken je nog maar nauwelijks en ik wil je nog beter leren kennen, Nicole.' 'Ik jou ook Patrick', antwoordde ze verlegen. Patrick hield haar handen vast en zo bleven ze een tijdje zitten. Opeens kwam de ober er weer aan. 'Heeft alles gesmaakt?' 'Ja uitstekend' zei Patrick. We willen graag nog twee cappuccino en dan graag de rekening'

'Alstublieft mijnheer, zei de ober, 'uw rekening'. Nicole keek stiekem even op het bonnetje. De rekening viel best mee, € 88,90 inclusief de beide cappuccino's, een goede fles wijn en een drie-gangen maaltijd voor twee personen. Daar was niets op aan te merken. Hoewel, dat kan niet iedere dag uit natuurlijk. Wellicht konden ze hier nog wel eens vaker gaan eten. 'Kan ik ook pinnen hier?' Ja hoor, loopt u maar even mee, daar achteraan bij de bar'. Patrick rekende af en stopte de man nog een briefje van vijf euro in zijn handen. 'Hier, voor de goed verzorgde bediening.' 'Dank u wel mijnheer.' Patrick kwam weer terug naar het tafeltje en Nicole zag dat hij opeens een bos bloemen in zijn handen hield. 'Hier voor jou, zei hij. 'Dankjewel, wat een mooie bos. Hoe kom je daar nu opeens weer aan?' 'Ik was hier vanmiddag al even om een leuk plekje uit te zoeken en te reserveren en toen heb ik dit alvast achteruit laten zetten. Het is gewoon een verrassing voor je'. Nicole keek blij verrast.

'We moeten zo ook maar eens gaan, Nicole. 'Ik moet nog even naar het toilet hoor' zei ze en ze verdween achter de glazen deur met het bordje 'toiletten'. Patrick zag dat het restaurant bijna leeg was. De laatste gasten waren al vertrokken. Achteraan zat nog een stel aan een tafeltje, maar maar de meeste tafels waren al verlaten. De ober liep er langs om hier en daar de kaarsjes uit te doven. Patrick wachtte tot Nicole weer terugkwam. Hij dacht nog even over haar na. Wat een prachtmeid. Een beauty, die gewoon nog single rondloopt. Bovendien: intelligent, creatief en spontaan. Hoe kon 't zo lopen? Zomaar ontmoet op een terrasje in het buitenland. Ongelofelijk, net als deze afspraak met haar, is dit echt? Hij kneep zichzelf nog even in zij linkerhand. Ja, dit was realiteit. Hij vond het bijzonder, dat ze hem ook aardig vond. 'Statistisch is bewezen dat aantrekkelijke vrouwen vallen op oerlelijke kerels', dacht hij. Maar met mij valt het wel mee toch?, ik ben geen Mat Demon-look-alike, maar lelijk is nou weer wat vergezocht. Hier en daar wat kleine pukkeltjes en een beetje ruwe scheerbeurt. Zet maar eens 20 of 30 mannen op een rijtje. Dat zijn echt niet allemaal celebrety's. Stel nou eens dat ze een heel ander type had verwacht, zo'n blonde adonis of zo'n Brad Pitt-type? Nee, dat kon hij zich niet indenken. Ze was gevallen - dacht hij - voor zijn bruine ogen. Hij moest grinniken over zijn uitleg van grondwaterlagen. Ze zat hem echt met grote onbegrijpelijke ogen aan te staren. Ach, het geeft toch niets dat ze geen Bèta-type is. Misschien wel beter zo. Wat zou ze van hem denken, wat zou ze van hem vinden?
Stapels met technische bladen aan leesvoer in de woonkamer?;
een onhandige kookkunstenaar, die de aardappels soms laat aanbranden, de gehaktballen of de tartaartjes veel te lang laat doorsudderen en dan uiteindelijk maar naar de chinees holt voor een portie bami of een kant-en-klaar magnetron-gerecht ophaalt bij de buurtsuper?; een natuurliefhebber, die zwerftochten maakt in zijn uppie in de bergen?. Hij vroeg zich vervolgens af: Hoelang wil ik eigenlijk nog alleen blijven? Heb ik niet iemand nodig die gewoon naast mij op de bank zit en mee wil helpen om lekkere maaltijden klaar te maken. Nog maar niet te spreken over de was, hij was er altijd weer te laat mee.
Ja, dacht hij, ik heb iemand nodig die er samen met mij op uit trekt,die zich na een lange enerverende wandeltocht uitgeput achterover laat vallen in 't gras en met je al stoeiend en schaterlachend de berghelling weer afrolt; iemand die meegaat op reis, leuke dingen doen, samen de liefde delen, onvoorwaardelijke trouw; een partner die je haar geheimen vertelt, samen zo'n nacht beleven die je...... ; samen wakker worden in elkaars armen; Iemand die je af en toe wat opbeurt...

Patrick schrok op uit zijn gepeins. Nicole was weer van achter uit het restaurant teruggekomen. 'Hey Patrick, hartelijk bedankt hé, voor deze avond', zei Nicole. Ze plukte een onzichtbaar pluisje weg van haar rechtermouw. 'De laatste tijd heb ik niet zo'n gezellige avond meer gehad'. Ze keek hem aan en zei: Patrick, ik geloof dat ik je aardig ga vinden. En je hebt mooie bruine ogen. 'k was niet bewust naar vriendschap op zoek hoor, maar het was een verrassing voor me dat je laatst bij mij voor de deur stond. Ze zweeg even en zei toen: 'Ga je een keer met me mee als ik ga lopen? Lopen? waar wil je heen lopen, hoe bedoel je? Toch niet weglopen hè? en hij pakte haar met beide handen beet. 'O, nee', lachte ze, 'ik bedoel sporten, gewoon een eind lopen, trainingspak aan en mijn reeboks. Je bent toch ook sportief?
Samen liepen ze het restaurant uit, naar de auto...

Wordt vervolgd

Lees ook de voorgaande blogs:
304. Een dinetje voor twee
302. Onverwacht bezoek
300. Een rit in de nacht
299. Kennismaking op de dansvloer
298. Mag ik even met je dansen?


© Matti, 27 januari 2011
Reacties op mijn blogs stel ik altijd op prijs.

316. De nacht

 -sonnet -

De nacht kent haar eigen grillige nukken
een worsteling tussen onrust, dromen en rust
je beleeft de nacht somtijds dommelend of bewust
totdat men abrupt het laken komt wegrukken

De lange nacht, voor velen een tijd van liefde en lust
na de passie uitgeput, tijd aan de vergetelheid ontrukken
de slaap niet vatten, de vermoeidheid bewust onderdrukken
van importantie is kalmte tot de morgen, nochtans uitgerust

Urenlang kun je 's nachts in het akelig donker turen
luisteren naar geluiden, die ver weg klinken en verdwijnen
soms komt de maan bleek door de gordijnen gluren

de koele nacht zal altijd na iedere zomerse dag verschijnen
de winternacht tergend lang soms, woelen en draaien, vele uren
tot de eerste zonnestralen vrolijk gaan schijnen


Geschreven in het kader van de 'Dag van het gedicht'
© Matti, 27 januari 2011
Reacties op mijn blogs stel ik altijd op prijs.

314. Mijn linkerhersenhelft is defect

Ben ik een verknipt figuur?
Heb ik een puberend brein?
Is mijn bovenkamer wel in orde?

Laatst heb ik ontdekt dat mijn linkerhersenhelft niet optimaal is. Denk nu niet meteen dat mijn bovenkamer totaal defect is of dat er iets vreselijks mankeert aan mijn geheugen, denkproces of mijn herseninhoud. Ook heb ik geen last van psychoses, schizofrenie, dementie of andere bedenkelijke symptonen. Eveneens neem ik geen toevlucht tot antipsychotica of neuroleptica. Van dyslexie, orthopedagogische afwijkingen of hersenbeschadigingen is - hoop ik - ook geen sprake. Niets van dat alles.

Het komt namelijk zo: afgelopen weekend heb ik samen met mijn zusje een bezoek gebracht aan het Nationaal museum van de Psychiatrie, Het Dolhuys. Dat klinkt nogal zwaarmoedig, maar ik kan je geruststellen: het is leuk!. Vooraf had ik natuurlijk even de website bekeken en dacht: het is misschien best interessant. De website bleek een goede afspiegeling te zijn van het museum en ik was dus ook zeker niet teleurgesteld. De inrichters van het museum hebben op een leuke, interactieve een attractieve wijze getracht om de psychiatrie wat meer 'inzichtelijk' te maken. Denk nu ook niet meteen dat ik in een opwelling alles wat met psychische ziektebeelden te maken heeft paraat moet hebben. Nee hoor. Mijn zusje interesseert zich namelijk in ziektebeelden, omdat zij een HBO-opleiding in de verzorging heeft en dus alles van verpleging wil weten. Helaas wil zij niet in de kraamverzorging, want dat had nou wel weer eens handig kunnen zijn, voor de toekomst...(misschien)
Psychiatrie is een medisch specialisme dat zich richt op de diagnostiek en behandeling van psychische ziektebeelden. Ook in het kader van een brede algemene interesse kan het dacht ik geen kwaad hier eens in te duiken.

Bij een museum over de psychiatrie horen dan natuurlijk ook - heel educatief - zelftests. Omdat ik mijn meeste psychiatrische aandoeningen wel kan analyseren, voor zover ik daartoe in staat ben. Ik besloot daarom maar te testen of ik mijn linker- of rechterhersenhelft meer gebruik. In de test worden vragen gesteld als:
Ben je meer ordelijk of meer chaotisch?
Houd je meer van algebra of meetkunde? (zowel mijn zusje als ik waren ervan overtuigd dat daarin geen verschil bestaat; het is Beta, dus allebei rekenwerk) en
Kom je meestal te laat?
Dat hakt erin. Je voelt hem al aankomen. Natuurlijk had ik niet verwacht dat er zo'n groot gat zou zijn: 16 punten voor rechts, 4 voor links!
Het is ontzettend goed geweest van mijn moeder dat ze de 9 maanden zwangerschap helemaal vol heeft gemaakt, voordat ik het levenslicht zag, maar misschien had ze toch nog even moeten wachten tot 9, 10 of 11 augustus ofzo. Als de linkerhelft nog niet af was geweest, voor 'ready fot take-off', dan had dat wellicht ook niet veel uitgemaakt. Als ze misschien een dag langer gewacht zou hebben met baren, waren er misschien meer punten toegevoegd in mijn rechterhersenhelft. Misschien had het trappelen van mijn beentjes wel te maken met: 'Help, even wachten, mijn linkerhersenhelft is nog niet af'. Tja, ik weet niet hoe alle signalen door mijn moeder zijn opgepakt. Misschien moet ik het haar nog een keer vragen.

Heel interessant is eigenlijk wel het volgende: volgens de hersenhelften-theorie staat de rechter hersenhelft voor creativiteit, muzikaal vermogen, emotionele expressie en associatief denken. Eigenschappen die hiermee in verband worden gebracht:
- artistiek, flexibel, spontaan
- houdt niet van routine, ongeduldig en wat slordig
- sociaal gericht
- niet punctueel, chaotisch, besluiteloos
- liever afleiding en fun, dan focus

Dus lieve vrienden, vanaf nu weten jullie het dus: als ik ergens te te laat ben, mijn huiskamer of keuken een bende is, of als je het bij mij wat slordig vindt: ik kan er helaas niets aan veranderen. Ook als ik iets volkomen onverwachts doe, maar niet kan beslissen, teveel klets of niet naar je luister: sorry, ik kan er echt niets aan doen, want volgens de test ben ik chaotisch en besluiteloos. Een brokkie ongeduld dus. Dat klopt wel en ik hoop dat het mij niet gaat opbreken bij het komende functioneringsgesprek, want je snapt 'm al: ik zie liever de fun in van zo'n ernstig onderhoud en verlies de focus op mijn doel. Dat is wel jammer, want temporele-, sequentiële- en analytische functies worden geassocieerd met de linkerhersenhelft, zoals ik elders weer las.
Kortom: mijn linkerhersenhelft is defect

Hier kun je zelf (op brainblot.com) de test doen: Hersentests {KLIK}
Je kent ongetwijfeld ook wel de test waar je met een draaiend poppetje kunt bepalen welke hersenhelft dominant is. Ik heb het ook uitgetest. Eerst draaide ze lustig de ene kant op. Volgens de test was daardoor mijn rechterhersenhelft dominant. Eigenlijk heb ik dat hierboven al beschreven, dus dat is bekend. Opeens viel ik van de ene verbazing in de andere. Het is een merkwaardig fenomeen. Terwijl ik keek, draaide ze namelijk opeens de andere kant op. Ik kan haar nu zelfs in een soort van 'switch-on switch-off' van links naar rechts en weer terug laten draaien. Volgens deze test zijn beide helften dan even dominant. Ik weet het niet meer en misschien moet ik mij wel eens grondig psychisch laten onderzoeken. Ik ben denk ik net zo verknipt als mijn beide hersenhelften.
Test draaiend poppetje: In welke richting draait ze? {KLIK}


© Matti, 13 januari 2011
Reacties op mijn blogs stel ik altijd op prijs.
Meer blogs lezen? Kijk hier voor het Overzicht van mijn blogs

313. Eén vlammende liefdesbrief

Afgelopen week ben ik eens gedoken in oude liefdesbrieven. Waarom, zul je je misschien afvragen...
Opeens kwam ik in mijn laptop weer een afbeelding tegen van de Franse beeldhouwster Camille Claudel (1864-1943). Zij intrigeert mij enorm. Een leven vol expressie, passie, wanhoop en onvoorspelbaarheid.
Eerst even een stukje historie:

Camille is pas achttien als ze haar eerste beeldhouwwerk tentoonstelt. Als ze 19 jaar is, ontmoet ze de 43-jarige Auguste Rodin, een kennismaking die haar leven zal bepalen. Ze is wellicht bekend geworden door haar 'geheime' relatie met de 24 jaar oudere - nu beroemde - Rodin.
Rodin is erg gecharmeerd van Claudels werk én voorkomen. Al snel is Camille Claudel niet alleen de leerling van de bekende beeldhouwer, maar ook zijn muze en maîtresse. Hun liefdesgeschiedenis is wereldberoemd geworden door hun overgeleverde brieven. Die brieven heb ik nog niet gelezen, laat staan doorgeworsteld, maar het lijkt mij uit literair oogpunt best interessant. Van dat wereldberoemde (haar liefdesbrieven) was mij eigenlijk niets bekend. Ik las het op een Franse website. Eigenlijk ben ik -stiekem - wel benieuwd wat zij allemaal aan haar lover schreef... Daarom heb ik even verder gespeurd en dat bracht mij op de vraag: 'Wat schreef ze eigenlijk aan haar lief?' Je hoopt dan zeer saillante details in haar brieven te vinden.
Helaas, niets van dat alles. Uit Claudels brieven kom je bijna niets te weten over haar vijftien jaar durende verhouding met Rodin, die qua leeftijd haar vader had kunnen zijn. De relatie was strikt geheim. Dat komt ook doordat Rodin al een vrouw en kind had. Hij trouwde met deze Rose Beuret pas vlak voor zijn dood.

Er is maar één vlammende liefdesbrief van Rodin over en van Claudel resteert slechts een brief waarin ze hem vraagt of hij voor haar een donkerblauw badkostuum met witte biesjes wil kopen, en meedeelt: 'Ik slaap helemaal bloot om me in te beelden dat u er bent', om te eindigen met: 'Bedrieg me vooral niet meer'. Je vraagt je dan af waarmee hij haar bedrogen heeft (en wellicht met wie), want dat komt nergens in de brieven tot uitdrukking. Ook probeer ik mij voor te stellen waarom ze dan helemaal bloot lag, terwijl ze aan hem dacht... Brieven van anderen werpen iets meer licht op de situatie. Zo heeft haar zeer katholieke broer Paul het erover dat abortus een misdaad is en dat Camille gek van berouw zou zijn geworden. Dat intrigeert mij. Natuurlijk hebben Auguste en Camille seks gehad (ze was immers zijn muze en maîtresse). Misschien was ze zwanger? Heeft ze abortus gepleegd? Ik weet het niet en wellicht zal niemand het antwoord weten...

Claudel hoopt met Rodin te trouwen, maar als hij weigert gaan ze uit elkaar. Haar reactie vinden we ook niet in brieven terug. Ik citeer een klein stukje uit één van haar brieven haar broer Paul. Eigenlijk moet je dan wel een klein beetje Frans kennen om het te begrijpen:

Camille Claudel à Paul Claudel 1932-1933 ?

Mon cher Paul,
Je dois me cacher pour t’écrire et je ne sais pas comment je ferai poster ma lettre. La femme de charge qui habituellement me rend ce service (contre graissage de patte !) est malade. Les autres me dénonceraient au directeur comme une criminelle. Car dis-toi bien, Paul, que ta soeur est en prison. En prison, et avec des folles qui hurlent toute la journée, font des grimaces, sont incapables d’articuler trois mots sensés. Voilà le traitement que, depuis vingt ans, on inflige à une innocente ; tant que Maman a vécu, je n’ai cessé de l’implorer de me sortir de là, de me mettre n’importe où, à l’hôpital, dans un couvent, mais pas chez les fous. Chaque fois, je me heurtais à un mur. A Villeneuve, paraît-il, c’était impossible. Pourquoi ? Je te donne en mille.

De betrokkenen zijn allemaal al dood, dus veel schade zal het niemand doen, als je er kritische opmerkingen bij zou plaatsen. In 1913, haar relatie met de dyslectische Rodin is dan al jaren voorbij, wordt Claudel onder dwang opgenomen in een psychiatrische kliniek, waar ze dertig jaar later - eenzaam en bijna volledig vergeten - overlijdt. De relatie met Rodin zal vast niet van een leien dakje zijn gegaan. Als ze jaren na het beëindigen van hun relatie onder dwang in een psychiatrische inrichting wordt opgenomen, is het wel heftig. Bij cultuurhistorie heb ik uiteraard wel van Rodin, maar niet veel van Camille Claudel gehad. Toch heb ik mij voorgenomen om te ontdekken of er nog meer aan het licht zal komen...


Zie ook:
http://www.kunstbus.net/kunst/camille+claudel.html
http://en.wikipedia.org/wiki/Camille_Claudel


© Matti, 10 januari 2011
Reacties op mijn blogs stel ik altijd op prijs.