De kop is Italiaans, maar dat zullen jullie misschien
nog wel vaker bij mij tegenkomen. Waar nodig vertaal ik het. Wees niet
bang: ik schakel weer over op Nederlands hoor!
-reisverslag-
(van: hyves blogger januari 2009 , Whahaha)
Vervolg op:
162. Out of my comfort zone
Buon giorno!
zaterdag 27 december - De jongens hebben gisteren mijn
laptop kunnen aansluiten op het Internet. Na veel gepruts met wat
kabels, is het dan toch gelukt. Er hangt nu een draad van 10 meter aan
mijn laptop, met een pluggetje achterin, dus ik hoop dat het goed gaat.
Hier zit ik dan, even een momentje voor mijzelf. Naast mij staat een
joekel van een kerstboom (wel heel mooi hoor) en op tafel een heerlijke
kop cappuccino. 'De jongens', om dat even nader toe te lichten, dat zijn
Giovanni en zijn broer Alessandro. Vanmorgen had ik weer even zin (zeg
maar: drang) om wat op het digitale papier te zetten. Wat is er veel
gebeurd in de afgelopen dagen.
Ik zit hier op een plek, waarvan ik een half jaar geleden nooit gedacht
zou hebben er te zitten. Om maar meteen voor de draad te komen: Ik zit
in Noord-Italië, na een treinreis van ruim 19 uur. In een klein dorpje
in Toscane breng ik de kerstvakantie door bij mijn vakantievriend en de
familie. Bovendien zit ik nog wel achter mijn eigen laptop, die ik
meeeggesjouwd heb. Als ik naar buiten kijk, dat zie ik het mistige
grijsgroene landschap. De heuvels zijn lang niet zo briljant als in de
zomer, maar het geeft iets vertrouwds. Bovendien is het nog stil. Alles
moet nog wakker worden, lijkt het wel.
Nadat ik mij vanmorgen heb opgefrist, een beperkt ontbijt heb gehad (na
de overdaad van twee dagen eten), vond ik het prettig om even weer
'contact' te hebben met de basis. Die basis is dan: even kijken op nu.nl
wat de laatste nieuwsfeiten zijn,
vrouw.blog.nl, snel inloggen op
hyves.nl en ooo, daar had je het al: diverse reacies op mijn laatste blog en opnieuw maar liefst een vijftigtal berichten in mijn inbox.
Als je een dag niet hebt ingelogd, dan loop je op hyves zo achter, lijkt
het wel. Ik reageer op een paar blogs en wat krabbels en dat is het dan
weer. De rest komt later wel. Natuurlijk kan ik heel veel vertellen,
dus laat ik maar beginnen met de treinreis en de aankomst. Zo'n lange
treinreis is best leuk, maar wel afzien. Grappig is het moment waarop de
meesten willen gaan slapen. Je zit elkaar aan te kijken, totdat iemand
arzelend vraagt:
'Wanneer zullen we de bedden naar beneden klappen?
Een ouder echtpaar, een paar leeftijdgenoten (een jong stel), het
andere meisje en ik delen de coupé. Gelukkig hoeven we niet te vechten
om een plek. Het stel, Helmut en Frieda, verdwijnt naar de bovenste twee
bedden. Het oudere echtpaar wil graag beneden, dus de midden-etage
blijft voor de beide dames over!.
Het is wat vroeger dan ik doorgaans gewend ben, even na twaalven, maar ik
zit
lig er niet mee. Ik kan beter een beetje uitgerust aankomen. Overigens,
veel slapen doe je in zo'n trein niet. Ik verdwijn naar het toilethokje
om mijn tanden te poetsen en me wat comfortabeler in nachtkleding om te
turnen (simple comme le jour: beha uit, truitje er weer over,
joggingbroek aan, tandenpoetsen and you're prepared to sleep a little
while. Terug in de coupé, schuif ik op de middenplek, laken en deken
ervover en ik neem mijn
'Duizend schitterende zonnen' van Hosseini weer ter hand, want dit superspannende en intrigerende boek, wil ik nog uitlezen.
Het wassen en tandenpoetsen 's morgens in zo'n klein toiletruimtetje van
een rijdende trein, is verre van comfortabel, maar na even vluchtig
'poedelen', kun je wel weer een beetje voor de dag komen. Behelpen dus,
maar ik ben het kamperen gewend met 'basic' voorzieningen. Ook het
luchten van de coupé, waar je een hele nacht met z'n zessen in hebt
geslapen, bleek broodnodig. Met een klein schuifraampje begin je echter
niet zoveel en de anderen beginnen al snel te klagen dat het koud is.
raampje dus weer naar beneden. Het zou een lange uitputtende dag worden.
Uiteindelijk zou moest ik 's middags om 17:23 uur aankomen, maar het
werd acht minuten later, dus over half zes. Ook over die hele treinreis
zou ik wel een heel blog vol kunnen schrijven, maar dat sla ik even
over. Mijn laptop had het op een gegeven moment 'begeven' en moest
hoognodig opgeladen worden, dus daar kon ik niet veel meer mee doen. Het
werd dus lezen (geen straf) en nog eens lezen.
Na Trento begon ik echt nerveus te worden. Ik vermoed niet dat de
medereizigers er iets van gemerkt hebben, dat ik trilde van de zenuwen.
Aan de buitenkant leek ik uiterst kalm, maar op diverse momenten had ik
heel wat afgepiekerd, net als de laatste paar weken. Supernerveus was
ik, bomvol vragen. Zou Gio er staan? Hoe zou ie reageren? Wat zou het
worden met de famiglia (familie). Hoe zou het samen met hem zijn, nadat
we in september - toen volop vakantietijd - afscheid hadden genomen? Zou
het stadje zo middenin de winter herkenbaar zijn? Zou ik makkelijk
worden geaccepteerd? Hoe zou de kerst verlopen? Kwam ik weer op de
logeerkamer boven of niet? Nog belangrijker: Wat verwachtte Giovanni van
me en ik van hem? Zou hij nog even hartelijk reageren? Wat zouden we
allemaal gaan doen tijdens deze elf dagen? Wat zou mijn 'bijdrage
precies inhouden? Kreeg ik de kans om 'di mama' te assisteren in de
keuken, of zou ze dat niet toestaan? (ik wil best wat leren van de
Italiaanse keuken). Belangrijker nog: wat verwachtte Giovanni van mij en
ik van hem? Toen de trein eindelijk op Firenze S.M.N.(Florence
Centraal) stopte, pakte ik mijn spullen en ging tussen de andere
passagiers naar buiten.
'Ciao Mààaati, la mia principessa, contento che stai qui, benvenuto' (Hallo, Mààtti, mijn prinsesje) hoorde ik opeens en twee armen omklemden me en hij zoende me hartstochtelijk.
'Buon Giorno Giovanni,ciò che un lungo viaggio in treno',
antwoordde ik in mijn beste Italiaans.(Wat een lange treinreis). De
vlinders in mijn buik schenen zich opeens genoodzaakt te voelen met
kracht naar buiten te vliegen en ik voelde me ontzettend blij dat ik er
was en opgelucht. Ik had bijna de tranen in mijn ogen staan. Door alle
consternatie had ik zo snel Alessandro en Stefano (zijn zoontje) niet
gezien, die met hem meegekomen waren.
'Buon Giorno, Alessandro. Buon Giorno Stefano, quello che stai facendo grandi.(Hallo
Stefano, wat word jij al groot) Nouja, ik had dat joch natuurlijk nooit
klein gezien, maar zo'n compliment doet zo'n bambino wel goed dacht ik.
Ze pakten mijn spullen op en we liepen door de hal naar buiten. Even
verderop stond de auto van Alessandro. Gio en ik namen plaats op de
achterbank (ik kroop tegen Giovanni aan) en Alessandro, met Stefano
naast hem, fungeerde als een soort taxichauffeur. We zetten koers naar
het zuidwesten. Eerst keek ik mijn ogen uit in Firenze, de mooi
verlichte stad. Overal guirlandes en kerstversieringen, duizenden
lichtjes. Een sprookje. Een compleet andere wereld dan in de zomer.
Daarna trok het mooie Toscaanse landschap weer voorbij. Zo in de winter
leek het allemaal wat somberder en het begon namelijk al bijna donker te
worden. Je moet het ook weer niet te veel idealiseren en romantiseren,
bij ons zijn de kerstmarkten ook heel sfeervol.
Voor de meeste Italianen begint het traditionele kerstdiner al op kerstavond,
la vigilia di Natale, en dus niet zoals in Nederland
gebruikelijk op eerste Kerstdag. Daarom was het belangrijk dat ik de 23e
al uit Nederland vertrok. Ze wilden dat ik bij dat diner zou zijn. Het
was een stukje rijden, maar zodra we er waren wilde ik mij natuurlijk
omkleden en opfrissen. Daarna dan ook meteen aan tafel. Ik had eigenlijk
ook wel trek in eten, na een paar broodjes 's middags onderweg in de
trein. Kerst wordt in Italia ook doorgaans in famiglia, met de familie,
gevierd. Een bekend spreekwoord luidt dan ook:
Natale con i tuoi, Pasqua con chi vuoi, ofte wel; Kerstfeest met je familie, Pasen met wie je maar wilt.
Nadat ik eerst 'di mama'(Andrea) en de rest van de familie had begroet
(Allessandro & Roberta met Stefano en Danilo en de derde op komst)
Lorenzo & Renata, Nicoletta (de zus (22) van), zio Carlo e zia
Marcella,
een
'ome en tante', ging 'mama' eerst mee naar mijn slaapvertrek. Ik
begreep uit het armengezwaai en de woordenstroom dat Alessandro en
Roberta met de kids op de logeerkamer lagen. Voor mij was de kamer
achter klaargemaakt. Ze klopte op een stapel handdoeken, die op het
voeteneinde uitgestald lag en ik lachte en zei gewoon:
grazie, è bene.
(het is prima zo). Ik plofte mijn koffer op het bed. Daarna ging ik mij
opfrissen, mijn witte jurk aan, de lading pakjes mee en aan tafel. Het
was inmiddels al over half acht, ze hadden op mij gewacht (hee, dat
rijmt). Ik kreeg de stoel tussen Gio en Nicoletta in en keek aandachtig
hoe het er allemaal aan toeging. Ik ben niet Rooms Katholiek (wel
degelijk christelijk opgevoed), dus ik sla geen kruisje. Je moet het
Katholicisme wel respecteren, al heb ik er wel veel vragen over (De
'instructies' vanuit Rome bijvoorbeeld). De pakjes waren allemaal onder
de grote mooi verlichte kerstboom gezet (Een enorme boom in de hoek van
de kamer) en iedereen zag er op zijn
Paasbest
Kerstbest uit. Het uitpakken, kwam pas na de maaltijd. Ik hoopte dat
mijn cadeautjes die ik uit Nederland had meegenomen, bij iedereen in de
smaak zouden vallen. In ieder geval had ik de Hollandse kerstster, die
ik voor 'di mama' had meegetorst, al gegeven toen ik arriveerde en daar
was ze heel blij mee. De dampende schalen kwamen op tafel en het
hoofdgerecht bestond uit vis: Spaghetti ai frutti di mare per poi
continuare con Orate, persoonlijk door 'di mama' voorbereid, een bodem
van spaggetti, met lekkere vis erover.
Over
het nagerecht bestaan in Italië niet zoveel veschillen, wat bij alle
Italianen op het kerstmenu staat, zijn Panettone of Pandoro. De eerste,
de pannetone komt oorspronkelijk uit Milano (Milaan). Het is een soort
cake gevuld met rozijnen, gedroogd fruit en noten. Ze maken het meestal
in een mooie tulbandvorm. Hetzelfde geldt voor de Pandoro. Die lekkernij
komt oorspronkelijk uit Verona. Het is een zoet brood, een beetje
cakeachtig, met veel boter, waardoor hij een mooie goudgele kleur
krijgt. De ingrediënten, rozijnen, gedroogd fruit en de noten, schijnen
de vruchtbaarheid te bevorderen, volgens de verhalen. Oeps...zou Roberta
veel Pandone gegeten hebben?. Ik zal dus maar een bescheiden stukje
nemen...
De meeste mensen die een oven hebben (wie niet in Italië?), maken hem
zelf. Toen di mama uit de keuken terugkwam en de pandoro met chocolade
erover op tafel zette, zat iedereen te glimmen. Smullen, dat deden we,
reken maar! Veel mensen gaan naar de messa di mezzanotte, de
kerstnachtmis, maar pas nadat ze thuis of bij vrienden een overvloedige
maaltijd hebben geconsumeerd. Smulpapen zijn het dus wel.
Eerst komt nog een verhaal over de kerstcadeaus, het zangduo 'Stefano en
Danilo', een moment samen op de kamer met Giovanni en dan die mooie
betoverende nachtmis....
[
wordt vervolgd , ik kan niet alles in één keer kwijt, wat een lang verhaal al...]
© Matti, 5 januari 2009
Reacties op mijn blogs stel ik altijd op prijs.
Dus moet ik altijd weer glimlachen als ik een dergelijk kaartje ontvang.
