173. Bei negozi (prachtige winkels)
170. Regali de Natale (Kerstcadeaus)
166. Natale con i tuoi (kerstfeest in familiekring)
162. Out of my comfort zone
160. Romance in Toscane (deel 3)... relaxen in de zon
152. Romance in Toscane (deel 2)... het dilemma
144. Romance in Toscane (deel 1)... de ontmoeting
130. Mijn schoenenwinkel
----------------------------------------------------------------
Poggibonsi, Toscane, 27 december 2008
Al
een paar weken was ik diep aan het nadenken. Toen de uitnodiging kwam
om met Kerst en Nieuwjaar naar Noord-Italië te komen, ging mijn brein
even als een razende aan het werk. Wat was alles toch in een snel tempo
gegaan. Mijn vriendin Carla en ik hadden de zomervakantie in Toscane
doorgebracht. We hebben mooie kunsthistorische dingen gezien. Wat hadden
we genoten van de zon, de wijn en het landschap. Bovendien hadden we
diverse leuke mensen ontmoet. Dat veranderde voor mij van het ene in het
andere ogenblik in een serieus contact. Ik had het zelf niet in de
gaten. Eenmaal weer thuis, kwam ik tot het besef dat Giovanni misschien
wel de belangrijkste omkeer was in mijn onstuimige leventje. Ver van het
warme Toscane, bleek dat de verliefdheid toch overgegaan was in liefde.
Tenminste, dat was mijn conclusie. Ik begon mezelf allerlei vragen te
stellen: 'Waarom was ik niet gewoon met Rob, de overbuurjongen,
meegegaan? Waarom was ik in Nederland niet gewoon tegen iemand
aangelopen? Dat had het misschien allemaal wat makkelijker gemaakt.
Hoeveel studievrienden heb ik niet gehad, die allemaal om me heen liepen
te draaien? Waarom had Eduard, die jongen op de zaak, die altijd zo
glimlachend naar me keek, me nooit mee uitgevraagd?
Vervolgens ga je op vakantie, kom je een leuke Italiaan tegen en 'klik'. Eenmaal weer terug in Nederland, denk je: 'Ach, een vakantieliefde, dat gaat wel weer over en ik spreek toch geen Italiaans. Ik wil geen relatie in het buitenland, ben je gek. Dat wordt niks. Ik sprak erover met vriendinnen, met het 'thuisfront', met vrienden en met mensen die een relatie met een Italiaan hebben. Mijn broer Peter zei meteen, toen ik daar een weekendje was in november: 'Meid begin er niet aan, je bent nu gelukkig, wie weet wie je de komende tijd nog tegen het lijf loopt. Laat het voor wat het is en zet het uit je hoofd. Het zijn allemaal macho's daar en de één na de andere rijdt een scheve schaats. Ik wil jou niet over vier jaar ongelukkig zien.
Misschien had hij wel gelijk. Ik geloof dat het toen vanaf dat moment begonnen is met onzekerheid en twijfel. De morgen daarop werd ik badend in het zweet wakker: een nachtmerrie, na het lezen van dit alarmerende artikel over Italiaanse mannen en hun gedrag. Overspel door Italianen is tot 'geaccepteerde gewoonte' verheven en bovendien schrikbarend hoog. 'Trouw nooit met een Italiaan', is de boodschap... De meeste mannen daar schijnen wel scheef te gaan. Dat wilde ik absoluut niet gaan ervaren in mijn leven. Als iemand voor mij gaat, dan moet het voor 100% zijn. Ook wil ik niet 'gedeeld' worden met een ander. Nouja, dacht ik, het artikel gaat niet over mij, ik ben nog lang niet getrouwd, uitzonderingen bevestigen de regel en ik liep misschien op alle zaken vooruit. Als ik naar Toscane op wintervakantie zou gaan, dan was ik vastbesloten om door te vragen (ook met mijn zesde zintuig) en te 'polsen' hoe het met hem zit op zn werk enzo, of hij eerder vriendinnnen had, hoe dat was, hoe hij de toekomst ziet enzovoorts. Toch maar op wintervakantie naar Italië of de invitatie afzeggen? Een vreselijk dilemma. Ik kwam er niet uit. 'Meid, volg gewoon je hart', zei Carla, mijn vriendin. Volgens mij is hij het waard. Je bent hartstikke gek op 'm , dat ziet iedereen.
Toen begon ik weer te peinzen: 'een relatie onderhouden, is voor mijn gevoel wel meer dan 'elkaars handje vasthouden' en een vluchtige kus. Toch voel ik zo aan dat Giovanni eerlijk is en heus niet achter mijn rug om met een ander aan de zwier gaat. Maar wist ik het zeker? Nee? Moest ik als een 'controlfreak' achter hem aangaan en via-via al zijn gangen gaan napluizen? De 'klik' was er en die kon ik niet wegstoppen. Weer kwamen de vragen, duizenden vragen waar ik geen antwoord op wist. Betekende het dat mijn leven een ommekeer had gekregen, dat mijn toekomst misschien wel in Italië zou komen te liggen? Wat zou het allemaal brengen? Hoe moest het met mijn baan? Zou Giovanni wel in Nederland willen wonen? Hoe gaat dat als je met een buitenlander trouwt? Of moet je gewoon gaan samenwonen? Moet ik al mijn spaargeld spenderen om heen en weer te gaan reizen? Wat ik niet kon ontkennen dat ik veel voor Giovanni voelde. Hij had iets.. iets... ondeugends en onbevangen... Niet dat ik met de eerste de beste date de lakens ga delen, maar met Giovanni voelde het goed. Hij is aardig, is intelligent en bovendien heeft ie een lekker lijf, dat valt niet te ontkennen. 'k Geloof dat ik voor zijn lachende bruine ogen en zijn quasi-achtige en jongensachtige blik ben gevallen'.
Er gebeurde bovendien nog iets in de laatste week van onze zomervakantie. Daar moest ik opeens aan terugdenken:
Carla,
Giovanni, nog twee vrienden en ik zaten in een barretje in Firenze. Het
is in Italië gebruikelijk dat je gewoon bij de tap gaat zitten, omdat
men veronderstelt dat als je bij een tafeltje gaat zitten, je dan
bediend wil worden en dat wordt uiteraard in rekening gebracht. Daar
zaten we dan, ik met een heerlijk glas rode wijn. Opeens gaat de deur
open en komt er een meisje met lang zwart haar binnen gerend. Voordat ik
het besef staat ze vlak voor Giovanni. Furieus was ze. Nog maar
nauwelijks was ze binnen en begint een heel verhaal af te ratelen,
zoiets van: 'Seduttore suino, Vorrei non si poteva vedere' (bedrieger,
vuilak, ik wil je niet meer zien) tegen Giovanni. Ze keek heel boos en
wees daar bij ook naar mij. Ik kon nog iets begrijpen van: 'con bionda' (met
die blonde). Zo'n felheid had ik nog bij niemand gezien in Toscane. Ze
gaf direct daarop een klap met haar hand op Gio's linkerwang, riep nog
iets van 'arrividere' (de groeten)' en verdween met dezelfde
vaart, een paar stevige passen waarmee ze binnen gekomen was, weer naar
buiten. Nog geen halve minuut duurde het korte spektakel. Oeps dat kwam
hard aan. Het leek wel een plot uit een Wildwest-film. Perplex was ik
ervan en ik wist even niet wat ik moest doen. Ik was vreselijk
geschrokken. Ik bleef even stil en wit weggetrokken zitten en keek
Giovanni vragend aan. Hij had niets teruggedaan of gezegd. Ik begreep
meteen wie die meid was, zn ex-vriendin.
Chi è quello, come sta? (wie is dat, hoe heet ze?) vroeg ik en hij mompelde: 'Felicia'. We hebben er de volgende dag nog lang over doorgepraat. Ik wilde het naadje van de kous weten. Het was inderdaad zijn vriendin geweest, waarmee hij het kort daarvoor - om mij - had uitgemaakt.
Daar zat ik dan, op de rand van van het bed. De avond van de 27e december, vier dagen voor het einde van het jaar. Weer kwamen de vragen. Ik dacht terug aan de heerlijke zomer, aan die gebeurtenis, de periode van twijfel daarna, de treinreis naar Noord Italië drie dagen terug...Ik dacht terug aan alle adviezen van mensen, aan mijn opvoeding. Ik ben streng opgevoed en het devies luidt: geen seks voordat je getrouwd bent. Bomvol vragen zat ik. Hoe deden andere stellen dat? Je moet elkaar toch ook ontdekken en leren kennen? Niet alleen emotioneel, maar ook lichamelijk. Maar hoe deden ze het vroeger? Bleven ze braaf naast elkaar zitten op de bank, totdat je 'netjes' ten huwelijk werd gevraagd? Vast niet. Natuurlijk, ik had eerder een relatie gehad, met Gerard. Dat was echter definitief over. Gerard was de liefde van mijn leven, dacht ik toen. Opeens bleek destijds dat hij een ander had...En nu? Ik was op reis gegaan, naar mijn vakantievriendje.
Ja, in de trein had ik in mijn gedachten al het hele scenario overdacht. Maar wat gebeurde er als het niet voorspoedig ging? Stel dat het over een jaar toch allemaal misloopt? In gedachten was ik al bij hem, waren we aan het zoenen en voelde ik Gio's handen al achter mijn schouderbladen, zo naar beneden glijden. Ik zou vast en zeker gezegd hebben: Gio, that's wondefull, please come and sitdown' Nee, ik hoefde misschien helemaal niets te zeggen. Ja, als ik hem zag, dan kwamen allerlei stoute gedachten boven. Ik zou het niet erg vinden als zijn stevige handen zouden afglijden naar beneden. Ik zou dicht bij hem willen zijn, nog dichter bij hem dan huid-op-huidcontact. Ik wilde zijn hart voelen, zijn liefde... Meteen daaropvolgend weer de gedachte: nee, geen seks, nog niet, ik laat het niet zover toe. Hoe zouden ze er thuis tegenaan kijken? Alhoewel, ik ben geen zestien of zeventien meer. Ik ben al een paar jaar het huis uit. 'Ik ga mijn eigen weg'. Mijn gevoel zat me vreselijk in de knel. Ik besloot eerst te gaan douchen. Ondertussen schoten mijn gedachten alle kanten op. Hier stond ik, in een douchecelletje, ver van huis, in een vreemd land en ik werd aangetrokken door een merkwaardig onstuimig gevoel in mijn binnenste. Alsof een leger van vlinders naar buiten wilde komen, maar ik ze niet kon laten gaan... Het contact met de nieuwe 'famiglia' was warm en hartelijk. Voor mijn gevoel werd ik geaccepteerd, was ik er op mijn gemak. Dat kwam denk ik ook door de gezellige aanwezigheid van Nicoletta, zijn zus. Dat klikte ook prima. Maar ik was natuurlijk voor Giovanni gekomen, dat wisten ze hier allemaal. En hij had me ook heel hartelijk omhelsd toen ik met de trein aankwam...
Toen
ik klaar was met douchen, dacht ik aan alle dingen van de afgelopen
periode, maar ook aan de opvoeding van huis uit. Ik begon zachtjes te
snikken. Wat wilde ik eigenlijk? Waarom was ik zo emotioneel? Was ik
bang voor wat komen ging? Kon ik niet beslissen? Ik zat daar maar, op de
rand van mijn bed. Ik had alleen mijn badjas aan en droeg alleen mijn
slipje eronder, toen 'mijn' kamerdeur zachtjes opgenging ...
Ik trok mijn badjas wat steviger om mij heen... Natuurlijk, je hoeft niet te raden. Het was Giovanni. Hij kwam de kamer in en ging naast me zitten. Met beide handen pakte hij mijn beide wangen beet, keek me in mijn ogen en zei:
'Maaaatti, la mia principessa, che cosa è? (mijn prinsesje, wat is er?) Perché piangi? (Waarom huil je?)
Omdat ik mij beter in het Engels kon uitdrukken: zei ik hem: 'That's difficult to explane, Gio, a lot of feelings which confuse me. It's not about you or your family. Several thoughts about my youth, my family, my last boyfriend, my position, my, my...'Maatti, don't be worry, i believe that i can understand you, è tutto giusto' (het komt allemaal goed) Ik fluisterde terug: 'Thank you, grazie, Giovanni, per le gentili parole (Bedankt voor je lieve woorden).
Hij trok me achterover op bed en mijn badjas viel open. Zij sterke armen sloeg hij om mij heen en hij kuste me zachtjes op mijn mond. Met zijn rechterhand veegde hij een traan uit mijn ogen. Ik voelde hoe hij ook zachtjes mijn borsten aanraakte. Een lichte rilling ging door mijn lijf. Mijn benen, die ik tot dat moment nog zo krampachtig tegen elkaar had gehouden, liet ik ontspannen. Even, heel even, wil ik me verzetten maar mijn beide armen blijven slap naast mijn lichaam liggen. Ik voelde hoe zijn vingers onder het elastiek van mijn slip door begonnen te strelen.
Het was dat moment geloof ik, dat ik besloot alle heen en weer slingerende gedachten te laten varen...
Ik had nog maar één gedachte, toen hij zachtje fluisterde: 'la mia principessa, ti amo...'
Aantal woorden: 1.944
Pfff, wat een lang verhaal weer. Sorry mensen, het moest eruit..
© Matti, 29 januari 2009
- persoonlijk blog -
Grazie per aver letto il mio blog!
Bedankt voor het lezen van mijn blog
Reacties op mijn blogs stel ik altijd op prijs.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten