262. De overgang

Meestal heb je het niet zo in de gaten, maar op een gegeven moment is het zover: dan komt de overgang in beeld. Je gaat wat nerveuzer worden en door allerlei stemmingswisselingen gaan tegen die tijd de dingen anders dan voorheen. Het is een onvermijdelijk moment, niemand kan eraan ontkomen. Vrouwen niet en mannen niet. Als het eenmaal zover is, weet je dat onherroepelijk een nieuwe periode in je leven gaat aanbreken. Bij sommigen gaat het gepaard met hevig beven als het zich aandient, anderen reageren wat laconieker. Je kunt er immers geen invloed op uitoefenen. Nachtelijk zweten als een otter die zeven dagen bij de Cabora Bassasam in de Zambezirivier in de weer is geweest, kan er ook bij horen. Het klamme zweet verschijnt sommigen op het voorhoofd als een Johan van Oldebarneveld die op het schavot staat te bibberen vlak voor de executie. Heel lijkt alsof half Nederland toegestroomd is om te kijken naar het moment surprême. Misschien denk je alsof iedereen jou aanstaart, maar het schijnt mee te vallen. Iedereen overkomt het. De overgang, van eind 2009 naar de start van 2010. Laat ik je gerust stellen: het duurt maar even, een fractie van een seconde.
Als ik terugkijk naar het afgelopen jaar, blijft een aantal dingen mij bij. Natuurlijk, velen hebben het NOS-jaaroverzicht gezien, dus ik hoef het hier niet nog eens dunnetjes over te doen.
Het neerstorten van het Turkse toestel, vlucht KL1951 op 25 februari jl. en de vreselijke gebeurtenissen op Koninginnedag op 30 april blijven in mijn geheugen gegrift. Bij dat laatste was ik zelf op een paar honderd meter afstand getuige. Het kolderieke blog dat ik geschreven had, is in de digitale prullenbak verdwenen, want ik vond het niet passend meer. Ik zal een foto publiceren (hierbij) van wat me nog sterker is bijgebleven dan die zwarte auto tegen de Naald. Ook waren er allelei vrolijke gebeurtenissen in het Oranjepark in Apeldoorn, die door de gebeurtenissen 's middags als een slappe kwarktaart in elkaar stortten. Als ik de beide foto's bekijk, dan is het contrast enorm. Zo is het leven soms ook, bol van tegenstrijdigheden en wisselende situaties, droevige en mooie momenten..
Ook de zanger Michael Jackson overleed. Natuurlijk, een heel rijtje bekende Nederlanders, die ook zijn overleden, zoals Martin Bril, Josine van Dalsum en Ramses Shaffy. Ook daar is al heel veel op het Internet over gezegd.

Dan resteert ook nog enige informatie over mijn persoonlijke wel en wee. Het ging goed op mijn werk en heb er een prima functioneringsgesprek gehad, dat resulteerde in een klein beetje salarisverhoging (en dat in de recessietijd). Daarnaast heb ik ook heel wat stormachtige ontwikkelingen in mijn privéleven meegemaakt. Over een aantal gebeurtenissen schreef ik blogs, soms met ludieke of kolederieke ondertoon, maar ook puur vanuit mijn gevoel. Helder staat me bij het overlijden van iemand in mijn kennissenkring, die na een heftige ziekteperiode is overleden. Vijf maanden na het vaststellen van de onafwendbare ziekte, moest ze de strijd uiteindelijk opgeven. Familie, vrienden en kennissen stonden allen met een bloem aan het graf. Ze was net de vijftig gepasseerd.
Ook heb ik een zeer onstuimige relatie gehad, waarvan ik dacht dat het de liefde van mijn leven zou zijn. Negen maanden heeft het geduurd en ik zag na eind juni jl. mijn toekomst als het ware in duigen vallen. Toen ik het betraande spiegelbeeld met droevige ogen aankeek, heb ik heel hard geschreeuwd: 'Het is niet waar, waarom moet dit mij overkomen?' Het bleek wel waar en ik heb ook geroepen tegen datzelfde spiegelbeeld: 'Je moet sterk zijn, er komen betere tijden'.
zevenennegentig blogs heb ik dit jaar geschreven. Het hadden er meer kunnen zijn, maar door persoonlijke omstandigheden heb ik twee maanden blogpauze gehad. Ach, uiteindelijk ben ik best tevreden. Leuke reacties gehad en ook prachtige schrijfsels bij anderen gelezen.
Trouwens, ik ben niemand iets verplicht en ik wil mijzelf ook niet opdrijven. Komend jaar wil ik proberen wat meer kwalitatieve blogs te produceren en ook de frequentie zal wat lager worden. Dat komt wellicht ook door mijn plannen om een tijdje naar het buitenland te gaan. Echter, het Internet is wereldwijd. Recepten en korte reflecties dienen uiteindelijk geen enkel literair- of taalkundig doel.

Tenslotte nog: hyves, dit sociale netwerk.
Ja, een heuse ontmoeting in de sauna, geheel onverwacht met een andere hyver. Ook heb ik ontdekt dat het woord 'ontvrienden', gekozen tot woord van het jaar, in mijn hyves-lijstje wel heel direct tot explosie kwam. Na heuse aantijgingen van zogenaamde 'vrienden' en vergelijking met dubieuze diva's, heb ik resoluut moeten schrappen in mijn 'vrienden'lijst. De aanleiding was het plaatsen van enkele profielfoto's waarin men mij met een andere onbekende vergeleek en dat in mijn schoenen schoof. Zonder pardon werd ik als mede-beheerder van een leuke schrijf-hyves geschrapt.




Het stoeien met profielfoto's vind ik nu eenmaal leuk en dat blijf ik ook doen. Soms zegt het iets over mijn stemming. Daarnaast staan er heus wel echte foto's van mijzelf op mijn hyves, maar ik ben hier voornamelijk om te bloggen, niet meer, niet minder. Mijn privé houd ik een beetje afgeschermd. Wie niet wil lezen, moet dan maar kiezen... Gevolg was wel van de hele commotie november jl. dat ik essentiële privé-informatie ook van andere websites heb moeten verwijderen, want ik houd niet van gesnuffel in mijn privéleven. Internet heeft veel voordelen, maar evenzovele nadelen.

Van sommige hyves-vrienden vind ik het heel erg, dat ze bij mij vertrokken zijn, want aan sommigen heb ik dierbare herinneringen.
(A, L, G, E en N). Als ik ze zo op een rijtje zet, dan vormt het toevalligerwijs het woord ALGEN. Tja, die zijn soms lastig en hardnekkig. Daarmee wil ik niets over die personen zeggen. Wel ben ik heel blij dat de meeste vriendinnen en vrienden zijn gebleven en zich niet aan laster hebben gestoord. Ik blijf het onverkwikkelijk vinden dat sommige mensen er kennelijk geen punt van maken om een ander diep te grieven en de grond in te boren.
Wat ik wel jammer vind, dat sommigen nu heel weinig nog van zich laten horen. Wie de schoen past...

Wat betreft mijn plannen voor 2010: Goede voornemens, zo gezegd. Iedereen heeft ze vast wel. Stoppen met roken is bij mij niet aan de orde, want ik vind roken smerig en ongezond en ik rook niet. Drinken blijf ik wel, zij het beperkt, want als je dan toch over verslaving spreekt, een goed glas rode wijn (Merlot, Zuidkaap) en cappuccino, daar mag je bij mij mee aankomen. Een beetje caffëine, alcohol en tannine brengt geen wezenlijke schade toe.
- relaxter doorgaan met werken (er moet uiteindelijk brood op de plank komen, tenminste goed beleg)
- proberen Philip en Lili Freriks in de zomer in Parijs op te zoeken (kort)
- de aanzet maken voor het uitgeven van mijn eerste boek (ik hoop dat het lukt)
- een tijdje (3-4 maanden) naar het buitenland om wat onderzoek en ervaring op te doen op taalkundig gebied
- meer aandacht geven aan mijn persoonlijke vrienden
- beter nadenken over sociaal onrecht, toekomstverwachtingen, seksualiteit, gezondheid en privacy.
- aan mijn gezondheid blijven werken, door minimaal elke dag een half uur te bewegen (anders dan de vingertjes op het toetsenbord)
- een lijstje (persoonlijke brief) maken, hoe ik de ideale partner zie en wat ikzelf te bieden heb. Een paar dingen blijf ik wel doen: alles van de positieve kant bekijken, respect voor anderen houden, kwebbelen, schrijven en lezen. Stoor me niet als ik in een goed boek verzonken ben.
- voor de rest: veel lachen, ook om mijzelf, want zonder humor en een vleugje zelfspot is het leven saai.

Dit was dan mijn laatste blog voor 'de overgang'.
Ik wens al mijn trouwe - en andere- hyvesvrienden een heel goed, gelukkig en gezond 2010

(Tussen haakjes: evenzovele, is dat één woord? (op mijn gevoel, maar ik kijk dat begin volgend jaar na)


© Matti, 31 december 2009
Geplaatst op hyves.nl
Reacties op mijn blogs stel ik altijd op prijs.

261. Overgang (senryu)

het einde nadert
rumoerige overgang
rustig weer verder


© Matti, 30 december 2009

260. Gesprek met Carla

- persoonlijk blog -

Het is erg lastig om alle woorden, gedachten en emoties weer te geven, dus het blijft een impressie.
Hiemee sluit ik ook mijn 'avontuur' af. Einde van de reeks dus, einde van mijn 'Romance in Toscane'.
Vervolg op 237. Alle fine inaspettata

Als ik Carla met één woord zou moeten omschrijven, dan zou ik zeggen: fascinerend. Het is mijn hartsvriendin. Een leuke spontane meid, net als ik: extravert en ze straalt een zekere rust uit. Die rust bij haar is pas de laatste jaren gekomen. Ze is de tweede dochter uit een gezin van vier kinderen. Vanaf de laatste klas (groep 8) van de basisschool kennen we elkaar al. Zij kwam bij een roomse school vandaan, 'ontsnapt' aan de strenge educatie bij de nonnen. Die 'opvoeding' heeft lange tijd een zekere 'rem' bij haar veroorzaakt, maar op de middelbare school werd ze gelukkig wat losser. Samen fietsten we naar de Nassausingel en aan het einde van de lessen weer terug. Tegenwoordig zien we elkaar lang niet regelmatig meer. We zijn allebei inmiddels verhuisd, maar zien elkaar geregeld. Op het moment dat we contact hebben, hoeven we elkaar alleen maar aan te kijken om elkaar te begrijpen. We weten werkelijk alles van elkaar, van de manier waarop we op dingen reageren, onze eerste vriendjes, welke muziek we graag horen, hoe we ons voelen, vrouwenperikelen, welke kleren we het liefst dragen en van welke dingen we genieten. Carla is een paar centimeter langer dan ik, heeft bruine ogen en donker haar, dat ze vaak in een staartje samenbindt. Ze kan soms voor de buitenwereld nonchalant reageren, maar denkt ook heel lang over dingen na. 'Wacht even hoor', is een gevleugelde uitspraak van haar. Dat zegt ze meestal voordat ze ergens op gaat reageren, neemt dan een paar slokken koffie of thee en gaat dan van start. Ze houdt eveneens als ik van leuke casual kleding, wat soms haaks staat op het matelpakje dat ze veel overdag draagt. Ze werkt bij een advocatenkantoor, waar ze een soort 'baken in de branding' is. Het is wel handig dat ze mij kan helpen met ingewikkelde formulieren en dergelijke. Ze zegt ook steevast, als er ergens iets niet deugt, 'daar moet je werk van maken.' Voor een beschimmelde sinaasappel bij de supermarkt, gaat ze rustig terug. 'Daar moet je op reclameren' zegt ze me soms wel eens, als ik ergens iets raars heb. Meestal helpt het niet zoveel en bij de Belastingdienst zeker niet. Het heeft mij drie dagen gekost om over te stappen naar een andere zorgverzekeraar. Een puzzel was het, maar dankzij Carla betaal ik nu ruim € 16,-- minder per maand in 2010 voor hetzelfde pakket. Carla is soms hilarisch, maar ze weet de weg in 'papierwinkelland' goed te vinden. Naast de verschillen in karakter en manier van reageren, hebben we ook veel overeenkomsten. Natuurlijk: we houden beiden van cappuccino, de bekende Italiaanse koffie. Dezelfde maat beha. Dat is zelfs eens handig gebleken tijdens een vakantie. Verder is het zo dat we elkaar even bellen om te tippen als er een leuk programma op tv is, of als we zin hebben weer even bij te kletsen.


2 juli 2009
Nog maar net had ik die middag, toen ik weer thuis was van mijn reis, de telefoon neergelegd, of Carla belde mij vijf minuten later weer terug.'
Ik kom naar je toe en blijf een nachtje slapen? Goed? Dan gaan we morgen de stad in. Even wat gezelligs doen'
O meid, dat is altijd goed en nu zeker. Je weet het toch, prima'
Het was een uur of negen die avond, toen de bel ging: Carla. Eenmaal boven gekomen, zei ze, ik had het kunnen weten: 'Wacht even hoor'. Ze hing haar jas op en smeet haar weekendtas tegen het muurtje in de hal. Ze liep met mij mee naar de kamer en sloeg haar armen om mij heen.
'Het is onvoorstelbaar. Hoe is het gebeurd?'
Op het moment dat ik wilde antwoorden, sprongen de tranen spontaan in mijn ogen en moest ik vreselijk snikken.
'Laten we maar even op de bank gaan zitten'
Carla trok mij tegen zich aan en na een poosje had ik mijzelf weer een beetje hervonden. Ik vertelde haar in geuren en kleuren wat er in Toscane gebeurd was en hoe moeilijk het was om uiteindelijk weer te vertrekken daar.
'Hoe kon hij het doen? Hij leek me zo open minded'
'Het was de blik in zijn ogen, de manier waarop hij opzij keek en de flauwe glimlach om zijn mond'. Mijn besluit had ik in een fractie van een seconde genomen. Het is voorbij. Over en uit. Definitief. Ik voel me zo vernederd en gegriefd. Ik ben er helemaal kapot van. Hoe, hoe....'
'Meid ik vind het gewoon k*t voor je.'
Opnieuw sprongen de tranen in mijn ogen. 'Weet je, ik had mij de toekomst zo anders voorgesteld. Een baan in het buitenland. Misschien wel binnenkort samen trouwen, daarna... weet je Car, ik hield houd echt van hem, maar ik weet dat ik het nu moet wegstoppen.'
Bij de gedachte aan dat alles, moest ik slikken. Waarom was ik zo hopeloos verliefd geworden? Ik wil ontsnappen aan de pijn, maar het lukt haast niet.
'Hij is je gewoon niet waard, je verdient beter. Hij weet niet wat hij weggegooid heeft'. Wat nu dan? Ga je hem nog bellen of schrijven? Is er nog een kans op nieuw begin?
'Nee, het vertrouwen is weg. Het komt niet meer goed. Giovanni heeft mij voor mijn ogen bedrogen. Ik kan denk ik best goed invoelen en een karakter beoordelen, maar ik heb mij grandioos vergist. Dit had ik nooit verwacht. Negen maanden heeft het geduurd, waarin we elkaar veel hebben gemaild, gebeld en vijf keer intensief gezien hebben. Het is over.'
Het werd een lange avond. Na een kop cappuccino, praten we nog heel lang en de fles wijn gaat later op de avond nog open. Het is al tegen tweeën, als ik naast Carla in bed lig. Mijn hoofd op haar nachthemd. Even later is die nat en mijn schouders schokken zachtjes. De huilbuien komen weer. Carla houdt haar arm om mij heen. 'O, het is zo waardeloos, zo gemeen. Hier op jouw plek lag hij ook', zeg ik gesmoord. 'Ik heb alles gegeven, mijn diepste binnenste ontsloten.' Carla zegt niets. Ik voel haar hand om mijn schouder en even later ook haar rechterhand beneden op mijn onderbuik. Ze wrijft zachtjes.
'Nee zeg maar niets', fluistert ze. 'Ik begrijp het. Nee het is niet wat je denkt. Ik wil gewoon bij je zijn. Je proberen helemaal te begrijpen. Ik val niet op vrouwen zoals je weet, we kennen elkaar toch door en door, maar het doet zo'n pijn hè, hier en vooral in je hart. Je hoeft je niet vies, smerig of weggegooid te voelen. Denk ook aan de mooie momenten met hem en bewaar die als herinnering. Er komt heus een dag dat je weer gaat stralen, al voelt dat nu zo niet.'

Als ik de volgende ochtend wakker word, staat Carla naast mij, met een blad. Twee kopjes thee, wat crackers en twee schaaltjes yoghurt. Ze was er eerder uit en voelt zich helemaal bij mij thuis, alsof het haar eigen domein is. Dat spontane, daar geniet ik van. Ik denk aan haar woorden van vannacht. Carla is wijs en ze heeft denk ik wel gelijk. Ik probeer sterk te zijn en dingen van de zonnige kant te gaan bekijken. Ik wil wel de familie ('di mama' en Nicoletta) nog een keer ontmoeten. Het waren lieverds. Wie weet...
De dag lijkt ons toe te lachen. Die middag gaan we samen de stad in. 'Statten' dus.

Naschrift 29 december:
Het is nu een half jaar later na deze gebeurtenissen. Eindelijk heb ik alles een beetje 'een plek' kunnen geven en kijk met nieuwe verwachtingen naar dingen die komen gaan in 2010. Dit moest ik voor mijn gevoel schrijven om alles een beetje af te kunnen sluiten. Dit blog kon ook niet anders, ik moest mijn gevoel de ruimte geven.


Lees hier de voorgaande (persoonlijke) blogs:
238. Natural Activity
237. Alle fine inaspettata
233. Una sorpresa (Een complete verrassing)
222. Silenzioso svegliarsi
215. Protezione Solare
207. Bella Prospettiva
178. Ik ga mijn eigen weg
173. Bei negozi (prachtige winkels)
170. Regali de Natale (Kerstcadeaus)
166. Natale con i tuoi (kerstfeest in familiekring)
162. Out of my comfort zone
160. Romance in Toscane (deel 3)... relaxen in de zon
152. Romance in Toscane (deel 2)... het dilemma
144. Romance in Toscane (deel 1)... de ontmoeting
135. Gesprek met tante Janny
130. Mijn schoenenwinkel

Matti, 29 december 2009
Reacties op mijn blogs stel ik altijd op prijs.

255. Cappuccinoblog (8)... Uit de kleren

'Goedemorgen, wil je even uit de
kleren gaan, je gaat op de foto voor een kalender.' Je baas zal het maar vragen, als je op een zekere morgen kantoor binnenstapt. De medewerkers van een Britse cosmetische kliniek (Transform) is het onlangs gevraagd. Naar voorbeeld van de stewardessen van Ryanair kennelijk. De ‘modellen’ die een plek op een kalender krijgen, zijn tussen de 25 en 57 jaar en ondergingen eerder een plastisch chirurgische ingreep, variërend van rimpelvullers en chemische peelings tot liposucties en borstvergrotingen. Welzijn, goede doelen of niet, maar meewerken aan een dergelijke kalender, nee dankjewel. Dan liever ontslag.
*

'Cappuccinoblog', een kort sfeerblog van maximaal 100 woorden.
Idee: http://espressostories.com/

 

Kijk hier voor het oorspronkelijke artikel in de Britse krant 'Sun':
Cosmetic surgery calendar [KLIK]







© Matti, 2 december 2009
Reacties op mijn blogs stel ik altijd op prijs.

Mededeling: Mochten de marketingmedewerkers van mijn organisatie dit cappucinnoblog lezen en op 'spontane' ideeën komen: Nee, ik ga dus niet voor mijn werkgever uit de kleren, voor geen enkel commercieel doel.