291. A lazy day

-My first blog from 'down-under'-

Yes, my friends know it.. I'm down-under.
Today I've got some specials to tell. We had a lazy day yesterday, our second day in Sydney, we went together with two boys from our hostel to Darling Harbour in evening. I't s amazing. You can walk around in the harbour-area, from there you can make trips by boat and so on. We take a lift to a high building and from there the overview was marvellous. We made several pictures and the wetter was perfect today, a little bit warmer then in the Netherlands I suppose. 26 degrees. Then, in afternoon, we went to Bondi Beach, the most famous beach over here.

O, gut, ik ben al helemaal overgeschakeld in Aussie-style. (spreek uit: ozzie). Na ruim 23,5 uur vliegen zijn we om 08.12 uur 's morgens geland op Kingsford Smith Airport in Sydney. Een monster-vlucht, met tussenstops in Dubai en Bangkok. Jullie begrijpen het: ik ben down-under, ruim 16.640 kilometer van huis. Ik ben hier naartoe gegaan voor vakantie, familie- en vriendenbezoek en studie. Een combi-trip dus. Bovendien blijf ik nog wel een tijdje weg. Zeker 3,5 maand, misschien langer.
Na aankomst moesten we even twee uurtjes bijkomen in ons hostel. Van een jetlag heb ik nog niet veel last gehad, want onderweg hebben we ook geslapen.
In ons hostel kunnen we gebruik maken van gratis (free) Internet. Dat is nog eens wat anders dan toen we vertrokken uit Europa. Op de luchthaven waar we vertrokken, betaalde je een euro voor een paar minuten.
Het is hier echt fantastisch, een wereldstad. Bruisend. Allereerst hebben we na aankomst uiteraard de Starbucks opgezocht, voor een pittige kop bruin vocht. Gisteren hebben we de stad een beetje verkend en vandaag (dag 2) hebben we een soort slenterdag (lazy day) gehad en allerlei winkels bezocht en ook het beroemde Opera House. Gisterenavond zijn we zijn door twee jongens gevraagd, om mee naar Darling Harbour te gaan, nadat we 's middags eerst naar 't strand zijn geweest. We ontmoetten verder nog twee local boys van Sydney hier en ze zeiden: 'You both look lovely and sweet', Dutchie girls', ..Nou ja, dat zal best, dachten we, maar wij bleven lekker relaxed in 't zonnetje liggen.. (Nee, wees niet bezorgd, ik ga heus niet aanpappen met de eerste de beste Australiër, slangentemmer of schapenboer, maar contacten leggen en opbouwen kan nooit kwaad toch?) De vakantie begint al heerlijk. Darling Harbour (een soort Schevevingenachtig-toeristenplekje in Australië) ligt vlak bij het centrum. Heel leuk al die bedrijvigheid in de haven, met veel (toeristen)boten. Pyrmont Bridge ligt in het midden van deze binnenhaven. Je kunt er uiteraard rondvaarten maken en langs de kade staan allemaal verkoopstalletjes. We werden uiteraard verleid om een donut te nemen...
Heel leuk, de bedrijvigheid hier. Vanaf een hoog gebouw hadden we een prachtig uitzicht over de haven. Wel handig dat ze een auto hadden en dag zeg je natuurlijk geen nee om gratis mee te rijden...

Ik weet niet of ik veel aan bloggen zal toekomen, maar hier is dus alvast een impressie. Wie weet, blijft het bij dit ene schrijfsel. Eén ding staat vast: we gaan genieten. In de stad heb ik ook al echte UGGS gescoord. Bij navraag blijken ook die hier te worden ingevoerd. Ze worden in Korea en China en weet ik waar allemaal gefabriceerd.

Onze verdere plannen: vervolgens gaan we over een week richting het zuiden (met een Domestic flight) naar Adelaide. We willen een rit van 2.900 km maken met de beroemde trein, de Southern Railway, door de outback. Uluru, de monoliet die op de Werelderfgoedlijst staat, willen we uiteraard gaan zien en dan weer verder door Australië 'toeren', naar het westen: Perth, waar ik probeer een maandje wat te studeren. Dan gaan we de westkust langs (hopelijk zonder opgevreten te worden door een krokodil of gebeten te worden door een slang of giftige spin) en vliegen tenslotte naar het Zuidereiland van Nieuw Zeeland. Zo kom je nog eens ergens. Ik probeer zo nu en dan te updaten en de naaste vrienden en familie krijgen heus een kaartje van mij uit Ozzieland. Ik heb me tot op heden nog geen moment verveeld en ja heus: ook Venz-hagelslag en Bolletje-beschuit heb ik hier al in de supermarkt gezien. Kortom: it feels like home
Alleen erg gek om te zien dat de zon rond het middaguur in het Noorden staat. Het is even wennen. Met een hoedje probeer ik wat teveel zon, dat hier door het gat in de Ozonlaag schijnt te komen, tegen te houden, dus ik ben onherkenbaar, hahahah....

Voor degenen die denken: waar doet ze het allemaal van: van mijn eigen spaarcentjes en qua tijd heb ik even onbetaald verlof, als het ware een halve sabbatical.

© Matti, 25 april 2010
Reacties op mijn blogs stel ik altijd op prijs.

290. Niet down, maar 'down-under'

Met mijn knieën opgetrokken zit ik op de grond, voor mijn garderobekast. Naast mij liggen stapels kleding uitgestald: topjes, broeken, sweaters, ondergoed, kousen, leggings, bikini's, badpak, badlakens, handdoeken, sokken en noem maar op. Daarnaast een selectie schoenen, waaronder bergschoenen, 'nette' schoenen', pumps, die ik uit de andere kast heb getrokken. Tegen de muur staat een grote rugzak van 60 liter, met topvak en zijvakjes, die ik onlangs bij een sportzaak heb aangeschaft. Vervolgens liggen er stapels boeken, een toilettas, fotocamera, mijn laptop, een EHBO-kit,een haarföhn, deet, sunblock, parfums, zonnebril, zaklantaarn en nog meer persoonlijke (dames)spullen.
Ik ben namelijk mijn reisbagage aan het inpakken, spulletjes voor ruim drie tot vier maanden verblijf in het buitenland. Inmiddels is alles geregeld, vluchten geboekt, de treinreizen, familie en kennissen gemaild en nog eens gemaild, afspraken met mijn vriendin afgestemd. De buren heb ik ingeseind, dat ze rustig hun radio de komende maanden keihard mogen zetten en zich door alle weekblaadjes en aanbiedingsfolders heen mogen worstelen, die ze op mijn deurmat vinden. Mijn buurvrouw zal voor de planten zorgen en familie en vrienden zijn op de hoogte van allerlei informatie voor noodgevallen.
Wat is namelijk het geval? Ik ga op reis, niet even naar Roermond of Keulen op en neer, maar verder weg, helemaal 'down-under'. Naar Australië dus. Vervolgens reis ik ook nog door naar New Zealand. Ja beste vrienden, ik heb mijzelf gepromoveerd tot backpacker eerste klas.

Daar zit ik dan, puzzelend en sorterend. Het valt niet mee om orde in de chaos te scheppen. Het lijkt wel de uitverkoop van de Turkse bazar, als je mijn 'slagveld' bekijkt. De hele handel woog namelijk vorige week nog 47 kilo. Daarna heb ik het gereduceerd tot 34 kilo. Na twee avonden puzzelen en rigoureuze besluiten, is het gewicht geslonken tot 27 kilo.
Nu moet er dus nog 7 kilo verdwijnen, want het maximum bagagegewicht is 20 kilo, de handbagage daargelaten. In een kleine 'daypack', zitten mijn belangrijkste spullen voor onderweg: twee flesjes water, paspoort en reispapieren, snoep, zoals drop en chocolade, boeken over Australië en New Zealand, de Rough Guide, een Ipod met mp3-muziekjes, 'personal care' en noem nog maar een rits prullaria op.
Het allermoeilijkste is om te besluiten wat je achter moet laten. In ieder geval heb ik drie topjes minder, ook het ondergoed is geslonken, maar daar heb ik weer waspoeder voor in de plaats gedaan. Kortom, het schiet niet op. Het is nog 6 dagen voor 'ready for take-off'. Nog twee dagen werken, daarna ben ik vrij, maar er moeten nog heel wat boodschappen gehaald.
Hoe is dat nu zo allemaal gekomen? Daarvoor moet ik iets eerder beginnen:

September 2009 - Het is drie maanden na mijn 'avontuur' in Italië (een debacle). Mijn vriendin Carla en ik zaten aan de grote tafel in de kamer. We hadden net gegeten, toen het gesprek op alle gebeurtenissen van de afgelopen tijd terecht kwam. "Wat moet ik nu verder?, zei ik een beetje down. 'Wat moet er van mij terecht komen?. Met mijn vuist sloeg ik op tafel en barstte in snikken uit. 'Al heel wat vriendinnen zijn getrouwd, sommigen hebben al een kind en als je iemand echt leuk vind, word je bedrogen. Kijk eens naar Inge, haar zoontje is twee en de tweede is op komst'. Een tijd bleef ik met mijn hoofd tussen mijn handen zitten. Carla legde haar arm om mij heen en zei: 'Blijf toch niet zo mokken en 'down' zitten staren. Er is meer van het leven te maken hoor, dan alleen hard werken en 's avonds zitten lezen en bloggen. Ik ga even een cappuccino maken. Dan kikkeren we allebei op, want jij maakt mij straks ook nog treurig'. Ja, ze heeft gelijk en kent mij als geen ander (op de familie na)
'Waarom ga je niet iets doen, naar Zuid-Amerika, de ruïnes van de Inca's bekijken in Peru of naar de States, een tour door de Grand Canyon of desnoods helemaal naar het andere eind van de wereld, gewoon naar het smeltende poolijs varen of ga naar China, een tocht over de muur maken'. Floortje Dessing heeft ook al veel meer gezien dan de bossen in Drenthe of de Biesbosch.
Carla opperde allerlei ideeën. 'Zelf wil ik er ook wel een tijdje tussenuit', zei ze. 'Bedenk jij eens wat, waar we samen naar toe kunnen. 'Nou, Nieuw Zeeland bijvoorbeeld', zei ik.'Het is een schitterend land' (ik kan het weten, want als kind heb ik daar een tijdje gewoond). 'Australië lijkt mij ook wel wat. Misschien kan ik wel een studie oppakken daar of een baan zoeken'.

Zo kwamen we van het ene op het andere idee, van een korte reis van een maand tot een jaar buitenland. Het resultaat is dat ik uiteindelijk - samen met mijn vriendin - op 21 april a.s. vertrek voor een combinatie van backpacken, familie- en vriendenbezoek, contacten vernieuwen, een korte taalstudie (voor International students) en zo 'hoppen' we via diverse plekken in 'Ozzieland' naar "Sheepland'. Volgens enkele mensen die ik gemaild had is het er 'exciting, amazing, awsome, extremely motivating en bloody beauty', om maar enkele superlatieven te herhalen. Over enkele maanden komen we weer terug. Gelukkig kan ik een tijdje met onbetaald verlof en van wat spaarcentjes gaat het allemaal gebeuren. Gelukkig hebben we tijdig geboekt (vroegboekkorting), zodat het kostenplaatje uiteindelijk haalbaar is.
En zo komt het dat ik nu, half april 2010, op de grond van mijn appartement zit om de laatste zeven kilo kwijt te raken. Van de bagage wel te verstaan. Met het lopen en reizen, zal ik ook wellicht zeven kilo kwijtraken, wie zal het zeggen...
Gelukkig verkopen ze allemaal lekkere dingen daar down-under, zoals de handgemaakte chocolade. Daar kunnen de Belgische pralines haast niet tegenop... Bovendien zoeken we iedere avond een bistro, eettent of restaurantje op en de Australische wijnen zijn ook niet te versmaden.
Kortom, Matti is 'om' en gaat 'down-under'. Zowel Australië als New Zealand hebben een prachtige flora en fauna. Dolfijnen, walvissen, koala's, kangaroes, papegaaien, allerlei vogels, maar ook krokodillen, hagedissen, giftige slangen en giftige spinnen, zelfs haaien voor de kust.
In een Australische krant las ik dat je ook moet oppassen op het toilet:
Een man, die het kleine kamertje wilde bezoeken, ontdekte tot zijn grote schrik een heuse python in de toiletpot, 'almost twice his size'. Lees hier het artikel: Snake found in toilet(Engels) {KLIK}


Mr Peberdy said it was rare to find a carpet python in a toilet."It's quite unusual he's living in the toilet,'' he said. "He's not going in there for food. He's obviously going in there because it's a good place to hide.
"But it would certainly give anyone a fright - it'd scare the pants off you, well, you've probably already got you're pants off, but it'd scare you if you found it.'' He had one piece of advice to Top Enders: "Look before you sit!''

Het lijkt mij ook geweldig om allerlei mensen te ontmoeten en nieuwe contacten op te doen. Ik volg gewoon mijn hart om eens heel ergens anders te 'snuffelen'. Wie weet is het een enorme ervaring. Vast wel. Als voorbereiding heb ik al diverse films bekeken, waaronder 'AUSTRALIA'. Nu hopen dat ik niet aan een Australische cowboy, kamelenfokker, krokodillenjager of New Zealandse schapenboer blijf hangen, want dat soort typen ziet er wel uit om op te vreten', maar meestal zijn ze zo introvert als wat. Misschien is dat een ongenuanceerd vooroordeel. Ik vergeet het maar weer meteen. Enfin, we zullen het zien en zo af en toe laat ik wel een krabbel of www achter...


© Matti, 15 april 2010
Reacties op mijn blogs stel ik altijd op prijs.
Meer blogs lezen? Kijk hier voor het Overzicht van mijn blogs

290. Niet down, maar 'down-under'

Met mijn knieën opgetrokken zit ik op de grond, voor mijn garderobekast. Naast mij liggen stapels kleding uitgestald: topjes, broeken, sweaters, ondergoed, kousen, leggings, bikini's, badpak, badlakens, handdoeken, sokken en noem maar op. Daarnaast een selectie schoenen, waaronder bergschoenen, 'nette' schoenen', pumps, die ik uit de andere kast heb getrokken. Tegen de muur staat een grote rugzak van 60 liter, met topvak en zijvakjes, die ik onlangs bij een sportzaak heb aangeschaft. Vervolgens liggen er stapels boeken, een toilettas, fotocamera, mijn laptop, een EHBO-kit,een haarföhn, deet, sunblock, parfums, zonnebril, zaklantaarn en nog meer persoonlijke (dames)spullen.
Ik ben namelijk mijn reisbagage aan het inpakken, spulletjes voor ruim drie tot vier maanden verblijf in het buitenland. Inmiddels is alles geregeld, vluchten geboekt, de treinreizen, familie en kennissen gemaild en nog eens gemaild, afspraken met mijn vriendin afgestemd. De buren heb ik ingeseind, dat ze rustig hun radio de komende maanden keihard mogen zetten en zich door alle weekblaadjes en aanbiedingsfolders heen mogen worstelen, die ze op mijn deurmat vinden. Mijn buurvrouw zal voor de planten zorgen en familie en vrienden zijn op de hoogte van allerlei informatie voor noodgevallen.
Wat is namelijk het geval? Ik ga op reis, niet even naar Roermond of Keulen op en neer, maar verder weg, helemaal 'down-under'. Naar Australië dus. Vervolgens reis ik ook nog door naar New Zealand. Ja beste vrienden, ik heb mijzelf gepromoveerd tot backpacker eerste klas.

Daar zit ik dan, puzzelend en sorterend. Het valt niet mee om orde in de chaos te scheppen. Het lijkt wel de uitverkoop van de Turkse bazar, als je mijn 'slagveld' bekijkt. De hele handel woog namelijk vorige week nog 47 kilo. Daarna heb ik het gereduceerd tot 34 kilo. Na twee avonden puzzelen en rigoureuze besluiten, is het gewicht geslonken tot 27 kilo.
Nu moet er dus nog 7 kilo verdwijnen, want het maximum bagagegewicht is 20 kilo, de handbagage daargelaten. In een kleine 'daypack', zitten mijn belangrijkste spullen voor onderweg: twee flesjes water, paspoort en reispapieren, snoep, zoals drop en chocolade, boeken over Australië en New Zealand, de Rough Guide, een Ipod met mp3-muziekjes, 'personal care' en noem nog maar een rits prullaria op.
Het allermoeilijkste is om te besluiten wat je achter moet laten. In ieder geval heb ik drie topjes minder, ook het ondergoed is geslonken, maar daar heb ik weer waspoeder voor in de plaats gedaan. Kortom, het schiet niet op. Het is nog 6 dagen voor 'ready for take-off'. Nog twee dagen werken, daarna ben ik vrij, maar er moeten nog heel wat boodschappen gehaald.
Hoe is dat nu zo allemaal gekomen? Daarvoor moet ik iets eerder beginnen:

September 2009 - Het is drie maanden na mijn 'avontuur' in Italië (een debacle). Mijn vriendin Carla en ik zaten aan de grote tafel in de kamer. We hadden net gegeten, toen het gesprek op alle gebeurtenissen van de afgelopen tijd terecht kwam. "Wat moet ik nu verder?, zei ik een beetje down. 'Wat moet er van mij terecht komen?. Met mijn vuist sloeg ik op tafel en barstte in snikken uit. 'Al heel wat vriendinnen zijn getrouwd, sommigen hebben al een kind en als je iemand echt leuk vind, word je bedrogen. Kijk eens naar Inge, haar zoontje is twee en de tweede is op komst'. Een tijd bleef ik met mijn hoofd tussen mijn handen zitten. Carla legde haar arm om mij heen en zei: 'Blijf toch niet zo mokken en 'down' zitten staren. Er is meer van het leven te maken hoor, dan alleen hard werken en 's avonds zitten lezen en bloggen. Ik ga even een cappuccino maken. Dan kikkeren we allebei op, want jij maakt mij straks ook nog treurig'. Ja, ze heeft gelijk en kent mij als geen ander (op de familie na)
'Waarom ga je niet iets doen, naar Zuid-Amerika, de ruïnes van de Inca's bekijken in Peru of naar de States, een tour door de Grand Canyon of desnoods helemaal naar het andere eind van de wereld, gewoon naar het smeltende poolijs varen of ga naar China, een tocht over de muur maken'. Floortje Dessing heeft ook al veel meer gezien dan de bossen in Drenthe of de Biesbosch.
Carla opperde allerlei ideeën. 'Zelf wil ik er ook wel een tijdje tussenuit', zei ze. 'Bedenk jij eens wat, waar we samen naar toe kunnen. 'Nou, Nieuw Zeeland bijvoorbeeld', zei ik. 'Het is een schitterend land' (ik kan het weten, want als kind heb ik daar een tijdje gewoond). 'Australië lijkt mij ook wel wat. Misschien kan ik wel een studie oppakken daar of een baan zoeken.

Zo kwamen we van het ene op het andere idee, van een korte reis van een maand tot een jaar buitenland. Het resultaat is dat ik uiteindelijk - samen met mijn vriendin - op 21 april a.s. vertrek voor een combinatie van backpacken, familie- en vriendenbezoek, contacten vernieuwen, een korte taalstudie (voor International students) en zo 'hoppen' we via diverse plekken in 'Ozzieland' naar "Sheepland'. Volgens enkele mensen die ik gemaild had is het er 'exciting, amazing, awsome, extremely motivating en bloody beauty', om maar enkele superlatieven te herhalen. Over enkele maanden komen we weer terug. Gelukkig kan ik een tijdje met onbetaald verlof en van wat spaarcentjes gaat het allemaal gebeuren. Gelukkig hebben we tijdig geboekt (vroegboekkorting), zodat het kostenplaatje uiteindelijk haalbaar is.
En zo komt het dat ik nu, half april 2010, op de grond van mijn appartement zit om de laatste zeven kilo kwijt te raken. Van de bagage wel te verstaan. Met het lopen en reizen, zal ik ook wellicht zeven kilo kwijtraken, wie zal het zeggen...
Helaas Gelukkig verkopen ze allemaal lekkere dingen daar down-under, zoals de handgemaakte chocolade. Daar kunnen de Belgische pralines haast niet tegenop... Bovendien zoeken we iedere avond een bistro, eettent of restaurantje op en de Australische wijnen zijn ook niet te versmaden.
Kortom, Matti is 'om' en gaat 'down-under'. Zowel Australië als New Zealand hebben een prachtige flora en fauna. Dolfijnen, walvissen, koala's, kangaroes, papegaaien, allerlei vogels, maar ook krokodillen, hagedissen, giftige slangen en giftige spinnen, zelfs haaien voor de kust.
In een Australische krant las ik dat je ook moet oppassen op het toilet:
Een man, die het kleine kamertje wilde bezoeken, ontdekte tot zijn grote schrik een heuse python in de toiletpot, 'almost twice his size' . Lees hier het artikel(Engels) {KLIK}


Mr Peberdy said it was rare to find a carpet python in a toilet."It's quite unusual he's living in the toilet,'' he said. "He's not going in there for food. He's obviously going in there because it's a good place to hide.
"But it would certainly give anyone a fright - it'd scare the pants off you, well, you've probably already got you're pants off, but it'd scare you if you found it.'' He had one piece of advice to Top Enders: "Look before you sit!''

Het lijkt mij ook geweldig om allerlei mensen te ontmoeten en nieuwe contacten op te doen. Ik volg gewoon mijn hart om eens heel ergens anders te 'snuffelen'. Wie weet is het een enorme ervaring. Vast wel. Als voorbereiding heb ik al diverse films bekeken, waaronder 'AUSTRALIA'. Nu hopen dat ik niet aan een Australische cowboy, kamelenfokker, krokodillenjager of New Zealandse schapenboer blijf hangen, want dat soort typen ziet er wel uit om op te vreten', maar meestal zijn ze zo introvert als wat. Misschien is dat een ongenuanceerd vooroordeel. Ik vergeet het maar weer meteen. Enfin, we zullen het zien en zo af en toe laat ik wel een krabbel of www achter...


© Matti, 15 april 2010
Reacties op mijn blogs stel ik altijd op prijs.

289. Chaos en tumult op trouwfeest (deel 2)

vervolg van blog 288. Chaos en tumult op trouwfeest (deel 1)
Lees daarom eerst Deel 1


Zoals gezegd, er kwamen vrienden uit België en uit het noorden van het land, collega's van de zaak en diverse hyves-vrienden. Voor sommigen was het flink zoeken vanaf de N207. Om kwart voor zeven stonden er diverse auto's vast aan het begin van het Beijerswegje. Een vrij zware Renault Megane was vastgelopen in de berm, vlakbij de afvalwaterzuivering. Er ontstond een opstopping, toen bij de rotonde diverse auto's wilden ontsnappen uit de file. Er verscheen uiteindelijk een motoragent om het verkeer te regelen. Doordat ook de twee tractoren met de leden van de Boerenbloaskapel er langs moesten, kwam alles muurvast te staan.

Wat ik wel heel jammer vond, maar dat hoorde ik pas later: een betrokken stel vrienden van hyves had spontaan besloten om met een groepje gezamenlijk te komen. Dat zou een heel leuke verrassing geweest zijn. Natuurlijk had ik niet verwacht dat al mijn hyves-maatjes zouden komen, dat is een utopie, maar bij elkaar genomen hadden meer dan vijfenzeventig hyvesvrienden besloten om in één of andere vorm acte de présence te geven. Siebren Trommelaer, Maria Damsma en Wilma Leeuwenkunst hadden samen afgesproken en hadden eerst Truida van Kadijk opgehaald bij het NS-station van Gouda. Truida was 's middags al vertrokken uit de kop van Noord-Flevoland. Op het NS-station was inmiddels ook Margriet Eldersma uit de Gelderse Achterhoek gearriveerd en gezamenlijk togen ze voorwaarts in de opgelapte gifgroene Citroën DS van Siebren. Maria was zo slim geweest om haar mobiele tom-tom mee te nemen om de feestlocatie in te programmeren. Echter, door een fout in de programmatuur kwamen ze helemaal op de verkeerde aanrijroute terecht. Het apparaat stuurde hen via Blijswijkersloot en Ridderkerken richting Langerakseveld. Daar was de weg versperd, vanwege de aanleg van de hogedrukleiding. Wilma had de druk nog hoger opgevoerd en de suggestie gedaan om een klein stukje op de éénrichtingsweg tegen de rijrichting in te rijden, maar Siebren vond dat geen goed idee. 'Ik ben een man van strikte navolging van wetten en regels', had hij geroepen. 'Ik ben opgevoed met het uitgangspunt dat je niet ondeugend en tegendraads mag zijn, dus: wij gaan gewoon via de rotonde bij de N207'. Je begrijpt het al, ze kwamen achter in de file terecht.

'Kijk, daar heb je nog meer hyvers', riep Truida, toen ze de auto voor hen zagen. Vlak voor hen stonden Liesbeth, Monique van Amstel en Gerda S. in de rij, die samen in de donkergroene Ford KA van Liesbeth waren gekomen. Na een uur zuchten en steunen, stelde Maria voor om uiteindelijk om de moed maar op te geven. Het was al laat geworden en Truida van Kade had na twee uur wachten in de auto geroepen: 'Ik heb inmiddels een hele droge keel gekregen. Dit kan zo niet langer. Ik wil zoepn. We kunnen beter omdraaien en in 'Het wapen van Gouda ' een stevige borrel nemen. 'Sorry, maar ik laat mijn beurt voorbij gaan, mompelde Siebren. 'Ik moet nog verder rijden en bovendien ben ik geheelonthouder'. 'Ik vind het best hoor, dan gaan we maar rechtsomkeerd naar huis' zei Truida kordaat, 'we sturen dan nog wel een felicitatie met een krabbel op hyves.
Margriet had daarop geroepen: 'Wat een malaise. Ik ben niet voor niets helemaal naar Gouda gereisd, zet mij dan maar af bij de bushalte op de hoofdstraat. Ik heb nog een oud-tante hier in de omgeving wonen, dus misschien kan ik bij haar overnachten.
Toch wel jammer voor hen, dat het allemaal zo gelopen is, want nu hebben helemaal gemist hoe tante Lucia aan het begin van het feest over een microfoonkabel van de Boerenboaskapel struikelde en middenin de bruidstaart terecht kwam. Wat een consternatie allemaal. Maar dat was pas later op de avond.


Bij de keet was het om bij zevenen al een hele zenuwentoestand geworden. Door een flinke regenbui was er water naar binnengelopen in de keet, dus een aantal hooibalen, waar onze gasten op moesten zitten, waren drijfnat geworden door het water dat via de openstaande luiken naar binnen sijpelde.
Rinus, de oudere broer van Govert, was inmiddels begonnen de hooibalen van hun plaats te trekken, maar omdat hij niet zo nauw kijkt, waren diverse balen uit elkaar gevallen en het hooi lag inmiddels door de hele keet verspreid. Gijs Veneman, de buurman van drie boerderijen verder aan de Gouderaksedijk, haalde zijn tractor op en begon verse droge hooibalen aan te voeren.

Miep, de vrouw van mijn zwager Rinus, was met een bezem bezig het losse hooi bij elkaar te vegen, maar het stoof als een gek. Ondertussen waren de buren, die verderop ook aan de Gouderaksedijk wonen, al komen aandraven en ook wat bekenden uit Gouda, Schoonhoven en Gouderak en omgeving. Alie, de zus van Govert, was het nu helemaal beu geworden, tegen een zenuwinzinking aan en zij mikte alle rozen, die de mensen hadden meegenomen in een grote zinken teil. Ongeveer acht uur waren er wat auto's met gasten uit de richting Gouda en ook uit Schoonhoven gearriveerd. 'Oh', riep Govert ineens, moeten we niet een receptieboek hebben, dan kunnen er nog wat mensen hun adres noteren. Govert verdween weer naar de boerderij om wat schrijfbaars op te halen. En daar stond ik dan, bij de ingang van de keet. Opeens zag ik dat een groot aantal gasten een verrassing in petto hadden. Ze kwamen op de keet toelopen en ze hadden borden en spandoeken angstvallig achter zich verborgen gehouden. Ze begonnen te zingen: 'Lang zullen ze leven'... 'Wacht even', gilde ik, 'Govert is er nog niet'. Ze trokken zich er niets van aan. Onverwacht haalden ze de borden en spandoeken te voorschijn. Met grote letters hadden ze erop geschreven:









-------------------------------------------------------------------------------------
Naschrift:
Jullie begrijpen het al, beste bloglezers, ook mijn vorige twee hilarische blogs 287. Uitnodiging huwelijksfeest en 288, komen - net als dit blog - allemaal uit de dikke . Ik ben helemaal niet in het huwelijk getreden met ene 'Govert Grasmans', nota bene 18 jaar ouder, met een vader van 76 jaar. Ik heb nimmer aan voorrondes van 'Boer zoekt vrouw' meegedaan. Laat staan dat ik een feest ga geven in een ontruimde geitenkeet, die ingericht is met hooibalen en volgepropt is met houten tafelbladen. Ik voel er niets voor om te gaan wonen op twee bovenkamers van een boerderij, samen met bejaarde oubollige schoonouders op de lip, achteraf in de polder.
Ik hoop jullie met deze drie '1-aprilblogs' een glimlach op je gezicht getoverd te hebben. Excuus aan degenen die echt dachten dat ik overhaast getrouwd zou zijn. (Overigens: trouwen? misschien is de wens de vader van...)
De 'trouwfoto's' heb ik gewoon 'her en der' van Internet geplukt, soms wat bewerkt. Ze matchen onderling voor geen meter. Als je goed kijkt, dan zie je ook wel dat het niet allemaal spoort. Schrijven van ludieke blogs blijft echt wel een leuke bezigheid voor mij. Niet voor niets staat er op mijn hyves: 'Neem alles met een korreltje zout'. Ik kan ook goed om mijzelf lachen hoor. Zo is het ook, dat geeft wat plezier bij alle serieuze zaken in dit leven.
Voor echte serieuze zaken zoek ik wel geeigender wegen dan hyves.nl.
Omdat ik de komende maanden wat minder frequent zal bloggen, kunnen jullie hiermee nog even nagenieten van mijn schrijfescapades
Ik ga namelijk een tijdje op reis, 'backpacken' op familiebezoek, studie, werken enzovoorts.
Kortom, wat van de wereld zien.

Nogmaals: bedankt voor al jullie spontane reacties en felicitaties!

Alle 'gesuggereerde/veronderstelde' namen berusten op slechts louter toeval.
Lees ook:
1 APRILBLOG 2008
31. Fotoshoot in sexy lingerie
32. Resultaat Fotoshoot
1 APRILBLOG 2009
204. Boekencollectie gratis af te halen ** UITGELICHT
205. Overweldigende belangstelling boekenmarkt



© Matti, 2 april 2010
Reacties op mijn blogs stel ik altijd op prijs.

288. Chaos en tumult op trouwfeest (deel 1)

Omdat het blog nogal lang geworden was,
kun je verder lezen in blog 289. Chaos en tumult op trouwfeest (deel 2)

Beste vrienden, ik ben erg onder de indruk van alle hartverwarmende reacties, felicitaties en zelfs ook persoonlijke berichten in mijn mailbox. Velen hebben enthousiast gereageerd op mijn uitnodiging voor het trouwfeest met Govert. Helaas liep het anders dan jullie misschien hadden verwacht. Voor degenen die niet in de gelegenheid waren, kan ik wel even wat uit de doeken doen. Wat een prachtig huwelijksfeest voor ons had moeten worden, is geëindigd in een compleet drama. Zoals de meesten van jullie weten, hadden Govert en ik voor familie, vrienden en 'vage onbekenden' een grote party op touw gezet.
De keet, bij Govert achter de boerderij, was ruimschoots toereikend voor circa 250 gasten. Om 19.00 uur zou het feest, gisteren, 1 april, beginnen. De ellende begon al om een uur of drie toen ik mijn chique trouwjurk weer wilde aantrekken. Wat bleek: doordat Govert en ik begin van de middag nog door de geitenstal waren gelopen, was de onderkant van de jurk helemaal besmeurd geraakt door de keutels, die achterin het hok lagen.
Dat constateerden we pas buiten het geitenhok, toen we weer in het volle daglicht stonden. "Kiek noe es' riep Govert, 'dat ken nie, iee bent heulemaal slonzig geworden. Ik kon natuurlijk wel janken.
Govert's moeder wist gelukkig een oplossing. 'Trek 'm maar uut', zei ze kordaat, 'dan stoppen we 'm in de tobbe, daar hebben we nog net tied voor'. Zo gezegd, zo gedaan. Met groene zeep en een haren borstel werd de onderkant van de jurk bewerkt. Maar het werd alleen maar erger. Nadat de hele jurk weer uit de tobbe tevoorschijn kwam, zagen we opeens allemaal grijze, zachtgele en beige-achtige vlekken van onbestemde kleur tevoorschijn komen.
Wat nu, Govert? riep ik. 'Zo kan ik mij toch niet aan alle gasten vertonen? Iedereen is benieuwd hoe ik er als bruid uitzie'. Om een lang verhaal kort te maken: uiteindelijk heb ik maar een oude zondagse jurk met biesjes van mijn schoonmoeder aangetrokken, een beetje aan de ruime kant, maar hij was in ieder geval crème. De grote bruine bloemendessins moesten we maar op de koop toe nemen. Ook mijn prachtige witte trouwschoenen met hoge hak, waren helemaal besmeurd. Alie, de zus, van Govert, is nog snel naar huis gereden (ze woont een paar boerderijen verder) om te kijken of ze schoenen van haarzelf had die mij zouden passen. Helaas pindakaas, Alie leeft op brede voet, maat 39 en dat was voor mij veel te ruim. 'Noe, dan trek 'ie toch een paar klompen aan', zei Govert. 'De mensen zullen doar toch aan moeten wennen, dat jij voortaan als boerin leeft'. Klompen zijn heus niet verkeerd. 'Wacht even'. Hij liep naar achteren en vond een kleinere maat goudgeelkleurige klompen. 'Die zie je toch niet', zei hij. Inderdaad, onder de vervangende jurk van mijn schoonmoeder, kon ik ze een beetje wegmoffelen.

We aten wat vroeger die avond om op tijd in de keet te zijn. Trijnie, mijn schoonmoeder (75), had een grote pan met zuurkoolstamppot gemaakt, omdat mijn schoonvader dat altijd zo lekker vindt. Dat eten ze steevast op dinsdag en donderdag, dus die gewoonte lieten ze door niemand veranderen. Ook niet op de dag van ons trouwfeest.
Ik zal daarom afscheid moeten nemen van mijn heerlijke pasta's, want macaroni en spaggetti, daar gruwelen Pa en Ma van. Ze kennen dat niet en lusten het ook niet. Als je met een boer trouwt, dan deel je alles op de boerderij met elkaar. We eten dus elke dag met z'n vieren rond de houten tafel in de bijkeuken van wat de pot die dag schaft. Meestal is dat een stevige en eenvoudige boerenmaaltijd. Op de twee kamers boven de deel kunnen we voorlopig wonen en in het huishouden kan ik gewoon meehelpen met mijn schoonmoeder, de overalls op de waslijn buiten, de laarzen schoonspoelen en het erf aanvegen. Er is altijd wat te doen. Als ik't een beetje gewend ben, dan kan ik ook wel een keer stamppot bruine bonen of snert van grove erwten klaarmaken.
'Niks mis mee', mompelde mij schoonpa zichzelf goedkeurend toe. 'Grote kruimelaardappels met verse jus, dat is pas echte kost'. Tja, als je er 's morgens om vijf uur al uitgaat en rond het middaguur je energie al aardig verbruikt is, dan gaat dat er wel in.



Rinus, mijn schoonvader vertelde nog volop over de Boerenpartij. Hij had samen nog met de vader van Hendrik Koekkoek op de landbouwschool in Assen gezeten. Dat was toen hij nog in Hollandscheveld woonde 'Die goeie olde tied' zei Rinus. Joop den Uyl was toen minister-president.
''Nu is het helemaal niets meer met het kabinet. Er wordt steeds minder gelachen en het wordt steeds minder. Dat vindt de vader van Hendrik Koekkoek ook. De één na de ander loopt weg, om bie 't gezin thuus te blieven. Ze praten helemaal niet meer met de gewone man. Zo gaan we allemaal naar de bliksem', mopperde hij.

Het was inmiddels bijna half zeven, maar wat we niet wisten was dat de eerste gasten voor de bruiloft al onderweg waren. Vrienden uit België en uit het noorden van het land, collega's van de zaak en diverse hyves-vrienden. Voor sommigen was het flink zoeken vanaf de N207...

Lees verder in blog 289 (deel2)
289. Chaos en tumult op trouwfeest (deel 2)




© Matti, 2 april 2010
Reacties op mijn blogs stel ik altijd op prijs.