290. Niet down, maar 'down-under'

Met mijn knieën opgetrokken zit ik op de grond, voor mijn garderobekast. Naast mij liggen stapels kleding uitgestald: topjes, broeken, sweaters, ondergoed, kousen, leggings, bikini's, badpak, badlakens, handdoeken, sokken en noem maar op. Daarnaast een selectie schoenen, waaronder bergschoenen, 'nette' schoenen', pumps, die ik uit de andere kast heb getrokken. Tegen de muur staat een grote rugzak van 60 liter, met topvak en zijvakjes, die ik onlangs bij een sportzaak heb aangeschaft. Vervolgens liggen er stapels boeken, een toilettas, fotocamera, mijn laptop, een EHBO-kit,een haarföhn, deet, sunblock, parfums, zonnebril, zaklantaarn en nog meer persoonlijke (dames)spullen.
Ik ben namelijk mijn reisbagage aan het inpakken, spulletjes voor ruim drie tot vier maanden verblijf in het buitenland. Inmiddels is alles geregeld, vluchten geboekt, de treinreizen, familie en kennissen gemaild en nog eens gemaild, afspraken met mijn vriendin afgestemd. De buren heb ik ingeseind, dat ze rustig hun radio de komende maanden keihard mogen zetten en zich door alle weekblaadjes en aanbiedingsfolders heen mogen worstelen, die ze op mijn deurmat vinden. Mijn buurvrouw zal voor de planten zorgen en familie en vrienden zijn op de hoogte van allerlei informatie voor noodgevallen.
Wat is namelijk het geval? Ik ga op reis, niet even naar Roermond of Keulen op en neer, maar verder weg, helemaal 'down-under'. Naar Australië dus. Vervolgens reis ik ook nog door naar New Zealand. Ja beste vrienden, ik heb mijzelf gepromoveerd tot backpacker eerste klas.

Daar zit ik dan, puzzelend en sorterend. Het valt niet mee om orde in de chaos te scheppen. Het lijkt wel de uitverkoop van de Turkse bazar, als je mijn 'slagveld' bekijkt. De hele handel woog namelijk vorige week nog 47 kilo. Daarna heb ik het gereduceerd tot 34 kilo. Na twee avonden puzzelen en rigoureuze besluiten, is het gewicht geslonken tot 27 kilo.
Nu moet er dus nog 7 kilo verdwijnen, want het maximum bagagegewicht is 20 kilo, de handbagage daargelaten. In een kleine 'daypack', zitten mijn belangrijkste spullen voor onderweg: twee flesjes water, paspoort en reispapieren, snoep, zoals drop en chocolade, boeken over Australië en New Zealand, de Rough Guide, een Ipod met mp3-muziekjes, 'personal care' en noem nog maar een rits prullaria op.
Het allermoeilijkste is om te besluiten wat je achter moet laten. In ieder geval heb ik drie topjes minder, ook het ondergoed is geslonken, maar daar heb ik weer waspoeder voor in de plaats gedaan. Kortom, het schiet niet op. Het is nog 6 dagen voor 'ready for take-off'. Nog twee dagen werken, daarna ben ik vrij, maar er moeten nog heel wat boodschappen gehaald.
Hoe is dat nu zo allemaal gekomen? Daarvoor moet ik iets eerder beginnen:

September 2009 - Het is drie maanden na mijn 'avontuur' in Italië (een debacle). Mijn vriendin Carla en ik zaten aan de grote tafel in de kamer. We hadden net gegeten, toen het gesprek op alle gebeurtenissen van de afgelopen tijd terecht kwam. "Wat moet ik nu verder?, zei ik een beetje down. 'Wat moet er van mij terecht komen?. Met mijn vuist sloeg ik op tafel en barstte in snikken uit. 'Al heel wat vriendinnen zijn getrouwd, sommigen hebben al een kind en als je iemand echt leuk vind, word je bedrogen. Kijk eens naar Inge, haar zoontje is twee en de tweede is op komst'. Een tijd bleef ik met mijn hoofd tussen mijn handen zitten. Carla legde haar arm om mij heen en zei: 'Blijf toch niet zo mokken en 'down' zitten staren. Er is meer van het leven te maken hoor, dan alleen hard werken en 's avonds zitten lezen en bloggen. Ik ga even een cappuccino maken. Dan kikkeren we allebei op, want jij maakt mij straks ook nog treurig'. Ja, ze heeft gelijk en kent mij als geen ander (op de familie na)
'Waarom ga je niet iets doen, naar Zuid-Amerika, de ruïnes van de Inca's bekijken in Peru of naar de States, een tour door de Grand Canyon of desnoods helemaal naar het andere eind van de wereld, gewoon naar het smeltende poolijs varen of ga naar China, een tocht over de muur maken'. Floortje Dessing heeft ook al veel meer gezien dan de bossen in Drenthe of de Biesbosch.
Carla opperde allerlei ideeën. 'Zelf wil ik er ook wel een tijdje tussenuit', zei ze. 'Bedenk jij eens wat, waar we samen naar toe kunnen. 'Nou, Nieuw Zeeland bijvoorbeeld', zei ik.'Het is een schitterend land' (ik kan het weten, want als kind heb ik daar een tijdje gewoond). 'Australië lijkt mij ook wel wat. Misschien kan ik wel een studie oppakken daar of een baan zoeken'.

Zo kwamen we van het ene op het andere idee, van een korte reis van een maand tot een jaar buitenland. Het resultaat is dat ik uiteindelijk - samen met mijn vriendin - op 21 april a.s. vertrek voor een combinatie van backpacken, familie- en vriendenbezoek, contacten vernieuwen, een korte taalstudie (voor International students) en zo 'hoppen' we via diverse plekken in 'Ozzieland' naar "Sheepland'. Volgens enkele mensen die ik gemaild had is het er 'exciting, amazing, awsome, extremely motivating en bloody beauty', om maar enkele superlatieven te herhalen. Over enkele maanden komen we weer terug. Gelukkig kan ik een tijdje met onbetaald verlof en van wat spaarcentjes gaat het allemaal gebeuren. Gelukkig hebben we tijdig geboekt (vroegboekkorting), zodat het kostenplaatje uiteindelijk haalbaar is.
En zo komt het dat ik nu, half april 2010, op de grond van mijn appartement zit om de laatste zeven kilo kwijt te raken. Van de bagage wel te verstaan. Met het lopen en reizen, zal ik ook wellicht zeven kilo kwijtraken, wie zal het zeggen...
Gelukkig verkopen ze allemaal lekkere dingen daar down-under, zoals de handgemaakte chocolade. Daar kunnen de Belgische pralines haast niet tegenop... Bovendien zoeken we iedere avond een bistro, eettent of restaurantje op en de Australische wijnen zijn ook niet te versmaden.
Kortom, Matti is 'om' en gaat 'down-under'. Zowel Australië als New Zealand hebben een prachtige flora en fauna. Dolfijnen, walvissen, koala's, kangaroes, papegaaien, allerlei vogels, maar ook krokodillen, hagedissen, giftige slangen en giftige spinnen, zelfs haaien voor de kust.
In een Australische krant las ik dat je ook moet oppassen op het toilet:
Een man, die het kleine kamertje wilde bezoeken, ontdekte tot zijn grote schrik een heuse python in de toiletpot, 'almost twice his size'. Lees hier het artikel: Snake found in toilet(Engels) {KLIK}


Mr Peberdy said it was rare to find a carpet python in a toilet."It's quite unusual he's living in the toilet,'' he said. "He's not going in there for food. He's obviously going in there because it's a good place to hide.
"But it would certainly give anyone a fright - it'd scare the pants off you, well, you've probably already got you're pants off, but it'd scare you if you found it.'' He had one piece of advice to Top Enders: "Look before you sit!''

Het lijkt mij ook geweldig om allerlei mensen te ontmoeten en nieuwe contacten op te doen. Ik volg gewoon mijn hart om eens heel ergens anders te 'snuffelen'. Wie weet is het een enorme ervaring. Vast wel. Als voorbereiding heb ik al diverse films bekeken, waaronder 'AUSTRALIA'. Nu hopen dat ik niet aan een Australische cowboy, kamelenfokker, krokodillenjager of New Zealandse schapenboer blijf hangen, want dat soort typen ziet er wel uit om op te vreten', maar meestal zijn ze zo introvert als wat. Misschien is dat een ongenuanceerd vooroordeel. Ik vergeet het maar weer meteen. Enfin, we zullen het zien en zo af en toe laat ik wel een krabbel of www achter...


© Matti, 15 april 2010
Reacties op mijn blogs stel ik altijd op prijs.
Meer blogs lezen? Kijk hier voor het Overzicht van mijn blogs