307. Een rode mantel, daarna dennengroen

-sonnet-














Wie is die vreemdeling, daar met die lange rode jas?
hij is merkwaardig uitgedost en heeft een witte baard
waarom verplaatst hij zich niet eigentijds, maar op een paard?
die man lijkt zo ouderwets, een middeleeuwse paljas.....

Een oude bisschop is het, ja hij heet Sint Nicolaas
hij wordt geassisteerd door zwart geschminkte knechten
het is vast geen koene ridder, vermoeid van 't vele vechten
zijn altijd drukke maatjes noemt hij steevast Pieterbaas

Een kindervriend, die - zegt men - zich verplaatst over de daken
dure cadeautjes strooit en soms wat pepernoten
nog altijd weet hij jong en oud uitstekend te vermaken

Na zes december verdwijnt hij snel en onverdroten
voor dennengroen en kerst zal hij flink ruimte moeten maken
en menigeen roept zeer voldaan: wat hebben wij genoten


© Matti, 29 november 2010
Reacties op mijn blog stel ik altijd op prijs.

306. Het hoge woord

Vervolg van: een dinertje voor twee

'Geschiedenis vond ik altijd wel boeiend' zie Patrick. 'Haha, 1600 Slag bij Nieuwpoort' zei Nicole. Ja dat weten we allemaal, zei Patrick, maar weet je ook wie er tegen wie vochten? Wie hebben de slag gewonnen?
Nou vertel.. zei Nicole en ze keek hem verwachtingsvol aan.

'Het gebeurde tijdens de 80-jarige oorlog. Zoals je weet, was die van 1568 tot 1648. De Slag bij Nieuwpoort was een veldslag op die op 2 juli 1600, dus middenin de zomer, plaatsvond. Het was een gevecht tussen het Staatse en het Spaanse leger. De aanvoerder van het Staatse leger was de Prins van Oranje, Prins Maurits. Uiteindelijk was het de bedoeling om Duinkerke in te nemen, maar dat plan hebben ze laten schieten. Ik meen dat er wel zo'n 150.000 soldaten met elkaar vochten en uiteindelijk wonnen de Staatsen. Nou, dat is het in het kort', zei Patrick.
Nicole schoot in de lach. 'Het lijkt wel of je er zelf bij bent geweest', zei ze. Interessant dat je dat allemaal weet.
'Zie ik er zo oud uit?', grapte Patrick. 'Nee zonder gekheid', vervolgde hij, Zo gek veel weet ik ook weer niet van de historie, maar het is altijd aardig om van bepaalde speerpunten in de geschiedenis iets meer te weten. Dat doet het altijd goed op verjaardagen en partijen. Net zoals: 754. Bonifatius bij Dokkum vermoord. Wist je trouwens dat Bonifatius omstreeks 672 als Winfried werd geboren in het plaatsje Crediton in het zuiden van Engeland? De details vind je wel in de geschiedenisboeken. Hij moet dus ongeveer 78 jaar oud geweest zijn, toen hij om zeep werd geholpen. Gelukkig ligt het allemaal achter ons en leven we in het hier en nu, maar ook vandaag worden er missionarissen en zendelingen in verre landen om hun overtuiging vermoord. Daar hoor je nauwelijks wat van, behalve een klein berichtje onderaan de krantenpagina.. 'Fijn dat jij nog leeft en met je met beide benen op de grond staat', antwoordde Nicole. Patrick keek onder de tafel en zei: dat klopt' Ze moesten allebei lachen. Het ijs was gebroken.
Ze vond het best verrassend, dat hij zo'n brede belangstelling had. Dat mocht ze wel. Weer eens wat anders dan de oeverloze gesprekken over voetbal, de eredivisie en de malaise in de sport. Hoe is het eigenlijk met dat project van je afgelopen? Daar hebben we het die eerste avond nog niet over gehad'. 'O wel goed hoor, maar ze zijn nog wel een paar jaar bezig. Mijn aandeel was een set testberekeningen voor de bepaling van grondwaterstromen. In de bodem bevinden zich namelijk ook klei- en zandpatronen. Daar wat minder dan hier in Nederland, maar toch. In test-sets hebben we verschillende numerieke methoden geëvalueerd. De berekeningen zijn uitgevoerd met een directe bepaling van de componenten in de massamatrix en een consistente bepaling van de massamatrix. Voor bruikbare resultaten kijken we bijvoorbeeld naar het fijnste elementniveau. Daar worden conclusies uit getrokken. Het is allemaal erg wiskundig hoor. De formules daarvoor zal ik maar niet toelichten, zoals waarden voor m/s en laterale krachten Vi en Vj. Snap je het een beetje?
' Stop maar, stop maar, ik snap er geen snars van, van componenten in de massamatrix', ik ben geen wiskundegirl, weet je' zei Nicole. Gaat het om een soort testberekeningen voor de wegenbouw? vroeg ze. 'Ja, dat klopt', zei Patrick, zo kun je het ongeveer wel aanduiden, mijn lieve Alpha-meisje'.
'Zeg dat dan meteen' en opnieuw moesten ze allebei hartelijk lachen.

Toen de ober kwam vragen of ze nog een nagerecht wilden, kozen ze allebei voor een sorbet. Opeens pakte Patrick van de andere kant, over de tafel heen, haar beide handen vast. 'Weet je Nicole, ik wil je nog wat zeggen' en hij keek haar recht aan. 'Je bent een mooie en fascinerende vrouw. Je hebt een helder verstand en ik vind je gewoon... eh...boeiend... eh...aardig, eh.. leuk. Bytheway: you speak also rather good English and I appreciate that'. Ik mag je graag' Nicole moest er van blozen en ze dacht dat haar hartslag met een snelheid van 200 slagen per minuut te keer ging. Ze voelde zich helemaal warm worden. Patrick voegde er aan toe: 'Nicole, ik geloof dat ik van je ga houden...' Het kwam er een beetje stotterend uit, maar ze keek Patrick aan. Nu zei hij wat ze - diep van binnen - eigenlijk al wist, het was de manier waarop hij naar haar keek. Hij boog zich over de tafel naar haar toe en hun lippen vonden elkaar. 'ik ook, Patrick' zei ze ik vind je ook leuk en eerlijk gezegd, toen ik je voor het eerst zag, had ik dat gevoel meteen al. 'Je bent gewoon verliefd Nicole', zei Patrick. Ik merkte twee weken terug al dat er een vonk oversloeg. Patrick boog zich weer naar voren. Toen kwam het hoge woord er nog duidelijker uit:
'Nicole, ik hou van je'.
Ze moest er opnieuw van blozen. 'Ik ken je nog maar nauwelijks en ik wil je nog beter leren kennen, Nicole.
Ik jou ook Patrick...'

wordt vervolgd



*Namen en plaatsen zijn gefingeerd.


© Matti, 28 november 2010
Reacties op mijn blogs stel ik altijd op prijs.

305. Vreemde vogels en gevaarlijke beesten

Vervolg op de blogs:
303. Tussen koala's en krokodillen
301. Met een jeep over een zandplaat
296. Blue Mountains, hiken en dansen
291. A lazy day
290. Niet down, maar 'downunder'

We besloten na ons bezoek aan Cairns om verder te rijden. Port Douglas ligt op ongeveer anderhalf uur rijden ten noorden van Cairns en is een havenplaats. Vele trips vertrekken vanuit hier naar het Great Barrier Reef. We reden eerst naar het uitkijkpunt op de heuvel, vanwaar je een prachtig uitzicht hebt op 4 mile beach, een prachtig wit zandstrand. Het dorp zelf bestaat uit vele restaurants en winkels en er is genoeg accomodatie te vinden. Voor ons overbodig, want wij bleven 's avonds natuurlijk in de campervan overnachten. Het campinkje (raar woord eigenlijk: campinkje) was niet zo groot, maar met goede toiletten. We lieten de camper dus staan en wandelden door het stadje en streken op een terrasje neer. Heerlijk, om zo aan het eind van de dag een drankje te drinken bij een cafeetje vlakbij bij de haven en te genieten van de zonsondergang. Carla begon spontaan te zingen: 'Daar in dat kleine café bij de haven', maar daar stopte ze abrupt, want ze kende de rest van de tekst niet meer. De ober die ons de drankjes kwam brengen, hoorde Carla luidkeels zingen, hij keek ons verbaasd aan 'Dutchies?' vroeg hij. Ja, riepen we in koor en we proesten het uit...

Wat zonder meer een bezoekje waard was, is de Daintree river. Dat is een grote rivier die door het regenwoud naar de zee stroomt. De oevers bestaan uit moerassen waar zoutwaterkrokodillen (salties) leven. Je begrijpt dus wel dat wij geen enkele behoefte hadden om even lekker te gaan pootjebaden aan de oever...Wij kozen voor een veel veiliger optie. Er zijn vele boottripjes waarmee je voor een uur de rivier kunt langsvaren, op zoek naar krokodillen, slangen en andere dieren die hier leven. Terwijl je op de boot zit krijg je veel informatie over de omgeving en de dieren en kun je vragen stellen aan de gids. Dat vragen stellen hebben wij maar overgeslagen, want de beste man ratelde aan één stuk door en we konden nauwelijks alle info onthouden. We hebben één keer een krokodil gezien, dus we waren blij dat we op veilige afstand in de boot zaten. Slangen hebben we toen helemaal niet gezien, wel een soort witte reiger. Inmiddels hadden we wel ontdekt dat alles wat je extra wilt doen, allemaal keiharde Australische dollars kost. In het begin denk je: 'Ach het valt allemaal wel mee', maar toen we op een avond aan het rekenen sloegen, bleek dat het geld er harder doorheen ging dan we aanvankelijk dachten.

Tenslotte wil ik nog iets vermelden over Cape Tribulation en The Bathouse. Misschien zijn mijn bloglezers helemaal niet geïnteresseerd in reisverslagen, want daar begint het zo langzamerhand wel op te lijken. In mijn notitieboekje staat allemaal opgeschreven wat ik die 15 weken 'down under' allemaal beleefd heb.
Geloof me, het was een amazing, spectacular, awesome, extraordinary en fantastic time, om maar een paar superlatieven te gebruiken. Eerst samen met Carla (zij is eerder teruggevlogen) , later in mijn uppie in Perth, de taalcursus en weer later bij familie en vrienden in New Zealand. Dat NZ komt later nog...
Over Perth schrijf ik later nog een blog, want wie ik daar op een terrasje heb ontmoet, ja een echte Nederlander die er nog leuk uitzag ook....

Cape Tribulation lijkt wel een tropisch eiland: het ziet er tenminste tropisch uit: een strand vol palmbomen en kokosnoten. Het dorp zelf is niet heel groot en vele b&b's zijn er te vinden. Dat laatste vermeld ik maar even voor degenen die in de toekomst nog van plan zijn om daar naartoe te gaan. Anders kun je me altijd een tweet sturen, want mocht ik ooit met hyves gaan stoppen, dan blijf ik wel bereikbaar hoor:
http://twitter.com/matti84
Je kunt ook, als je niet lang wilt lopen, boeken voor een dagtour. Dagtours vanuit Cairns stoppen onderweg bij verschillende korte wandelroutes door het regenwoud en worden meestal gecombineerd met een lunch op het strand. Heb je genoeg vrije tijd over, dan kun je een bezoekje brengen aan The Bathouse. Dat is een opvangcentrum voor gewonde en zieke vleermuizen. Dan kun je die tenminste ook nog eens in het echt zien. Die vleermuizen zijn echt gigantisch groot. De omgeving is tevens het leefgebied van de Cassowary. It's hard to believe but the Cassowary is one of the most dangerous animals, they told us. De Cassowarry is een bedreigde diersoort en kan gevaarlijk zijn wanneer hij zich bedreigt voelt. Je mag deze beesten daarom nooit voeren. Je kunt vele korte wandelroutes in dit gebied vinden en vooral 's morgens en aan het eind van de middag heb je grote kans om de Cassowarry te spotten. Als je er één spot, wees verstandig en loop langzaam weg maar houd altijd in de gaten of de Cassowary je niet aanvalt, ze hebben namelijk erg scherpe klauwen! Cooktown is het meest noordelijke dorp per verharde weg te bereiken. Wil je nog verder naar het noorden reizen dan is het aan te raden om met een 4WD te rijden. De wegen zijn onverhard en tijdens het regenseizoen kunnen ze wel eens verdwijnen. Vraag daarom altijd eerst advies over de wegconditie voor vertrek en neem genoeg voedsel en benzine mee. Dat was het weer voorlopig over het Noorden van Australië. Wij leverden na een paar dagen de campervan weer in en vlogen naar Alice Springs met een klein vliegtuigje

© Matti, 16 november 2010
Reacties op mijn blogs stel ik altijd op prijs.

304. Een dinertje voor twee

Vervolg op:
302. Onverwacht bezoek
300. Een rit in de nacht
299. Kennismaking op de dansvloer
298. Mag ik even met je dansen?

Wat vooraf ging:
Ze moest het eerlijk bekennen: Eigenlijk vond ze Patrick best een leuke bink. Nu stond hij, vier maanden later opeens bij haar voor de deur.
Ze was door het onverwachte bezoekje behoorlijk opgewonden...



Twee weken later... Het was nog vroeg in de middag. Nicole had een paar uurtjes eerder vrijaf genomen, die vrijdag de 30e oktober. Zoals gewoonlijk, parkeerde ze de auto voor de flat, haalde snel haar fiets uit de berging en ging naar de supermarkt, een paar honderd meter verderop. Gelukkig hoefde ze geen eten voor vanavond in huis te halen, want er stond een dinertje op stapel, maar de boodschappen voor het weekend en de rest van de week, zoals melk, brood en groenten, moesten natuurlijk worden aangeschaft.

Eenmaal weer thuis, leek het alsof haar zenuwen steeds meer de overhand kregen. Wat zou ze aantrekken? Hoe zou Patrick erop reageren?. Ze liet het warme douchewater over zich heen stromen. Dat ontspande iets. Ondertussen bedacht ze wat ze zometeen zou aantrekken. Iets casuals, maar wel netjes. Een zwart rokje en een paar mooie schoenen, een leuk bloesje met haar vest eroverheen. Ja, dat zou best wel passen. Toen ze onder de douche vandaan stapte, merkte ze opeens hoe enorm zenuwachtig ze was. Ze keek op de klok. Vijf uur. Ze moest nog een uur nagels bijten... Twee weken geleden stond hij opeens bij haar voor de deur, ze waren even snel een hapje gaan eten die avond, hadden heel lang bijgepraat. Tenslotte had Patrick gevraagd of ze een keer 'officieel' met hem wilde uitgaan. Ze had 'ja' gezegd en vandaag was het zover.
Ze keek uit het raam en zag even later de donkerrode Citroën Tsara van Patrick in het parkeervak manoeuvreren.
Het was drie minuten voor zes toen de bel ging. 'Hallo...' door de luidspreker van de intercom hoorde ze een bekende stem.
Hey Nicole, ik ben het, zal ik even naar boven komen?.
'duw maar tegen de deur', hij gaat open...
Patrick klom de trappen van de flat omhoog.
Drie verdiepingen hoger stond een deur op een kiertje al open. 'Patrick, daar ben je, welkom in mijn kleine paradijsje.
'k zag je auto al door het raam beneden in de straat. Ja soms staat 't een beetje vol hé in het weekend, maar je hebt nog een plekje kunnen vinden. 'O, dus je stond al op de uitkijk? Patrick grinnikte.
'k ben blij dat je er bent, joh, en ik heb er na onze ontmoeting van twee weken geleden geen moment getwijfeld dat je niet op zou komen dagen. Kon je 't makkelijk vinden?' Nicole probeerde wat ontspannen te praten.
Spontaan legde hij zijn handen op haar schouders en gaf een zoen op haar rechterwang.
Doe je jas even uit, 't is buiten al aardig koud. Daar is de kapstok. Ik vind het heel leuk hoor om samen uit eten te gaan'
'Ik heb er ook zin in, Nicole en ik heb afgelopen week al gereserveerd. Nou als ik eerlijk ben, Nicole, je woont hier leuk hoor. De vorige keer heb ik er niet zo op gelet.'
Patrick keek even in het rond. Het was heel smaakvol ingericht, lichteiken laminaat met daarop een donkergrijs vloerkleed, een eethoekje met leuke stoelen, een tweepersoons zitbankje, een stakke moderne staande schemerlamp, eigentijdse kunst aan de muur, een flatscreen-TV op een laag tafeltje en aan de andere wand een ruime boekenkast, heel wat anders dan zijn eigen honk in Wageningen*. Hier zag het er opgeruimd uit. Op tafel lagen een paar tijdschriften, onder andere het laatste nummer van Intermediair, de Flair en een krantje van de supermarkt.
Door de ramen aan de voorkant kreeg je een mooi uitzicht over de wijk. Helaas was alles door de regenbui in een nevelige waas gehuld. Je kreeg wel een goede indruk van de wijk in Amersfoort*. Een moderne en ruim opgezette wijk.
-------------------------
In de woonkamer stond een mooie geluidsset en Nicole had wat muziek opgezet. Patrick herkende het onmiskenbare geluid van Anouk. Dat kon niet missen. Nou Nicole, je hebt het leuk voor elkaar. Je hebt zeker de hele kamer netjes opgeruimd voordat ik kwam? Moet je bij mij eens kijken, daar kun je zo over de kranten naar binnen glijden.
Ja, mannen hè', zei Nicole. En een lege krat bier zeker om je benen op te leggen, haha. Koffie voordat we weggaan? vroeg ze. Toen 'k je beneden zag parkeren, heb k alvast meer even twee senseo-tjes gemaakt. 't is zo klaar en je lust het vast wel. We zijn toch nog wel op tijd? Momentje. Ze verdween door de kamerdeur en was haast tien seconden later weer terug met twee dampende koppen. Ga zitten, nemen we even een bakkie.

'Zullen we maar gaan dan, Nicole?. Ze pakte haar jas, sloot de deur en even later stapte ze in Patrick's auto.
Bij het restaurant aangekomen, liep Patrick vlak voor haar uit en zei tegen de ober, die hen verwelkomde: We hebben gereserveerd, Patrick Versteeghen.
Ah, ja zei de ober. Daar achteraan. Ze liepen naar het hoekje toe. Nicole ging achteraan zitten, tegenover Patrick. Nadat ze eerst een drankje kregen en de kaart uitvoerig hadden bestudeerd, was de keuze snel gemaakt. 'Let maar niet op de prijzen, Nicole, neem gewoon wat je lekker vind. Jij mag het zeggen, Nicole.' Ze hoefde niet lang na te denken. 'Ik ga voor de bospaddenstoelensoep en daarna de schotel met gemixte zeebanket'. Patrick koos ook de bospaddenstoelensoep maar daarna de gegrilde steak. Hij bekeek de wijnkaart en bestelde er een fles Chardonnay bij. Nadat ze de soep ophadden en het hoofdgerecht werd geserveerd, ontspon zich een reuze geanimeerd gesprek. Nicole begon een beetje te ontdooien, tenminste, ze merkte dat ze nu minder zenuwachtig was. 'Je ziet er leuk uit Nicole' zei hij 'die schoenen van je staan heel chique. Je vest is ook heel eigentijds. Leuk, die zacht bruine kleur, of wat is het? Ze bloosde om het spontane complimentje. Ze vond het geweldig leuk om met hem hier te zitten. Ze kregen het over favoriete schoolvakken. 'Geschiedenis vond ik altijd wel boeiend' zie Patrick. 'Haha, 1600 Slag bij Nieuwpoort' zei Nicole. Ja dat weten we allemaal, zei Patrick, maar weet je ook wie er tegen wie vochten? Wie hebben de slag gewonnen?
Nou vertel.. zei Nicole en ze keek hem verwachtingsvol aan.


Wordt vervolgd (anders werd het te lang...)
*Namen en plaatsen zijn gefingeerd.


© Matti, 03 november 2010
Reacties op mijn blogs stel ik altijd op prijs.