Vervolg van 353. Schwarzwalder Erfahrungen (3)
[ Belevenissen in het Zwarte Woud ]
Hij draaide zich vlug om stapte zijn eigen slaapkamer binnen en ik
hoorde gestommel en het vallen van zijn broekriem op de houten vloer.
Een ogenblik later kwam hij weer terug, met de broek onder zijn
linkerarm en daar stond Hermann helemaal gehuld in een khaki-kamerjas. Hij kuchte even en zei: '"Verontschuldigung, mein lieber Esmèe, aber meine braune Hose ist in der Wanne'. Zijn andere broek zat dus in een wastobbe of waskuip, begreep ik. Tegelijk slaakte ik een diepe zucht, want ik had met verkrampte handen de rand van de sprei vastgehouden en onbewust had ik mijn benen tegen elkaaraan gedrukt, terwijl ik om mij heen aan het kijken was naar een ontsnappingsmogelijkheid. Het beven hield meteen op. Hermann haalde de broek, die hij zojuist in de andere kamer uitgetrokken had, onder zijn arm vandaan, trok de provisorische ceintuur om zijn kamerjas nog wat dichter om zich heen en deed twee stappen naar voren. Ik kon nog net zien dat hij er een soort wollen onderbroek met pijpen tot op de knie onder aan had, maar dat was in een fractie van een moment.
'Kijk, hier gaat het om', zei Hermann. 'Eergisteren ben ik in het bos een knoop verloren en enkele weken terug is er ook al èèn stuk gegaan tussen de wringer.' Hij vouwde de gulp van zijn broek open. 'Jij lijkt mij wel een heel handig meisje en als je hier weer twee knopen aan kunt zetten, kan ik deze broek morgenochtend weer aan. Dan durf ik mij ook weer wat makkelijker te bewegen en dan zal ik je morgenochtend eerst een rondleiding geven door het atelier, je wat modellen klokken laten zien en uitleggen hoe je het gereedschap gebruikt. Er zijn steekbeitels, gutsen, kleine zaagjes, schroevendraaiers en nog veel meer.' Hij draaide zich half om en ik hoorde hem zeggen: 'Tsjonge, dat een meisje uit Holland het klokkenmakersvak wil leren', Hij mompelde bijna onverstaanbaar in zichzelf. Hij wees weer naar zijn broek en vervolgde: 'Die laatste knoop is er afgesprongen toen ik even een boom moest opzoeken. Je begrijpt het wel hè? Nou ja, bomen hoef je niet te zoeken natuurlijk, want het hele Wald staat er vol mee'. Hahahahaha. Hij streek met zijn hand over zijn kin en lachte uitbundig om zijn eigen grap.'Wacht even dan haal ik even wat op. De doos van Gertrude. Zij bewaarde altijd van die handige spulletjes en ze was bedreven met naald en draad. Al die dingen die je als man niet zo gemakkelijk voor elkaar krijgt.'Een ogenblik bbleef hij in gedachten verzonken naar een onbestemd punt op de muur staren. 'Gertrude was mijn steun en toeverlaat', zei hij zachtjes. 'Het doosje met haar spulletjes staat tegenwoordig in het kastje naast mijn bed, maar ik ben daar allemaal niet zo handig mee weet je. Vorig jaar toen dat meisje uit het Swabische Wald hier was voor een paar dagen, heeft zij een overhemd versteld en de broekspijpen van mijn werkbroek ingekort. Ik ben altijd erg dankbaar voor zulke hulp'.
Ik nam de broek over uit zijn handen en bekeek de schade. Ach, twee knopen aanzetten, dat moest geen probleem zijn. Hermann Waldbecker verdween achte de deur, ik hoorde een la open- en dichtschuiven. Een moment later was hij weer terug met een klein formaat opbergdoos. Hij haalde het platte deksel eraf. 'Hier zitten klosjes garen, wat knopen, spelden en naalden in.' Onderin de doos lagen inderdaad verschillende knopen en er zaten er wel twee bij die geschikt waren. 'Danke', zei ik. "ik denk dat het niet zoveel moeite is om dat te doen, maar dan heb ik meer licht nodig'. 'Kom maar mee naar beneden', zei Waldbecker, dan steek ik de olielamp 'boven de tafel aan'. Hij draaide zich om en ik volgde hem de trap af naar beneden. Ik had bijna de laatste trede bereikt toen ik opeens een doordringend geluid hoorde van ....
Esmèe.
Hoe het verder ging?
Lees verder in deel 5 Schwarzwalder Erfahrungen (5)
Afleveringen gemist?
Terug naar deel 1: 354. Schwarzwalder Erfahrungen (1)
© Matti, 2 januari 2014
Fictie
Reacties op mijn blogs stel ik op prijs.
dinsdag 31 december 2013
353. Schwarzwalder Erfahrungen (3)
Vervolg van 352. Schwarzwalder Erfahrungen (2)
...ik was natuurlijk niet gekomen om hem gezelschap te houden, maar om de fijne kneepjes van het klokkenmakersvak te leren. Toen we het huisje binnenkwamen, zei Hermann: 'Eerst koffie, met een Schwarzwalder kirsch. Daarna laat ik je je slaapplek zien.' ...
Drie houten bielzen vormden het opstapje naar de voordeur. vlak ernaast stond een regenton, waarin water van de dakgoot via een zinken pijp naar beneden liep. Een houten deksel lag er losjes overheen. Het huisje was helemaal van hout, donker eiken- of sparrenhout leek het wel. Een klein raam aan de voorkant met twee groene luiken ernaast, liet het spaarzame zonlicht naar binnen. Direct achter de voordeur bevond zich een piepklein halletje van nauwelijks een vierkante meter. Daar hing een soort jagersjas aan een haak en stond een oude kolenkit, die helemaal gevuld leek met oude kranten.
Net als boven de voordeur buiten, hing ook hier een hertengewei hoog boven aan de houten wand.
Ik had meer het idee dat ik in een oude vervallen jagershut terecht was gekomen, dan in de werkplaats van een klokkenmaker. Het kleine halletje sloot aan op een soort woonkamer. Een eikenhouten tafel met een donkerrood kleed erover stond pontificaal voor het voorraam. Op tafel stond een tinnen kan er er lag zowaar een recente krant, de Schwarzwälder Bote. Drie dagen oud, dat wel, maar ik kon aan de omgeslagen bladzijden zien en de nog natte koffievlek aan de onderkant van de krant, dat er onlangs nog in gelezen was. Een artikel over grote krakelingen, een soort supergebak, trok mijn aandacht.
In de woonkamer hing uiteraard een koekoeksklok en in de hoek stond een engelse pendule. Verder hing aan de trapopgang naar boven een dubbelloops jachtgeweer. Een olielamp, aan het plafiond boven de tafel vertoonde wat spinrag. Hier moest nodig eens iemand met een stofzuiger doorheen, besefte ik. 'Ga daar maar zitten in het hoekje bij het raam', zei Hermann, 'ik ben even in de keuken bezig'. Hij wees op de rechte rieten stoel aan de andere kant van de tafel. Hermann, die even in het keukentje bezig was geweest, kwam snel weer binnen met een kan heet water. 'Zo eerst maar koffie', zei hij en hij zette twee grote mokken op de tafel. Hij greep naar een blikken trommel, op een kastje aan de zijkant van de kamer, waarin kennelijk koffie in zat. 'Ik drink geen koffie meneer Waldbecker', zei ik, 'liever thee als dat mag.'
'O, thee?', antwoordde hij vragend. 'Ben je geen koffieklant? Thee is ook goed hoor. Even kijken, ik heb hier nog bosbessenthee, vind je dat lekker? En trouwens, noem mij geen meneer, gewoon Hermann, lieve schat.' Toe maar, lieve schat, zei hij. ik was nog maar net een half uur gearriveerd en hij ging er kennelijk vanuit dat ie mij zo kon noemen. 'Mijn naam is gewoon Esmée, Hermann', repliceerde ik fijntjes. Hij leek het niet te horen. Hij haalde twee schotels met gebak op en zei: 'Dit moet je geproefd hebben, echte Schwarzwalder kirsch, gisteren vers gehaald bij een goede vriend, bakker Karl Heindl. Hij werkt als kok bij Landgasthaus Rebstock en hij heeft in 2008 nog een regionale prijs gewonnen voor zijn voortreffelijke gebakswaren.'
Ik moet eerlijk zeggen: het smaakte heerlijk en Hermann zat glimlachend toe te kijken hoe ik de laatste slagroom van mijn vingers aflikte. Hij stond op en liep naar de voordeur. Éven het houtskoolvuur buiten uitmaken en dan kom ik weer binnen. Het wordt al aardig donker zie je, dus we doen zometeen de deuren op slot. Ik keek hem na hoe hij met een paar flinke passen naar buiten liep. Ondertussen keek ik even om de hoek van het kamertje, het keukentje in. Op het aanrecht lagen enkele messen en een stuk vlees, wat waarschijnlijk net aangesneden was. Het zag er tenminste allemaal bloederig uit. Daar ontdekte ik opeens ook de enorme hakbijl, waarmee hij kennelijk het bos introk om hout te hakken. Door de hoge sparren die rondom het huis stonden, kon ik zien dat het al aardig donker geworden was in het bos. Terwijl ik nog met mijn hand op de steel van die hakbijl geleund stond, hoorde ik opeens de scharnieren van de voordeur. Pijlksnel schoot ik weer terug de kamer in. Ik hoorde hoe Hermann de zware grendels op de voordeur schoof en het slot omdraaide. Hij kwam weer binnen en zei: 'Zo, alles goed op slot en wij gaan het samen binnen gezellig maken, lierfje. Vond je het slagroomgebak lekker? Morgen gaan we samen het bos in en dan vertel ik je meer over de basisprodukten voor het maken van de koekoeksklokken. Dan laat ik je ook achter het atelier zien, waar je het nodige kunt leren. Ik vind het fijn dat je mij komt helpen, Esmée. Ik heb hier in jaren geen vrouw over de vloer gehad. Kom, ik laat je eerst je slaapplek zien.'
Hij stapte de trap op naar boven en wenkte mij om mee te komen. Eerst kwamen we door een slaapkamer met een soort twijfelaar en daarbovenop een lading donkergroene dekens. 'Hier slaap ik', zei hij zonder op te kijken en deed een klapdeur naar een kamertje daarachter open. 'Helaas is er geen andere toegangsdeur, dus je zult er via mijn slaapkamer naar binnen moeten', zei hij. Dat beviel mij niets. Hij wees op een groot tweepersoonsbed, waarop een stapel handdoeken lag. Op het nachtkastje ernaast stond een lampetkan met water, op de grond een soort porceleinen wasbekken. Op een stoel ernaast hingen een achttal nachtjaponnen over de stoelleuning. 'Ik heb wat voor je klaargelegd. Zoek maar uit. Dit hebben de andere meisjes ook aangehad. O ja, en er liggen nog spullen van mijn vrouw Gertrude. Zij is vijftien jaar terug overleden en als ik damesbezoek heb, zet ik die dingen maar klaar.' Er stond een fles shampoo, een doos met zeep en drie washandjes lagen ernaast.
'Ja, en dat weet je wel', zei Hermann en wees op en stapel maandverband, die in een doos naast het bed stond. Ik moest grinniken. Genoeg voor een heel nonnenklooster. 'Voor het bloed' zei hij er nadrukkelijk bij.
Hij ging er misschien vanuit dat vrouwen continu ongesteld waren, maar ik zei niets. 'Telefoon en elektriciteit hebben we hier niet, twaalf kilometer van de verharde weg, maar wees voorzichtig met de nachtkaars. Doe 'm uit voordat je in slaap valt. Maar zover is het nog niet, we gaan om een uur of tien pas slapen en we hebben nog voldoende tijd.'
Opeens verschoot ik van kleur. Helemaal vergeten om Hetty te SMS-en dat ik veilig was aangekomen. Wat zou ze wel denken? Een telefoon opladen ging hier ook niet dus en ik kreeg opeens een nog onbehaaglijker gevoel. Opeens zag ik in gedachten de grote bijl uit de keuken en het dubbelloops geweer beneden naast de trap. Wat moest ik doen? Was het hier wel vertrouwd?
'Kom even mee', zei hij. 'Je lijkt mij een pienter meisje en je moeder heeft je vast wel wat dingen geleerd', zei Hermann. 'Jij weet vast wel waar Abram de mosterd haalt'. Terwijl ik op de rand van het bed was gaan zitten bleef hij voor mij staan, met zijn rug naar de tussendeur. 'Je bent een pienter meisje en je moet mij even helpen.' Hij maakte een vaag gebaar richting zijn gulp en begon zijn broekriem los te gespen. 'Ik heb hier al in geen jaren een handig meisje meer gehad', zei hij. 'Drie jaar geleden had ik hier een paar dagen Elfriede, een meisje uit het Schwabische Wald'. De paniek sloeg opeens bij mij toe. Wat moest ik doen? Nee, dacht ik, dat niet. De voordeur beneden zat op de grendels, het was inmiddels aardedonker in het bos en hierboven op het kleine slaapkamertje vond ik het langzamerhand flink benauwd worden. Hermann zei opeens: 'O, wacht dat is natuurlijk niet praktisch, ik zal het even gemakkelijker voor je maken.'
Hij draaide zich vlug om stapte zijn eigen slaapkamer binnen en ik hoorde gestommel en het vallen van zijn broekriem op de houten vloer. Een ogenblik later kwam hij weer terug, met de broek onder zijn linkerarm en daar stond Hermann helemaal...
Hoe hetr verder ging?
Lees verder in deel 4: Schwarzwalder Erfahrungen (4)
Terug naar deel 1: 351. Schwarzwalder Erfarungen (1)
© Matti, 31 december 2013
Reacties op mijn blogs stel ik op prijs.
...ik was natuurlijk niet gekomen om hem gezelschap te houden, maar om de fijne kneepjes van het klokkenmakersvak te leren. Toen we het huisje binnenkwamen, zei Hermann: 'Eerst koffie, met een Schwarzwalder kirsch. Daarna laat ik je je slaapplek zien.' ...
Net als boven de voordeur buiten, hing ook hier een hertengewei hoog boven aan de houten wand.
Ik had meer het idee dat ik in een oude vervallen jagershut terecht was gekomen, dan in de werkplaats van een klokkenmaker. Het kleine halletje sloot aan op een soort woonkamer. Een eikenhouten tafel met een donkerrood kleed erover stond pontificaal voor het voorraam. Op tafel stond een tinnen kan er er lag zowaar een recente krant, de Schwarzwälder Bote. Drie dagen oud, dat wel, maar ik kon aan de omgeslagen bladzijden zien en de nog natte koffievlek aan de onderkant van de krant, dat er onlangs nog in gelezen was. Een artikel over grote krakelingen, een soort supergebak, trok mijn aandacht.In de woonkamer hing uiteraard een koekoeksklok en in de hoek stond een engelse pendule. Verder hing aan de trapopgang naar boven een dubbelloops jachtgeweer. Een olielamp, aan het plafiond boven de tafel vertoonde wat spinrag. Hier moest nodig eens iemand met een stofzuiger doorheen, besefte ik. 'Ga daar maar zitten in het hoekje bij het raam', zei Hermann, 'ik ben even in de keuken bezig'. Hij wees op de rechte rieten stoel aan de andere kant van de tafel. Hermann, die even in het keukentje bezig was geweest, kwam snel weer binnen met een kan heet water. 'Zo eerst maar koffie', zei hij en hij zette twee grote mokken op de tafel. Hij greep naar een blikken trommel, op een kastje aan de zijkant van de kamer, waarin kennelijk koffie in zat. 'Ik drink geen koffie meneer Waldbecker', zei ik, 'liever thee als dat mag.'
'O, thee?', antwoordde hij vragend. 'Ben je geen koffieklant? Thee is ook goed hoor. Even kijken, ik heb hier nog bosbessenthee, vind je dat lekker? En trouwens, noem mij geen meneer, gewoon Hermann, lieve schat.' Toe maar, lieve schat, zei hij. ik was nog maar net een half uur gearriveerd en hij ging er kennelijk vanuit dat ie mij zo kon noemen. 'Mijn naam is gewoon Esmée, Hermann', repliceerde ik fijntjes. Hij leek het niet te horen. Hij haalde twee schotels met gebak op en zei: 'Dit moet je geproefd hebben, echte Schwarzwalder kirsch, gisteren vers gehaald bij een goede vriend, bakker Karl Heindl. Hij werkt als kok bij Landgasthaus Rebstock en hij heeft in 2008 nog een regionale prijs gewonnen voor zijn voortreffelijke gebakswaren.'
Ik moet eerlijk zeggen: het smaakte heerlijk en Hermann zat glimlachend toe te kijken hoe ik de laatste slagroom van mijn vingers aflikte. Hij stond op en liep naar de voordeur. Éven het houtskoolvuur buiten uitmaken en dan kom ik weer binnen. Het wordt al aardig donker zie je, dus we doen zometeen de deuren op slot. Ik keek hem na hoe hij met een paar flinke passen naar buiten liep. Ondertussen keek ik even om de hoek van het kamertje, het keukentje in. Op het aanrecht lagen enkele messen en een stuk vlees, wat waarschijnlijk net aangesneden was. Het zag er tenminste allemaal bloederig uit. Daar ontdekte ik opeens ook de enorme hakbijl, waarmee hij kennelijk het bos introk om hout te hakken. Door de hoge sparren die rondom het huis stonden, kon ik zien dat het al aardig donker geworden was in het bos. Terwijl ik nog met mijn hand op de steel van die hakbijl geleund stond, hoorde ik opeens de scharnieren van de voordeur. Pijlksnel schoot ik weer terug de kamer in. Ik hoorde hoe Hermann de zware grendels op de voordeur schoof en het slot omdraaide. Hij kwam weer binnen en zei: 'Zo, alles goed op slot en wij gaan het samen binnen gezellig maken, lierfje. Vond je het slagroomgebak lekker? Morgen gaan we samen het bos in en dan vertel ik je meer over de basisprodukten voor het maken van de koekoeksklokken. Dan laat ik je ook achter het atelier zien, waar je het nodige kunt leren. Ik vind het fijn dat je mij komt helpen, Esmée. Ik heb hier in jaren geen vrouw over de vloer gehad. Kom, ik laat je eerst je slaapplek zien.'
Hij stapte de trap op naar boven en wenkte mij om mee te komen. Eerst kwamen we door een slaapkamer met een soort twijfelaar en daarbovenop een lading donkergroene dekens. 'Hier slaap ik', zei hij zonder op te kijken en deed een klapdeur naar een kamertje daarachter open. 'Helaas is er geen andere toegangsdeur, dus je zult er via mijn slaapkamer naar binnen moeten', zei hij. Dat beviel mij niets. Hij wees op een groot tweepersoonsbed, waarop een stapel handdoeken lag. Op het nachtkastje ernaast stond een lampetkan met water, op de grond een soort porceleinen wasbekken. Op een stoel ernaast hingen een achttal nachtjaponnen over de stoelleuning. 'Ik heb wat voor je klaargelegd. Zoek maar uit. Dit hebben de andere meisjes ook aangehad. O ja, en er liggen nog spullen van mijn vrouw Gertrude. Zij is vijftien jaar terug overleden en als ik damesbezoek heb, zet ik die dingen maar klaar.' Er stond een fles shampoo, een doos met zeep en drie washandjes lagen ernaast.
'Ja, en dat weet je wel', zei Hermann en wees op en stapel maandverband, die in een doos naast het bed stond. Ik moest grinniken. Genoeg voor een heel nonnenklooster. 'Voor het bloed' zei hij er nadrukkelijk bij.
Hij ging er misschien vanuit dat vrouwen continu ongesteld waren, maar ik zei niets. 'Telefoon en elektriciteit hebben we hier niet, twaalf kilometer van de verharde weg, maar wees voorzichtig met de nachtkaars. Doe 'm uit voordat je in slaap valt. Maar zover is het nog niet, we gaan om een uur of tien pas slapen en we hebben nog voldoende tijd.'
Opeens verschoot ik van kleur. Helemaal vergeten om Hetty te SMS-en dat ik veilig was aangekomen. Wat zou ze wel denken? Een telefoon opladen ging hier ook niet dus en ik kreeg opeens een nog onbehaaglijker gevoel. Opeens zag ik in gedachten de grote bijl uit de keuken en het dubbelloops geweer beneden naast de trap. Wat moest ik doen? Was het hier wel vertrouwd?
'Kom even mee', zei hij. 'Je lijkt mij een pienter meisje en je moeder heeft je vast wel wat dingen geleerd', zei Hermann. 'Jij weet vast wel waar Abram de mosterd haalt'. Terwijl ik op de rand van het bed was gaan zitten bleef hij voor mij staan, met zijn rug naar de tussendeur. 'Je bent een pienter meisje en je moet mij even helpen.' Hij maakte een vaag gebaar richting zijn gulp en begon zijn broekriem los te gespen. 'Ik heb hier al in geen jaren een handig meisje meer gehad', zei hij. 'Drie jaar geleden had ik hier een paar dagen Elfriede, een meisje uit het Schwabische Wald'. De paniek sloeg opeens bij mij toe. Wat moest ik doen? Nee, dacht ik, dat niet. De voordeur beneden zat op de grendels, het was inmiddels aardedonker in het bos en hierboven op het kleine slaapkamertje vond ik het langzamerhand flink benauwd worden. Hermann zei opeens: 'O, wacht dat is natuurlijk niet praktisch, ik zal het even gemakkelijker voor je maken.'
Hij draaide zich vlug om stapte zijn eigen slaapkamer binnen en ik hoorde gestommel en het vallen van zijn broekriem op de houten vloer. Een ogenblik later kwam hij weer terug, met de broek onder zijn linkerarm en daar stond Hermann helemaal...
Hoe hetr verder ging?
Lees verder in deel 4: Schwarzwalder Erfahrungen (4)
Terug naar deel 1: 351. Schwarzwalder Erfarungen (1)
© Matti, 31 december 2013
Reacties op mijn blogs stel ik op prijs.
maandag 30 december 2013
352. Schwarzwalder Erfahrungen (2)
Vervolg van 351. Schwarzwalder Erfarungen (1)
[ Belevenissen in het Zwarte Woud ]
Deel 1: Toen ik enkele weken later op school moest vertellen wat ik later wilde worden, hoefde ik daar niet lang over na te denken: koekoeksklokkenhersteller.
Ik weet nog goed dat meester Anema mij verbaasd had aangekeken en vroeg: "maar lieve Esmée, hoe kom je daar nu weer bij? Dat is helemaal geen beroep voor meisjes. Ook is helemaal geen vraag naar en er is nauwelijks droog brood mee te verdienen. Koekoeksklokken zijn helemaal niet meer populair en kapotte klokken worden gewoon bij het afval gedumpt. Het zijn irritante ouderwetse en kitchachtige uurwerken. Bovendien zou ik waarachtig niet weten of daar wel reguliere opleidingen voor bestaan. Het is vast een technisch beroep en dat gepruts met kleine radertjes is instrumentmakerswerk en vaak ook nog hobby-achtig gefriemel. Waarom ga je niet gewoon laboratoriumtechniek of technische bedrijfskunde doen, desnoods ga je de Beta-kant op en oriënteer je je in de richting van industrieel ontwerpen?'. Ik wilde natuurlijk goed aansluiten op de stimuleringsprogramma's voor meiden in de techniek, dus was ik van het credo: 'Een slimme meid is op haar technische toekomst voorbereid' overtuigd.
'Nee', riep ik vastberaden naar meester Anema, 'mijn opa weet precies hoe die klokken werken en ik heb zelf gehoord hoe mooi ze klinken. De mensen moeten meer koekoeksklokken gaan kopen en als ze stuk zijn, dan ga ik ze maken. Ik ga zelf wel uitzoeken hoe je koekoeksklokkenhersteller kunt worden.' Dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Na lang speuren had ik ontdekt dat er bij Alpirsbach in het Betzweiler-Waldegebied, middenin het Schwarzwald - nog een koekoeksklokkenreparateur actief was. Hermann Waldbecker, een oudere zelfstandige klokkenmaker, die als een soort selfmademan, zich alle technieken had eigen gemaakt. In het kader van het stimuleringsprogrammma van het Ministerie van Buitenlandse Handelsbetrekkingen en Grensoverschreidende activiteiten, was een stageplaats van twee weken zeker mogelijk. Behalve Biologie, Nederlands, Duits, Natuurkunde en Wiskunde A, moest je vakkenpakket worden aangevuld met een creatief vak. Dat was koren op mijn molen en ik wilde nog meer te weten komen van het koekoeksklokkenreparatiekundevak.
Het was een paar jaar later toen ik voor mijn eerste buitenlandstage afreisde naar Alpirsbach, in de deelstaat Baden-Württemberg, middenin het Zwarte Woud. Vanuit Bussum was het best nog een hele onderneming.
Mijn schoolvriendin Hetty zwaaide mij uit en zei bij het afscheid: 'Succes meid, ik vind het best dapper van je dat je in je eentje zo'n stageplek gaat doen bij zo'n oude klokkenmaker, in een huisje diep verscholen in het bos. Stuur mij nog wel even een SMS-je hè, als je er veilig bent.' (In die tijd hadden we namelijk nog geen iPhones, waarmee we konden whatsappen). De internationale trein vertrok uit Utrecht en na een lange vermoeiende reis was ik in het Zwarte Woud aangekomen. Bij het kleine stationnetje hield ik een taxi aan en vroeg in mijn allerbeste Duits of hij de klokkenmaker Hermann Waldbecker kende. Hij knikte meteen en antwoorde: 'Wer weiß nicht, wer Herman Waldbecker ist? Jeder hinterlässt seine gebrochenen Uhren von ihm reparieren. Ein echter Profi.' (Wie weet hier nu niet wie Herman Waldbecker is? Iedereen laat zijn defecte klokken door hem repareren. Een echte vakman). 'Gelukkig', dacht ik, mijn reis was dus niet voor niets. Nadat een taxichauffeur de Hauptsraße, naar het zuiden, weg 294 richting Rötenburg was afgereden, sloeg hij opeens een bospad in, dat nauwelijks drie meter breed was. Het was een paar kilometer het bos in en ja hoor, daar stond tussen een paar hoge sparren, langs een beekje, het huisje van Hermann Waldbecker. De taxichauffeur liet mij eruit en zette mijn twee kleine koffertjes naast de auto. Ik betaalde de rit en even later zag ik de remlichten nog even aangaan, toen hij om de bocht verdween. Daar stond ik dan. Ik keek naar het huisje en zag een dun sliertje rook uit de schoorsteen komen. "Gelukkig', dacht ik, ''het is bewoond, er zijn tekenen van leven'. Meteen dacht ik in een flits: 'dat is natuurlijk niet zo handig om middenin een donker bos tegen het einde van de middag uit een taxi te stappen. Ik was pas 19 en opeens voelde ik mij een beetje unheimisch. Dit was mijn eerste buitenlandstage en ik wist natuurlijk nog niet veel van mijn nieuwe stageadres. Was het wel een goede beslissing? Kon ik het allemaal overzien? Ik liep om het huisje heen en zag aan de achterkant een houskoolvuur en een man met een flinke baard stond voorover gebogen bij het vuurtje en scheen er vlees op te braden. Dat moest Hermann Waldbecker zijn, dat kon niet missen. Ik kuchte een paar keer en riep: 'Hallo, Gutentag'.
De man draaide zich om en zei. 'Aah, das sollte meine kleine holländische Freundin sein' (dat moet mijn klkeine Hollandse vriendin zijn). Hij legde een soort metalen barbecuepen op het rooster en deed drie zware stappen in mijn richting. Voor mijn gevoel stampte hij als een przewalskipaard dat lonkte naar de stal.
Ook vond ik zijn amicale uitroep: 'dat moet mijn vriendin zijn', opeens nogal wat familiair klinken. Vriendin? Ik was helemaal geen vriendin. Voor mij was het nog een onbekende man met een stevig postuur.
Hermann zei: 'Herzlich wilkommen, liebe Esmée, wil wohlen zuzammen viel spaß machen'.
Opeens begon ik te twijfelen of dit nu wel de juiste keuze voor mijn stage was. Twee weken met een vrijgezelle man in een klein huisje, diep verscholen in het bos, was dat nu wel zo verstandig?
Waldbecker gaf mij een stevige hand en duwde mij zachtjes in de richting van het huisje. Hij legde zijn linkerhand om mijn schouder en hij mompelde zoiets van: 'Lecker, was für eine angenehme Gesellschaft für die nächsten zwei Wochen.' Nouja, ik was natuurlijk niet gekomen om hem gezelschap te houden, maar om de fijne kneepjes van het klokkenmakersvak te leren. Toen we het huisje binnenkwamen, zei Hermann: 'Eerst koffie, met een Schwarzwalder kirsch. Daarna laat ik je je slaapplek zien.'
Het werden twee heel bijzondere weken met Hermann. Hij heeft mij uiteindelijk geleerd dat er behoorlijke verschillen zitten in het Schwarzwalduhr, de Schwarzwalder Pendule, het Bogenschild Uhr, het Holzgespindelte Uhr, Surreruhr en nog veel meer bijzondere koekoeksklokken.
Maar er gebeurde nog veel meer in die periode. Een jonge blonde vrouw samen met een oudere vrijgezelle man in een huisje, diep verscholen in het Zwarte Woud, dat geeft uiteraard te denken. Die gebeurtenissen moeten natuurlijk wereldkundig worden gemaakt. Daarover moet ik nog even nadenken om dat zorgvuldig op te schrijven, want de pikante en persoonlijke details liegen er natuurlijk niet om...
Esmée.
Lees verder in deel 3
353. Schwarzwalder Erfahrungen (3)
Terug naar deel 1: 351. Schwarzwalder Erfarungen (1)
© Matti, 30 december 2013
Fictie.
Reacties op mijn blogs stel ik op prijs
Ook gepubliceerd op: http://matti-blogs.blogspot.com/2013/12/352-schwarzwalder-erfahrungen-2.html
Ideeën:
http://www.koekoeksklokken.com
http://www.bestemminginbeeld.nl/vakantie/europa/duitsland/zwarte_woud/betzweiler-walde/kaart.html
'Een echte Schwarzwalder koekoeksklok. Het is misschien een beetje kitch, maar het is toch wel heel gezellig in uw huis. De klok slaat op het hele en het halve uur.'
[ Belevenissen in het Zwarte Woud ]
Deel 1: Toen ik enkele weken later op school moest vertellen wat ik later wilde worden, hoefde ik daar niet lang over na te denken: koekoeksklokkenhersteller.
Ik weet nog goed dat meester Anema mij verbaasd had aangekeken en vroeg: "maar lieve Esmée, hoe kom je daar nu weer bij? Dat is helemaal geen beroep voor meisjes. Ook is helemaal geen vraag naar en er is nauwelijks droog brood mee te verdienen. Koekoeksklokken zijn helemaal niet meer populair en kapotte klokken worden gewoon bij het afval gedumpt. Het zijn irritante ouderwetse en kitchachtige uurwerken. Bovendien zou ik waarachtig niet weten of daar wel reguliere opleidingen voor bestaan. Het is vast een technisch beroep en dat gepruts met kleine radertjes is instrumentmakerswerk en vaak ook nog hobby-achtig gefriemel. Waarom ga je niet gewoon laboratoriumtechniek of technische bedrijfskunde doen, desnoods ga je de Beta-kant op en oriënteer je je in de richting van industrieel ontwerpen?'. Ik wilde natuurlijk goed aansluiten op de stimuleringsprogramma's voor meiden in de techniek, dus was ik van het credo: 'Een slimme meid is op haar technische toekomst voorbereid' overtuigd.
'Nee', riep ik vastberaden naar meester Anema, 'mijn opa weet precies hoe die klokken werken en ik heb zelf gehoord hoe mooi ze klinken. De mensen moeten meer koekoeksklokken gaan kopen en als ze stuk zijn, dan ga ik ze maken. Ik ga zelf wel uitzoeken hoe je koekoeksklokkenhersteller kunt worden.' Dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Na lang speuren had ik ontdekt dat er bij Alpirsbach in het Betzweiler-Waldegebied, middenin het Schwarzwald - nog een koekoeksklokkenreparateur actief was. Hermann Waldbecker, een oudere zelfstandige klokkenmaker, die als een soort selfmademan, zich alle technieken had eigen gemaakt. In het kader van het stimuleringsprogrammma van het Ministerie van Buitenlandse Handelsbetrekkingen en Grensoverschreidende activiteiten, was een stageplaats van twee weken zeker mogelijk. Behalve Biologie, Nederlands, Duits, Natuurkunde en Wiskunde A, moest je vakkenpakket worden aangevuld met een creatief vak. Dat was koren op mijn molen en ik wilde nog meer te weten komen van het koekoeksklokkenreparatiekundevak.
Het was een paar jaar later toen ik voor mijn eerste buitenlandstage afreisde naar Alpirsbach, in de deelstaat Baden-Württemberg, middenin het Zwarte Woud. Vanuit Bussum was het best nog een hele onderneming.
Mijn schoolvriendin Hetty zwaaide mij uit en zei bij het afscheid: 'Succes meid, ik vind het best dapper van je dat je in je eentje zo'n stageplek gaat doen bij zo'n oude klokkenmaker, in een huisje diep verscholen in het bos. Stuur mij nog wel even een SMS-je hè, als je er veilig bent.' (In die tijd hadden we namelijk nog geen iPhones, waarmee we konden whatsappen). De internationale trein vertrok uit Utrecht en na een lange vermoeiende reis was ik in het Zwarte Woud aangekomen. Bij het kleine stationnetje hield ik een taxi aan en vroeg in mijn allerbeste Duits of hij de klokkenmaker Hermann Waldbecker kende. Hij knikte meteen en antwoorde: 'Wer weiß nicht, wer Herman Waldbecker ist? Jeder hinterlässt seine gebrochenen Uhren von ihm reparieren. Ein echter Profi.' (Wie weet hier nu niet wie Herman Waldbecker is? Iedereen laat zijn defecte klokken door hem repareren. Een echte vakman). 'Gelukkig', dacht ik, mijn reis was dus niet voor niets. Nadat een taxichauffeur de Hauptsraße, naar het zuiden, weg 294 richting Rötenburg was afgereden, sloeg hij opeens een bospad in, dat nauwelijks drie meter breed was. Het was een paar kilometer het bos in en ja hoor, daar stond tussen een paar hoge sparren, langs een beekje, het huisje van Hermann Waldbecker. De taxichauffeur liet mij eruit en zette mijn twee kleine koffertjes naast de auto. Ik betaalde de rit en even later zag ik de remlichten nog even aangaan, toen hij om de bocht verdween. Daar stond ik dan. Ik keek naar het huisje en zag een dun sliertje rook uit de schoorsteen komen. "Gelukkig', dacht ik, ''het is bewoond, er zijn tekenen van leven'. Meteen dacht ik in een flits: 'dat is natuurlijk niet zo handig om middenin een donker bos tegen het einde van de middag uit een taxi te stappen. Ik was pas 19 en opeens voelde ik mij een beetje unheimisch. Dit was mijn eerste buitenlandstage en ik wist natuurlijk nog niet veel van mijn nieuwe stageadres. Was het wel een goede beslissing? Kon ik het allemaal overzien? Ik liep om het huisje heen en zag aan de achterkant een houskoolvuur en een man met een flinke baard stond voorover gebogen bij het vuurtje en scheen er vlees op te braden. Dat moest Hermann Waldbecker zijn, dat kon niet missen. Ik kuchte een paar keer en riep: 'Hallo, Gutentag'.
De man draaide zich om en zei. 'Aah, das sollte meine kleine holländische Freundin sein' (dat moet mijn klkeine Hollandse vriendin zijn). Hij legde een soort metalen barbecuepen op het rooster en deed drie zware stappen in mijn richting. Voor mijn gevoel stampte hij als een przewalskipaard dat lonkte naar de stal.
Ook vond ik zijn amicale uitroep: 'dat moet mijn vriendin zijn', opeens nogal wat familiair klinken. Vriendin? Ik was helemaal geen vriendin. Voor mij was het nog een onbekende man met een stevig postuur.
Hermann zei: 'Herzlich wilkommen, liebe Esmée, wil wohlen zuzammen viel spaß machen'.
Opeens begon ik te twijfelen of dit nu wel de juiste keuze voor mijn stage was. Twee weken met een vrijgezelle man in een klein huisje, diep verscholen in het bos, was dat nu wel zo verstandig?
Waldbecker gaf mij een stevige hand en duwde mij zachtjes in de richting van het huisje. Hij legde zijn linkerhand om mijn schouder en hij mompelde zoiets van: 'Lecker, was für eine angenehme Gesellschaft für die nächsten zwei Wochen.' Nouja, ik was natuurlijk niet gekomen om hem gezelschap te houden, maar om de fijne kneepjes van het klokkenmakersvak te leren. Toen we het huisje binnenkwamen, zei Hermann: 'Eerst koffie, met een Schwarzwalder kirsch. Daarna laat ik je je slaapplek zien.'
Het werden twee heel bijzondere weken met Hermann. Hij heeft mij uiteindelijk geleerd dat er behoorlijke verschillen zitten in het Schwarzwalduhr, de Schwarzwalder Pendule, het Bogenschild Uhr, het Holzgespindelte Uhr, Surreruhr en nog veel meer bijzondere koekoeksklokken.
Maar er gebeurde nog veel meer in die periode. Een jonge blonde vrouw samen met een oudere vrijgezelle man in een huisje, diep verscholen in het Zwarte Woud, dat geeft uiteraard te denken. Die gebeurtenissen moeten natuurlijk wereldkundig worden gemaakt. Daarover moet ik nog even nadenken om dat zorgvuldig op te schrijven, want de pikante en persoonlijke details liegen er natuurlijk niet om...
Esmée.
Lees verder in deel 3
353. Schwarzwalder Erfahrungen (3)
Terug naar deel 1: 351. Schwarzwalder Erfarungen (1)
© Matti, 30 december 2013
Fictie.
Reacties op mijn blogs stel ik op prijs
Ook gepubliceerd op: http://matti-blogs.blogspot.com/2013/12/352-schwarzwalder-erfahrungen-2.html
Ideeën:
http://www.koekoeksklokken.com
http://www.bestemminginbeeld.nl/vakantie/europa/duitsland/zwarte_woud/betzweiler-walde/kaart.html
'Een echte Schwarzwalder koekoeksklok. Het is misschien een beetje kitch, maar het is toch wel heel gezellig in uw huis. De klok slaat op het hele en het halve uur.'
351. Schwarzwalder Erfahrungen (1)
Iedere herfstvakantie brachten we altijd een paar dagen door in het
huisje van opa van der Zande. Wij woonden als gezin in een drukke stad
en dan was het een verademing om even bij te komen, midden in de natuur.
Opa woonde in een gezellig houten huisje aan de rand van het dorp,
dichtbij de grote Venenburgerheide. Het was een klein huisje met een
woonkamer annex keukentje. Aan de voorkant keek je door het grote raam
zo de heide op en de luiken van de kleine zijraampjes waren opengeklapt.
Pas tegen de winter gingen de zijluiken dicht. We aten met z'n allen om
de simpele houten tafel, die opa pontficaal in het midden had
geinstalleerd. Op het kleine zoldertje maakte opa een provisorisch bed
voor zichzelf. Zo rond tien uur 's avonds verdween hij meestal, met de
po onder zijn arm, via het smalle houten trapje naar de bovenverdieping.
Papa en mamma sliepen in de achterkamer, Mijn twee broertjes Heiko en
Tjalle annexeeerden het stapelbed in het smalle zijkamer en ik mocht op
het veldbed in de woonkamer liggen. Meestal waren de jongens nog met
elkaar aan het stoeien, als ik probeerde de slaap te vatten. Als ik goed
luisterde, dan kon ik het piepen van de stalen springveren horen, als
pa zich omdraaide. Vaak met een gesmoord: "Zachtjes Gerrit, de kinderen
slapen'. Voor pa en ma moeten die herfstvakanties eveneens een ultiem
genot betekend hebben, want het eenmalig piepen van het bed ging later
op de avond veelal over in een regelmatig geluid met het daarbij
behorende gestommel. Wist je veel als kind, wat er zich allemaal in die
bedompte slaapkamer van opa afspeelde. Pa had ook een paar dagen
vakantie en mijn moeder vond het heerlijk om even een enkele dagen niet
te wassen, strijken, koken of andere huishoudelijke taken uit te voeren.
Het waren heerlijke tijden. Die paar dagen in de schoolvakantie leken
wel een eeuwigheid. We speelden met takken in het bos, achter het huisje
waren voldoende schuilhoekjes om verstoppertje te spelen en op mijn step, die
pa had meegenomen, gingen we de heuvelachtige zandpaadjes af langs het
heideveld. Opa leerde ons van alles over de natuur, waarom de larix meer
naalden had dan de dennenboom, hoe je een eikenblad van een beukenblad
kon onderscheiden en aan de keutels langs de bospaadjes kon je zien of
het konijnen od andere dieren waren geweest. Een andere keer wees opa
ons weer op de omgewoelde bosgrond en hij wist met stellige zekerheid
dat het wilde zwijnen waren geweest. Eén keer, aan het begin van een
avondwandeling zagen we een zwijn met twee jongen erachter. Ze gingen
ons op een afstand van nog geen 25 meter voorbij.
Het moet op
één van die herfstavonden in het huisje van opa geweest zijn, dat ik
opeens begon te beseffen wat ik later wilde worden. Aan de ruw gestucte
muur, boven de open haard, hing namelijk opa's klok aan de wand. Niet
zomaar een klok, maar één die volledig paste bij zijn natuurlijke
omgeving. Een koekoeksklok. Hij was van donker hout, verfraaid met
houten eikenblaadjes, een schuin dakje en bijna bovenaan een klapluikje
met daarachter een vogeltje verstopt. De klokken waren in zwang bij
bewoners van het Schwarzwald en opa had er op één van zijn spaarzame
uitstapjes naar Duitsland, één voor zijn huisje meegenomen. Aan de klok
hing een ketting met twee zware gewichten, die opa iedere avond met
vakkundigheid omhoog trok. Naarmate de tijd verstreek, zakte de
gewichten bijna onzichtbaar, tot ze net boven de schoorsteenmantel waren
gekomen. Ieder uur hoorde je iets knarsen binnenin de klok en vlak
daarna kwam het vogeltje te voorschijn. Als het twee uur was, twee keer
en als de klok negen uur sloeg, dan verscheen het vogeltje negen keer
frequent achter elkaar.
Maar het mooiste komt nog: het vogeltje maakte geluid en riep: koekoek. Vol van spanning wachtte ik altijd op het moment van twaalf uur. Dan kwam het vogeltje onder een luid gekoekoek wel twaalf keer tevoorschijn. Pas later begreep ik dat een ingenieus mechanisme binnenin de houten klok, ervoor zorgde dat twee kleine blaasbalgjes in beweging werden gebracht. Toen de klok een keer bleef haperen, pakte opa hem van de wand en legde hem met veel passie op de keukentafel. Hij haalde een luikje aan de achterkant los en toen kon je het binnenwerk van de klok bekijken. Opa bromde 'aha, daar heb je de boosdoener' en hij haalde met een vork een splintertje tussen één van de raderen weg. Daarna hing hij de klok weer op en trok de gewichten naar boven.
Toen ik enkele weken later op school moest vertellen wat ik later wilde worden, hoefde ik daar niet lang over na te denken: koekoeksklokkenhersteller.
Esmée
leest verder in: 352. Schwarzwalder Erfahrungen (2)
(volgt nog, was te lang geworden)
© Matti, 30 december 2013
Schrijfopdracht, fictie
Reacties op mijn blogs stel ik op prijs
Maar het mooiste komt nog: het vogeltje maakte geluid en riep: koekoek. Vol van spanning wachtte ik altijd op het moment van twaalf uur. Dan kwam het vogeltje onder een luid gekoekoek wel twaalf keer tevoorschijn. Pas later begreep ik dat een ingenieus mechanisme binnenin de houten klok, ervoor zorgde dat twee kleine blaasbalgjes in beweging werden gebracht. Toen de klok een keer bleef haperen, pakte opa hem van de wand en legde hem met veel passie op de keukentafel. Hij haalde een luikje aan de achterkant los en toen kon je het binnenwerk van de klok bekijken. Opa bromde 'aha, daar heb je de boosdoener' en hij haalde met een vork een splintertje tussen één van de raderen weg. Daarna hing hij de klok weer op en trok de gewichten naar boven.
Toen ik enkele weken later op school moest vertellen wat ik later wilde worden, hoefde ik daar niet lang over na te denken: koekoeksklokkenhersteller.
Esmée
leest verder in: 352. Schwarzwalder Erfahrungen (2)
(volgt nog, was te lang geworden)
© Matti, 30 december 2013
Schrijfopdracht, fictie
Reacties op mijn blogs stel ik op prijs
dinsdag 3 december 2013
350. Definitief afscheid van hyves
Vervolg op .
348. In memoriam: hyves.nl
349. Is er nog leven na hyves?
Vanmorgen na het winkelen streek ik neer in het restaurant van Globus aan de Bahnhof- strasse in Zürich. Ja, mijn man en ik wonen en werken in Zwitserland dus. Voor Nederlanders bijvoorbeeld is dat 'het buitenland'.
Trouwens, zo ver weg is dat niet, want Zürich ligt hemelsbreed maar 580 km van Utrecht. Daar zit ik dan, in het centrum van een drukke stad, even uit te blazen. Het restaurant is op de bovenste (5e) etage van het Globus gesitueerd. Globus is een winkel die verwant is aan een Nordstrom of Lord & Taylor in de VS met enkele kleine verschillen: op de begane grond zijn een markt en bakkerij gesitueerd. In sommige opzichten lijkt het ook wel op een combinatie van de Bijenkorf en La Place van V&D. In het sousterrain bevindt zich een prima supermarkt met vele versproducten. Het geheel wordt gecompleteerd door een restaurant, bar en leuke kraampjes.Kortom, Globus is een innovatief en bijzonder attractief warenhuis (nu onderdeel van de Migros-keten), waar je in één keer al je dagelijkse spullen kunt inslaan, gezellig shoppen en ook even uitblazen.
Vanuit het restaurant heb je een prachtig uitzicht over de stad. Wanneer het weer het toelaat kun je op het terras buiten zitten. Vanmorgen, op een kille 3e november was dat natuurlijk niet aan te raden. Koffie is er uitstekend en het wordt altijd met een glas water geserveerd. Een mooi schaaltje, die gevuld is met chocolade, wordt altijd samen met de koffie gebracht. Het gebak is er ook van zeer goede kwaliteit.
Alle moeite waard dus om er even uit te blazen. Ik kom er -sinds ik hier woon - geregeld. Meestal neem ik mijn laptop mee en niemand kijkt er van op als je er een tijdje zit te werken. Zurich is bij uitstek een zakenstad, dus zoiets is heel normaal.
Na een heftige dag gisteren, moest het tijd worden om te relativeren. Ik liet alle belevenissen van gisteren (zie hierboven de links naar blogs 348 en 349) nog even de revue passeren. Ik moet eraan beginnen te wennen dat hyves.nl passè is. Natuurlijk stonden er hier in de krant (Zürchner Zeitung) geen schreeuwende koppen met: 'Social netwerk in die Niederlande rücksichtslos beëndet'. Of noem alle synoniemen van rücksichtslos - die bestaan ook in het Duits - maar op: gewissenlos, rabiat, schonungslos, bedenkenlos, egoistisch, erbarmungslos, gefühllos, gnadenlos, hemmungslos, herzlos, kaltblütig. Vertaling in het Nederlands is niet nodig.
Michiel lag heerlijk te slapen in de bugaboo, die naast mij stond. Tijdens het ritje in de tram naar de binnenstad was hij al in slaap gevallen. Ik klapte mijn laptop open, nadat ik een kop thee met wat lekkers had besteld, doorzocht ik nog even wat bewaarde bestanden. Dankzij wifi zijn ook de internetverbindingen hier prima. Gelukkig toch maar dat ik in een modern land woon, dacht ik en er altijd snel verbinding is met Nederland. Geregeld doorzoek ik het nieuws en relevante informatie in het kikkerlandje op diverse mediasites, zoals bijvoorbeeld www.nu.nl, de Volkskrant, NRC-next, Intermediair, Vrouw.blog enz. Facebook, Blogger en Hyves zijn ook standaard ingesteld. Hyves? Nee, nu niet meer. Die kon wel meteen uit mijn favorieten gewist worden Ik keek (en het moet nu echt de laatste keer zijn, beloofde ik mijzelf ) nogmaals op http://matti84.hyves.nl/blog, maar je raadt het al. Nog vers in mijn geheugen ligt de hyvers-bijeenkomst aan de Oude Gracht in Utrecht (2008), waar een 20-tal bloggers van hyves op afkwamen. Een gezellige en amicale ontmoeting van mensen die tot voor kort alleen nog maar 'virtueel' bestonden. Toen kwamen de uitwisselingen van blogs en soms bijzondere schrijfopdrachten. We lazen bij elkaar en lieten onze mening achter.
Ik begon voor mijzelf nog eens na te gaan, wat ik allemaal kwijt was, naast mijn eigen hyves-account. Mijn alters. Wat heb ik daar een plezier aan beleefd, toen de reacties kwamen.Ten eerste Napoleon. http://napoleon1813.hyves.nl Deze 'figure historique' gebruikte ik met name voor wat historisch getinte blogs over Napoleon en wat franstalige taalexercities. Sommige van de ruim 400 vrienden converseerden zelfs met mij, Napoleon (Nappie), in redelijk goed Frans. Miss Lilyput, daar plaatste ik mijn kindergedichtjes, die ik separaat op mijn eigen hyves zette. Gelukkig werden die door velen gelezen. Dan was er Number Nine. Geinspireerd door de film, die in 2009 werd gelanceerd, kwam ik op het idee om blogs over politiek, colums over trends verwachtingen enz. enz. te plaatsen. Met circa 80 volgers werd deze alter uiteindelijk een flop.
348. In memoriam: hyves.nl
349. Is er nog leven na hyves?
Trouwens, zo ver weg is dat niet, want Zürich ligt hemelsbreed maar 580 km van Utrecht. Daar zit ik dan, in het centrum van een drukke stad, even uit te blazen. Het restaurant is op de bovenste (5e) etage van het Globus gesitueerd. Globus is een winkel die verwant is aan een Nordstrom of Lord & Taylor in de VS met enkele kleine verschillen: op de begane grond zijn een markt en bakkerij gesitueerd. In sommige opzichten lijkt het ook wel op een combinatie van de Bijenkorf en La Place van V&D. In het sousterrain bevindt zich een prima supermarkt met vele versproducten. Het geheel wordt gecompleteerd door een restaurant, bar en leuke kraampjes.Kortom, Globus is een innovatief en bijzonder attractief warenhuis (nu onderdeel van de Migros-keten), waar je in één keer al je dagelijkse spullen kunt inslaan, gezellig shoppen en ook even uitblazen.
Vanuit het restaurant heb je een prachtig uitzicht over de stad. Wanneer het weer het toelaat kun je op het terras buiten zitten. Vanmorgen, op een kille 3e november was dat natuurlijk niet aan te raden. Koffie is er uitstekend en het wordt altijd met een glas water geserveerd. Een mooi schaaltje, die gevuld is met chocolade, wordt altijd samen met de koffie gebracht. Het gebak is er ook van zeer goede kwaliteit.
Alle moeite waard dus om er even uit te blazen. Ik kom er -sinds ik hier woon - geregeld. Meestal neem ik mijn laptop mee en niemand kijkt er van op als je er een tijdje zit te werken. Zurich is bij uitstek een zakenstad, dus zoiets is heel normaal.
Na een heftige dag gisteren, moest het tijd worden om te relativeren. Ik liet alle belevenissen van gisteren (zie hierboven de links naar blogs 348 en 349) nog even de revue passeren. Ik moet eraan beginnen te wennen dat hyves.nl passè is. Natuurlijk stonden er hier in de krant (Zürchner Zeitung) geen schreeuwende koppen met: 'Social netwerk in die Niederlande rücksichtslos beëndet'. Of noem alle synoniemen van rücksichtslos - die bestaan ook in het Duits - maar op: gewissenlos, rabiat, schonungslos, bedenkenlos, egoistisch, erbarmungslos, gefühllos, gnadenlos, hemmungslos, herzlos, kaltblütig. Vertaling in het Nederlands is niet nodig.
Michiel lag heerlijk te slapen in de bugaboo, die naast mij stond. Tijdens het ritje in de tram naar de binnenstad was hij al in slaap gevallen. Ik klapte mijn laptop open, nadat ik een kop thee met wat lekkers had besteld, doorzocht ik nog even wat bewaarde bestanden. Dankzij wifi zijn ook de internetverbindingen hier prima. Gelukkig toch maar dat ik in een modern land woon, dacht ik en er altijd snel verbinding is met Nederland. Geregeld doorzoek ik het nieuws en relevante informatie in het kikkerlandje op diverse mediasites, zoals bijvoorbeeld www.nu.nl, de Volkskrant, NRC-next, Intermediair, Vrouw.blog enz. Facebook, Blogger en Hyves zijn ook standaard ingesteld. Hyves? Nee, nu niet meer. Die kon wel meteen uit mijn favorieten gewist worden Ik keek (en het moet nu echt de laatste keer zijn, beloofde ik mijzelf ) nogmaals op http://matti84.hyves.nl/blog, maar je raadt het al. Nog vers in mijn geheugen ligt de hyvers-bijeenkomst aan de Oude Gracht in Utrecht (2008), waar een 20-tal bloggers van hyves op afkwamen. Een gezellige en amicale ontmoeting van mensen die tot voor kort alleen nog maar 'virtueel' bestonden. Toen kwamen de uitwisselingen van blogs en soms bijzondere schrijfopdrachten. We lazen bij elkaar en lieten onze mening achter.
Ik begon voor mijzelf nog eens na te gaan, wat ik allemaal kwijt was, naast mijn eigen hyves-account. Mijn alters. Wat heb ik daar een plezier aan beleefd, toen de reacties kwamen.Ten eerste Napoleon. http://napoleon1813.hyves.nl Deze 'figure historique' gebruikte ik met name voor wat historisch getinte blogs over Napoleon en wat franstalige taalexercities. Sommige van de ruim 400 vrienden converseerden zelfs met mij, Napoleon (Nappie), in redelijk goed Frans. Miss Lilyput, daar plaatste ik mijn kindergedichtjes, die ik separaat op mijn eigen hyves zette. Gelukkig werden die door velen gelezen. Dan was er Number Nine. Geinspireerd door de film, die in 2009 werd gelanceerd, kwam ik op het idee om blogs over politiek, colums over trends verwachtingen enz. enz. te plaatsen. Met circa 80 volgers werd deze alter uiteindelijk een flop.
Lady Kant ( http://lady-kant.hyves.nl ) gebruikte ik voor middelnederlandse teksten (dat is zwaar lezen, als je het niet gewend bent) en dan Ben Blogger, mijn maatje (http://besteblogger.nl) die alleen maar in krom Nederlands, met een abominabel taalgebruik kon converseren. Bijna was hij de beste blogger van 2008 ;-) Met Femme Fatale ontstond er een uitlaatkllep voor sensueel getinte blogs, thrillerachtige verhalen en gewaagde teksten. Alles bij elkaar ruim 500 blogs. Wellicht zullen anderen denken: 'Wat veel alters', kun je dat allemaal wel behappen?. Eerlijk gezegd, ik schreef gewoon door en beleefde er veel genoegen aan. Toen op een gegeven moment een groepje exclusieve blogger onder de naam 'PUNT' in Amsterdam bijeen kwam om gezamenlijk een boekje uit te gaan geven, dacht ik: 'Dat is mijn kans'. Helaas, ik werd niet geinviteerd en plaatste als parodie meteen een komisch blog met de veelzeggende titel: 'Het genootschap van de Ganzeveer' over een ander interpunctie-teken; KOMMA. Ach, hyves is verleden tijd, maar ik kon wel janken dat alles in één klap was weggevaagd. Nu moet ik wel zeggen, dat sommige hyves-vrienden al eerder waren vertrokken. Destijds nog en ik schreef een gedichtje over hem. Intussen was ik - zonder dat ik er erg in had -met met hoofd op mijn armen zachtjes aan het snikken. Abrupt schoot ik overeind toen ik de hand van één van de serveersters op mijn rechterschouder voelde. Ze zei: 'Geht es dir gut? Ist alles in Ordnung mit Ihnen?' Gaat het wel goed met u? Is alles in orde? Fijn dat er nog opmerkzame mensen rondlopen, realiseerde ik mij later.
Snel antwoordde ik: 'Ja, es geht mir gut, danke'. Ik herstelde mij snel van mijn treurig overpeinzen. Wat stom van mij om zo midden in een restaurant in een mineurstemming te raken. Het gebakje met chocolade stond nog onaangeroerd voor mij. Ik keek op de klok. Nog vijf minuten en dan zou mijn vriendin Ulli hier naar mij toekomen. We hadden afgesproken om 12.00 uur Ik had Ulli een paar maanden terug leren kennen tijdens een kennismakingsavond voor Nederlandse expats, die werkzaam waren in 'Die Schweiz'). Ik zou met haar nog eens van gedachten kunnen wisselen over effectieve manieren van bloggen. Per slot van rekening werkte zij als bureauredacteur bij een Zwitsers publiciteitsbureau. Meteen dacht ik: Ach, laat ook maar, wat weten ze hier van de waarde van hyves? Niets toch?. Bovendien: hyves, het is niets meer waard.
Einde verhaal.
Nee, niet helemaal. Opeens hoorde ik de stem van Ulli: 'Ja, dort bist du, Matti, ich freue mich sehr Ihnen züruck zu sehen...und ja auch die Kleine. Wie geht es Ihm? Was er ist schon groß'
Ik was weer helemaal terug in de realiteit van alle dag. Ik omhelsde Ulli hartelijk en ik was heel blij dat ik weer even met haar kon bijkletsen.
Het werd daarna een gezellig half uurtje met een cappuccino en we besloten naar de bar te gaan om zo'n heerlijk luxe broodje uit te zoeken...en hyves? Na drie blogs (348, 349 en 350) is het welletjes. Hyves, wat was dat ook alweer?
Wat een blog hè? Toch nog weer langer geworden dan ik had gedacht...
© Matti, 3 december 2013
Reacties op mijn blogs stel ik altijd op prijs.
Snel antwoordde ik: 'Ja, es geht mir gut, danke'. Ik herstelde mij snel van mijn treurig overpeinzen. Wat stom van mij om zo midden in een restaurant in een mineurstemming te raken. Het gebakje met chocolade stond nog onaangeroerd voor mij. Ik keek op de klok. Nog vijf minuten en dan zou mijn vriendin Ulli hier naar mij toekomen. We hadden afgesproken om 12.00 uur Ik had Ulli een paar maanden terug leren kennen tijdens een kennismakingsavond voor Nederlandse expats, die werkzaam waren in 'Die Schweiz'). Ik zou met haar nog eens van gedachten kunnen wisselen over effectieve manieren van bloggen. Per slot van rekening werkte zij als bureauredacteur bij een Zwitsers publiciteitsbureau. Meteen dacht ik: Ach, laat ook maar, wat weten ze hier van de waarde van hyves? Niets toch?. Bovendien: hyves, het is niets meer waard.
Einde verhaal.
Nee, niet helemaal. Opeens hoorde ik de stem van Ulli: 'Ja, dort bist du, Matti, ich freue mich sehr Ihnen züruck zu sehen...und ja auch die Kleine. Wie geht es Ihm? Was er ist schon groß'
Ik was weer helemaal terug in de realiteit van alle dag. Ik omhelsde Ulli hartelijk en ik was heel blij dat ik weer even met haar kon bijkletsen.
Het werd daarna een gezellig half uurtje met een cappuccino en we besloten naar de bar te gaan om zo'n heerlijk luxe broodje uit te zoeken...en hyves? Na drie blogs (348, 349 en 350) is het welletjes. Hyves, wat was dat ook alweer?
Wat een blog hè? Toch nog weer langer geworden dan ik had gedacht...
© Matti, 3 december 2013
Reacties op mijn blogs stel ik altijd op prijs.
349. Is er nog leven na hyves?
Het was er één teveel. Laat ik het maar eerlijk bekennen. Normaal
gesproken drink ik èèn rosè, een witte- of rode wijn. Soms nog een
tweede. Ik weet het van mijzelf: ik houd mij doorgaans strikt aan
maximaal twee glazen wijn, want anders word ik lacherig. Maar
gisterenavond heb ik nog een extra glas Merlot ingeschonken. Het
komt door de klap. Zo voelt het aan, als een amputatie. Degenen die
denken dat ik een ernstige operatie heb ondergaan, hoeven niet bezorgd
te zijn. Het komt door het verdwijnen van hyves.nl, een Nederlandse
vriendenwebsite, waar je met elkaar kon 'praten', foto's kon plaatsen,
reageren op anderen met zogenaamde 'krabbels' en niet het minst
onbelangrijkste: je kon er bloggen. Weblogs plaatsen wel te 
verstaan.
Met plezier heb ik veel van die weblogs (blogs) bij anderen gelezen en
je begrijpt het al, vrij snel (op 23 februari 2008) meldde ik mijzelf
ook aan op hyves met een 'avatar' en plaatste de volgende dag meteen mijn eerste
bijdrage, met de prozaïsche titel: Mijn eerste weblog. Zoals veel vrienden wel weten, ben ik al een tijdje aan het bloggen. Naarmate er meer blogs uit mijn digitale pen
vloeiden, kreeg ik ook meer vrienden, vooral toen ik blog nr. 9 schreef over mijn ontmoeting met Brad Pitt.
De reacties daarop van mijn eerste hyvesvrienden heb ik gelukkig nog
hier kunnen 'redden'. Al spoedig merkte ik dat ik het bloggen leuk vond
en creëerde een zogenaamd 'alter ego', een pseudoniem. Mijn interesse
voor cultuurhistorie, de Franse taal en 
het duiken in
geschiedenisverhalen, bracht mij ertoe de figuur van 'Napoleon' te
kiezen. Het voordeel daarvan was dat er -ook geschiedkundig - veel over
de zichzelf tot keizer gekroonde Napoleon te melden valt en zo'n
'figure historique' leent zich bij uitstek om er van alles op los te
fantaseren. Dus kroop ik in de huid van Napoleon Bonaparte en schreef er
lustig op los, o.a. over mijn eega Josephine, mijn zuster Pauline en 'op stap met een hyves-vriendin'. Nieuwe vrienden kregen steevast een groet ( merci, a bientot' ) van 'L 'Empereur.
Weer even terug naar gisterenavond: Ik zat op de bank met de laptop naast mij en probeerde nogmaals of er toch niet een mogelijkheid was om wat te lezen op hyves. Helaas pindakaas, mijn bittere constatering was dat men er 's morgens toch echt de stekker had uitgetrokken. Ik wil niet in herhaling vallen, dus lees mijn verhaal van gisteren maar: 348. In memoriam: hyves.nl
Ik was helemaal van streek en nestelde mij tegen mijn 'hubby' aan. 'Wat moet ik nu?' vroeg ik aan hem en ik begon zachtjes te snikken. Hij begreep het gelukkig en legde liefdevol zijn arm om mij heen. Mijn hand verdween achter de knoopjes van zijn overhemd en ik streek over zijn warme borstkas. "Je moet helemaal niets', antwoordde hij. 'Zo gaat het nu eenmaal met websites. Welkom in de grote wereld van financiële belangen, focusverandering en snelle acquisitie. Hyves levert niet voldoende geld meer op, dus gaan ze de bakens verzetten. De 'spielerei 'met vriendengroepjes, daar willen ze vanaf. Bovendien zullen ze zich heus niets aantrekken van een paar bloggers, zoals jij' 'Een paar? zei ik 'Weet je hoeveel mensen er nu treurig zitten te kijken naar hun verdwenen schrijfsels? Weet jij wat van de impact? Hij ging onverstoord verder: 'Laten het er dan voor mijn part 2.000 bloggers zijn, dat vinden ze vast niet opwegen tegen de tienduizenden spelletjesfanaten, die ze denken binnen te halen. En als ze genoeg 'gamesvrienden' bezitten, gaan ze beginnen met geld ervoor te vragen. Want de pegels moeten binnenkomen, anders kunnen ze volgens jaar rode cijfers aanschouwen.'
Ik moest even slikken en zei met tranen in mijn ogen: Ja, ik begrijp je, het is misschien wel zo, maar ik vind het zo jammer, ik heb niet eens mailadressen van al mijn vrienden op hyves. Gelukkig heb ik wel enkele vrienden weer op Facebook ontmoet, maar toch moet ik zeggen dat hyves wel iets bijzonders had'. Weer rolden de kleine druppeltjes over mijn wangen. Ik moest even naar de slaapkamer om Michiel te verschonen. Toen ik weer terug kwam omarmde hij mij en zei: 'Ga morgen gewoon heerlijk bij Globus een kop cappuccino drinken, neem je laptop mee en schrijf het van je af.' Dat leek mij wel een goed plan. Of het door dat extra glas wijn kwam, ik denk het wel, maar ik kroop tegen hem aan en zei: 'Schat, ik heb je nodig. Ik wil bij je zijn. Vrij met me.'
Vanuit de psychologie weet ik dat seks een goed medicijn is voor verdriet en teleurstelling. Wellicht ook een middel tegen 'rouwverwerking'. Want zo voelde het. Hyves was dood. Alsof een ledemaat van je afgesneden is, iets geamputeerd was. Het deed pijn. Maar ik wist dat er weer een nieuwe dag kwam, zonder hyves, maar wel met mogelijk nieuwe uitdagingen. De realiteit van alle dag, onze relatie en het echte leven om ons heen waren belangrijker. Ik wist het wel, maar was het even vergeten. Wouter knoopte mijn blouse los en ik voelde zijn warme handen op mijn buik. Hij kuste mij op de mond, daarna in mijn nek, vond de sluiting van mijn beha en fluisterde: 'lieverd, kom mee'. We waren snel in bed en ik voelde zijn tong op mijn borsten, hij gleed met zijn hoofd naar beneden, over mijn navel en hij vond dat heerlijke plekje. Voor mijn gevoel duurde het meer dan twee uur. Het was heerlijk en ontspannen.
Ik was uit mijn negatieve spiraal gehaald. Toen ik hem uithijgend naast mij zag liggen, sloop ik nog even zachtjes uit bed. In de kamer stond op de bank mijn laptop nog aan, met op het scherm: hyvesgames.nl. Nee, daar heb ik geen behoefte aan. Schakelaar uit, laptop dicht en een nieuw hoofdstuk. Ik gleed het bed weer in en hoorde een licht gesnurk....
Reacties op mijn blogs stel ik altijd op prijs.
Geschreven bij Globus, onder het genot van een cappuccino. Morgen of overmorgen het vervoilg, moet nog wat aan bijgeschaafd worden.
verstaan.
Met plezier heb ik veel van die weblogs (blogs) bij anderen gelezen en
je begrijpt het al, vrij snel (op 23 februari 2008) meldde ik mijzelf
ook aan op hyves met een 'avatar' en plaatste de volgende dag meteen mijn eerste
bijdrage, met de prozaïsche titel: Mijn eerste weblog. Zoals veel vrienden wel weten, ben ik al een tijdje aan het bloggen. Naarmate er meer blogs uit mijn digitale pen
vloeiden, kreeg ik ook meer vrienden, vooral toen ik blog nr. 9 schreef over mijn ontmoeting met Brad Pitt.
De reacties daarop van mijn eerste hyvesvrienden heb ik gelukkig nog
hier kunnen 'redden'. Al spoedig merkte ik dat ik het bloggen leuk vond
en creëerde een zogenaamd 'alter ego', een pseudoniem. Mijn interesse
voor cultuurhistorie, de Franse taal en het duiken in
geschiedenisverhalen, bracht mij ertoe de figuur van 'Napoleon' te
kiezen. Het voordeel daarvan was dat er -ook geschiedkundig - veel over
de zichzelf tot keizer gekroonde Napoleon te melden valt en zo'n
'figure historique' leent zich bij uitstek om er van alles op los te
fantaseren. Dus kroop ik in de huid van Napoleon Bonaparte en schreef er
lustig op los, o.a. over mijn eega Josephine, mijn zuster Pauline en 'op stap met een hyves-vriendin'. Nieuwe vrienden kregen steevast een groet ( merci, a bientot' ) van 'L 'Empereur. Weer even terug naar gisterenavond: Ik zat op de bank met de laptop naast mij en probeerde nogmaals of er toch niet een mogelijkheid was om wat te lezen op hyves. Helaas pindakaas, mijn bittere constatering was dat men er 's morgens toch echt de stekker had uitgetrokken. Ik wil niet in herhaling vallen, dus lees mijn verhaal van gisteren maar: 348. In memoriam: hyves.nl
Ik was helemaal van streek en nestelde mij tegen mijn 'hubby' aan. 'Wat moet ik nu?' vroeg ik aan hem en ik begon zachtjes te snikken. Hij begreep het gelukkig en legde liefdevol zijn arm om mij heen. Mijn hand verdween achter de knoopjes van zijn overhemd en ik streek over zijn warme borstkas. "Je moet helemaal niets', antwoordde hij. 'Zo gaat het nu eenmaal met websites. Welkom in de grote wereld van financiële belangen, focusverandering en snelle acquisitie. Hyves levert niet voldoende geld meer op, dus gaan ze de bakens verzetten. De 'spielerei 'met vriendengroepjes, daar willen ze vanaf. Bovendien zullen ze zich heus niets aantrekken van een paar bloggers, zoals jij' 'Een paar? zei ik 'Weet je hoeveel mensen er nu treurig zitten te kijken naar hun verdwenen schrijfsels? Weet jij wat van de impact? Hij ging onverstoord verder: 'Laten het er dan voor mijn part 2.000 bloggers zijn, dat vinden ze vast niet opwegen tegen de tienduizenden spelletjesfanaten, die ze denken binnen te halen. En als ze genoeg 'gamesvrienden' bezitten, gaan ze beginnen met geld ervoor te vragen. Want de pegels moeten binnenkomen, anders kunnen ze volgens jaar rode cijfers aanschouwen.'
Ik moest even slikken en zei met tranen in mijn ogen: Ja, ik begrijp je, het is misschien wel zo, maar ik vind het zo jammer, ik heb niet eens mailadressen van al mijn vrienden op hyves. Gelukkig heb ik wel enkele vrienden weer op Facebook ontmoet, maar toch moet ik zeggen dat hyves wel iets bijzonders had'. Weer rolden de kleine druppeltjes over mijn wangen. Ik moest even naar de slaapkamer om Michiel te verschonen. Toen ik weer terug kwam omarmde hij mij en zei: 'Ga morgen gewoon heerlijk bij Globus een kop cappuccino drinken, neem je laptop mee en schrijf het van je af.' Dat leek mij wel een goed plan. Of het door dat extra glas wijn kwam, ik denk het wel, maar ik kroop tegen hem aan en zei: 'Schat, ik heb je nodig. Ik wil bij je zijn. Vrij met me.'
Vanuit de psychologie weet ik dat seks een goed medicijn is voor verdriet en teleurstelling. Wellicht ook een middel tegen 'rouwverwerking'. Want zo voelde het. Hyves was dood. Alsof een ledemaat van je afgesneden is, iets geamputeerd was. Het deed pijn. Maar ik wist dat er weer een nieuwe dag kwam, zonder hyves, maar wel met mogelijk nieuwe uitdagingen. De realiteit van alle dag, onze relatie en het echte leven om ons heen waren belangrijker. Ik wist het wel, maar was het even vergeten. Wouter knoopte mijn blouse los en ik voelde zijn warme handen op mijn buik. Hij kuste mij op de mond, daarna in mijn nek, vond de sluiting van mijn beha en fluisterde: 'lieverd, kom mee'. We waren snel in bed en ik voelde zijn tong op mijn borsten, hij gleed met zijn hoofd naar beneden, over mijn navel en hij vond dat heerlijke plekje. Voor mijn gevoel duurde het meer dan twee uur. Het was heerlijk en ontspannen.
Ik was uit mijn negatieve spiraal gehaald. Toen ik hem uithijgend naast mij zag liggen, sloop ik nog even zachtjes uit bed. In de kamer stond op de bank mijn laptop nog aan, met op het scherm: hyvesgames.nl. Nee, daar heb ik geen behoefte aan. Schakelaar uit, laptop dicht en een nieuw hoofdstuk. Ik gleed het bed weer in en hoorde een licht gesnurk....
Hoe het mij bij Globus (een warenhuis met restaurant in het centrum van Zürich) vergaan is, daarover in een volgend blog. Lees verder op: 350. Definitief afscheid van hyves
© Matti, 3 november 2013Reacties op mijn blogs stel ik altijd op prijs.
Geschreven bij Globus, onder het genot van een cappuccino. Morgen of overmorgen het vervoilg, moet nog wat aan bijgeschaafd worden.
maandag 2 december 2013
348. In memoriam: hyves.nl
'Hyves Games.' Nee, ook anglicismen schuwt men niet. Daar zat ik natuurlijk niet op te wachten en dat wil ik niet! Ik moest wel even slikken en een paar traantjes laten. Ik regaeer in stijl, dus gooi ik er ook maar een engelstalige kreet tegenaan: Goodbye dear friends! Ik kon het aanvankelijk niet geloven en ik hoopte nog even om met een omweg bij mijn blogs, foto's, vrienden enz. te komen. Op 23 februari 2008 had ik mij aangemeld bij hyves, met als doel te gaan bloggen. Ruim 500 blogs vloeiden uit mijn pen en vele vrienden plaatsten leuke en waarderende reacties. Doorgaans werden mijn blogs tussen de 100 en 300 keer gelezen. Enkele blogs werden zelfs 'UITGELICHT' op hyves. Sommige blogs werden meer dan 3.000, 4.000 keer gelezen. Dat alles was keurig op hyves gearchiveerd. Vanzelfsprekend wil ik bescheiden blijven, er waren nog tentallen goede bloggers, die ik met plezier las. Ik wilde nog even kijken maar helaas, het bleek onontkoombaar, alles is verdwenen. Ze hadden het nog zo beloofd: 'Always in touch with your friends'
Beloften zijn te geloven zolang het er nog staat. Er is rigoureus een streep doorgehaald en er is een nieuwe website vervaardigd, met spelletjescontent. Het nieuwe hyvesplatform, kan ik maar het beste omschrijven als: 'Zielig en triest'. Dat is subjectief, het is mijn eigen interpretatie uiteraard.
Paulien Cornelisse, de auteur van de bestseller 'Taal is zeg maar echt mijn ding', schreef in haar NRC-column van 14 juni jl. al over de betekenis van de woorden 'zielig en triest.' Volgens Cornelisse gaat het met zielig dezelfde kant op als met triest: 'Dat was ooit een gemoedstoestand. Nu is het een verzamelterm voor alles wat je niet wilt hebben of zijn.'
Nu kan het wel zo zijn dat hyvesgames.nl graag wil dat je deelneemt. Natuurlijk wil ik dat niet. Wie anno 2013 een beetje wil meetellen in de participatiesamenleving moet inhaken denken de bedenkers van het platform. De startinformatie zegt:
'Verzamel nieuwe vrienden. In veel spelletjes kunnen vrienden van pas komen tijdens het spelen. Ze kunnen je bijvoorbeeld geschenken sturen, helpen bij de oogst of je bijstaan tijdens het verslaan van een eindbaas.'
Nee, digitale geschenken heb ik niet nodig, het enige wat van mijn kant geoogst kan worden is onbegrip en lacherigheid. Aan het verslaan van een eindbaas heb ik evenmin behoeft. Eindbaas? Merkwaardig begrip. Wie is de eindbaas? De president-directeur van de TMG-groep?
Morgenochtend ga ik naar mijn vaste plek op de vijfde etage van Domus (een warenhuis in Zürich, red.). Daar laat ik mij een heerlijk kop cappuccino inschenken en ik bestel er wat lekkers bij. Ik neem mijn laptop mee en ga dan beginnen aan een soort afscheidsblog met de titel: 349. Is er nog leven na hyves.nl? Ik weet niet of ik mij kwaad, boos, verdrietig, verontwaardigd, teleurgesteld of wat dan ook moet voelen.
Opeens krijg ik de behoefte om een onparlementair en voor mij gewoonlijk niet toelaatbaar vocabulair te gebruiken: ik voel mij gewoon kut.
Hyves.nl wordt 'bedankt' voor het rigoureus 'vermoorden' van mijn (onze) sociale contacten.
Natuurlijk is dit niet mijn laatste stuiptrekking. Ik leef nog en natuurliik blijf ik bloggen. Op mijn Blogger-account (van Goole). Echter, mijn hyvesaccounts komen in aanmerking voor een in memoriam:
_____________________________________________
In memoriam
Matti http://matti84.hyves.nl/blog
23 februari 2008 - 2 december 2013
- een verzameling blogs geschreven met enthousiasme en passie -Door een onheil van buitenaf werd zij plotseling uit het accountsbestand verwijderdNamens vele hyvesvrienden, blogger en betrokkenen:
Allen.
en mijn alters:
Napoleon
http://napoleon1813.hyves.nl/blog (franstalige- en historisch getinte blogs)
Ben Blogger
http://besteblogger.hyves.nl/blog (uitlaatklep in abominabele taaltoepassing)
Miss Lilyput
http://miss-lilyput.huves.nl/blog (kindergedichten en proza)
Number Nine
http://numbernine.hyves.nl/blog (politieke colums, toekomstverkenningen en -visies)
Lady Kant
http://lady-kant.hyves.nl/blog (blogs in middelnederlands, latijn, taalexcercities)
Femme Fatale
http://femme-fatale.hyves.nl/blog (sensueel- en erotisch getinte blogs, thrillerachtige verhalen)
Correspondentieadres:
Matti, Blogger.com
_____________________________________________
Matti
http://matti84.hyves.nl/blog (R.I.P.)
Lees verder op: 349. Is er nog leven na hyves?
© Matti, 2 december 2013
Reacties op mijn blogs stel ik altijd op prijs.
Abonneren op:
Posts (Atom)
