291. A lazy day
290. Niet down, maar 'downunder'
'Give me a big smile'. Het fototoestel klikt en Cathy staat glimlachend achterover geleund tegen de reling. Net als ik. Er moeten diverse kiekjes worden genomen en Philipp roept: 'You too, together'. Weer gaat de sluiter open en dicht en we zijn vereeuwigd. Ook Carla, mijn vriendin moet ik eraan geloven. 'We moeten alles vastleggen hoor', roept ze enthousiast, alsof ze nog niet genoeg foto's heeft en ze een forensisch fotograaf is van het programma CSI Investigations. Als ze twintig jaar terug hier was geweest, had ze wellicht zuinigjes één of twee plaatjes geschoten, want anders raakt een rolletje van 30 foto's al snel vol. Maar nee hoor, hupsakee, dankzij de digitale fotografie kun je klikken tot je een ons weegt.
Nu moet ik eerst even melden, dat dit pas het derde reisverhaal is, dus
ik heb nog heel wat te gaan. Mijn notitieboekje en geheugen laat mij
niet in de steek, dus ik kan los.
We staan namelijk bij Echopoint, vlakbij Katoomba in de Blue Mountains. Dit is een must voor de Australiëganger. Busladingen Japanners, Aussies, Duitsers en noem maar op worden hier gedropt om even naar de "Three Sisters' te komen kijken. De 'blauwe bergen' worden zo genoemd door de blauwe waas die
er hangt en die is afkomstig van de verdamping van oliedeeltjes van de vele eucalyptusbomen.
De Three Sisters is letterlijk en figuurlijk een hoogtepunt. Er bestaan allerlei verhalen over hoe die drie zussen aan hun naam gekomen zijn. Kijk maar eens op Google. Dat is hoogstwaarschijnlijk om de toeristen bezig te houden. In het Blue mountainspark bevinden zich enorm veel eucalyptusbomen. Hoewel dat het lievelingseten van de koala is, is de kans klein dat je ze ziet. Wij zijn tenminste geen koala's tegengekomen, die zagen we wel in de dierentuin. Wel zijn er die andere, zo typisch Australische knuffeldieren: de kangaroes. Die huppelen vrolijk rond. Ze zijn er in grote getale en soms kun je heel dichtbij komen.
Het begon echter die morgen al in ons hostel. Carla gaf me een por terwijl ik nog heerlijk in dromenland was. 'We moeten eruit' riep ze, als een commandant van het Oost Indische leger. 'We gaan om acht uur rijden'. Met 'we' bedoelde ze de twee jongens die we gisterenavond ontmoet hadden in het hostel, Cathy en ons beiden. In de meeste hostels ontmoet je 'guys' uit alle delen van de wereld. Iedereen schijnt te 'backpacken'. Na de gebruikelijke uitwisseling: 'Where do you come from, 'How long do you stay in Australia' en 'have you already found a job?. Waren we flink in gesprek gekomen. Daarbij had de fles wijn van Carla wonderen gedaan en met mijn innemende glimlach erbij hadden Philipp en Juan 'welwillend' aangeboden dat we met ze mee konden rijden. Philipp was van Victoria Australië en Juan kwam uit Colombia. Ze hadden een auto ter beschikking, dus wat is mooier om mee te mogen rijden naar de Blue Mountains. Bovendien zagen ze er niet onaantrekkelijk uit en het programma voor de volgende dag was al gauw vastgesteld: naar Katoomba, dan samen hiken in het park naar de Wentworth Falls {KLIK} en aan het eind van de middag weer terug, samen ergens wat eten en dan even 'çhillen', naar de dancing dus.
's morgens was het al een drukte van belang in het hostel en samen met nog een meisje, Cathy, zaten we op de achterbank. Als je via de buitenwijken van Sydney richting de 'blauwe bergen' rijdt, zie je de omgeving steeds groener en heuvelachtiger worden. We reden langs het Olympische park, waar de eeuwige vlam brandt. Van energiebesparing hebben ze in dat deel van Aussieland kennelijk nooit gehoord. Het monument voor de winnaars van de '2000 Games bevindt zich daar ook. Inge de Bruin en Pieter van den Hoogenband staan tussen de winnaars. Toch wel leuk om wat Nederlandse coryfeeën te zien. Over de hike door het Blue Mountainspark is niet zo heel veel bijzonders te melden, behalve dat het tweeën een half uur duurde in plaats van de aangegeven drie kwartier en het ook nog eens smoorheet was, waarbij we dus onze flesjes water wel nodig hadden.
Nadat we weer richting Sydney waren gegaan, bleek dat de jongens al een restaurantje op het oog hadden. We betaalden gewoon eerlijk alles zelf en een kop cappuccino erachteraan ging er best in.
Na een tijdje praten en nog een stukje lopen naar de stad, naar Circular Quai, kwamen we tegen tienen bij de dancing. Er werd best lekkere muziek gedraaid. We kregen al snel van rechts en links wat vocht aangeboden. Met de nodige drankjes op, gingen we helemaal los. Voordat we er erg in hadden, was het al ver na middernacht. Philipp en Juan zagen we nergens meer, die hadden kennelijk andere liefjes gevonden. Lopend - en een beetje wankel in de late uurtjes - weer terug naar ons hostel.
Het was me het dagje wel.
@ Matti, 31 augustus 2010
Reacties op mijn blogs stel ik altijd op prijs.
