338. Sinterklaasje kom maar binnen met je knecht

Het duurt nog even voordat het Sinterklaasfeest, ons favoriete volks- en kinderfeest, in alle hevigheid losbarst. Misschien zal het feestelijke tintje dit jaar (2013) toch ontbreken, als het aan de Verenigde Naties ligt. Wellicht helemaal geen Sinterklaas, luidt het advies. Lees goed: advies. Adviezen kun je ook naast je neerleggen.

Nog even en dan hoor je overal: De Sint is weer in het land. Zijn komst wordt meestal al ruim van te voren aangekondigd met ladingen folders van speelgoedleveranciers, die door de brievenbus glijden, winkeletalages vol pepernoten, marsepein en chocoladegoed. Dat hele gebeuren wordt omlijst met Zwarte Pieten, de donkergekleurde helpers van de Sint, die - zoals de legende zegt - zwart zijn geworden van het klimmen door de schoorsteen. Juist die Zwarte Piet heeft het zwaar te verduren. Die moet dus straks gaan ontbreken als het aan een onderzoekscommissie van de Verenigde Naties ligt.
Want Piet en zeker een zwarte, is een racistisch fenomeen, zo wordt gesteld. Een knecht. Volgens professor Verene Shepherd, mensenrechtenonderzoeker bij de Verenigde Naties en hoofd van de VN-werkgroep die onderzoek doet naar Zwarte Piet, moet Nederland stoppen met het sinterklaasfeest omdat Zwarte Piet 'racistisch is' en 'een terugkeer naar de slavernij'. Een ander synomiem voor knecht is: helper, assistent, hulp. Wie heeft er geen hulp nodig? Het Witte Huis zit vol met 'assistenten'. Bovendien is de president van Amerika nog zwart ook. Hij heeft tal van witte helpers, knechten. En Lance Armstong dan, de Amerikaanse wielrenner, had die ook geen knechten? Die fietsten zonder enig nadenken achter hem aan... Tja, zo kunnen we nog wel even.

Wellicht is mevrouw Shepherd ook niet op de hoogte van het feit dat in Nederland nooit enige slavernij heeft plaatsgevonden en dus van terugkeer in het geheel geen sprake is. Zij is waarschijnlijk ook niet bekend met het feit dat de eigen 'Santa Claus-figuur', is afgeleid - en zijn inspiratie vond in de Nederlandse Sinterklaaslegende. In de 17e eeuw al brachten kolonisten namelijk dit vrolijke feest naar New York*. Wellicht moeten ze in de USA toch eerst gaan overwegen of ze 'Santa Claus' wellicht in de ban gaan doen, voordat ze zich met een klein land in Europa gaan bemoeien. Je zou je bijna gaan afvragen of de Verenigde Naties geen belangrijker zaken om handen hebben dan een onschuldig kinderfeest met pepernoten en marsepein in de Lage Landen. Santa Claus moet onmiddellijk die elanden, die opgejaagd worden om de zware slee voort te trekken bevrijden. Dat neigt naar dierenmishandeling. Wat moet ik eigenlijk met 'Rudolph the Red Nosed Reindeer' aan?


Het feest van Sint Nicolaas is diep verankerd in de Westerse cultuur. Nicolaas was in de Middeleeuwen een geliefde heilige. Niet alleen in Nederland, maar ook heel Europa, tot in het huidige Turkije en Rusland toe. Nicolaas was oorspronkelijk de bisschop van Myra, een Turks dorpje ten zuidwesten van Antalya (toen Grieks gebied). Na zijn dood op 6 december 342 (of 352, daar zijn de meningen nog over verdeeld) werd hij al snel heilig verklaard en werd hij in heel West Europa vereerd.
Wat misschien wel aardig is om te vermelden, dat voorbeelden van die traditie, ook in de wat kwalitatiever muziek terug te vinden is. Het dameskwartet Anonymus 4 nam ooit een cd op met vroeg Middeleeuwse Engelse Sint Nicolaasliederen. De liederen vertellen de legendes en wonderen die Nicolaas tijdens zijn leven én na zijn dood heeft gedaan. De teksten zijn deels in het Engels van de Middeleeuwen, dat nog vrij veel weg heeft van het Middelnederlands. Het is een prachtig album, want het is opgenomen in een kerk. De minkant daarvan is dat er daarom alleen iets te veel galm in de opnamen zit, maar ach, een kniesoor die daarop let.

Gelukkig duurt het nog ruim een maand, verwacht ik, voordat de obligate sinterklaasliedjes door alle winkelstraten schallen.

Als de pakjesboot eenmaal is aangekomen, houd je geen kind meer bij de aantrekkelijke etalages vol speelgoed vandaan. Niemand die dan nog terugblikt op het feit dat er ook een legende is uit het leven van Nicolaas dat het wonder van de gepekelde jongetjes beschrijft (tijdens een hongersnood had een slager drie jongetjes gekidnapt, in stukken gesneden en in een vat met pekel gestopt om ze te bewaren. Nicolaas komt hier achter en wekt de jongetjes weer tot leven), zijn andere wondere daden en uiteindelijk zijn dood. Eveneens is er niemand die zich  realiseert dat wij heden ten dage geen zwarte schoorstenen vol roet meer in onze moderne woningen hebben, maar keurig milieuviendelijke cv-ketels, die met een stalen of smalle aluminiumpijp door het dak gevoerd worden. Geen zwarte piet die daar zonder schade een pakje doorheen werpt. Het kinderfeest ademt één en al nostalgie, want wie vaart er nog met een stoomboot, behalve de Sint?

Laten we eerlijk zijn: het is een prachtig feest, een hoogtepunt van ons Nederlands culturele erfgoed, waarin het geven van cadeautjes net zo belangrijk is als het ontvangen. Die Sinterklaasliedjes zijn best nog wel gezellig en redelijk aan te horen. Anders is dat met het opgeklopte, opgefokte sentimentele kerstgekwezel (vergeef mij de terminologie) dat de rest van de decembermaand over het winkelende publiek wordt uitgegoten, maar dit terzijde. Ik zou het bijvoorbeeld spuugzat worden om in iedere shoppingmall in de USA het 'Jingle Bells' en 'Santa Claus is coming' over mij heen gestort te krijgen.

Wat mij betreft mag de Sint komen, inclusief zwarte Pieten, want een paar dagen later zijn ze toch weer blank. Wellicht kunnen de leden van de VN-commissie, die voornemens is straks 'kennis te komen maken' met het Nederlandse Sinterklaasfeest, meehelpen om de zwarte knechten weer wit te wassen.

By the way, maybe can the Mrs. Shepherd have a look on the website of the Saint Nicolascenter** in Holland, Michigan (of all places) http://www.stnicholascenter.org/pages/who-is-st-nicholas/

© Matti, 22 oktober 2013
Reacties op mijn blogs stel ik altijd op prijs


*Source: The American version of the Santa Claus figure received its inspiration and its name from the Dutch legend of Sinter Klaas, brought by settlers to New York in the 17th century.
http://www.the-north-pole.com/history/**Source http://www.stnicholascenter.org/pages/who-is-st-nicholas/

337. Ontbijtje op bed

'Hier schat, Nicole*, voor jou' . Terwijl ik mijn ogen uitwreef, voelde ik een zachte plof naast mij op ons bed. Patrick* was opgestaan, terwijl ik nog in diepe slaap was. Naast mijn hoofdkussen stond een dienblad met verse jus d'Orange, croissantjes en een kop dampende thee. Hij kuste mij goede morgen en had kennelijk gedacht dat ik wel aan een heerlijk ontbijtje toe was. Nou en of. Bovendien kan ik zo'n verrassingsontbijt altijd wel waarderen. Patrick schoof naast mij in bed en overhandigde met een glimlach plechtig een dubbel gevouwen papiertje. Ik vouwde het open en las:

Darling you can count on me, till the sun dries up the sea. Until then I'll always be devoted to you

I'll be yours thru endless time, I'll adore your charms so blind
Guess by now you know that I'm devoted to you

I'll never hurt you, I'll never lie, I'll never be untrue
I'll never give you reason to cry, I'd be unhappy if you were blue

Thru the years my love will grow, like a river it will flow. It can't die, because I'm so devoted to you

'Wat mooi Patrick, ik wist niet dat je kon dichten. Zelfs nog in het Engels ook.' Nu moet wel gezegd worden dat het Engels voor hem en mij geen enkel probleem vormt. Zo af en toe lassen we een dagje 'Engels spreken' of  'Duits converseren' in. Je taalvaardigheid moet met een vaste regelmaat getest worden of het nog up-to-date is, vinden we. Patrick glimlachte en bekende spontaan: 'Het is niet van mij hoor. Het is al heel oud. Van de Everly Brothers, uit de Rock 'n rolltijd.' Maar ik sta er voor honderd procent achter'. 'O, ben je zo verslingerd aan die smartlappen?', was mijn commentaar. 'Nooit geweten'. Patrick grinnikte. 'Nee, maar de tekst slaat ook wel op jou, daarom heb ik dit maar weer eens voor de dag gehaald.
'Dat is wel mooi dan , dat je voorlopig nog niet doodgaat en zo toegewijd bent', zei ik met enige ironie. 'Ik ben nog springlevend, schat', vulde Patrick aan. 'Eet nu maar eerst lekker dat croissantje op, hij is nog warm. Net uit de magnetron.' Ik moet eerlijk bekennen: het ontbijtje smaakte voortreffelijk. Daarna ging ik even naar Florian* toe. Hij lag nog heerlijk in 'dromenland'. Terwijl ik dat zo zeg, vraag ik mij meteen af: 'Dromen baby's eigenlijk wel?' Dat zoek ik binnenkort nog wel eens uit. Daar is vast wel wetenschappelijk onderzoek naar gedaan.
Ik ging terug naar de slaapkamer en ik maakte aanstalten om te gaan douchen. 'Blijf nog even liggen', zei Patrick en hij trok mij zachtjes aan mijn linkerarm terug onder de wol (onder het dekbed dan...).

Hij heeft gelijk, constateerde ik zo'n anderhalf uur later onder de douche ...
Patrick is nog springlevend ;-).
Weet je, eigenlijk is het wel een superschat ...




© Matti, 19 oktober 2013





Nicole* had Patrick* drie jaar terug ergens in het buitenland ontmoet.
In november 2011 zijn ze getrouwd en in juli 2013 werd hun zoon Florian* geboren. 
De echte namen zijn om privacy-redenen gewijzigd.
wordt t.z.t. wel weer vervolgd

336. Europaburgers

Eindelijk weer eens een blog zonder gefingeerde namen, een soort 'voortgangsbericht'. Gewoon onder mijn eigen naam Matti, een actuele update. Ik ben tot de conclusie gekomen dat ik mijn bloglezers de laatste tijd (zeg maar gerust: het laatste jaar) ernstig tekort heb gedaan met mijn schrijfsels. De redenen daarvoor zijn uiteenlopend en bovendien is er in een jaar tijd privé heel veel gebeurd, dat niet altijd voor 'bloggen' geschikt is. Het is mijn voornemen (wat klinkt dat plechtig hè?) om de komende tijd weer frequenter te gaan bloggen.

Zoals vele vriendinnen en vrienden van mij wel zullen weten, wonen en werken wij in het buitenland.
In Zürich, Zwitserland wel te verstaan. Vorig jaar zijn wij hier een paar maanden geweest en dat beviel ons zo goed, dat wij besloten hebben om half oktober jl. met onze 3 maanden oude (jonge) zoon Michiel terug te keren. Ons huis in Nederland is verhuurd aan een oude studievriend van Wouter, die er momenteel samen met zijn vriendin is ingetrokken. In één van de kamers en in de berging zijn nog wat spullen van onszelf opgeslagen en tegen de tijd dat wij weer even in Nederland willen verblijven, is er altijd plek. De huuropbrengst is zodanig, dat wij er nog iets aan overhouden en daarvoor in de plaats een appartement voor langere tijd hier kunnen huren. Wouter had het appartement na lang zoeken en slim onderhandelen met de huisbazin (een oudere dame), voor een schappelijke prijs in Zwitserse franken kunnen bemachtigen. Zwitserland wordt beschouwd als een duur land, maar als je wat genuanceerder observeert, zorgvuldig je boodschappen inkoopt en andere zaken handig inricht, is het prima te doen. Ook de regelingen zijn hier allemaal anders dan in Nederland, maar de gezondheidszorg is hier uitstekend geregeld. Denk nu niet meteen dat wij hier vertoeven als 'vreemde eenden in de bijt', want wij zijn gewend om snel te schakelen, communiceren allebei makkelijk in Duits of Engels en ook in het Frans kan ik mij redelijk redden. Allemaal talen die hier naast het Schweitserdeutsch worden gesproken. Ook omdat wij beiden al in vele landen zijn geweest (voornamelijk op vakantie en met studie), is het wennen aan een andere omgeving niet zo moeilijk. Bovendien is het maar een kleine afstand van Nederland en zijn we met krap 8 uur rijden -inclusief filevertraging - weer in het kikkerlandje. De afstand Utrecht-Zürich, om even te illustreren, is hemelsbreed 580 km, net zover als van Amsterdam tot even ten zuiden van Parijs.

Waarom Zürich, vraag je je misschien af. Dat is de eerste vraag die in de familie vorig jaar ook al werd gesteld. Doordat Wouter een project daar in de buurt had, voor een termijn van circa 6 weken, zijn we daar vorig jaar samen een tijdje gaan bivakkeren. Zwitserland ligt in centraal Europa en Zürich is een heerlijke stad, een soort 'medium metropool'. Tenminste, dat laatste is de definitie die ik er aan geef. Er wonen en werken ook tamelijk veel buitenlanders, vooral in de financiële- en ICT-wereld. Aan allochtonen ontbreekt het hier ook niet. Een smeltkroes van culturen dus. De stad heeft een scala aan musea en ook kunstwerken van Nederlandse oude meesters zijn hier te vinden. Omdat ik altijd zeer geïnteresseerd ben in kunst en cultuur (aangewakkerd door het vak cultuurhistorie), kan ik hier volop mijn hart ophalen. Iedere week kunnen we bij wijze van spreken een ander museum bezoeken en als we een jaar verder zijn, hebben we ze nog niet allemaal bezocht. Bovendien hebben alle gerenommeerde modezaken hier een vestiging en aan warenhuizen en kleine gezellige winkeltjes is ook geen gebrek.

Voordat ik mij laat verleiden om de stad in superlatieven te gaan beschrijven, verwijs ik gewoon naar de vele (toeristische) websites die iedereen wel met Google of Bing kan vinden.
Zo langzamerhand rekenen wij ons tot Europaburgers. Nu hebben wij op zich niet zoveel met Europa als instituut, of met het Europese parlement, maar inmiddels voelen we ons meer Europeaan dan wellicht de gemiddelde Nederlander. Meteen doet zich dan de vraag gelden: 'Wat is het profiel van de gemiddelde Nederlander?' Is dat een boer op klompen met urbanistische trekjes, een stadse meid die op een milieuvriendelijk boerderijtje in de Achterhoek woont of een gelegaliseerde asielzoeker uit Swaziland die in de binnenstad van Arnhem een broodjeszaak runt? Wat mij betreft is iemand met zijn/haar roots in Nederland, geboren is op de Zeeuwse kleigrond en die 'de wereld probeert te verkennen' net zoveel Nederlander, als de geëmigreerde graanboer uit Oost-Groningen, gesetteld in Canada, trots op zijn Nederlandse staatsburgerschap en daarom weigert zich te naturaliseren.

Mijn 'hubby' Wouter is projectengineer en werkt aan diverse technische projecten in de weg- en waterbouw in Zuid-Duitsland, Oostenrijk, de Elzas en Zwitserland. Dat doet hij voor een gerenommeerd ingenieursbureau in Nederland, met een typisch Nederlandse naam. Het bureau werkt wereldwijd, dus wie weet komen we ooit nog eens ergens anders op de aardbol terecht.
Zelf werk ik voor een (ook weer in diverse landen opererend) adviesbureau in het centrum van Zürich, aanvankelijk voltijds, maar nu voor drie dagen in de week. Daar verzorg ik correspondentie, correctie- en vertaalwerk, klantencontacten en assisteer bij externe presentaties. Denk nu niet meteen dat het mij in de bol is geslagen, want ik heb ook rondgehuppeld in Utrecht, de binnenstad van Breda, Haarlem, Utrecht, Nijmegen, Deventer, Arnhem en Zwolle. Als ik bijvoorbeeld in Zwolle ben, ga ik gewoon lekker even winkelen in de Diezerstraat, ga bij La Place van V&D in de Nieuwstaat even een kop cappuccino drinken met wat lekkers, ga heerlijk eten bij Poppe of ga samen met Wouter naar Sally O'Briens, de Irish pub aan het Bethlehemkerkplein. Jammer voor Jonnie en Therèse Boer, met hun Michelinsterrenrestaurant Librije en hotel, dat soort etablissementen vinden we te duur. Voor het genieten van een culinair hoogstandje kun je heel goed even wat doorrijden naar Bistro Restaurant Le Papillon in het stadje Elburg. Daar hebben we vlak na de zomervakantie kennisgemaakt met de kwaliteiten van de kok. Een 'sfeervolle ambiance', zoals dat in restauranttermen heet. Frans en Liesbeth, de gastheer- en gastvrouw zijn spontaan en oplettend. Ze laten gedurende de hele avond, dat je aan het eten bent, geen gast aan hun aandacht ontsnappen. Dat vind ik knap. Als we in Haarlem zijn, dan gaan we steevast even de binnenstad in, bij lekker weer strijken we neer op een terrasje, eten wat bij 'Het Pakhuis' of we gaan bij Tapasbar El Pincho aan de Riviervischmarkt even betaalbaar smullen. Voor een prima restaurant hoef je niet lang te zoeken. Ik weet heus de weg wel hoor, want het café 'De Dikke van Dale' bij de Nieuwe Markt en restaurants 'Moskou' en 'Hans en Grietje' aan de Brink in Deventer zijn aanraders. In Utrecht heb ik mijn studententijd doorgebracht, dus dat is allemaal bekend. Nee, ik ga niet culinair Nederland analyseren en aanbevelen, want ik ben geen 'geheime Michelin-controleuse'. Ook houd ik van shoppen in diverse steden en voor een paar modieuze schoenen van de Schoenenreus schaam ik mij heus niet. Op veel plekken in Europa kun je goed leven, wonen, werken en winkelen.
Dan is de sprong naar een andere stad over de grens heus niet zo groot meer.

Michiel wordt uiteraard goed opgevangen, want die vraag krijgen we ook regelmatig. Het gaat goed met hem, hij is gezond. Op de benedenverdieping van het kantoor waar ik werk is een kindercrèche annex peuterspeelzaal, ik heb twee vriendinnen die geregeld op hem passen, Wouter zorgt ook een dag per week voor zijn stoere zoon. Twee stoere mannen bij elkaar dus. Daarnaast past ook onze huisbazin graag op hem, dus wij hoeven ons geen zorgen te maken.





Zo, nu heb ik wel weer genoeg gemeld. Tot blogs...

© Matti, 16 oktober 2013
Reacties op mijn blogs stel ik altijd op prijs.