Eindelijk weer eens een blog zonder gefingeerde namen, een soort 'voortgangsbericht'. Gewoon onder mijn eigen naam Matti, een actuele update. Ik ben tot de conclusie gekomen dat ik mijn bloglezers de laatste tijd (zeg maar gerust: het laatste jaar) ernstig tekort heb gedaan met mijn schrijfsels. De redenen daarvoor zijn uiteenlopend en bovendien is er in een jaar tijd privé heel veel gebeurd, dat niet altijd voor 'bloggen' geschikt is. Het is mijn voornemen (wat klinkt dat plechtig hè?) om de komende tijd weer frequenter te gaan bloggen.
Zoals vele vriendinnen en vrienden van mij wel zullen weten, wonen en werken wij in het buitenland.
In Zürich, Zwitserland wel te verstaan. Vorig jaar zijn wij hier een paar maanden geweest en dat beviel ons zo goed, dat wij besloten hebben om half oktober jl. met onze 3 maanden oude (jonge) zoon Michiel terug te keren. Ons huis in Nederland is verhuurd aan een oude studievriend van Wouter, die er momenteel samen met zijn vriendin is ingetrokken. In één van de kamers en in de berging zijn nog wat spullen van onszelf opgeslagen en tegen de tijd dat wij weer even in Nederland willen verblijven, is er altijd plek. De huuropbrengst is zodanig, dat wij er nog iets aan overhouden en daarvoor in de plaats een appartement voor langere tijd hier kunnen huren. Wouter had het appartement na lang zoeken en slim onderhandelen met de huisbazin (een oudere dame), voor een schappelijke prijs in Zwitserse franken kunnen bemachtigen. Zwitserland wordt beschouwd als een duur land, maar als je wat genuanceerder observeert, zorgvuldig je boodschappen inkoopt en andere zaken handig inricht, is het prima te doen. Ook de regelingen zijn hier allemaal anders dan in Nederland, maar de gezondheidszorg is hier uitstekend geregeld. Denk nu niet meteen dat wij hier vertoeven als 'vreemde eenden in de bijt', want wij zijn gewend om snel te schakelen, communiceren allebei makkelijk in Duits of Engels en ook in het Frans kan ik mij redelijk redden. Allemaal talen die hier naast het Schweitserdeutsch worden gesproken. Ook omdat wij beiden al in vele landen zijn geweest (voornamelijk op vakantie en met studie), is het wennen aan een andere omgeving niet zo moeilijk. Bovendien is het maar een kleine afstand van Nederland en zijn we met krap 8 uur rijden -inclusief filevertraging - weer in het kikkerlandje. De afstand Utrecht-Zürich, om even te illustreren, is hemelsbreed 580 km, net zover als van Amsterdam tot even ten zuiden van Parijs.
Waarom Zürich, vraag je je misschien af. Dat is de eerste vraag die in de familie vorig jaar ook al werd gesteld. Doordat Wouter een project daar in de buurt had, voor een termijn van circa 6 weken, zijn we daar vorig jaar samen een tijdje gaan bivakkeren. Zwitserland ligt in centraal Europa en Zürich is een heerlijke stad, een soort 'medium metropool'. Tenminste, dat laatste is de definitie die ik er aan geef. Er wonen en werken ook tamelijk veel buitenlanders, vooral in de financiële- en ICT-wereld. Aan allochtonen ontbreekt het hier ook niet. Een smeltkroes van culturen dus. De stad heeft een scala aan musea en ook kunstwerken van Nederlandse oude meesters zijn hier te vinden. Omdat ik altijd zeer geïnteresseerd ben in kunst en cultuur (aangewakkerd door het vak cultuurhistorie), kan ik hier volop mijn hart ophalen. Iedere week kunnen we bij wijze van spreken een ander museum bezoeken en als we een jaar verder zijn, hebben we ze nog niet allemaal bezocht. Bovendien hebben alle gerenommeerde modezaken hier een vestiging en aan warenhuizen en kleine gezellige winkeltjes is ook geen gebrek.
Voordat ik mij laat verleiden om de stad in superlatieven te gaan beschrijven, verwijs ik gewoon naar de vele (toeristische) websites die iedereen wel met Google of Bing kan vinden.
Zo langzamerhand rekenen wij ons tot Europaburgers. Nu hebben wij op zich niet zoveel met Europa als instituut, of met het Europese parlement, maar inmiddels voelen we ons meer Europeaan dan wellicht de gemiddelde Nederlander. Meteen doet zich dan de vraag gelden: 'Wat is het profiel van de gemiddelde Nederlander?' Is dat een boer op klompen met urbanistische trekjes, een stadse meid die op een milieuvriendelijk boerderijtje in de Achterhoek woont of een gelegaliseerde asielzoeker uit Swaziland die in de binnenstad van Arnhem een broodjeszaak runt? Wat mij betreft is iemand met zijn/haar roots in Nederland, geboren is op de Zeeuwse kleigrond en die 'de wereld probeert te verkennen' net zoveel Nederlander, als de geëmigreerde graanboer uit Oost-Groningen, gesetteld in Canada, trots op zijn Nederlandse staatsburgerschap en daarom weigert zich te naturaliseren.
Mijn 'hubby' Wouter is projectengineer en werkt aan diverse technische projecten in de weg- en waterbouw in Zuid-Duitsland, Oostenrijk, de Elzas en Zwitserland. Dat doet hij voor een gerenommeerd ingenieursbureau in Nederland, met een typisch Nederlandse naam. Het bureau werkt wereldwijd, dus wie weet komen we ooit nog eens ergens anders op de aardbol terecht.
Zelf werk ik voor een (ook weer in diverse landen opererend) adviesbureau in het centrum van Zürich, aanvankelijk voltijds, maar nu voor drie dagen in de week. Daar verzorg ik correspondentie, correctie- en vertaalwerk, klantencontacten en assisteer bij externe presentaties. Denk nu niet meteen dat het mij in de bol is geslagen, want ik heb ook rondgehuppeld in Utrecht, de binnenstad van Breda, Haarlem, Utrecht, Nijmegen, Deventer, Arnhem en Zwolle. Als ik bijvoorbeeld in Zwolle ben, ga ik gewoon lekker even winkelen in de Diezerstraat, ga bij La Place van V&D in de Nieuwstaat even een kop cappuccino drinken met wat lekkers, ga heerlijk eten bij Poppe of ga samen met Wouter naar Sally O'Briens, de Irish pub aan het Bethlehemkerkplein. Jammer voor Jonnie en Therèse Boer, met hun Michelinsterrenrestaurant Librije en hotel, dat soort etablissementen vinden we te duur. Voor het genieten van een culinair hoogstandje kun je heel goed even wat doorrijden naar Bistro Restaurant Le Papillon in het stadje Elburg. Daar hebben we vlak na de zomervakantie kennisgemaakt met de kwaliteiten van de kok. Een 'sfeervolle ambiance', zoals dat in restauranttermen heet. Frans en Liesbeth, de gastheer- en gastvrouw zijn spontaan en oplettend. Ze laten gedurende de hele avond, dat je aan het eten bent, geen gast aan hun aandacht ontsnappen. Dat vind ik knap. Als we in Haarlem zijn, dan gaan we steevast even de binnenstad in, bij lekker weer strijken we neer op een terrasje, eten wat bij 'Het Pakhuis' of we gaan bij Tapasbar El Pincho aan de Riviervischmarkt even betaalbaar smullen. Voor een prima restaurant hoef je niet lang te zoeken. Ik weet heus de weg wel hoor, want het café 'De Dikke van Dale' bij de Nieuwe Markt en restaurants 'Moskou' en 'Hans en Grietje' aan de Brink in Deventer zijn aanraders. In Utrecht heb ik mijn studententijd doorgebracht, dus dat is allemaal bekend. Nee, ik ga niet culinair Nederland analyseren en aanbevelen, want ik ben geen 'geheime Michelin-controleuse'. Ook houd ik van shoppen in diverse steden en voor een paar modieuze schoenen van de Schoenenreus schaam ik mij heus niet. Op veel plekken in Europa kun je goed leven, wonen, werken en winkelen.
Dan is de sprong naar een andere stad over de grens heus niet zo groot meer.
Michiel wordt uiteraard goed opgevangen, want die vraag krijgen we ook regelmatig. Het gaat goed met hem, hij is gezond. Op de benedenverdieping van het kantoor waar ik werk is een kindercrèche annex peuterspeelzaal, ik heb twee vriendinnen die geregeld op hem passen, Wouter zorgt ook een dag per week voor zijn stoere zoon. Twee stoere mannen bij elkaar dus. Daarnaast past ook onze huisbazin graag op hem, dus wij hoeven ons geen zorgen te maken.
Zo, nu heb ik wel weer genoeg gemeld. Tot blogs...
Zoals vele vriendinnen en vrienden van mij wel zullen weten, wonen en werken wij in het buitenland.
In Zürich, Zwitserland wel te verstaan. Vorig jaar zijn wij hier een paar maanden geweest en dat beviel ons zo goed, dat wij besloten hebben om half oktober jl. met onze 3 maanden oude (jonge) zoon Michiel terug te keren. Ons huis in Nederland is verhuurd aan een oude studievriend van Wouter, die er momenteel samen met zijn vriendin is ingetrokken. In één van de kamers en in de berging zijn nog wat spullen van onszelf opgeslagen en tegen de tijd dat wij weer even in Nederland willen verblijven, is er altijd plek. De huuropbrengst is zodanig, dat wij er nog iets aan overhouden en daarvoor in de plaats een appartement voor langere tijd hier kunnen huren. Wouter had het appartement na lang zoeken en slim onderhandelen met de huisbazin (een oudere dame), voor een schappelijke prijs in Zwitserse franken kunnen bemachtigen. Zwitserland wordt beschouwd als een duur land, maar als je wat genuanceerder observeert, zorgvuldig je boodschappen inkoopt en andere zaken handig inricht, is het prima te doen. Ook de regelingen zijn hier allemaal anders dan in Nederland, maar de gezondheidszorg is hier uitstekend geregeld. Denk nu niet meteen dat wij hier vertoeven als 'vreemde eenden in de bijt', want wij zijn gewend om snel te schakelen, communiceren allebei makkelijk in Duits of Engels en ook in het Frans kan ik mij redelijk redden. Allemaal talen die hier naast het Schweitserdeutsch worden gesproken. Ook omdat wij beiden al in vele landen zijn geweest (voornamelijk op vakantie en met studie), is het wennen aan een andere omgeving niet zo moeilijk. Bovendien is het maar een kleine afstand van Nederland en zijn we met krap 8 uur rijden -inclusief filevertraging - weer in het kikkerlandje. De afstand Utrecht-Zürich, om even te illustreren, is hemelsbreed 580 km, net zover als van Amsterdam tot even ten zuiden van Parijs.
Waarom Zürich, vraag je je misschien af. Dat is de eerste vraag die in de familie vorig jaar ook al werd gesteld. Doordat Wouter een project daar in de buurt had, voor een termijn van circa 6 weken, zijn we daar vorig jaar samen een tijdje gaan bivakkeren. Zwitserland ligt in centraal Europa en Zürich is een heerlijke stad, een soort 'medium metropool'. Tenminste, dat laatste is de definitie die ik er aan geef. Er wonen en werken ook tamelijk veel buitenlanders, vooral in de financiële- en ICT-wereld. Aan allochtonen ontbreekt het hier ook niet. Een smeltkroes van culturen dus. De stad heeft een scala aan musea en ook kunstwerken van Nederlandse oude meesters zijn hier te vinden. Omdat ik altijd zeer geïnteresseerd ben in kunst en cultuur (aangewakkerd door het vak cultuurhistorie), kan ik hier volop mijn hart ophalen. Iedere week kunnen we bij wijze van spreken een ander museum bezoeken en als we een jaar verder zijn, hebben we ze nog niet allemaal bezocht. Bovendien hebben alle gerenommeerde modezaken hier een vestiging en aan warenhuizen en kleine gezellige winkeltjes is ook geen gebrek.
Voordat ik mij laat verleiden om de stad in superlatieven te gaan beschrijven, verwijs ik gewoon naar de vele (toeristische) websites die iedereen wel met Google of Bing kan vinden.
Zo langzamerhand rekenen wij ons tot Europaburgers. Nu hebben wij op zich niet zoveel met Europa als instituut, of met het Europese parlement, maar inmiddels voelen we ons meer Europeaan dan wellicht de gemiddelde Nederlander. Meteen doet zich dan de vraag gelden: 'Wat is het profiel van de gemiddelde Nederlander?' Is dat een boer op klompen met urbanistische trekjes, een stadse meid die op een milieuvriendelijk boerderijtje in de Achterhoek woont of een gelegaliseerde asielzoeker uit Swaziland die in de binnenstad van Arnhem een broodjeszaak runt? Wat mij betreft is iemand met zijn/haar roots in Nederland, geboren is op de Zeeuwse kleigrond en die 'de wereld probeert te verkennen' net zoveel Nederlander, als de geëmigreerde graanboer uit Oost-Groningen, gesetteld in Canada, trots op zijn Nederlandse staatsburgerschap en daarom weigert zich te naturaliseren.
Mijn 'hubby' Wouter is projectengineer en werkt aan diverse technische projecten in de weg- en waterbouw in Zuid-Duitsland, Oostenrijk, de Elzas en Zwitserland. Dat doet hij voor een gerenommeerd ingenieursbureau in Nederland, met een typisch Nederlandse naam. Het bureau werkt wereldwijd, dus wie weet komen we ooit nog eens ergens anders op de aardbol terecht.
Zelf werk ik voor een (ook weer in diverse landen opererend) adviesbureau in het centrum van Zürich, aanvankelijk voltijds, maar nu voor drie dagen in de week. Daar verzorg ik correspondentie, correctie- en vertaalwerk, klantencontacten en assisteer bij externe presentaties. Denk nu niet meteen dat het mij in de bol is geslagen, want ik heb ook rondgehuppeld in Utrecht, de binnenstad van Breda, Haarlem, Utrecht, Nijmegen, Deventer, Arnhem en Zwolle. Als ik bijvoorbeeld in Zwolle ben, ga ik gewoon lekker even winkelen in de Diezerstraat, ga bij La Place van V&D in de Nieuwstaat even een kop cappuccino drinken met wat lekkers, ga heerlijk eten bij Poppe of ga samen met Wouter naar Sally O'Briens, de Irish pub aan het Bethlehemkerkplein. Jammer voor Jonnie en Therèse Boer, met hun Michelinsterrenrestaurant Librije en hotel, dat soort etablissementen vinden we te duur. Voor het genieten van een culinair hoogstandje kun je heel goed even wat doorrijden naar Bistro Restaurant Le Papillon in het stadje Elburg. Daar hebben we vlak na de zomervakantie kennisgemaakt met de kwaliteiten van de kok. Een 'sfeervolle ambiance', zoals dat in restauranttermen heet. Frans en Liesbeth, de gastheer- en gastvrouw zijn spontaan en oplettend. Ze laten gedurende de hele avond, dat je aan het eten bent, geen gast aan hun aandacht ontsnappen. Dat vind ik knap. Als we in Haarlem zijn, dan gaan we steevast even de binnenstad in, bij lekker weer strijken we neer op een terrasje, eten wat bij 'Het Pakhuis' of we gaan bij Tapasbar El Pincho aan de Riviervischmarkt even betaalbaar smullen. Voor een prima restaurant hoef je niet lang te zoeken. Ik weet heus de weg wel hoor, want het café 'De Dikke van Dale' bij de Nieuwe Markt en restaurants 'Moskou' en 'Hans en Grietje' aan de Brink in Deventer zijn aanraders. In Utrecht heb ik mijn studententijd doorgebracht, dus dat is allemaal bekend. Nee, ik ga niet culinair Nederland analyseren en aanbevelen, want ik ben geen 'geheime Michelin-controleuse'. Ook houd ik van shoppen in diverse steden en voor een paar modieuze schoenen van de Schoenenreus schaam ik mij heus niet. Op veel plekken in Europa kun je goed leven, wonen, werken en winkelen.
Dan is de sprong naar een andere stad over de grens heus niet zo groot meer.
Michiel wordt uiteraard goed opgevangen, want die vraag krijgen we ook regelmatig. Het gaat goed met hem, hij is gezond. Op de benedenverdieping van het kantoor waar ik werk is een kindercrèche annex peuterspeelzaal, ik heb twee vriendinnen die geregeld op hem passen, Wouter zorgt ook een dag per week voor zijn stoere zoon. Twee stoere mannen bij elkaar dus. Daarnaast past ook onze huisbazin graag op hem, dus wij hoeven ons geen zorgen te maken.
Zo, nu heb ik wel weer genoeg gemeld. Tot blogs...
© Matti, 16 oktober 2013
Reacties op mijn blogs stel ik altijd op prijs.
Reacties op mijn blogs stel ik altijd op prijs.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten