352. Schwarzwalder Erfahrungen (2)

Vervolg van 351. Schwarzwalder Erfarungen (1)
[ Belevenissen in het Zwarte Woud ]

Deel 1: Toen ik enkele weken later op school moest vertellen wat ik later wilde worden, hoefde ik daar niet lang over na te denken: koekoeksklokkenhersteller.

Ik weet nog goed dat  meester Anema mij verbaasd had aangekeken en vroeg: "maar lieve Esmée, hoe kom je daar nu weer bij? Dat is helemaal geen beroep voor meisjes. Ook is helemaal geen vraag naar en er is nauwelijks droog brood mee te verdienen. Koekoeksklokken zijn helemaal niet meer populair en kapotte klokken worden gewoon bij het afval gedumpt. Het zijn irritante ouderwetse en kitchachtige uurwerken. Bovendien zou ik waarachtig niet weten of daar wel reguliere opleidingen voor bestaan. Het is vast een technisch beroep en dat gepruts met kleine radertjes is instrumentmakerswerk en vaak ook nog hobby-achtig gefriemel. Waarom ga je niet gewoon laboratoriumtechniek of technische bedrijfskunde doen, desnoods ga je de Beta-kant op en oriënteer je je in de richting van industrieel ontwerpen?'. Ik wilde natuurlijk goed aansluiten op de stimuleringsprogramma's voor meiden in de techniek, dus was ik van het credo: 'Een slimme meid is op haar technische toekomst voorbereid' overtuigd.

'Nee', riep ik vastberaden naar meester Anema, 'mijn opa weet precies hoe die klokken werken en ik heb zelf gehoord hoe mooi ze klinken. De mensen moeten meer koekoeksklokken gaan kopen en als ze stuk zijn, dan ga ik ze maken. Ik ga zelf wel uitzoeken hoe je koekoeksklokkenhersteller kunt worden.' Dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Na lang speuren had ik ontdekt dat er bij Alpirsbach in het Betzweiler-Waldegebied, middenin het Schwarzwald - nog een koekoeksklokkenreparateur actief was. Hermann Waldbecker, een oudere zelfstandige klokkenmaker, die als een soort selfmademan, zich alle technieken had eigen gemaakt. In het kader van het stimuleringsprogrammma van het Ministerie van Buitenlandse Handelsbetrekkingen en Grensoverschreidende activiteiten, was een stageplaats van twee weken zeker mogelijk. Behalve Biologie, Nederlands, Duits, Natuurkunde en Wiskunde A, moest je vakkenpakket worden aangevuld met een creatief vak. Dat was koren op mijn molen en ik wilde nog meer te weten komen van het koekoeksklokkenreparatiekundevak.

Het was een paar jaar later toen ik voor mijn eerste buitenlandstage afreisde naar Alpirsbach, in de deelstaat  Baden-Württemberg, middenin het Zwarte Woud. Vanuit Bussum was het best nog een hele onderneming.

Mijn schoolvriendin Hetty zwaaide mij uit en zei bij het afscheid: 'Succes meid, ik vind het best dapper van je dat je in je eentje zo'n stageplek gaat doen bij zo'n oude klokkenmaker, in een huisje diep verscholen in het bos. Stuur mij nog wel even een SMS-je hè, als je er veilig bent.' (In die tijd hadden we namelijk nog geen iPhones, waarmee we konden whatsappen). De internationale trein vertrok uit Utrecht en na een lange vermoeiende reis was ik in het Zwarte Woud aangekomen. Bij het kleine stationnetje hield ik een taxi aan en vroeg in mijn allerbeste Duits of hij de klokkenmaker Hermann Waldbecker kende. Hij knikte meteen en antwoorde: 'Wer weiß nicht, wer Herman Waldbecker ist? Jeder hinterlässt seine gebrochenen Uhren von ihm reparieren. Ein echter Profi.' (Wie weet hier nu niet wie Herman Waldbecker is? Iedereen laat zijn defecte klokken door hem repareren. Een echte vakman). 'Gelukkig', dacht ik, mijn reis was dus niet voor niets. Nadat een taxichauffeur de Hauptsraße, naar het zuiden, weg 294 richting Rötenburg was afgereden, sloeg hij opeens een bospad in, dat nauwelijks drie meter breed was. Het was een paar kilometer het bos in en ja hoor, daar stond tussen een paar hoge sparren, langs een beekje, het huisje van Hermann Waldbecker. De taxichauffeur liet mij eruit en zette mijn twee kleine koffertjes naast de auto. Ik betaalde de rit en even later zag ik de remlichten nog even aangaan, toen hij om de bocht verdween. Daar stond ik dan. Ik keek naar het huisje en zag een dun sliertje rook uit de schoorsteen komen. "Gelukkig', dacht ik, ''het is bewoond, er zijn tekenen van leven'. Meteen dacht ik in een flits: 'dat is natuurlijk niet zo handig om middenin een donker bos tegen het einde van de middag uit een taxi te stappen. Ik was pas 19 en opeens voelde ik mij een beetje unheimisch. Dit was mijn eerste buitenlandstage en ik wist natuurlijk nog niet veel van mijn nieuwe stageadres. Was het wel een goede beslissing? Kon ik het allemaal overzien? Ik liep om het huisje heen en zag aan de achterkant een houskoolvuur en een man met een flinke baard stond voorover gebogen  bij het vuurtje en scheen er vlees op te braden. Dat moest Hermann Waldbecker zijn, dat kon niet missen. Ik kuchte een paar keer en riep: 'Hallo, Gutentag'.

De man draaide zich om en zei. 'Aah, das sollte meine kleine holländische Freundin sein' (dat moet mijn klkeine Hollandse vriendin zijn).  Hij legde een soort metalen barbecuepen op het rooster en deed drie zware stappen in mijn richting. Voor mijn gevoel stampte hij als een przewalskipaard dat lonkte naar de stal.
Ook vond ik zijn amicale uitroep: 'dat moet mijn vriendin zijn', opeens nogal wat familiair klinken. Vriendin? Ik was helemaal geen vriendin. Voor mij was het nog een onbekende man met een stevig postuur.
Hermann zei: 'Herzlich wilkommen, liebe Esmée, wil wohlen zuzammen viel spaß machen'.
Opeens begon ik te twijfelen of dit nu wel de juiste keuze voor mijn stage was. Twee weken met een vrijgezelle man in een klein huisje, diep verscholen in het bos, was dat nu wel zo verstandig?

Waldbecker gaf mij een stevige hand en duwde mij zachtjes in de richting van het huisje. Hij legde zijn linkerhand om mijn schouder en hij mompelde zoiets van: 'Lecker, was für eine angenehme Gesellschaft für die nächsten zwei Wochen.'  Nouja, ik was natuurlijk niet gekomen om hem gezelschap te houden, maar om de fijne kneepjes van het klokkenmakersvak te leren. Toen we het huisje binnenkwamen, zei Hermann: 'Eerst koffie, met een Schwarzwalder kirsch. Daarna laat ik je je slaapplek zien.'

Het werden twee heel bijzondere weken met Hermann. Hij heeft mij uiteindelijk geleerd dat er behoorlijke verschillen zitten in het Schwarzwalduhr, de Schwarzwalder Pendule, het Bogenschild Uhr, het Holzgespindelte Uhr, Surreruhr en nog veel meer bijzondere koekoeksklokken.

Maar er gebeurde nog veel meer in die periode. Een jonge blonde vrouw samen met een oudere vrijgezelle man in een huisje, diep verscholen in het Zwarte Woud, dat geeft uiteraard te denken. Die gebeurtenissen moeten natuurlijk wereldkundig worden gemaakt. Daarover moet ik nog even nadenken om dat zorgvuldig op te schrijven, want de pikante en persoonlijke details liegen er natuurlijk niet om...

Esmée.

Lees verder in deel 3
353.  Schwarzwalder Erfahrungen (3)
Terug naar deel 1: 351. Schwarzwalder Erfarungen (1)
© Matti, 30 december 2013
Fictie.
Reacties op mijn blogs stel ik op prijs
Ook gepubliceerd op: http://matti-blogs.blogspot.com/2013/12/352-schwarzwalder-erfahrungen-2.html

Ideeën:
http://www.koekoeksklokken.com
http://www.bestemminginbeeld.nl/vakantie/europa/duitsland/zwarte_woud/betzweiler-walde/kaart.html

'Een echte Schwarzwalder koekoeksklok. Het is misschien een beetje kitch, maar het is toch wel heel gezellig in uw huis. De klok slaat op het hele en het halve uur.'