Het is erg lastig om alle woorden, gedachten en emoties weer te geven, dus het blijft een impressie.
Hiemee sluit ik ook mijn 'avontuur' af. Einde van de reeks dus, einde van mijn 'Romance in Toscane'.
Vervolg op 237. Alle fine inaspettata
Als ik Carla met één woord zou moeten omschrijven, dan zou ik zeggen: fascinerend. Het is mijn hartsvriendin. Een leuke spontane meid, net als ik: extravert en ze straalt een zekere rust uit. Die rust bij haar is pas de laatste jaren gekomen. Ze is de tweede dochter uit een gezin van vier kinderen. Vanaf de laatste klas (groep 8) van de basisschool kennen we elkaar al. Zij kwam bij een roomse school vandaan, 'ontsnapt' aan de strenge educatie bij de nonnen. Die 'opvoeding' heeft lange tijd een zekere 'rem' bij haar veroorzaakt, maar op de middelbare school werd ze gelukkig wat losser. Samen fietsten we naar de Nassausingel en aan het einde van de lessen weer terug. Tegenwoordig zien we elkaar lang niet regelmatig meer. We zijn allebei inmiddels verhuisd, maar zien elkaar geregeld. Op het moment dat we contact hebben, hoeven we elkaar alleen maar aan te kijken om elkaar te begrijpen. We weten werkelijk alles van elkaar, van de manier waarop we op dingen reageren, onze eerste vriendjes, welke muziek we graag horen, hoe we ons voelen, vrouwenperikelen, welke kleren we het liefst dragen en van welke dingen we genieten. Carla is een paar centimeter langer dan ik, heeft bruine ogen en donker haar, dat ze vaak in een staartje samenbindt. Ze kan soms voor de buitenwereld nonchalant reageren, maar denkt ook heel lang over dingen na. 'Wacht even hoor', is een gevleugelde uitspraak van haar. Dat zegt ze meestal voordat ze ergens op gaat reageren, neemt dan een paar slokken koffie of thee en gaat dan van start. Ze houdt eveneens als ik van leuke casual kleding, wat soms haaks staat op het matelpakje dat ze veel overdag draagt. Ze werkt bij een advocatenkantoor, waar ze een soort 'baken in de branding' is. Het is wel handig dat ze mij kan helpen met ingewikkelde formulieren en dergelijke. Ze zegt ook steevast, als er ergens iets niet deugt, 'daar moet je werk van maken.' Voor een beschimmelde sinaasappel bij de supermarkt, gaat ze rustig terug. 'Daar moet je op reclameren' zegt ze me soms wel eens, als ik ergens iets raars heb. Meestal helpt het niet zoveel en bij de Belastingdienst zeker niet. Het heeft mij drie dagen gekost om over te stappen naar een andere zorgverzekeraar. Een puzzel was het, maar dankzij Carla betaal ik nu ruim € 16,-- minder per maand in 2010 voor hetzelfde pakket. Carla is soms hilarisch, maar ze weet de weg in 'papierwinkelland' goed te vinden. Naast de verschillen in karakter en manier van reageren, hebben we ook veel overeenkomsten. Natuurlijk: we houden beiden van cappuccino, de bekende Italiaanse koffie. Dezelfde maat beha. Dat is zelfs eens handig gebleken tijdens een vakantie. Verder is het zo dat we elkaar even bellen om te tippen als er een leuk programma op tv is, of als we zin hebben weer even bij te kletsen.
2 juli 2009
Nog maar net had ik die middag, toen ik weer thuis was van mijn reis, de telefoon neergelegd, of Carla belde mij vijf minuten later weer terug.'
Ik kom naar je toe en blijf een nachtje slapen? Goed? Dan gaan we morgen de stad in. Even wat gezelligs doen'
O meid, dat is altijd goed en nu zeker. Je weet het toch, prima'
Het was een uur of negen die avond, toen de bel ging: Carla. Eenmaal boven gekomen, zei ze, ik had het kunnen weten: 'Wacht even hoor'. Ze hing haar jas op en smeet haar weekendtas tegen het muurtje in de hal. Ze liep met mij mee naar de kamer en sloeg haar armen om mij heen.
'Het is onvoorstelbaar. Hoe is het gebeurd?'
Op het moment dat ik wilde antwoorden, sprongen de tranen spontaan in mijn ogen en moest ik vreselijk snikken.
'Laten we maar even op de bank gaan zitten'
Carla trok mij tegen zich aan en na een poosje had ik mijzelf weer een beetje hervonden. Ik vertelde haar in geuren en kleuren wat er in Toscane gebeurd was en hoe moeilijk het was om uiteindelijk weer te vertrekken daar.
'Hoe kon hij het doen? Hij leek me zo open minded'
'Het was de blik in zijn ogen, de manier waarop hij opzij keek en de flauwe glimlach om zijn mond'. Mijn besluit had ik in een fractie van een seconde genomen. Het is voorbij. Over en uit. Definitief. Ik voel me zo vernederd en gegriefd. Ik ben er helemaal kapot van. Hoe, hoe....'
'Meid ik vind het gewoon k*t voor je.'
Opnieuw sprongen de tranen in mijn ogen. 'Weet je, ik had mij de toekomst zo anders voorgesteld. Een baan in het buitenland. Misschien wel binnenkort samen trouwen, daarna... weet je Car, ik hield houd echt van hem, maar ik weet dat ik het nu moet wegstoppen.'
Bij de gedachte aan dat alles, moest ik slikken. Waarom was ik zo hopeloos verliefd geworden? Ik wil ontsnappen aan de pijn, maar het lukt haast niet.
'Hij is je gewoon niet waard, je verdient beter. Hij weet niet wat hij weggegooid heeft'. Wat nu dan? Ga je hem nog bellen of schrijven? Is er nog een kans op nieuw begin?
'Nee, het vertrouwen is weg. Het komt niet meer goed. Giovanni heeft mij voor mijn ogen bedrogen. Ik kan denk ik best goed invoelen en een karakter beoordelen, maar ik heb mij grandioos vergist. Dit had ik nooit verwacht. Negen maanden heeft het geduurd, waarin we elkaar veel hebben gemaild, gebeld en vijf keer intensief gezien hebben. Het is over.'
Het werd een lange avond. Na een kop cappuccino, praten we nog heel
lang en de fles wijn gaat later op de avond nog open. Het is al tegen
tweeën, als ik naast Carla in bed lig. Mijn hoofd op haar nachthemd.
Even later is die nat en mijn schouders schokken zachtjes. De huilbuien
komen weer. Carla houdt haar arm om mij heen. 'O, het is zo waardeloos, zo gemeen. Hier op jouw plek lag hij ook', zeg ik gesmoord. 'Ik heb alles gegeven, mijn diepste binnenste ontsloten.' Carla
zegt niets. Ik voel haar hand om mijn schouder en even later ook haar
rechterhand beneden op mijn onderbuik. Ze wrijft zachtjes.
'Nee zeg maar niets', fluistert ze. 'Ik begrijp het. Nee het is niet wat je denkt. Ik wil gewoon bij je zijn. Je proberen helemaal te begrijpen. Ik val niet op vrouwen zoals je weet, we kennen elkaar toch door en door, maar het doet zo'n pijn hè, hier en vooral in je hart. Je hoeft je niet vies, smerig of weggegooid te voelen. Denk ook aan de mooie momenten met hem en bewaar die als herinnering. Er komt heus een dag dat je weer gaat stralen, al voelt dat nu zo niet.'
Als ik de volgende ochtend wakker word, staat Carla naast mij, met een blad. Twee kopjes thee, wat crackers en twee schaaltjes yoghurt. Ze was er eerder uit en voelt zich helemaal bij mij thuis, alsof het haar eigen domein is. Dat spontane, daar geniet ik van. Ik denk aan haar woorden van vannacht. Carla is wijs en ze heeft denk ik wel gelijk. Ik probeer sterk te zijn en dingen van de zonnige kant te gaan bekijken. Ik wil wel de familie ('di mama' en Nicoletta) nog een keer ontmoeten. Het waren lieverds. Wie weet...
De dag lijkt ons toe te lachen. Die middag gaan we samen de stad in. 'Statten' dus.
Naschrift 29 december:
Het is nu een half jaar later na deze gebeurtenissen. Eindelijk heb ik alles een beetje 'een plek' kunnen geven en kijk met nieuwe verwachtingen naar dingen die komen gaan in 2010. Dit moest ik voor mijn gevoel schrijven om alles een beetje af te kunnen sluiten. Dit blog kon ook niet anders, ik moest mijn gevoel de ruimte geven.
Lees hier de voorgaande (persoonlijke) blogs:
238. Natural Activity
237. Alle fine inaspettata
233. Una sorpresa (Een complete verrassing)
222. Silenzioso svegliarsi
215. Protezione Solare
207. Bella Prospettiva
178. Ik ga mijn eigen weg
173. Bei negozi (prachtige winkels)
170. Regali de Natale (Kerstcadeaus)
166. Natale con i tuoi (kerstfeest in familiekring)
162. Out of my comfort zone
160. Romance in Toscane (deel 3)... relaxen in de zon
152. Romance in Toscane (deel 2)... het dilemma
144. Romance in Toscane (deel 1)... de ontmoeting
135. Gesprek met tante Janny
130. Mijn schoenenwinkel
Matti, 29 december 2009
Reacties op mijn blogs stel ik altijd op prijs.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten