165. Trefzeker

- my last blog of the year 2008 -
een story, zoals er wellicht 'duizenden' vergelijkbare zijn...

Een ogenblik bleef hij aarzelend staan op de treeplank van tramlijn 12. Had hij het goed gezien? Verderop, halverwege het rijtje zitplaatsen zat ze daar. Half leunend tegen de zijkant van haar zitplaats: Marlies. Was het een evenbeeld of was ze het werkelijk, zijn ex-vriendin?. Hij keek nog eens nauwkeuriger. Ja, dat was ze ongetwijfeld. Haar fragiele gestalte en het donkerbruine halflange haar waren onmiskenbaar. Ze was veranderd, signaleerde hij. Wat deed ze hier? Ging ze destijds niet met die gitarist mee naar het noorden, Groningen? Hoe heette hij ook alweer? Tjeerd, meende hij zich te herinneren. Wat was er in die twee jaar gebeurd? Bivakkeerde ze nog bij hem? Hij wist het niet, maar het zag er niet naar uit. De doorgaans blije spontane blik was uit haar gezicht verdwenen. Haar ogen, die atijd twinkelden, alsof het kleine pretlichtjes waren, als een kerstboom met voortdurend fonkelende lampjes, stonden nu dof en leeg. Ze leken te staren naar iets dat er niet bleek te zijn, een punt op een onbestemde plek aan de horizon.

Een hele film van destijds speelde zich in een fractie van een seconde af in zijn hoofd. De gebeurtenissen van die ene zaterdagmiddag, in november 2006, stonden nog als gefixeerde fotoportretjes in zijn geheugen. Ruim twee jaar had hun relatie tot dan geduurd en op die dag was ze opeens verdwenen. Voordat hij het goed en wel besefte, had ze haar spullen gepakt en was ze vertrokken. Naief en impulsief als ze kon zijn. 'Het is over, Chris', had ze vastberaden herhaald. 'Ik ben verliefd geworden op Tjeerd'. Hij had het niet in de gaten gehad. Was hij blind geweest? 'Hij biedt me warmte en geborgenheid, Chris. Hij is anders dan jij. Hij is verrassend en composeert prachtige liedjes'. 'Maar waarom Marlies', had hij toen gezegd. 'Wat heb ik verkeerd gedaan? Waarom laat je me in de steek?. Het is een bevlieging. Die jongen heeft je niets kwalitatiefs in huis. Je kunt niet leven van een paar zelfgemaakte songteksten. Het is toch geen beroemde artiest? Wat heeft hij je te bieden? Hij zit alleen maar met zijn gitaar op de stoep bij het Centraal Station. Ben je 'm daar tegengekomen? Wat doet hij verder voor de kost? Marlies, je maakt een compleet verkeerde keus. Die jongen zit in het verkeerde circuit. Hij gebruikt vast drugs. Je ruineert jezelf Marlies. Straks wordt jij ook nog verslaafd.'
Veel had het allemaal niet geholpen. Alsof hij tegen een betonnen muur aan het redeneren was. 'Marlies', had hij op het laast nog geschreeuwd 'Ga nog één minuut zitten, ik wil dat je nog even luistert lieverd'.Niets, helemaal niets kon hij aan haar kwijt. Ze bleef verstard staan, met twee tassen in haar rechterhand, een jas en wat lossen spullen in haar linker. 'Ik wil het niet horen Chris, echt. En ik ben je lieverd niet meer. Ik weet het zeker. Ik trek bij Tjeerd in. Hij heeft een kamer kunnen vinden in Groningen.
"Groningen' wat moet je daar nu zoeken? Ze had hem alleen maar zwijgend aangekeken. 'Het beste, Chris' zei ze en toen was ze de smalle trap afgelopen naar beneden. 'Nee', had hij nog geschreeuwd, doe me dit niet aan'. Geef me een adres of een telefoonnummer waar ik je kan bereiken'... Het bleek een zinloze reeks vragen. Alleen de achterkant van haar lange golvende haar zag hij nog bewegen in de deuropening. De deur was dichtgevallen en hij had haar daarna niet meer gezien.

Chris stempelde zijn kaartje af, pakte de wit papieren zak onder zijn rechterarm wat beter vast en liep het pad door naar achteren, tussen de zitplaatsen. Er was geen plek meer vrij en langzaam schuifelde hij door, totdat hij vlakbij haar stond. Marlies? Het meisje dat half achterovergeleund zat, draaide haar hoofd, keek hem aan en antwoordde: Hoi Chris. "Hoe is het met je?, vroeg Chris en keek haar verwachtingsvol aan. Marlies haalde haar schouders op, nagenoeg onzichtbaar voor de overige reizigers. 't gaat wel, zei ze zachtjes. 'Ik ben weer teruggekomen naar de stad. 'Ja, ik zie het, zei Chris. Waar ga je naartoe? Opnieuw haalde ze haar schouders op. Chris voelde opeens aan het pakketje dat hij vastgeklemd hield. Ze waren nog warm. Oliebollen. Tien minuten geleden voor maar vijf euro gekocht, bij de kraam tegenover het station. De ijzige kou en de snijdende wind van deze laatste decemberdag deed de mensen dieper in hun jas duiken. De oliebollenman deed goede zaken. Door de heerlijke baklucht en de warmte bij het kraampje, stroomden de mensen vanzelf toe.
Chris vouwde de zak open en vroeg: 'Lust je een oliebol?' Marlies keek even naar de papieren zak en strekte langzaam haar hand uit. 'Er zit al suiker op', voegde Chris eraan toe. Hij wist het wel. Intuïtief voelde hij dat ze behoefte had aan geborgenheid en warmte. Niet zomaar een oliebol, maar wat aandacht. De tram stopte bij de volgende halte en een aantal mensen stond op om naar buiten te gaan. Het plekje naast Marlies kwam vrij, doordat de oudere dame met de boodschappentas was opgestaan.
Chris ging ervan uit dat toestemming niet vereist was en ging op de opengevallen plek zitten. Hij zweeg even. Ze had gebruikt, hij wist het zeker. Ze was ook één van de slachtoffers geworden van de begeerte om je 'lekker te voelen'. Chris werd 'boos', nee, eigenlijk 'woest' van binnen om de effecten van die rommel: het vult slechts tijdelijk een leegte, die je beter op een ander manier kunt vullen. Bovendien is het uitermate verwoestend. Het ontwricht niet alleen je eigen lichaam, maar gaat verder, het neemt je in beslag, een duivels elixer, een vernietigend kwaad, dat zo moeilijk lijkt in te dammen. Hoe lang nam ze het al? Was ze er nu definitief mee gekapt? Het spul had in ieder geval zijn uitwerking gehad. Hij kon het zien aan de uitdrukkingloosheid van haar ogen. Van binnen moest hij huilen, maar Chris liet niets merken. Hij dacht aan zoveel dingen tegelijk en zei toen zachtjes: 'Je zult vast wel veel te vertellen hebben. Dat moet je niet hier doen, maar ik weet dat je veel hebt meegemaakt, klopt dat?'. Marlies keek hem aan en knikte.
'Chris, ik heb er spijt van dat ik bij je weggegaan ben. Maar...' ze stopte plotseling met spreken en ze leek even te rillen. Haar stem verstokte. Maar... vervolgde ze melancholiek: 'Het wordt niet meer zoals het was. O, wat is het moeilijk om alle lijntjes weer op te pakken. Die rotzooi wil ik niet meer Chris'
'Heb je al een adres waar je de oudejaarsavond gaat doorbrengen?'. vroeg hij, 'Kom anders gewoon vanavond bij mij. Ik zit ook alleen. Ik heb je ook nog heel wat te vertellen, of heb je al afspraken? Hij wist dat dat hij doel trof. Met een trefzekerheid, die hij van tevoren niet bedacht had zei hij opeens: Marlies, ik heb je nodig. Even later voegde hij eraan toe: 'Met mij is het de afgelopen tijd ook niet helemaal gladjes gegaan, Marlies. Ik was gestopt met mijn studie en kreeg verkeerde 'vrienden'. Ik wil graag het nieuwe jaar met een schone lei beginnen. Ik heb nog wel een fles rosé, wat krentenbollen, een zak pistachenootjes en een bak salade uit de buurtsuper. Het is niet veel, maar wel een paar ingrediënten voor een lange oudejaarsavond. Een kop koffie heb ik ook wel, laten we daar zometeen maar mee beginnen, daar knap je van op. Het wordt tijd dat we eens diep en uitvoerig praten.' Hij pakte haar verkleumde handen in de zijne, keek haar doorvorsend aan. Een tijdje zei hij niets.
Marlies leek een ogenblik diep na te denken en er scheen wat in haar attitude te veranderen. Opeens zei ze: 'Chris, ik ga graag met je mee vanavond, ik durf je niet alles te vertellen, maar laat ik straks maar onder de koffie beginnen...

Een paar tramhaltes verder stapten twee jonge mensen de kille avondlucht in. De temperatuur was amper nog boven nul. Niemand van de voorbijgangers wist dat die twee nog minstens twee jaar belevenissen hadden in te halen. Op de drempel van 2009 leek het dat ze vol vertrouwen naar de toekomst keken...
De jongen pakte de tas van het meisje op en sloeg zijn arm om haar schouder...



© Matti, 31 december 2008
Oudejaars(avond)verhaal
- uit het leven gegrepen -
Korte toelichting: dit verhaal is als een variant geschreven n.a.v. 'iemand' die ik persoonlijk ken. Ze is in het drugsverslavings- gok- en prostitutiecircuit terecht gekomen en leefde min of meer 'op straat'. Na een jarenlange strijd en herstel (afkicken) bij diverse hulpverleningsinstanties, is ze nu weer herenigd met haar man en beide kindertjes... Aanvankelijk was ze ook nog 'verstoten' door de familie, maar ze heeft keihard gevochten. Het gaat nu redelijk goed met haar. Ik moest aan haar denken, toen ik mijn 'vriendenlijst' in gedachten bij langs ging.


Reacties op mijn blogs stel ik altijd op prijs.
Meer blogs lezen? Kijk hier voor het Overzicht van mijn blogs