29 dec 2008, 16:57 Een reisverslag, vervolg op:
Romance in Toscane (3)... relaxen in de zon (blog 160)
Het landschap glijdt als een grijsgroene waas aan mij voorbij. De bosschages die voorbij flitsen, lijken haast wel op het golvende landschap van Noord Italië. Het is verbeelding. Ik zit in de trein naar mijn vakantiebestemming, nog net voor de Duitse grens. Negentien uur lang, van A naar Beter. De laatste weken 'Op pad' nog meegenomen en ik zag een prachtige reisgids voor Florence/Toscane. Dat leek me wel wat. Bij de kassa kon ik echter door de spanning niet meer de goede pincode van mijn bankpasje intoetsen.
Was het nu 6348, 3648 of 6384?. Na twee keer intoetsen wist ik het weer, gelukkig! Het was **** Anders was mijn pas geblokkeerd en was ik wellicht als een hulpeloos wezentje op reis gegaan, met de angst en wetenschap dat ik geen cent meer kon uitgeven.
(tussen haakjes: ja, ik weet de regels voor het vermelden van pincodes, adresgegevens en telefoonnummers. Dat doe ik niet, want dieven, inbrekers en ongewenste lieden zitten op zulke info te wachten).
Ik had me in de treincoupé heerlijk geïnstalleerd en de zitplaats naast mij was nog leeg. Dat moest ik zo zien te houden, want dan kon ik mij wat ruimer bewegen en straks even heerlijk aan de gang. Leesvoer genoeg, Naast de Metro, die ik had meegegrist, had ik ook nog een stapel recente tijdschriften, zoals Intermediair, Esta, Psychlogie Magazine, Onze Taal en nog meer van die dingen. Ook wat boeken, 'Duizend schitterende zonnen' van Hosseini, die ik nog maar voor de helft had uitgelezen en twee nieuwe, 'Over de Liefde' van Doeschka Meijsing, 'De Ontsproten Picasso' van Bianca Stigter en 'Blood and chocolate', een engelse roman van Annette Curtis Klause.
Ruim voldoende voor de heen- en terugreis. Van veel lezen zou op mijn bestemming wel niets terecht komen. Het 'programma' zag er vol genoeg uit. Twee uur na mijn aankomst ging ik al aan tafel voor een traditioneel kerstdiner. Niet te geloven. Dat zou echter morgen pas zover zijn, eerst die moordende treinreis.
Na een uurtje lezen pak ik mijn laptop en begin met dit blog. Ondertussen bedenk ik nog even een limerick (163) en maak en aanzet voor mijn eindejaarsblog (165. Trefzeker, inmiddels gepubliceerd). De mensen om mij heen zullen wel denken: 'wat een fanatiek mens, die op reis nog zit te werken'. Op een doordeweekse dag wat vroeger op de dag, zou het nog aannemelijk geweest zijn. Hoeveel zakenlieden zitten niet even wat uit te werken, op weg naar kantoor. Maar het is nu 's avonds laat, over elven en het is zowat Kerst. Ik werk echter niet voor een opdracht. Gewoon voor mijn plezier en afleiding. Jammer genoeg hebben ze nog niet uitgevonden bij de spoorwegen, bedenk ik me, dat het handig zou zijn als er ook oplaadpunten met 230 Volt in de rijtuigen zouden worden gemaakt, want anno 2008, bijna 2009, leven we volop in het digitale tijdperk. Over twee uur begeeft het ding het waarschijnlijk. Overigens meen ik ergens gelezen te hebben, dat er een proef ik met wireless internet in de trein wordt uitgevoerd, ik weet niet meer waar. Opeens, vlak nadat we de grens gepasseerd zijn, gaat mn mobieltje en vlug zet ik deze laptop naast me, vis het piepende ding uit mn tas. Door de haast schiet 'ie uit mijn handen en ik wil 'm nog grijpen, maar hij vliegt onder de bank schuin naast me. Ik wil opstaan op 'm te pakken, de trein remt onverwacht wat af en ik kukel om en lig languit voor de voeten van de meneer aan de andere kant van het gangpad. Wat een onhandig gestuntel, want de man zegt: 'Zo, zo u werpt zich zomaar voor andermans voeten, gaat het? Met een rode kleur krabbel ik weer overeind. Gelukkig mijn laptop staat er nog, zie ik vanuit mijn ooghoek, maar ik heb wel twee smerige strepen op mn groene truitje.
Ik stamel wat verontschuldigingen, mn mobieltje heb ik ook weer in handen. Ik zie hem ook kijken. Of het nu naar de vieze strepen is of naar mijn borsten, of allebei, ik weet het niet.
Toevallig ben ik nu net niet in 'mijn dagen' want dan ben ik ook altijd zo onhandig en laat ik alles uit mn handen vallen en barst ik om het minste geringste in een huilbui uit. Niets van dat alles.
Ik arriveer weer op mn zitplaats. De mensen tegenover mij glimlachen vriendelijk, zo in de trant van: 'wees maar gerust mijn kind, het komt allemaal goed'. Voor de besmeurde trui heb ik wel een oplossing. Ik pak mn koffer uit het rek, rits 'm open en haal mijn donkerblauwe vestje eruit en een schone blouse. Voor het geval je nu meteen denkt dat ik mij in een overvolle coupé ga staan omkleden, dikke pech, want daar zijn handige oplossingen voor. 'k zal zometeen wel naar het toilethokje en dan is alles zo weer gepiept. Als ik weer zit, dan komen allerlei vragen in mijn hoofd: Hoe zal het daar zijn? Staat hij werkelijk op mij te wachten? Wat moet ik doen, als het een groot debâcle wordt? Hoe reageert de familie? Wat zal ik allemaal beleven?Hoeveel keer zou ik nog een dergelijke reis maken? Heb ik wel de juiste beslissing genomen? Ja, ik ben onderweg naar Italië, naar Toscane wel te verstaan. Nooit gedacht dat ik na amper drie en een halve maand na mijn vakantie alweer die kant op zou reizen.
In mijn gedachten komen ook weer alle opmerkingen naar boven:
het thuisfront: meid, weet je het wel zeker? Krijgen we familieuitbreiding?
Carla: Gewoon doen, vertrouw er nou maar op.
Esmée, mn collega: Hee, jij naar Italië, mag ik met je mee?
Tante Janny: Alweer naar Italië? Heb je een abonnement?
Henk (een goede vriend) "Ga je de bloemetjes buiten zetten?
De buurman: Ga je op reis, waar naartoe, als ik vragen mag? (Dat zou íe wel willen weten)
Andere goede vrienden: 'meid, kijk toch uit, begin niks met een Italiaan. Nepcharmeurs, macho's. Negen van de tien gaan geregeld vreemd.
Els, mijn nicht: Ga je op stap met een Italiaan? Nou dat zou ik ook wel willen, Italianen zijn super in de liefde (met nog een heleboel fantasieën, adviezen en suggesties erbij)
Voorzien dus van allerlei praktische en onpraktische adviezen en opmerkingen, ben ik dan nu onderweg, naar mijn vakantieflirt. Out of my comfort zone, weg uit de vertrouwde omgeving. Wat een onderneming. Ondertussen heb ik nog geprobeerd wat Italiaans op te pikken en ik hoop me straks wat beter te kunnen uitdrukken dan alleen een 'buon giorno', 'pronto', 'buon Natale' 'si' en 'no'. Benieuwd hoe de kerst daar zal zijn. Ik verheug me op de lichtjes in Firenze. Het moet er een sprookje zijn. Ik ga maar aan beginnen, vanuit een open en neutrale opstelling.
Normaal gesproken vier ik de kerst thuis, in het ouderlijk huis, wel te verstaan. Ze vinden het jammer dat er dit jaar een lege stoel staat. Ik heb ze nog op het hart gedrukt: 'Heus, rond de jaarwisseling bel ik, als ik erdoor kan komen en anders stuur ik wel een SMS.'
Ja, mijn stoel blijft daar voor het eerst na jaren leeg, maar misschien moeten ze volgend jaar wel twee stoelen neerzetten. Nobody knows....
© Matti, 29 december 2008
Reacties op mijn blogs stel ik altijd op prijs.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten