Vervolg op blog: 166. Natale con i tuoi
Dit blog wordt - ik attendeer jullie er alvast maar op - geen taalkundig hoogstandje, of speciaal geschreven blog, maar een vervolg van mijn belevenissen, zomaar wat los-vast laptoptoetsenwerk.
Laat
ik er maar eerlijk voor uitkomen: ik ben een gevoelsmens. Ik merk heel
gauw aan aan de sfeer of ik mij op mijn gemak voel of niet. Ook reageer
ik (vaak in eerste instantie subtiel) op impressies, geuren, kleuren en
de hele 'setting' waarin ik me soms bevind. Niet dat ik hypersensitief
ben, maar ik moet mijn reacties en expressie ook kwijt. Zo nu en dan kan
ik uitbundig schaterlachen, dan weer zit ik zomaar te snikken om een
kleinigheid. Maar genieten doe ik ook van alle dingen om mij heen.
Gelukkig was de sfeer, vanaf het eerste moment, dat ik het huis
binnenkwam, enorm gezellig met een gastvrij, hartelijke ontvangst. Na
even wennen, voel ik mij op mijn gemak, zeker na de tweede dag, toen ik
samen met Nicoletta ('de zus van') aan het 'klungelen' kon gaan in de cusina.
Eerst was ik wat depressief geworden (de benaming depressief is misschien wel erg zwaar aangezet), laten we zeggen een beetje van slag af, door alle heftige reacties op mijn 'spontane' ironisch en parodisch bedoelde creatie 'Ben Blogger'. Het was als een grap bedoeld en ik wilde als het ware op een komische manier aan het eind van het jaar 'revanche' nemen op alle mensen die er zo superserieus mee omgingen en 'mijzelf' confronteren met een 'ludiek blogfiguur'. Een test of iemand het door had. Het lag er eigenlijk duimendik bovenop. Drie hyves-vriendinnen waren op de hoogte, maar 1 persoon (ja, @ns) had het haarfijn door. Geweldig! Eerlijk is eerlijk: zo'n verkiezing moet van zorgvuldig en uitgebalanceerde definities uitgaan. Zou zo'n verkiezing tot 'blogger van 2008', 'Hyves blogger of the Year', of whatever, een minimale productie van 100 blogs als uitgangspunt hebben, dan was het wel duidelijk. Natuurlijk, als ik eerlijk ben - en dat ben ik - dan zou ik best gestreeld zijn door de gedachte, aan de andere kant gun ik zoveel andere goede bloggers, die ik graag lees, zo'n titel. Wat als een hilariteit en komische aangelegenheid voor mijzelf begon, werd door alle reacties op wel 2 of 3 van soortgelijke 'nominatie-hyvessites' bijna een nachtmerrie voor me. Een nacht heb ik er niet van kunnen slapen. Ik ben weer blij geworden door alle opbeurende reacties van mede-bloggers. Inmiddels heb ik 'Ben' nagenoeg verwijderd, ga ik over tot de orde van de dag en wordt het tijd om verder te gaan met de gebeurtenissen op mijn vakantieadres.
Zoals gezegd: ik was gebleven met mijn verhaal bij het kerstdiner, op de avond van de 24e december 2008.
Toscane, Italië - Op een rechte stoel tussen Gio en Nicoletta, zat ik aandachtig te kijken hoe het er allemaal aan toeging. Terwijl de borden werden opgeschept, voelde ik opeens, onder de tafel, de hand van Gio op mijn knie. Ik liet niets merken aan de rest van de familie, maar met een schuine blik naar Gio en een glimlach, gaf ik aan dat ik het best gezellig vond. Daar zal ik in een later blog nog wel eens over schrijven. Terwijl 'di mama' ons bord volschepte met Spaghetti ai frutti di mare', beantwoordde ik zijn liefkozend gebaar door met mijn linkerhand in zijn zij te porren met: 'Buon Natale, ragazzo' (Fijn kerstfeest, jochie). We genoten volop van het heerlijke kerstdiner en het toetje. Toen eenmaal de pandoro met chocolade erover, die na de maaltijd op tafel werd gezet, was het supersmullen geblazen, dus was het helemaal compleet en ik zat bomvol gepropt. Lekker eten klaarmaken, dat kunnen Italianen wel. Tijdens de maaltijd was ik met iedereen in een geanimeerd gesprek. Met mijn gebrekkige Italiaans, dat ik in drie weken tijd erin heb geprobeerd te stampen, lukte het redelijk om met iedereen een paar
zinnetjes
te spreken. Nicoletta vroeg me honderd uit over Paesi Bassi
(Nederland), hoe het leven in Nederland is, het klimaat, welke
modewinkels er allemaal zijn of ik het naar mijn zin heb in mijn werk,
hoe mijn broer Peter en mn zusje zijn en nog veel meer. Gelukkig spreekt
ze goed Engels, dus kon ik me 'more detailed' uitdrukken.
Ondertussen werp ik zo af en toe een blik op Giovanni en denk opeens terug aan het moment dat ik hem heb leren kennen. Was het toeval? Wanneer kwam nu die klik? Was het die middag op het strand of was het eerder, toen we samen dansten in de disco? 'Een vakantiedate', dacht ik in eerste instantie en: 'dat gaat na een paar weken weer over', dat wordt niets, veel te ver weg. Het gevoel ging niet over en na een paar mailcontacten en telefoontjes, kwam dan de invitatie voor deze kerstvakantie. Intuitief wist ik dat ik er niet onderuit kon, ook probeerde ik het van me af te zetten. Boordevol vragen zat ik, die nog om een antwoord vroegen. Het is onwerkelijk, dat ik nu hier zit, dacht ik opeens.
In Italië, ver van huis, vergezeld van een voor mij onbekende familie...
Na de maaltijd, wordt het tijd om de cadeautjes (regali)uit te pakken. Dat is hier (hoor mij nu eens: hier!) de traditie. Giovanni is ontzettend content met de mooie luxe stropdas en de DVD 'Cursus Nederlands' met virtuele leraar. Ik moest hartelijk lachen toen hij begon voor te lezen: 'Iek zprek Nedderlands', Oe kaat et met jaouw...' Nee, geen taalkundige hoogstandjes, maar het begin is er!
De kinderen van Alessandro en Roberta (Stefano en Danilo) zijn blij met hun speelgoed, di mama met de set keramiek schalen, Nicoletta met de CD's van Blof en Anouk. Toen kreeg ik ook nog heel wat cadeaus. Tsjonge. Van Giovanni een prachtige halsketting met een gouden! (ja: gouden) bedel eraan. Giovanni hangt 'm bij mij om de hals en zegt daarbij: 'Per voi, Mààaati, la mia principessa, la maggior parte'. Ik begin helemaal te blozen, want als ik zo in het middelpunt van de belangstelling sta, word ik helemaal verlegen. Eerlijk gezegd, ben ik er door verrast, het is vast een duur cadeau en raak er bijna geëmotioneerd. Het is heel lief van 'm. Italianen houden doorgaans van veel glitter, blijkt me later. Zelf vind ik het een beetje ordinair (mag ik dat zeggen?), als het te overdadig wordt, maar Gio weet dat ik ook van 'gewone' sieraden houd. Als het heel gedistingeerd is en niet te nadrukkelijk, staat het meestal veel gepaster. Het moet ook bij je aard en karkter aansluiten. Van 'mama' krijg ik een mooi truitje, lila en dat paste meteen goed, (heb ik niet aan tafel aangetrokken, hoor!).Opeens worden 'di mama' en ik op twee stoelen vooraan bij de tafel gezet. We moeten pontificaal rechtop zitten. Allessandro heeft een gitaar meegenomen en Danilo en Stafano stellen zich vooraan in de kamer op. Ze gaan een lied voor ons zingen, speciaal voor oma en 'zia Matti' Geweldig! Alessandro begeleidt hen op de gitaar en het is echt schattig om zo'n kerstliedje te horen in het Italiaans.
Later op de avond kleed ik mij om in wat warmers en met de hele familie gaan we naar de 'Messa di Natale - Mezzanotte', de kerstnachtmis. We lopen er heen, midden in het stadje, naar de grote kerk, de duomo. Het is voor het eerst dat ik iets dergelijks meemaak. Ik ben niet Rooms Katoliek, maar ik moet zeggen dat het qua sfeer heel prachtig is. Al die lichtjes in de duome, het koor dat zingt en de kaarsjes die volop branden. Eén ding is me wel duidelijk: er is eerbied voor het Kindje Jezus, dat geboren is! 'Gesù è nato'
Als we teruglopen, ben ik ervan onder de indruk, constateer ik bij mezelf.
Het is een drukke dag geweest en eenmaal weer terug, drinken we nog een glas wijn (chianti) en praten over veel dingen na. Het wordt tijd om ons bedje op te zoeken. Het duurt niet lang of ik val heerlijk in slaap.
De
tweede kerstdag is in Italië geen belangrijke dag, hoewel de winkels
dicht blijven. In Nederland is die dag meestal gereserveerd voor
familiebezoek, filmpjes kijken, bezoek aan de tuincentra, autoshowrooms,
meubelboulevards, slaapkamer- en keukencentra. In Italie was dat voor
ons de dag waarop we eerst wat hebben uitgeslapen, wat gewandeld hebben
in het stadje en 's avonds spelletjes gedaan. Tweede kerstdag heet Santo Stefano.
Dit is geen belangrijke dag, hoewel de winkels dicht blijven. Men eet
samen zoals op zondagen, maar het grote maal wordt gereserveerd op
vigilia di Natale en Natale zelf. Men begint op Santo Stefano alvast uit
te kijken naar il cenone, het volgende grote eetfestijn op Capodanno, oudejaarsavond. Wat een culinair georienteerden, hè, die Italianen. Hoewel, ik ben helemaal niet vies van lekker eten 
Die dag mocht ik gezellig meehelpen in de cucina (keuken) en met het
bakken van wat ommelets, heb ik doorgaans geen moeite. Een eitje bakken,
daar hoef je niet voor doorgestudeerd te hebben en geen keukenprinses
te zijn, dat lukt iedereen die het ding op de rand van de pan stuk kan
tikken.
[wordt vervolgd]
Omdat het een nogal lang verhaal is, ga ik maar weer in de volgende blog verder.
© Matti, 12 januari 2009
Reacties op mijn blogs stel ik altijd op prijs.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten