49. Schoorvoetend (deel 1)

Een serie van herinneringen....
Zeeland: langs de kust

Het is volop zomer. Een zwoele bries waait over het strand. Op deze prachtige julidag genieten honderden mensen van de buitenlucht, van de vrijheid, van de zee. De zinderende hitte van de zon maakt dat de mensen goed gestemd zijn. Sommigen lijken juist extra te genieten van de verzengende warmte. De horizon lijkt oneindig ver weg en in de verte kun je hier een daar een zeilboot waarnemen, die voortkabbelt over het water.
Mensen vertoeven dit weekend aan de kust van Zeeland. De zeeuwse kust is een heerlijk oord. Zakenlui, die de drukke werkweek achter de rug hebben, zijn even met hun gezinnetje weggevlucht naar een streek waar gehaastheid geen mogelijkheid schijnt te krijgen om door te dringen. Het uitgestrekte strand geeft vertier en maakt dat de mensen even alles om zich heen vergeten. Hie zijn geen mensenmassa's, waar je je tussendoor moet wringen. Die verblijven hoogstwaarschijnlijk toch in Scheveningen, Noordwijk of op de waddeneilanden. Zeeland is een verademing.
Een oudere wandelaar loopt met een kleine foxterrier over het strand. Hij geniet. Het hondje hupppelt vrolijk voor hem uit en houdt zijn kopje scheef als het water lijkt te bewegen. Golven rollen af en aan. De branding vertoont zo af en toe witte schuimkragen, die uitwaaieren over het vlakke zand.
De donkerblauwe bewegende massa laat haar golven één voor één op het strand rollen. Mensen die het maar even te warm vinden, hebben een parasol naast zich neergezet of zoeken wat schaduw van een in allerhaast opgezet windscherm.
Een stel jongens en meisjes is druk in de weer met een volleybal. Al gooiend verplaatsen ze zich van het rulle zand naar de zee. Daar, waar de grond wat steviger is, springen ze enthousiast heen en weer.
'Vangen John', roept één van de meisjes en ze werpt de zwart-witte volleybal in zijn richting. Hij mist het net en holt er snel achteraan.
Een luid gegiechel is vanaf een afstand te horen. 'Hier voor jou', roept hij terug en gooit met een stevige zwaai de bal weer haar kant op. Het viertal vermaakt zich prima.
Hier en daar zitten groepjes mensen op het strand. Kleine kinderen spelen aan de vloedlijn. Met een emmer en een schep proberen ze het modderige zand tot een soort 'vesting' om te vormen. Ze laten het water door een geultje naar binnen lopen en het zal niet lang duren of de opkomende vloed zal hun ijverig gemaakte bouwsels weer wegspoelen...

Even verderop liggen twee meiden op een veelkleurige handdoek in de zon.
De rechtse, Patricia, kijkt even links en rechts om zich heen en dan doet ze behoedzaam haar bikinitopje uit... Ze strekt zich behaaglijk uit op haar handdoek in het mulle, warme zand. Lenny, wat heerlijk is dit, zegt ze tegen haar vriendin, die naast haar ligt. Lenny maakt een minime beweging en 'mmmmmm' zegt ze alleen maar terug... Patricia zet haar zonnebril wat verder op haar neus en grijpt de tube zonnebrandcreme, die naast haar ligt. Ze schroeft de dop eraf, houdt 'm ondersteboven en begint zich nogmaals in te smeren.
Het is eind tachtiger jaren. Een klein jongetje van een jaar of drie probeert met zijn schepnet een hele bult schelpen te verzamelen. 'Niet te ver hoor Robert', roept de vrouw die een meter of twintig hoger op het strand naar hem zit te kijken.

Een vrouw van achter in de twintig zit een boek te lezen. Ze houdt ervan om een roman of een ander literair manuscript mee te nemen op zo'n vrije dag, waarop ze helemaal tot rust kan komen. Ze geniet volop van de letters, die op de bladzijde voor haar staan afgedrukt. In de strandtas naast haar zitten nog twee boeken en wat tijdschriften. Tussen de middag hebben ze het meegebrachte lunchpakket en de melk verorberd en de tijd lijkt stil te staan. Toch is het al bijna kwart voor vijf.
Af en toe legt ze de handdoek, die haar huid moet beschermen tegen de felle zon, wat verder over haar schouders. Haar echtgenoot staat aan de vloedlijn. Naast hem een klein meisje...
Het kind schuift met haar voetjes door de aanrollende golven. Als het water zich terugtrekt, verdwijnen haar voetjes in het slappe doorweekte zand. Ze stapt wat verder de zee in en ze merkt dat haar voetjes wegzuigen in het zachte drijfnatte zand. Ze staat nu tot haar knietjes in het water en en de eerstvolgende golf maakt dat ze bijna omvalt. Ze wankelt wat en de man die achter haar staat, grijpt snel haar rechterhandje vast. Vind je het mooi? vraagt hij. Ze knikt en ze staat vol verbazing naar de witte schuimkoppen te kijken. Ze wil wel verder, maar dat is vast te gevaarlijk.
'Hou me maar vast meid', zegt hij, 'want de zee zuigt. De vloed maakt dat het water sterk is.'
Ze steekt haar rechterhandje omhoog en ze voelt de sterke krachtige grote hand, die haar handje vastpakt.
Gaat dat zand er weer af, papa?, vraagt ze.
'Ja meisje, het water spoelt alles weer weg.'
'Houd je me vast papa?'
'Ja lieve schat, ik ben bij je, wees maar niet bang'
Zijn gedachten lijken verder weg te gaan, naar het leven, waarin allerlei golven kunnen bedreigen. Wat zal er van zijn meisje terecht komen?. Zou ze stand kunnen houden als ze met kracht omver gegooid dreigt te worden? Als de sterke stroming haar dreigt mee te sleuren?
Het kleine meisje heeft geen enkel besef van zijn gedachtenwereld. Ze is nog maar vijf, misschien zes. Ze kijkt naar het water, naar de golven en ze merkt bij de volgende watervloed die langs haar bovenbenen spoelt, dat de stroming sterk is. Met haar ogen dwaalt ze over het water, naar de bewegende golven. Ze is blij dat papa naast haar staat.
Kijk papa, daar komt er weer eén, roept ze spontaan, 'een golf met een wit randje'
'Niet te ver hoor, hou me maar goed vast'
'Ja, papa', maar ik vind het zand zo leuk, dat over mijn voeten gaat.'
'Dat weet ik wel meid.'
Kijk papa, het spoelt er gelijk weer af' Ze kijkt naar haar voeten, terwijl het water van de laatste golf in de bodem lijkt te verdwijnen. Diverse kleine glinsterende zandkorreltjes blijven achter en kriebelen tussen haar tenen.
'Als we straks weer naar het huisje gaan, dan vegen we je voeten wel af. En je sokjes, die doen we vanavond wel weer in de wasmachine.', zegt hij.
Heerlijk, dat strand, de zee, de onbezorgdheid en de zandkorrrels die aan je benen en voeten kleven. Het is vakantie en daar mag je van genieten.
Nadat ze een tijdje in de branding heeft gestaan, loopt ze terug. Ze stampt met haar linkervoetje in het stevige zand en kijkt verbaasd naar de prachtige voetafdruk die achterblijft. Haar vader houdt nog steeds haar hand vast....
De vrouw kijkt op van haar boek en glimlacht.

'Mama, het was heel leuk en de golven zijn heeéééél hoog...'
Ja lieverd, dat weet ik...


Lees hier: Schoorvoetend (deel2 ) Kindertijd: rollenbollen

© Matti, 12 april 2008
n.a.v. 'Schrijf over herinneringen onder je voeten...'