Mijn huid voelt klam aan en ik krijg het idee dat de vochtbalans op dit moment behoorlijk te wensen over laat. Ik verlang naar vrijheid, naar verse zuurstof en naar licht. Gewooon de warmte van de zon en niet meer die opstulpende temperatuurstijging van binnenuit.
Na een poosje probeer ik het er toch op te wagen. Ik ga proberen om een zwakke plek in de wand te vinden. Het zal toch zeker zo zijn dat er een doorbraakpunt te vinden moet zijn. Ik probeer het eerst schuin achter me, maar de krappe ruimte belet het me om me helemaal om te draaien. Ik zal toch nog even in dezelfde positie moeten blijven zitten.
Dan maar een poging rechts boven mij. Voor mijn gevoel lijkt de wand daar wat brozer en zal er met een forse krachtinspanning een slagingskans moeten zijn. Het moet ook niet lang meer duren. Veel energie heb ik niet meer over, maar als ik er eenmaal door ben, dan zal ik vast tijd hebben om uit te rusten en weer op krachten te komen. Waar kom ik terecht? Het lijkt erop dat daarbuiten veel ruimte is. Het ziet er veel lichter uit en ik hoor ook geluiden... Nog een enkele forse krachtsinspanning. De wand rechts van mij lijkt een barst te vertonen. Daar moet ik me op concentreren. Even later komt er op die plek een scheur en dan zie ik eindelijk kans de opening te vergroten. De wand barst nu open en ik vergroot bliksemsnel de opening. Ik wil eruit, nu! Ja, even later kan ik me er doorheen wurmen. Het wordt opeens enorm licht en ik voel ook de warmte van de zon en ja: eindelijk frisse lucht. Daar had ik naar verlangd. Dat is wat ik wilde.... een bevrijding, op weg naar... leven en groei.
Piep piep zeg ik... ik ben uit het ei gekomen en kijk verrast naar dat andere ovale ding naast me. Dat wordt vast mijn broertje of zusje...
© Matti, Pasen, 23 maart 2008 Reacties op mijn blogs stel ik altijd op prijs.
Je kunt ook lid worden van mijn blog op hyves:
http://matti84.hyves.nl/
Dan blijf je op de hoogte van nieuwe schrijfsels.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten