Vandaag voelde ik me een beetje eenzaam. Uitgeblust en leeg. Als ik naar buiten kijk, dan is het druilerig, de lucht is grijs en somber.
Alle vriendinnen en vrienden zijn of niet thuis, geven geen gehoor of lijken 'van de aardbodem verdwenen'. Soms barst ik dan spontaan in huilen uit. Vanmorgen kwam opeens de tekst van een bekend liedje in mijn gedachten. Zo'n liedje zet zich dan opeens vast in je hoofd en je kunt het niet kwijtraken. Het komt steeds weer terug, evenals de heen en weer springende zanger. Idioot eigenlijk, want ik heb normaal gesproken helemaal niets met volkszangers. Komt het door de carnaval?
In het weekend had ik al twee onrustige nachten, maar wat kan een ander hier eigenlijk mee? Niets. Voer voor psychotherapeuten, psychologen en andere lieden, die hier prachtige adviezen uit destilleren en vette rekeningen sturen. Wees gerust, ik ga geen consult aanvragen. Die lui en hun mooi geformuleerde adviezen heb ik helemaal (nog) niet nodig. Meestal kan ik mezelf redelijk overeind houden. Ik weet de oorzaak ook wel hoor. Over een paar dagen ben ik weer een 'heavy bitchy'. Het sombere weer moet verdwijnen, het moet gewoon voorjaar gaan worden denk ik. Zon. Weg met de treurigheid. In het weekend heb ik me heerlijk kunnen relaxen. Zelfs met een bezoek (voor de eerste keer) aan de sauna. Als ik zeg: 'pffff....', dan bedoel ik niet de hitte die daar heerst, maar wat ik heb meegemaakt. Vandeweek daarover meer. Hier is de tekst van het liedje:
Ik heb de hele nacht liggen dromen
Van je stem, van je mond
Van je lijf, van je kont
En de dekens op de grond
Jij had mij in je armen meegenomen
Achter sterren en maan
Naar een plek waar geen tijd meer bestond...
Ik heb de hele tekst (van Wolter Kroes, het is nog langer) in mijn dagboek staan, want het is op zich wel een aanvaardbare tekst, ook het melodietje ervan. Als zoiets in mijn hoofd zit, lijkt het wel of het niet meer weg wil. Buiten is het de laatste dagen guur en koud en dan verlang je alleen maar naar warmte en gezelligheid. 'k Weet niet of anderen dat soms ook zo ervaren (vast en zeker), maar soms heb ik wel eens zo'n dag dat je je een beetje zo voelt. Het zal wel weer overgaan, maar 'k moest het toch kwijt. Dus ben ik vandaag mijn kamer maar eerst gaan opruimen en (begin van de week hè ) de was gedaan, na het werk 's middags wat boodschappen gehaald om de boel weer aan te vullen en nog even bedenken wat 'k morgenavond ga eten. 'k heb zin in wat lekkers, iets van salade of zo of verse spulletjes, maar een pastaatje of lasagne is ook altijd wel een aanrader. 'k Zie wel en zo verder deze week maar even aanklungelen. 'k heb net een gezellig muziekje aangezet en dan gaat het allemaal weer veel beter...
Morgen of overmorgen ga ik aan de slag om een blog te schrijven over mijn 'sauna-ervaringen'.
- wat een suf blog is dit eigenlijk, als ik het zo teruglees, gedachten waar een ander niets aan heeft - Een stuk tekst zonder enige pretentie. Bijna krijg ik medelijden met de lezers. Ik weet eigenlijk ook wel welke reacties op dit onzinnige schrijfsel zullen komen, als ze komen, zeggen ze vast: zoooo herkenbaar...
© Matti, 11 februari 2009
Reacties op mijn blogs stel ik altijd op prijs.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten