Het grint van het toegangspad naar het kerkhof knarst onder mijn voeten. Het is een late novemberavond. De onderhoudsmederker van de begraafplaats had me zojuist de plek gewezen. 'Daar ligt hij, meneer' en: 'gewoon rechtdoor lopen, dan komt u er vanzelf. Een paar weken terug had ik de zwerver aangesproken, die zich bij ons in het winkelcentrum ophield. Dankbaar had hij het broodje aangepakt, dat ik hem had gegeven. O ja, meneer, had ie toen gezegd, terwijl hij me een papiertje in de hand had gedrukt. 'Voor het geval ik doodga. Wilt u het voor me bewaren?. 'Ik ben gedoopt weet u', had hij er snel aan toegevoegd. Verbaasd had ik 'm aangekeken. Toen ik vandeweek een klein berichtje in het weekkrantje las, dat er een zwerver was overleden, moest ik er opeens weer aan terugdenken. Appie, dat moest hem zijn, want ik had 'm al een paar dagen in de buurt van het winkelcentrum gemist. Het kon niet anders. Thuis had ik het papier, dat ie me drie weken terug in mijn handen gedrukt had, een doopformulier, gelezen. Ik had het vodje glimlachend bekeken en bewaard. 'Heden de eenentwintigse februari 1943 is ten doop gehouden: Albertus Johannes van Beemsteren.' Ik stopte het terug in m'n jaszak. Wat kon ik er eigenlijk mee?
Vanmorgen heb ik een klein fotolijstje gekocht, bij kantoorboekhandel Janssen. Dat doopformulier heb ik achter het venstertje gezet. Het minste wat ik voor 'm kon doen. Nu liep ik hier, met in mn jaszak, zijn persoonlijk eigendom. Een gele zandbult, achter op de begraafplaats, kon niet anders dan de plek zijn waar ze hem deze week begraven hadden. Op gemeentekosten. Dit deel van de begraafplaats had nauwelijks zerken. Logisch ook wel. Een simpele eenvoudige begrafenis moest het geweest zijn, zonder toeschouwers wellicht. Langzaam bukte ik me voorover, pakte het lijstje met het verkreukte papier, zijn doopformulier, en plaatste het voorzichtig bovenop de zandbult. Het zou er misschien maar enkele weken staan...
'Je hebt beter verdiend, Albert', fluisterde ik zachtjes voor me uit. 'Rust zacht...'
Philip J. Stone
------------------------------------------------------------------------------------
339 woorden (circa 3/4 A4tje).
Dit verhaal is de uitwerking van de november-opdracht voor Het Fantasierijk.
Zie voor de opdracht en meer verhalen: Het Fantasierijk
------------------------------------------------------------------------------------
De uitgebreidere versie van dit verhaal (staat los van de 'opdracht') vind je hier:
143. Nog één keer afscheid (II)
© Matti, 15 november 2008
Reacties op mijn blogs stel ik altijd op prijs.
Ook gepubliceerd op hyves.nl.
Meer blogs lezen? Kijk hier voor het Overzicht van mijn blogs
Geen opmerkingen:
Een reactie posten