Ze zat bewegingloos voor de notenhouten, ovale tafel.
Haar gedachten flitsten heen en weer. Hier had ze al zo vaak gezeten,
voor het hoge venster met het uitzicht op de boomgaard. Morgen is de
dag. Haar dag. Nee, de dag van Birzkistan. Alle inwoners van Birzkistan
zullen langs de weg staan, Ze zullen juichen. Zwaaien. Nog even probeert
ze zich vast te houden aan dit moment. Een moment voor zichzelf, een
moment van vrijheid. Ze kijkt over het spiegelende oppervlak van de
grote tafel voor zich, de kristallen vaas lijkt dof geworden, maar toch
zou ie moeten glanzen. Even had ze de neiging om met een scherp voorwerp
grote krassen in het tafelblad te maken...
Haar jurk zat niet zoals hij zou moeten zitten. Morgen kreeg ze een
andere aan, de witte japon met daarover de karmijnrode mantel. De dag,
die een ommekeer, een verandering in haar leven zou worden. Gisteren was
ze nog langs de grote kast met de zware sloten gelopen. Achter de twee
grote deuren bevonden zich de kostbare voorwerpen, ook de tiara. Het
kroningsstuk met de kleine saffieren en de witte edelstenen. Ze had er
al vaak naar gekeken en twee maanden terug, op een dag, had ze aan lady
Mc'Farlow, één van de hofdames gevraagd: 'Kate, mag ik 'm een keer
passen? Kijken hoe ie mij staat?' 'Wat hoogheid, wat wilt u precies
passen?' 'De tiara Kate, die mooie tiara.' 'Nee, hoogheid, dat komt nog,
straks zal hij glanzen en schitteren op uw hoofd, dan is er nog tijd
genoeg.' 'Ja, maar ik moet het toch weten, Kate, of ie wel goed zit?'
Na nog twee keer aandringen was Lady Mc' Farlow weggegaan met de mededeling: 'Ik zal even overleggen' Daarna
was Nicolas met haar meegekomen met de sleutels. Onder toezicht van
Nicolas had Kate de tiara van de plank gehaald en 'm voorzichtig op haar
hoofd gezet. Bij de passpiegel op de standaard had ze haar lange zwarte
haar opzij gestreken en door het draaien van haar hoofd kon ze de tiara
zien schitteren. Toen opeens, had ze 'm snel weer afgedaan en eraan
toegevoegd: 'Hij is mooi, heel mooi.' Daarna was ze weggerend,
terug naar haar kamer en was met een sprong op haar bed terechtgekomen.
Lang, heel lang had ze liggen nadenken.
Toen waren ze gekomen: de tranen. Niemand had ze gezien, niemand die het
wist. Ze moest flink zijn. Na de begrafenis van haar vader, die zo
plotseling was overleden, wist ze het al: op haar 18e zou zij gekroond
worden en als vorstin het land regeren. Amper 14 was ze toen en haar
lessen waren er de laatste jaren op gericht om de wetten te leren
kennen, de historische data uit haar hoofd te leren, juridische zaken,
staatsrecht. Haar docenten op de kleine privéschool hadden een intensief
programma met haar afgewerkt: wetskennis, vreemde talen, omgangsvormen
en al die dingen die nodig waren om je als een vorstin te gedragen. Het
regentschap werd nu door Boris Katoeschkan waargenomen. Af en toe kreeg
ze de documenten wel te zien, die hij ondertekende. Ook dat zou straks
haar taak worden. De vier raadsheren in het paleis zouden haar zeker
helpen. Ja, vaak had ze gezien hoe ze met sombere gezichten naar de
vergaderkamer gingen. Dan kwamen ze weer terug en hoorde ze soms 'Nee, dat kunnen we nu nog niet doen, dat is een vergaande maatregel'. of: 'Laten we het stuk nog eens herschrijen en een nieuw voorstel formuleren'.
Opeens schrok ze wakker uit haar gepeins. Kate was de kleine salon
binnengekomen. Over haar arm hing de witte jurk met zijden stroken, die
ze morgen zou dragen.
De hofkleermaker had weken terug al de onderste zoom ingenomen en tot
drie keer toe moest ze passen en lopen. Met en zonder schoenen. Kate en
Romana, de andere hofdame, hadden haar geholpen met passen en naarmate
de dag dichterbij kwam, was ze steeds zenuwachtiger geworden. In haar
linkerhand hield ze ook de witte schoenen met de gouden gespen vast. 'O, wat zult u er morgen mooi uitzien', zei Kate 'Iedereen zal toekijken als u plaatsneemt in het rijtuig en gaat rijden, waarna u naar de kroningszaal schrijdt, en ze voegde eraan toe: 'Toch
zou ik voor de zekerheid nog even passen. Morgen moet u er de hele dag
op lopen en dan kunt u nog even wennen. 'Kate, ik heb al zes of acht
keer gepast. Het gaat heus wel goed. Ik maak me meer zorgen om de
mantel, weet je, dat zal zeker nog wat manouvreren zijn.
'Ach, ik help u nog even' zei Kate en ze pakte de grote zilveren schoenlepel uit de bak naast de schoorsteen.
'Het gaat zo ook wel Kate, ik ben handig genoeg.'
'Ja, dat weet ik wel hoogheid, maar er mag nu niets meer misgaan met uw schoenen.
Pa op dat u niet gaat hollen, zoals drie weken terug. Schrijden moet u,
voorzichtige rustige stappen nemen. Zult u eraan denken? En niet beven
hoor, als u na het lezen van de aanvaardingsrede uw rechterhand omhoog
steekt. U hebt het document toch nog wel een keer doorgelezen? 'Nee', schreeuwde ze in gedachten, ik wil niet. En zacht, voor Kate hoorbaar, prevelde ze : Ja, ik wil, Ja, ik zal het doen, Ze knikte gedachtenloos. 'Bedankt Kate,
mompelde ze en ze ging weer zitten. Haar gedachten zagen andere
beelden. Nee, geen kroningsplechtigheid, maar plezier, dans en
schaterlach. Ze zat een beetje met zichzelf in de knoop. Wat zou ze
graag met de meisjes uit de stad op pad gaan, naar de dansgelegenheden,
waarvan ze gehoord had, waar gedronken werd en plezier gemaakt, waar het
goudgele en rode vocht rijkelijk vloeide.
Nee, voor haar was een andere rol weggelegd. Na de kroning, volgde de
eindeloze rij van burgers die langs de afgezette paden met de rode
koorden zouden voorbijtrekken... Ja, ze zou goedkeurend knikken,
glimlachen, wuiven en haar taak op zich nemen. Te beginnen morgenavond
bij het staatsbanket. Alle ogen zouden dan op haar gericht zijn. Daar
zou ze als eerste het mes aangereikt krijgen om het banket te openen. O,
wat haatte ze die officiële gebruiken. Voor de eerste keer zou ze dat
walgelijke vleesmes hanteren, om de grote kalkoen door te snijden. De
vette kalkoen, waarvan de geur haar altijd misselijk maakte. In haar
gedachten zette ze het mes met een stevige dreun rechtop in de gebraden
kalkoen. Ja, ze zou haar rechterhand omhoog steken, met het glimmende
vleesmes tussen haar handpalmen geklemd. Zou ze het doen? In
aanwezigheid van honderden gasten? Kon ze het? Was ze krachtig genoeg?
Theresia had er genoeg van. Nu, nee eerder al. Maar ze kon geen kant op.
Ze moest schrijden, zich verblijden, snijden. Nee, schreeuwde ze in
zichzelf en ze zag het vleesmes in haar handen... één felle stoot en dan
zou de rode kleur over het wit damasten tafelkleed stromen. 'Snijden, ja snijden' sprak ze tegen zichzelf...
Ja, knikte ze in gedachten goedkeurend....
Ze kwam overeind en liep langzaam naar de grote spiegel, keek naar het spiegelbeeld en zag langzaam het beeld vertroebelen...
Morgenavond was alles voorbij of.. begon het dan pas?
© Matti, 10 november 2008
Naar aanleiding van de 'opdracht'voor oktober 2008 voor 'Het Fantasierijk':
Schrijf een verhaal waarin de woorden tiara, schoenlepel en vleesmes voorkomen.
------------------------------------------
Toelichting:
Per definitie heb ik in dit 'Fantasieverhaal' geen 'moeilijke',
ingewikkelde woorden (erudiete vocabulaire) gebruikt met woorden zoals:
inauguratie (officiële inwijding'), transformatie (verandering)
indentiteitscrisis (heb ik omschreven als: Ze zat een beetje met zichzelf in de knoop). etc. Als ik daar voor gekozen zou hebben, dan had de titel waarschijnlijk geluidt:
Identiteitscrisis leidt tot drastisch dilemma, Adolescentie versus suïsidaal non-conformistisch besluit' of iets dergelijks...
------------------------------------------
Reacties op mijn blogs stel ik altijd op prijs.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten