140. Drie woorden en duizend vragen

Dit is geen gedicht, geen proza, gewoon wat gedachten,
voor anderen wellicht onsamenhangend...


Heel stil lig ik
en ik staar naar het plafond
een vertrouwde omgeving,
mijn eigen kamer
Ik doe mij ogen dicht en open ze weer
Opeens komen er beelden, herinneringen
en zie ik een film, beeldje voor beeldje
soms staan mijn gedachten stil
ze fixeren op een detail
dan denk ik opeens weer aan dat moment
dat je naar me toekwam
en mij vasthield
je lijkt dichtbij, als ik denk aan je stem
maar het is verbeelding
een vluchtige gedachte

Je bent ver weg, onbereikbaar
toch ruik ik weer de geur van je adem
maar het verdampt, het is vervlogen
van het ene in het andere ogenblik
Je silhouet staat haarscherp voor me
ik zou je willen aanraken,
maar het beeld vervaagt
het blijkt het slechts een idee,
een droombeeld voor een moment

in het halfdonker
kijk ik voorzichtig naar mijn handen,
de handen, die jij vasthield
ze trillen, of is het verbeelding?
niemand die het ziet.
je zult het ook niet merken.
warmte lijkt diep vanuit mijn binnenste
omhoog te komen.
Ik duw het weg, want het lijkt een waanidee

Jij sprak een taal, die ik nog niet kende
gevoel is nodig om het te verstaan.
Feilloos vertaal ik, wat je me zegt
Mijn hersens registreren het opnieuw,
drie woorden, één voor één
en ik zet ze om in een reactie
Daarna komen ook de vragen,
ook één voor éen
niet één, niet drie, maar duizend vragen
Is het een verlangen, een gevoel?
dat ik toen niet durfde uit te spreken
en niet onder woorden kon brengen?

Klopte mijn keel, toen je me aankeek?
Was het mijn hartslag of inbeelding?
Ik weet nog hoe je mij vasthield en
de hele wereld sneller leek te draaien
Mijn adem lijkt opnieuw te versnellen,
als ik denk dat ene moment,
toen jouw armen mij vasthielden
Ik hoor de woorden fluisteren, drie woorden
kostbare woorden zijn het, die ik koester,
een herinnering aan jouw aanwezigheid.

Waren die woorden speciaal voor mij
of heb je ze ook tegen anderen gefluisterd?
Heb je die woorden vaker uitgesproken of
kwam het rechtstreeks uit je hart?
Hebben ze blijvende waarde of zijn ze vervlogen?
zal ik ze nog terughoren of was het een
eenmalig, tijdelijk geschenk?
Ben ik hyper-sensitief
of is mijn registratie-vermogen aangetast?

Zoveel vragen,
met zoveel mogelijke antwoorden
Misschien moet ik terug naar dat éne moment
en nog één vraag stellen,
mischien wel honderd vragen stellen
en nadenken over de antwoorden ...
De herinnering maakt gelukkig
die gedachte laat me voortgaan
van dag tot dag
verlangend naar het moment
dat ik misschien
opnieuw die woorden hoor fluisteren,
drie woorden....



© Matti, 13 november 2008
die drie woorden houd ik voor mijzelf
(met dank aan C, E, A, M en C voor het vooraf doorlezen van de tekst)


Reacties op mijn blogs stel ik altijd op prijs.