Van
een afstandje had ik ze al zien staan: twee dames, beiden achter in de
vijftig. De één droeg een donkergrijs mantelpak de andere had een beige
tweedjas. Ze stonden dicht bij elkaar en keken naar de mensen die de
kerk uitkwamen. Vanuit mijn ooghoek had ik de bijna onzichtbare
handbeweging van de in het grijs geklede dame al gezien, een vinger die
mijn kant opwees. Ze fluisterde iets tegen de andere vrouw en ik kon
bijna zeker weten wat ze tegen elkaar zeiden: 'Dat is ze, je weet wel, die ex van hem'.
Toen ik hun kant opkeek, merkte ik dat ze snel een andere kant opkeek.
Samen met Carla, mijn hartsvriendin, was ik zojuist bij de
huwelijksbevestiging geweest, een kerkdienst, waar zo'n kleine 100
mensen bij aanwezig waren. Gerard, mijn grote liefde, was zojuist
getrouwd met..., met die... ik kon het niet uitspreken en moest alleen
maar slikken. Heel lang heb ik erover getwijfeld of ik wel zou gaan,
maar met lood in mijn schoenen heb ik het toch gedaan. Toen we even
later langs deze dames liepen, hield de vrouw me bij mijn elleboog vast
en zei: Hé, ben jij niet die vroegere vriendin van Gerard? Ik heb je
toen wel eens ontmoet op de verjaardag van mijn zwager. Jij moet het
zijn, ja toch?. Eigenlijk was het een retorische vraag, maar ik knikte minzaam terug. 'Dat moet natuurlijk wel bijzonder voor je zijn hè', ging ze verder. De woorden beukten als hamerslagen. O, zeg maar tante Agnes tegen me hoor. En dit is Zwaantje, mijn buurvrouw,
wees ze met een blik op de andere dame. 'Zwaantje?', dacht ik. De naam
en haar gestalte klopten niet met het sierlijke beeld van 'Het zwanenmeer',
dat beroemde ballet van Pjotr Iljitsj Tsjaikovski' zijn derde symfonie
uit 1875, waarmee ik haar roepnaam kennelijk associeerde. O, leuk, prettig met u kennis te maken, zei ik vlug en ging uiteraard niet verder op de vragenstellerij in. Aan een 'tante Agnes' had ik ook geen behoefte. 'Als u het niet erg vind, gaan we snel verder, want ik moet nog even een paar mensen gedag zeggen.'
Met een glimlach draaide ik me weer om en stapte samen met Carla langs
hen heen. 'Dat heb je er weer goed afgebracht', dacht ik bij mezelf.
Het was vrijdag 27 juni.
Carla had me opgehaald. We waren die middag al op tijd in de kerk naar binnen gegaan en hadden een plekje gezocht op één van de achterste rijen, houten rieten stoelen. Iedereen zit ietwat zenuwachtig te glimlachen en het lijkt heel feestelijk. Van binnen was het bij mij helemaal niet feestelijk. Ik glimlachte wat zoetzuur naar de mensen die onze kant opkeken en men kon 'zien' dat ik behoorlijk rustig was. Van binnen stormde het. Niemand kon de pijn voelen, die ik meegenomen had. Het zat diep en met bevende vingers zat ik te staren op de uitgedeelde programmaboekjes. Gevoel en emotie, dat is wat overheerst, de rest is bijzaak. Ik zit op een houten, met riet bekleed, stoeltje en zie de beelden van een tijd geleden langzaam aan me voorbij trekken. Ik knijp mijn ogen wat toe en kijk in de leegte. De buitenkant, mijn fysieke silhouet, lijkt voor anderen onbeweeglijk. Van binnen is het een woelige oceaan. Grote golven rollen onstuimig heen en weer. Een kerkdienst..., ja voor hen allebei erg belangrijk om dit ook kerkelijk te doen en dat respecteer ik best wel. Ach, vanmorgen waren ze al naar het stadhuis geweest, getrouwd voor de wet, dus ze waren al man en vrouw. Het is allemaal al definitief. Bovendien hebben ze ook allang het bed met elkaar gedeeld. Opeens hoor ik de klanken van het kerkorgel en schuin boven me, op een ballustrade zie ik een man, de organist, met zijn vingers over de toetsen gaan. De bruidsmars klinkt en mensen voor mij draaien hun hoofd om en kijken langs mij heen over de donkerrode loper in het middenpad, die beide gedeelten van de opgestelde kerkstoelen doormidden splijt. Achteraan komt de bruid binnen, aan de hand van haar vader. Ze ziet er wel beeldig uit. Eline. 'Wordt wakker', zeg ik tegen mezelf, 'doe iets'. Maar ik kon niets doen, niets anders dan het brok dat achter uit mijn keel omhoog lijkt te komen, weer wegslikken. Vooraan in de kerk kijkt de dominee onbeweeglijk toe hoe de bruid daar bij de voorste twee stoelen blijft staan. Dan kijken de mensen weer naar achteren. Daar komt hij, de bruidegom, naar binnen gebracht door zijn moeder. Hij steekt keurig in het pak, met een corsage op zijn revers. Dit is het moment.
Deze middag kan niet meer teruggedraaid. Natuurlijk wist ik dat het zou komen, ik had de uitnodigingskaart
ontvangen, maar nu het echt realiteit is, doet het me meer dan ikzelf
zou willen. Ze lopen langs ons heen en hij staart recht vooruit. De
bruiloftsgasten, die op de trouwerij zijn afgekomen, ziet hij niet.
Vooraan staat zijn liefde, Eline, te wachten, waarmee hij verder door
het leven zal geen. Zometeen zullen ze elkaar de ringen overhandigen en
elkaar plechtig trouw beloven....
Mijn gedachten gaan weer terug: en het is alsof ik de woorden weer hoor fluisteren: 'Lieverd, ik hou van je. Ik hou ontzettend veel van je. Je bent zo mooi. Van je lange donkerbruine lokken tot je tenen. Je bent alles voor mij. Je bent zo mooi lieverd en ik wil je altijd bij me houden'.In gedachten ruik ik de zoete geur van zijn aftershave, voel ik hoe zijn handen langs mijn lichaam glijden. Als in een reflex knijp ik mijn benen wat dichter bij elkaar en schreeuw in mijzelf. 'Nee, doe me dit niet aan'. Het heeft geen zin, want de werkelijkheid liegt niet. Ik kijk naar voren en de meeste van de woorden die worden uitgesproken, hoor ik niet. Wel hoor ik: Beloof je om hem altijd trouw te blijven en...'. Het scheelde niet veel of ik had gezegd: 'Ja, dat wil ik'. Het is alleen een stem in mijn binnenste die dat zegt...Ik zie daar een dominee die vooraan staat, voor het bruidspaar. Even, in een flits, denk ik dat ik mezelf daar zie staan. Ik kijk naar mijn schoenen, mijn mooie lakschoenen. Dezelfde schoenen die ik toen aanhad, waarmee ik met hem over de dansvloer ging. Wat hadden we genoten, ook van het 'uitblazen' op het terras daarna, de tijd die we samen doorbrachten op mijn kamer. Ik voel bijna zijn warmte weer en zijn onrustige ademhaling...de passie... we hadden elkaar beloofd dat we trouw zouden blijven. Ik ging er helemaal voor... Een traan welt op in mijn rechterooghoek en ik kan niet tegenhouden dat ik snel mijn tasje moet pakken om er een zakdoek uit te vissen. Ik merk dat mijn handen samengeknepen zijn. Carla, die naast me zit, pakt me bij de pols en knijpt er zachtjes in. Ze begrijpt me. Zachtjes hoor ik haar fluisteren: Na vanmiddag is alles anders. Je kunt het niet terugdraaien. Het moet gewoon zo zijn. Ik knik bijna onzichtbaar en ze signaleert het; een tweede zacht kneepje in mijn rechterhand laat me merken, dat ze weet wat erin me omgaat. We hebben er samen ook al eerder zo lang en uitgebreid over gepraat. Ze weet het gewoon, hoe ik van hem hield en hoe ik alles gaf...wat had ik verkeerd gedaan? Waarom was ik het niet waard?
Ik weet het natuurlijk dat ik het van me af moet zetten. Het is voorbij. Over en uit. Elk woord dat ik erover schrijf is teveel, denken sommigen. Is het een looser? Is het bedrog geweest? Of was het echt en heb ik me aan iets onmogelijks vastgeklampt?
Natuurlijk weet ik het in mezelf: dit is het einde van een verloren strijd, het einde van een stille hoop. Een definitieve omwenteling, resoluut. Het leven gaat verder en wie weet, wat er nog allemaal in het verschiet ligt. Niemand die in de toekomst kan kijken.....ik moet het echter van mij af schrijven, wat er in mij omgaat.
Nadat alles als in een film aan me voorbij is gegaan, het zingen van de liederen, de toespraak, de bruid en de bruidegom die elkaar plechtig trouw beloven 'tot de dood ons scheidt' en de stoet mensen die na afloop achter het bruidspaar en de familie zich weer door het gangpad naar buiten persen. In het halletje schiet Lex me aan, zijn studievriend, waarmee we samen nog wel eens gingen stappen. Hey, ben jij er ook, wat flink van je' hoorde ik hem zeggen. Even later komt ook Chiel, zijn jongere broertje, naar me toe en zegt: 'Hoi Matti, wat een mooie dag hè? Wanneer kom je weer een keertje bij ons, ik heb nu een nieuwe draaitafel en met het scrashen heb ik al flink geoefend...'Ik zeg niets en kijk hem vriendelijk aan. De zakdoek in mijn rechterjaszak houd ik stevig omklemd...
Dan komen de nieuwsgierige blikken en de geveinsde opmerkingen... Het lukt me om staande te blijven.
Nee, ik ga niet mee naar de receptie, ik feliciteer hier even.
Terwijl ik langs Eline en Gerard loop, steek ik mijn hand uit: 'Gefeliciteerd. Veel geluk samen'. Even lijkt zijn blik bevroren als ik hem nog één keer aankijk. Een moment komt een flits van wat eens was. Intimiteit. Bijna denk ik dat hij iets wil zeggen, als zijn lippen langzaam van elkaar gaan. Nee, je kan het misschien niet uitleggen. Niet hier, nergens, nooit. Opeens hoor ik mezelf zeggen: 'Gerard, ik wil je nog zeggen, misschien...' en dan stop ik abrupt. 'Tot ziens', zeg ik onbewogen.
'Dank je wel', hoor ik, terwijl ik me omdraai. Dat was het dan.
In een pizzeria een paar straten verderop, zitten Carla en ik in een hoekje met een kop cappucino. Dan komen de tranen. Het kan me niet schelen. Ik veeg ze weer weg. Een paar mensen verderop in het Italiaanse eettentje kijken onze kant op. Meid, het geeft niks, dat is heel normaal, zegt Carla.'Ik weet wat je voelt'
Ik kijk haar aan en zeg, 'Ach, nu weet ik zeker dat het afgesloten is, geen weg terug, maar ik weet niet of het hoofdstuk voor altijd afgesloten blijft', antwoord ik meteen. Er blijft iets ondefinieerbaars zitten. Dat gaat niet weg. Ik hield van hem, weet je. Ja meid, ik zie wel hoe het de komende tijd gaat. 'Loslaten' zei je hè?, ja hoor, daar ga ik aan werken Eerst maar eens op vakantie. Ik wil de zon zien. Dan legt Carla haar hand op mijn schouder, laat hem daar een tijdje rusten en zegt niets. Dat éne gebaar, dat deed me goed. Ik kijk weer vooruit.
'We nemen nog een kop cappuccino, Carla', zeg ik. 'ik reken wel af'.
Gerelateerde blogs:
102. Onstuimige flashback
95. Een onverwachte trouwkaart
93. Altijd bij jou
90. Voor altijd
© Matti, 20 juli 2008
** 22-07-2008 UITGELICHT **
Een afgesloten hoofdstuk? 'Voor altijd' had je gezegd!
Reacties op mijn blogs stel ik altijd op prijs.
__________________________________
Reacties:
-
Elske
Hoe gevoelig en beeldend geschreven,22 jul 2008, 11:25
Matti rechtuit het hart!
Niet wachten op iemands vraag voor de dans,
blijf dansen !! -
-
-
-
Lamintha
Moedig dat je ging hoor,je kan het hoofstuk nu afsluiten.22 jul 2008, 22:46
Weet je lostaten doet pijn maar met de tijd zal het slijten meid heel veel sterkte ermee.
-
Landa
Mijn gedachte was . meid waarom ga je er heen? waarom doe je je dit zo aan? waarom krijg jij een uitnodiging22 jul 2008, 23:17
.. maar na alles gelezen te hebben dacht ik .. bij hem thusi zouden ze
misschienok wel graag gemogen hebben. anders vraag zijn broer je niet
of je nog een keertje komt lijk me..
ik begrijp ook wel waarom je moest gaan. je weet nu dat het klaar moet zijn. dat hij gebonden is (voor zolang tegenwoordig een huwelijk kan duren).
Hou de eer aan jezelf. en geloof me geluk vind je niet in een partner. dat vind je in jezelf.. liefs sterkte -
Alex
Je weet dat het pijn gaat doen en toch ga je er heen, om het met eigen ogen te aanschouwen, met eigen oren te horen. Moedig inderdaad!23 jul 2008, 06:27
Das de enige manier om het af te sluiten...ik denk dat ik hetzelfde had gedaan.
Aan de andere kant denk ik dat je zoiets nooit helemaal zal afsluiten...je moet er mee leren leven.
Sterkte
-
Christina 'hijfster'
De wetenschap dat je de dingen die ooit zo goed waren in je hart mag bewaren en niet los hoeft te laten, helpt je om los te laten wat wat niet van toepassing is.23 jul 2008, 11:43
-
-
Maarten
Wauw. Erg mooi en schrijnend. Ik heb lang geleden hetzelfde (moeten) doen ... Toen trouwde mijn ex met een vriend van me. Alsof een gloeiend mes mijn ziel doorsneed. Diep respect voor je besluit het letterlijk aan te zien!25 jul 2008, 05:29
-
-
Marjolein
Hmm, was dit dan dus de laatste blog?4 aug 2008, 17:08
Zou ik jammer vinden!
Heel mooi geschreven! -
-
Aaltje
Jeetje....20 nov 2008, 11:17
Wat een verhaal meid, top geschreven! 
-
Edwin
Ben er even stil van en voel het verdriet. Zag je als het ware zitten en da's ook de kracht van deze blog. Het beeldend kunnen vertellen.20 jul 2008, 23:00 -
-
Bianca
jeetje matti!!21 jul 2008, 00:58
Wat een blog.
Goed van je dat je toch gegaan bent..
Ondanks dat hij een ander heeft nu, ben je toch in het hart van zijn familie en vrienden gebleven anders hadden ze niet naar je gewezen en hadden ze je niet aangesproken.
Meis het komt allemaal goed..
Je bent zeer weten niet de enige die hiermee zit en ook niet de enige op de wereld die alleen is..
Sterkte ermee en ik ben het helemaal eens met wat ans zei!!
Liefs
-
AggY
Lieve Matti,21 jul 2008, 08:34
ik kreeg kippevel bij het lezen van jou blog
de pijn in je hart is zo groot en toch
had je de moed om er heen te gaan
en zelfs nog heel even voor hem te staan
jij moet verder in je verscheurde leven
en hij kan al zijn liefde aan haar geven
het is niet eerlijk dat hij gelukkig kan zijn
en jij blijft zitten met die bijna ondraaglijke pijn
ook al moet je hem nu misschien niet meer
deze dag is zo pijnlijk die doet je hele leven zeer.
-
Gerda J.
Gos Matti toch... door iets los te willen laten, houd je het vaak juist vast en dat geeft toch niet? Da's verwerking! Sterkte.21 jul 2008, 11:02
Lfs -
MikaDo
Traan over mijn wang..21 jul 2008, 12:49
Mooi en gevoelig beschreven wat er allemaal in je omging. -
Arnoud
Knap van je dat je uiteindelijk toch het verhaal neer hebt kunnen zetten.21 jul 2008, 16:03
De vragen waar je mee blijft zitten zijn nog wel het moeilijkste. Dit zal nog wel een tijd duren, maar zoals @ns al zegt; Later zul je er blij over zijn.
Sterkte de komende tijd
Groetjes
Arnoud
-
Geen opmerkingen:
Een reactie posten