"Weet je het zeker? Dokter Rudolph Albers stond naast mij bij de uitgang, vlak voor de douane op de luchthaven van Düsseldorf. Hij werd geflankeerd door Hans, één van de hulpverleners; Yvonne en Carla, mijn vriendinnen. Gevieren keken we naar het bord, met de gegevens van de vlucht die me vanavond nog zou vervoeren. Ik keek nog eens aandachtig: 108. 'Nee', schreeuwde ik in mezelf. Mijn laatste vlucht. Niet zomaar, een echte vlucht: als bescherming voor mezelf. Ik zei zachtjes: 'ja dokter, er zit niets anders op, ik weet het. Als geen enkele andere behandeling meer helpt, dan moet het wel Ik had geen papieren ticket gekregen, dat niet. Het was een e-ticket. De begeleiding van de kliniek had een goedkoop vliegveld voor me gevonden, die me snel en efficiënt als passagier zou helpen. Je krijgt geen papier meer in handen. Een nummer intoetsen moet je en verder met je vingers van alle toetsen afblijven. Een vaste hulpverlener, Hans P. van De Bernlefs Hope's Kliniek in Gravenburge, begeleidde mij op deze paar laatste, zo moeilijke stappen op vaste bodem. Zes maanden, daar heb ik voor gekozen. Bewust. Omdat niets meer helpt. Hij gaf me nog een schouderklopje en fluisterde enigszins hees: 'Sterkte meid, je gaat het zwaar krijgen.' Straks zou ik in de lucht zitten, op weg naar San Fransisco, Californië, om mij vrijwillig te laten opsluiten in een gerenoveerde vleugel van één van 's werelds beruchtste gevangenissen: Alcatraz.
Hier hadden in het verleden de zware jongens gezeten. Een paar maanden geleden was een deel van het beruchte complex opnieuw in gebruik genomen door de (AWHO) Anonymous Writers Help Organisation. Deze vrijwilligersorganisatie stelt zich ten doel om hopeloze copywriters, auteurs, colomnisten, verbeten journalisten, dichters, essayisten en andere figuren die mateloos veel schrijven, te helpen om hun ziekte te helpen indammen. Tot voor kort was het nog bekend als 'uitdaging', kort daarna was het geclassificeerd als 'kwaal'. Sinds echter werd ontdekt dat het zich in toenemende mate uitbreidt, kan men nauwelijks nog van een kwaal spreken. Ziekelijk is het gewoon, de behoefte om maar te willen produceren.
De bekende specialist op dit gebied, dr. William Writer, professor aan de Universiteit van Bulkware, heeft onlangs bekend gemaakt dat de wijdverbreide ziekte wereldwijd niet meer in te dammen is en hij spreekt zelfs van een catastrofe. Het is een utopie dat er nog kruid tegen gewassen zou zijn. Onderzoeksinstanties hadden inmiddels alle pillen, poeiers en alternatieve kruiden al getoetst, getest en geanalyseerd, maar helaas.
Ik heb begin deze week afscheid genomen van al mijn vriendinnen, mijn baan opgezegd en mijn appartement voor het komende half jaar verhuurd aan een songwriter. Lieve meiden, had ik gezegd, 'jullie moeten echt een half jaar zonder mij. Ik vind het vreselijk moeilijk, maar het is een laatste redmiddel. Half december ben ik er weer, hopelijk genezen.'. Tegen mijn buurman, die bij het Copyhouse werkt, zei ik dat ik een poosje weg was uit Nederland om 'op verhaal' te komen. Hij had me meewarig aangekeken en gevraagd: 'Maar je schrijft toch wel een kaartje hè. Nu was het dan zover. De laatste dagen in de kliniek waren niet gemakkelijk geweest. Mijn kwaal schijnt zo verschrikkelijk besmettelijk te zijn, dat zelfs een patient, die laatst tegenover me in de wachtkamer zat, 's avonds jeuk aan zijn vingers kreeg. Ik ontmoette hem later op de poli. Hij vertelde dat hij er eerder ook wel eens wat last van had, maar in mindere mate. De dagen daarop, donderdag, vrijdag, zaterdag, MOESTEN ze op een toetsenbord tekeer gaan. Hij werd bijkans knettergek!
Maar een forse tik op de vingers bracht hem (even) verlichting. Nu hoopt hij dat het voorlopig uitblijft. Het is dus overdraagbaar, deze ziekte, maar hoe dat gebeurt, zal wellicht een raadsel blijven.
De specialisten krijgen het maar niet onder de duim. Ze probeerden mij in die kliniek tegen van alles te beschermen: alle schrijfblokken, pennen, computers, laptops en zelfs de oude typemachines waren weggehaald. Ook de whiteboards waren zorgvuldig gedemonteerd en afgevoerd uit de studieruimten. In de recreatieruimte was het notitieblok voor de versnaperingen, in de buurt de pooltafel, rigoreus verwijderd.
Verleden week ging het weer grandioos mis. Ondanks de zorgvuldige behandeling, had een patient, die al bijna genezen was, een behandelend arts besprongen en de big-ballpoint uit z'n borstzakje gegrist.
De man leek zo rustig, maar toen hij een tijdje naar het puntje van die ballpoint had ziten staren, sloegen opeens alle stoppen bij hem door. Hij moest en zou een schrijfattribuut bemachtigen. Laatst ook nog een oudere journalist, die daar onder behandeling was. Die zag in een verlaten kamertje opeens zo'n antieke Triumph-typemachine staan en hij kon niet laten om in een onbewaakt ogenblik uit te proberen of ie nog werkte. Ook met mij ging het niet goed. Het begon destijds als hobbie: een enkel blogje. daarna werd het meer, verhalen, gedichten, ja zelfs columns. Totdat het niet meer te stoppen was. Ik kwam uiteindelijk in de kliniek terecht. Tijdens de middagmaaltijd heb ik de papieren onderlegger van mijn bord uit de eetzaal meegenomen, weggesmokkeld onder mn truitje, zodat ik later op de achterkant zou kunnen schrijven. De avondzuster vond het blad onder mijn bed. De volgende morgen moest ik meteen op rapport. Dit werd niet getolereerd. Ik kreeg te horen dat ik in 'De Bernlefs Hope's Kliniek' uitbehandeld was. Ze hadden mijn vaste arts al op de hoogte gesteld.
Ik moest maar terug en het laatste alternatief accepteren: weg uit Nederland en een tijdje eenzame opsluiting met gerichte behandeling. Bij die gedachte raakte ik vreselijk in paniek. Ik zei tegen mezelf: Laat honderdacht (nog even) wachten! Genoeg is genoeg! Ik heb meteen een forse avondwandeling gemaakt, overwogen om een hond te kopen, ben een paar avonden vroeg naar bed gegaan. Ik heb Papers Kantoorboekhandel gemeden, de bonnetjes van de supermarkt verbrand. Opeens had ik weer een terugval: ik had een notitie gemaakt op het randje van een reclamefolder.
Meteen daarna heb ik alle potloden en balpennen in de afvalcontainer gegooid.
Ik leek het allemaal aan te kunnen. Tot vrijdagavond twee weken geleden: toen ben ik naar de meterkast gelopen en heb de stoppen eruit gedraaid. Geen hand voor ogen kon ik meer zien. Onbeschrijfelijk.
Op dat moment dacht ik nog: ik drink een paar borrels teveel, ik word dronken, ik ga de voorjaarsschoonmaak overnieuw doen.
Ik moest iets ondernemen, want het liep hopeloos fout... Daarom heb ik een e-mail gestuurd naar de Nederlandse afdeling van de AWHO, de Dutch Anonymus Writers Assistents Foundation (DAWAF). Het contact verliep uiterst moeizaam: men accepteerde eigenlijk geen e-mail en ik moest maar zelf maandagmorgen maar meteen langs komen. Dat heb ik dus gedaan en men heeft, terwijl ik begerig zat te loeren naar het intakeformulier, alles van me opgeschreven. Nu gaat het dan eindelijk gebeuren. Final solution.
Ik ben er terdege van doordrongen dat het nodig is. Ze wisten dat ik op die vlucht was geboekt. Uit voorzorg had men de stapel kranten van vandaag bij de ingang van de gate al weggehaald. Mijn vriendin, Yvonne van Slag, gaf me vluchtig nog een kus en zei: 'Wat een leed, dat dit nou moest gebeuren.'
Ja, ik weet het: ook daar zal het heel moeizaam gaan. Ik vrees dat ik in Alcatraz, op de afdeling WB (Writersblock) tegen de muren ga opvliegen, dat het gaat mislukken allemaal. Eenzame opsluiting heb ik voor ogen, maar ik vrees dat zelfs het wc-papier in de cel niet veilig voor me is...
Ik ga me vastklampen aan de eerste de beste Enge bewaker die ik tegenkom en vraag of hij me me afhelpt van mijn brandend verlangen. Ik push hem dat hij me een brainwash geeft voor alle getallen boven de 108.
Beste vrienden en vriendinnen, nu moet ik weg, echt. Voor mijn eigen bestwil.
Vaarwel Nederland,
Tot over een half jaar... als alles goed gaat
© Matti, 8 juli 2008
Reacties op mijn blogs stel ik altijd op prijs.
___________________________________
-
Maarten
Ken de symptomen maar al te goed. Ging laatst zelfs andervrouws blog redigeren. En ze vond het nog goed ook ...!8 jul 2008, 23:35
Weet je wat misschien nog kan helpen ...?
Ik ook niet.
-
Franky loves macchiato
Vaarwel Matti tot over8 jul 2008, 23:59
IIII/ IIII/ IIII/ IIII/ IIII/ IIII/ IIII/
IIII/ IIII/ IIII/ IIII/ IIII/ IIII/ IIII/
IIII/ IIII/ IIII/ IIII/ IIII/ IIII/ IIII/
IIII/ IIII/ IIII/ IIII/ IIII/ IIII/ IIII/
IIII/ IIII/ IIII/ IIII/ IIII/ IIII/ IIII/
IIII/ II1/2 dagen
-
Lia cc
nou volgens mij ben je nergens veilig hoor9 jul 2008, 00:05
als je in het zand schrijft kunnen we het nog per sateliet lezen liefs lia
-
-
Edwin
Een half jaar geen Matti, dat lijkt me geen goed plan. Gelukkig weet ik fictie van werkelijkheid te onderscheiden. Een zeer fraaie blog weer.9 jul 2008, 01:00 -
Arnoud
Fantastisch verhaal, leest lekker weg. Een ideaal stukje voor op reis.9 jul 2008, 07:56
Afscheid nemen van vriendinnen, en je hyve vriendjes dan?
Zal Google Earth instellen op Alcatras, kunnen we je teksten in het zand lezen.
Goede vlucht en ik hoop dat ze je niet een volledig writersblock aan kunnen praten.
Doei -
-
-
-
Geen opmerkingen:
Een reactie posten