Al een tijdje maakte ik me zorgen over de symptomen. Misschien had het al ernstige vormen aangenomen en was er geen kruid meer tegen gewassen. Zenuwachtig zat ik daarom met mijn voeten over de grijsmaremeren vloer te schuifelen en ik keek de wachtkamer rond. Zo'n doktersbezoek doe je ook niet elke dag. Ik maakte me eigenlijk best wel zorgen. Al langere tijd heb ik er last van en de assistente had gisteren over de telefoon gezegd dat er op het ochtendspreekuur nog wel een gaatje was. Ik kon meteen vanmorgen komen.
Dat was een geluk, want ze zeggen altijd hoe eerder je erbij bent, hoe beter. Het zal zo ongeveer een acht minuten later geweest zijn, nadat ik was binnengekomen, toen eindelijk de deur naar de spreekkamer openging. Een man van in even in de veertig, gehuld in een witte jas, stond in de deuropening. Ik kende hem niet. Dit moest onze dokter zijn.
'De volgende graag...'
'Goedemorgen dokter...'
Hij gaf me een hand en wees met een zwaaiend gebaar naar een stoel aan de voorkant van zijn bureau, dus ging ik daar maar meteen zitten, mijn tas naast me.
Wat kan ik voor je doen? Je staat wel in mijn patiëntendossier, maar je bent hier nog niet zo vaak geweest, wel? Hij keek met een schuin oog naar het beeldscherm op zijn bureau.
Nee dokter, dat klopt, antwoordde ik meteen. Ik voel me eigenlijk verder wel gezond en voor een griepje ofzo kom ik niet zomaar langs.
Wat scheelt eraan, meisje? Ik mag toch wel meisje zeggen? Je ziet er wat pips uit.
Ik knikte instemmend. Eh, dokter, ik heb er al een tijdje last van. Opeens begint het en ik kan het eigenlijk niet tegenhouden. Ik heb al voor de spiegel staan kijken, maar zo op het oog kan ik niets ontdekken.
Wanneer zijn de verschijnselen begonnen? Heb je er al eerder last van gehad?
Nou, ja ik denk zo'n half jaar geleden. Toen merkte ik voor het eerst een hevige toename van de kwaal. Het begon vanzelf en langzamerhand breidde het zich uit.
Vooruit, ga maar eens zitten daar en laat me eens naar je kijken.
Alleen je bloesje en je hemdje uit is voldoende hoor. Je hoeft je niet helemaal uit te kleden.
Daar zat ik dan in mijn behaatje en ik keek hem bezorgd, nee eigenlijk angstig, aan.
Ga daar maar zitten. Prima. Even rechtop blijven. Ik voelde het koude oppervlak van zijn stethoscoop en rilde onbewust.
Graag even diep ademen.
Ja, adem nog maar eens diep in en blijf het vasthouden. Goed zo. Ben je ook in gewicht afgenomen?, vroeg hij daarna. Nee dokter, ik dacht het niet, dat houd ik wel goed in de gaten. Ik sport ook. 'Ik zal ook je bloeddruk nog even bekijken. Voel je je de laatste tijd ook gespannen?' 'Alleen na het avondeten, dokter, als ik mijn gedachten even laat gaan.' Oké, antwoordde hij even daarna, 'dat ziet er redelijk uit 135/74. Dat lijkt me niet abnormaal'. De dokter observeerde me een paar ogenblikken. 'Ik zie het al', mompelde hij. Hij keek me aan en zei: 'Ik moet eerlijk zijn. Je hebt er recht op om te weten hoe het ervoor staat. Ik wil je niet in het ongewisse laten. Dit is toch wel lastig te behandelen. Er bestaat helaas niet een echt adequaat medicijn voor. Ik wil je niet ongerust maken, maar je zult er rekening mee moeten houden dat je er altijd wel wat van zult blijven merken. Op welke momenten treden de verschijnselen het sterkst op?
Meestal 's avonds dokter. Overdag heb ik het ook wel eens, maar 's avonds is het meestal raak. Ineens krijg ik heel erge aandrang en ik kan het niet meer tegenhouden. Ik ben zo bang dat het verergert, dokter, en ik er niet meer vanaf kom. Dus maak ik me een beetje ongerust, dokter. Ik heb al geprobeerd me rigoureus op wat anders te concentreren, maar het blijft komen.De dokter keek me doordringend aan en zei: 'Het lijkt me verstandig dat je dit eens in de gaten gaat houden. Hier zul je zelfcontrole moeten toepassen. Dat was even schrikken, zeg. Het zag er dus behoorlijk ernstig uit.
Hoe staat het eigenlijk met je omgeving? Hoe reageert die erop?, vroeg de dokter verder.
Dokter, om eerlijk te zijn, ik merk wel als de verschijnselen opeens optreden, dat mijn omgeving er ook op reageert.
De dokter antwoordde: 'Maak maar even een afspraak over een week of drie, dan bekijk ik het opnieuw. Dank u wel dokter...
O ja, nog één vraag: u denkt toch niet dat het besmettelijk is hè?
ik bedoel: ik hoef me toch niet ongerust te maken?
Nee meisje, wees gerust hoor, ik krijg hier wel meer patiënten met dezelfde klachten, maar in het algemeen blijft het wel binnen acceptabele grenzen.
Dokter, kunt u me zeggen wat het nu precies is?
O, had je dat nog niet begrepen?
Schrijversdrang...
Gerelateerde blogs:
4. Een merkwaardig fenomeen
en het vervolg:
108. Vlucht KL108
© Matti, 3 juli 2008
04-07-2008 *UITGELICHT*
Reacties op mijn blogs stel ik altijd op prijs.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten