110. Schoorvoetend (deel 3)

Een serie van herinneringen...
Vakantie: Eiffeltoren, Paris

Lees hier de voorgaande verhalen:
49. Zeeland: langs de kust (deel 1)
53. Kindertijd: rollebollen (deel 2)

'Nog maar zo'n vijftig treedjes geloof ik', riep mijn vriendin Carla en ik keek omhoog naar het punt waar we naar toe gingen. Ze liep vlak voor mij en keek over haar schouder naar beneden. Ze riep nogmaals dat we er bijna waren. Vlak boven mijn hoofd zag ik haar beide voeten bewegen en om de paar seconden zag ik de onderkant van haar schoenen vlak voor m'n neus. Ik was even voor een halve minuut gestopt. Waar waren we aan begonnen. Het leek een eindeloze trip naar boven. Geregeld hoorde ik kreten om mij heen: 'hello', 'pardon', 'bonjour', 'excuse mois', 'thank you', afkomstig van één van de haastige toeristen, die ons tempo kennelijk niet voldoende vonden, en in allerijl wilden passeren. De meesten waren buitenlanders, net zoals wij: Amerikanen, Engelsen, Japanners, mensen uit alle hoeken en gaten van de wereld. We bevonden ons nu denk ik zo'n 50 meter boven de grond. We waren op één van de bekendste plekken van Europa: de Eiffeltoren in Parijs. De 'Tour d'Eiffel' werd tussen 1887 en 1889 gebouwd ter gelegenheid van de Wereldtentoonstelling van 1889. De Parijse bevolking was tijdens de eerste jaren dat de toren er stond helemaal niet blij met het monument. In veler ogen was het een metalen gevaarte. Eigenlijk in mijn ogen ook, want het is een immens ding. We haden het ambiteuze plan opgevat om niet met de lift, maar lopend naar boven te gaan. Via een grote metalen trap met brede treden, zou dat voor ons, jonge mensen, geen enkel probleem vormen. De eerste verdieping bevindt zich 57.63 meter, om precies te zijn, boven de Champ de Mars, de begane grond. Het eerste plateau was nu vlak boven ons. Een eitje, tenminste, dat dachten we. Toch bleek het best een hele klim. Zoiets als de Martinetoren in Groningen beklimmen. Het oorspronkelijke plan van de architect was om het ding te slopen. Het was voor tijdelijk bedoeld. Hadden ze dat toen maar gedaan, dat slopen, want nu waren wij zowat gesloopt.

Het was zomer, vakantie, eind jaren negentig. In de bloedhitte, met zo'n 28 graden boven nul is het beklimmen van zo'n stalen gevaarte geen sinecure. Maar we waren er bijna. Het was nog even doorstappen en even later wandelden we -uitpuffend - rustig en 'schoorvoetend' een grote wandelpromenade op. Beneden, bijna 60 meter onder ons was de begane grond, toch heb je er daar 'op niveau', geen idee van. Ik keek ook omhoog, langs de enorme staalconstructie. Opeens krijg ik diepe bewondering voor de architect en de mensen die het gevaarte van de grond af hebben opgebouwd. C'ést un construction formidable. Terwijl ik even stilstond, keek ik weer naar mijn voeten. Tussen de treden door zag ik een gapend gat onder mij en ik realiseerde me dat dit hier, bijna 60 meter boven de begane grond, een unieke ervaring was. Natuurlijk, ik was niet de enige, miljoenen bezoekers zijn me voorgegaan.
Voldaan constateerde ik dat ik niemand daarboven ben tegengekomen met de opmerking: 'Hé, jij ook hier?'. Het had gekund. Voor mijn gevoel was het beklimmen van de staalkolos een prachtige prestatie. 'Mijn voeten hebben mij hier gebracht', dacht ik een moment. 'Carla', dat was de moeite waard', zei ik terloops tegen mijn reisgenote. Ze keek me glimlachend aan en zei: 'Ja, Parijs moet je gedaan hebben hè? Het plateau was best groot en langs de reling, een groot stalen manshoog hek, keken we uit over een miljoenenstad. Ik dwaalde met mijn blik naar mijn voeten, langs mijn voeten en daar ver beneden zag je duizenden huizen opeengepakt. Het moest daar krioelen van de mensen, maar op deze hoogte drongen alleen de vage geluiden van het voortjakkerende verkeer tot je door.
Even een moment van relatieve rust. Even op adem komen en de voeten wat rust gunnen. Straks gingen we weer verder, naar etage 2... maar dan met de lift. Er zouden ook nog heerlijke vakantiedagen volgen met bezoekjes aan de Ile de la Cité, Notre Dame de Paris, de Basilique du Sacré Coeur, MontParnasse, slenteren langs de Seine. Een geweldige stad, voor heel kort of wat langer...
Ja, als ik aan mijn voeten denk, die voeten hebben heel wat kilometers afgelegd, maar met een voldaan gevoel...

I was standing there in the middle
of a large square, a fascinating building
Older than I’ll ever be
In my right hand a tourist city map
In the left my photocamera
The view on top of it is so amazing:
behind the top the endless blue sky
Also down there and wide around:
This world looks mine,
but it's just a fixated point in time
for just a few frozen seconds
One thing I know for sure
That special place, on the Eiffel tower
Will stay a special rememberence:
deep in my heart
Paris, I love it.

Ook in de vakantietijd brengen je voeten je soms op fantastische en bijzondere plekken...



© Matti, 10 juli 2008
n.a.v. 'Schrijf over herinneringen onder je voeten...'
Reacties op mijn blogs stel ik altijd op prijs.

______________________________

10 Hyvers respecteren dit

• 
• 
• 
• 
• 
• 

 

• 

  Edwin

  De hoogte van deze kolos zeer beeldend beschreven, ik heb weer genoten.

  10 jul 2008, 14:49

  , Respect
• 

  Yadrian

  Leuke blog

  10 jul 2008, 21:45

  , Respect
• 

  Angel

  Voetje voor voetje...misschien tijd voor een roltrap?
  
  xxx

  10 jul 2008, 23:24

  , Respect
• 

  Gerda J.

  Wat hoorde ik op 't nieuws... ze zetten het ding in de steigers voor renovatie t/m 2015... wel verdulleme, mag dan voor een goed doel zijn, maar zó lang???!!!

  11 jul 2008, 15:57

  , Respect
• 

  Dini

  Alle drie blogs gelezen
  Heerlijk al die herinneringen ensommige heel herkenbaar!!!

  19 jul 2008, 19:41

  , Respect