Moeizaam en met nog een sprankje kracht trok ik mij voort. Achter mij was de vaste bodem die ik verlaten had en slechts voor mij nog een vast punt waar ik me naar uitstrekte. Het bleek een zware opgave, doch pas nu drong het besef tot mij door hoe reëel het was. Beneden mij kolkte het water onstuimig en de watermassa leek onnavolgbaar alles te verzwelgen wat meegezogen werd. De wereld daar beneden was niet aanlokkelijk, ook niet mijn wereld, maar ze leek met magische kracht te lonken. Ik schommelde heen en weer, maar van een wieg was geen enkele sprake. Ik keek omhoog, maar er was geen dak. Alleen de strakblauwe heldere hemel.
Slechts met mijn lijf op de ranke kabel en met mijn benen gekruisd, trok, nee 'worstelde' ik mij moeizaam vooruit. Mijn eigen gewicht zat mij danig in de weg en mijn handen waren doorbloed. Ik besefte me slechts een luttel ogenblik dat ik hiervoor bewust had gekozen. De wereld waar ik vandaan kwam, lag achter mij: het kleinburgelijke, gemakkelijke wereldje, waar je al zappend voor de buis met een biertje in je rechterhand het gemak kon kiezen: de wulpse dames, de lolita's die voor je heen en weer bewogen op het late avonduur van 'net zoveel'. De goedkope films, die zonder extra kosten werden voorgeschoteld. Als in een flits kwam mijn wereldje voorbij, mijn jonge jaren, alsmede de afgelopen jaren op de middelbare school. Het hele studieprogramma, van biologie, schei- en wiskunde, Engels, Frans en het hele verplichte boekenrepertoire waarmee mijn middelbare schooltijd doordrenkt was geweest, tekende zich weer haarscherp op mijn netvlies af. Nabokov: 'Lolita, light of my life, fire of my loins', To be, or not to be: that is the question: Whether ‘tis nobler in the mind to suffer The slings and arrows of outrageous fortune, Or to take arms against a sea of troubles...'
'To be or not to be', ja dat was het. Je hebt gelijk, William S. Het werd een woelige ongecoördineerde gedachtenbrei, o wat een troubles, ja een zee van ellende.
Shakespeare, Nabokov, het Napoletaanse leger, Leo Tolstoi, Tsjechov, Herodotus, Ilias, hypotenusa's, vergelijkingen met onbekenden, de wet van Gay-Lussac, isobare toestandsveranderingen, kooldioxyde, basen, zouten, het paard van Troje, de Turkse opstand, alles was door elkaar aan het marcheren. Opeens schoten me al die zinnen weer in gedachten en ik dwaalde terug naar de disco 'Futura World' aan de Marktstraat, waar de fel gekleurde lampen op de ritmes van de techno-beat, R&B en dance heen en weer flitsten. Ja, Lolita, dat was het...
De plek waar ik in het halfduister die kleine uitdagende aanlokkelijke Lolita's ontmoette. Ze heetten Jenny, Petra, Jacqueline of Joke. Meiden, van amper 16, 17, die uit waren op een avontuurtje. Na een paar breezers waren ze wel te versieren. Ach, het was allemaal op niets uitgelopen. Ik dronk veel, veel te veel en gewone sjekkies waren niet toereikend meer. Na een paar blowtjes lokte het hardere witte spul, maar mijn gezond verstand, het beetje dat nog restte, waarschuwde me intuïtief, dat het nemen van een lijntje coke uiteindelijk op niets zou uitlopen. Een wereld van ellende. Zwalkend tussen twee werelden. Na een vrijpartij in het fietsenschuurtje met Cecile, was het kleinburgelijke leven met ellende bijna begonnen en zat ik bijna aan een zwangere meid en een kind vast. Natuurlijk moest het anders. Die wereld wilde ik niet. Ik wilde vrijheid, zocht vrijheid, maar wilde absoluut geen gebondenheid. Nee, ik had het buskruit niet uitgevonden. Witte of zwarte poeder, het kon me geen zier meer schelen.
'Bram, wat wil jij nou eigenlijk bereiken?, had Pa me op die zaterdagmorgen toegesnauwd, toen ik met de zoveelste kater om half twaalf in de morgen mijn bed was uitgerold.
'Je hebt je VWO in je zak, maar je loopt al een half jaar door de stad rond te zeulen met allerlei, hoe zal ik het noemen, een soort Lolita's'.
'Lolita's? Je doelt op Vladimir Nabokov' had ik tegen pa teruggemompeld.
'Wie?', vroeg hij. 'Wat bedoel je met Naba...? 'Ach laat maar.'
'Het wordt tijd dat je over jezelf gaat nadenken, jongen, de wereld heeft je nodig. Je moet iets bereiken. Hoe wil je je brood verdienen?'
'Welke wereld?' vroeg ik nog naief. 'Ik ga beslist niet in zo'n duffe drukkerij werken, zoals jij, om alleen maar een paar rotcenten.'
'Mijn wereld is een bewuste keuze geweest, Bram, na afronding van de Grafische Vakschool, om voor je moeder, jou en je broer te zorgen.'
'Je hoeft niet voor mij te zorgen, ik dop mijn eigen boontjes wel'.
'Nou, tot nu toe heb je er nog niet veel van terecht gebracht', was Pa's repliek.
Daarna had ik geïrriteerd de deur achter me dichtgesmeten en was rechtstreeks naar de 'Vergulde Tapkraan' gegaan en had me die middag helemaal volgezopen. Ik was van plan om 's avonds ook maar eens een lekkere meid op te gaan snorren. Ik wilde uit mijn dak gaan.
Tot die wervingsfolder door de brievenbus gleed met een ultieme uitnodiging om voor een andere wereld te kiezen. De wereld van uitdaging, doorzettingsvermogen, sportiviteit en waardering. Voor mij lag de toekomst te glanzen, een nieuwe wereld, een andere wereld.
'Lolita' hoorde ik mezelf mompelen, terwijl ik me voorttrok en bevend in de duizelingwekkende afgrond keek. 'Ja, die Jenny, dat was toch wel een leuke meid en ze zag er mooi uit.
Jammer dat ze er met ene Harm vandoor was gegaan. Ik keek weer om me heen. Nergens houvast. Daar beneden in de diepte zoog nog een andere wereld, maar ik lag hier niet in een wieg heerlijk weg te dromen. Dit was keiharde realiteit en ik moest als de wiede weerga zorgen dat ik me hier veilig en ferm doorheen trok. Hoe konden ze in vredesnaam zoiets bedenken? Afgrijselijk. Beulen waren het. De eerste week was een makkie geweest.
Wat losse oefeningen, sporten en theorie. Nu kwam het erop aan.
Verschrikkelijk was het, om midden in de nacht uit je bed gesleurd te worden, waarna je meteen in vol ornaat de kou ingestuurd werd. Natuurlijk, ik was niet de enige. Mijn makkers ondergingen hetzelfde lot.
Ik zag hoe Peter-Jan voor mij zijn hand uitstrekte naar de rotsrand en zich uitgeput omhoog hees. Achter mij zouden nog zes kameraden volgen, dus ik moest voort. Er was geen andere keuze. Ja, misschien toch: loslaten en er de brui aangeven.
Nee, ik zou niet verzwolgen worden door de kolkende rivier beneden mij, die barstens vol lag met rotsblokken.
Het safety-seal zou me redden, maar dat betekende tevens dat ik terug moest naar mijn eigen gemoedelijke wereldje. Einde oefening. Het zou dan afgelopen zijn en de nieuwe wereld zou onbereikbaar zijn. Ik hing hier aan een transportkabel, als aan een zijden draad, boven een bruisend riviertje in de Ardennen. Het Ardennen-offensief 1944' schoot me door de gedachten. Die geschiedenisles met de film.
Ook twee werelden. Die van de mannen in witte pakken, de Duitsers, en die van de argeloze geallieerden in groen legeruniform gehulde strijders, die ongewild de dood tegemoet gingen. Hadden zij Nabokov gelezen? Wellicht, de Atheneum- en Lyceumklanten, de 19- en 20 jarige boys die tegen de oorlog werden opgeroepen. Zij waren van het licht zo de duisternis in gelopen. Gevangen tussen twee werelden. Ze hadden geen keuze. Ik wel. Mijn gezond verstand vertelde me dat ik niet terug moest naar de wereld van het zuipen, dealen, het snuiven. Ik zou wellicht een ongetemde duisternis tegemoet zijn gegaan.
Voor mij lag het onbekende, wellicht een onbestemde schemering, een onzichtbare toekomst, maar misschien met een lichtpuntje. Ja, hier aan deze geprefabriceerde kabel boven de Ourthe hing mijn lot af van mijn keuze. loslaten of doorgaan.
'Hee jij daar, liggen we te dromen of hoe zit het rekruut Volgeling', hoorde ik de sergeant achter me schreeuwen. 'Het is hier geen babykamer. Ook geen geen plaats om te doezelen of te dromen. De commandotroepen vereisen nu eenmaal alertheid. Je zorgt dat je aan de overkant komt, hoor je! Binnen een halve minuut. Anders kun je het wel schudden.!' 'Het zwaard van Damocles, een Tantaluskwelling' dacht ik nog even in een flashback. Hier is geen pardon. Ik pakte opnieuw de snijdende staalkabel beet en trok me moeizaam vooruit. Ja, hier had ik voor gekozen: de commandotroepen, uitstrekken naar een nieuwe wereld, ver weg van de burgelijke duisternis, op weg naar een uitdaging met plichtsbesef, een deur die op een kiertje openstond voor een nieuwe toekomst.
Deze plek, deze situatie, was een vluchtig kiertje licht tussen twee eeuwigheden van duisternis.
Bram Volgeling,
rekruut in opleiding bij de Commandotroepen.
Lees ook 'Tussen twee werelden' op hyves.nl bij:
La
Carla
Linde
Leonie
Theo
Silver
Yozev
John
* vrij naar de eerste zin van de autobiografie van Vladimir Nabokov - Speak, Memory - 1951
© Matti, 17 juni 2008
18-06-2008 **UITGELICHT** op hyves.nl
N.a.v. een suggestie van La .
Met excuses voor de lengte van dit blog. Had korter gekund.
Reacties op mijn blogs stel ik altijd op prijs.
__________________________________
Het is ook samen te vatten:
Een rekruut bij de commando's bevindt zich midden in de opleiding. Hij balanceert letterlijk op een kabel, die boven een kloof gespannen is.
Met zijn maten moet hij verder. Ondertussen blikt hij in gedachten terug naar de tijd die achter hem ligt en denkt aan wat het (in de toekomst) te wachten staat. Twee werelden, schijnbaar gescheiden, maar het is één wereld: zijn wereld, met allerlei keuzemomenten.
__________________________
Reacties op hyves.nl:
-
Arjen
boeiend en het nodigt uit tot doorlezen. Mooi hoe je op verschillende manieren de twee werelden in je verhaal verwerkt.17 jun 2008, 17:11
En uiteindelijk gaat het maar om één wereld. De wereld van zoeken naar een nog heftigere kick met een eenzijdig einde.
Graag gelezen Matti
-
John
Matti, door een bericht in mijn inbox gealarmeerd.17 jun 2008, 17:28
Tussen twee werelden, zijn we er nog niet van af?
Door nieuwsgierigheid bewogen, toch ook jou late versie bezocht.
Je verhaal trof me aangenaam. Vlot geschreven, lekker doorlopend en op energieke wijze de werelden verweven.
En dan die Bram Volgeling.
-
-
-
-
Edwin
Met alle respect voor jouw intentie in deze, vind ik deze blog gewoon te lang, de (mijn) aandacht verslapt en dat lijkt me niet de bedoeling.17 jun 2008, 23:45
-
-
Matti
@ allen:18 jun 2008, 00:16
Met excuses voor de lengte van dit blog. Had korter gekund.
De zin: '.. was het kleinburgelijke leven met ellende bijna begonnen en zat ik bijna aan een zwangere meid en een kind vast.' is een 'speelsel' van mezelf, het één impliceert het ander uiteraard; een zwangere meid krijgt - ernstige complicaties daargelaten - altijd een kind. En als het kind er eenmaal is, is de meid niet zwanger meer...
ergo: .. zat ik aan een meid met kind vast
M. vr. gr. Bram Volgeling
-
Lekker te lezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten