De slaapkamerdeur gaat langzaam open. Het schemerachtige licht dat door het halfopen raam nog naar binnenkomt, verlicht de contouren van je lijf. Opeens sta je daar met je stoere bovenlijf. Je overhemd hangt open en losjes over je gebruinde borstkas. Je komt uit de badkamer en in je linkerhand houd je het scheermes nog vast. Je glimlacht en traag duw ik het dekbed van me af. Zachtjes loop je naar me toe en legt het scheermes op het donkerbruine eiken nachtkastje naast me. Voorzichtig ga je op de rand zitten en kijkt me aan. Met je rechterhand strijk je over mijn wang. Ik kan je zoete aftershave ruiken. Heerlijk. 'Lieverd', hoor ik je fluisteren,'ik hou van je. Ik hou ontzettend veel van je. Je bent zo mooi. Van je lange donkerblonde lokken tot je tenen.' Veel hoef ik niet terug te zeggen. Aan mijn glimlach, waarmee ik je woorden beantwoord, kun je alles opmaken. Ik zie hoe je dichter bij me komt en je warme handen omvatten mijn schouders.'Je bent mijn droom', zeg je tegen me. Jouw zachte adem voel ik als een zucht in mijn nek. 'Ben je er al uit, Gerard, waar we het vanmiddag over hadden?, vraag ik zachtjes, en kijk hem in zijn mooie glimmende ogen. Ik zie me nog in de keuken bij de witte, moderne tafel staan, een paar uur eerder. We hadden onenigheid over de aanschaf van een paar ceedee's. Niet eens de muziekkeuze, want ik houd niet van die rauwe muziek, maar gewoon het feit dat hij ze domweg gekocht had, zonder dat ik het wist. Ze lagen naast zijn grote tas. Natuurlijk, dacht ik, hij kan en mag heerlijk naar die muziek luisteren en hij hoefde niet alles te verantwoorden, maar hij had het zo beloofd: we zullen 'alles' samen delen.
Gerard, het is goed, je hebt je excuus aangeboden en ik vertrouw je, dat we voortaan gewoon samen die muziekwinkel binnengaan. Het hoeft niet mijn keuze te zijn, maar ik ga gewoon voortaan met je mee,antwoord ik hem nadat we er nog even over gesproken hebben. 'Je hebt gelijk lieverd, ik zal voortaan niet meer achter je rug om aan het shoppen gaan. Het was verkeerd van me.' Mensen stellen altijd teleur, iedereen maakt fouten. maar als je ze toegeeft, kun je weer verder. Dat was ook nu het geval.
Het was belangrijk voor me om je te horen praten, je gevoelens te ontdekken en samen fouten te accepteren. Je steunde me, toen ik bij mijn vorige sollicitatie werd afgewezen, terwijl we bijna voor 98% zeker wisten dat ik daar als young potential zou worden aangenomen. Het was een bittere teleurstelling geweest, toen de afwijzing kwam. Je troostte me toen ik het even moeilijk had.
Jouw handen glijden over mijn rug naar beneden en ik voel hoe je mijn pyamajasje omhoog schuift. Je zoent me in mijn nek en fluistert lieve woordjes. Ja, je luistert naar de stem van mijn hart. Je kent mijn verlangens, maar ook mijn tekortkomingen.
Een lichte rilling gaat door me heen als jouw handen zacht mijn borst aanraken.'Streel me maar, Gerard', fluister ik , 'Ik vind het zo heerlijk om bij je te zijn'. Jouw hand glijdt naar beneden en met je vingers voel je voorzichtig over mijn navel. Ze voelen koud aan op mijn warme buik. Meteen doe ik mijn armen om je heen en voel je sterke schouderbladen. Ik voel mijn hart sneller kloppen en mijn ademhaling wordt onregelmatig als jouw lippen de mijne raken. Het is een heerlijk gevoel, om jou dicht tegen me aan te hebben, je stevige armen, je spieren, die sterk aanvoelen. Je houdt het niet tegen als mijn linkerhand over je borsthaar naar beneden glijdt en de riem van je broek lostmaakt. Ik voel jouw mannelijke sensualiteit en zoen je op je huid. Altijd wil ik bij je zijn en je zegt zachtjes dat we verbonden zijn door een onzichtbare kracht, die ons samenbindt.
Jouw passie is enorm sterk en mijn verlangen groeit. Ik merk dat je hand steeds lager gaat, en haast onmerkbaar de rand van mijn slipje opzij trekt en mijn 'krulletjes' beneden beroeren. Mijn wangen en borsten beginnnen te gloeien en mijn hart begint nog harder te bonzen.
Je hand glijdt verder en voorzichtig sla ik mijn rechterbeen om jouw middel. Met alles wat in mij is verlang ik naar je en je fluister: 'Lieverd, ik laat je nooit meer gaan'. Jouw tong beroert mijn tepels en ik kan de drang naar onstuimige, zinderende liefde niet tegenhouden...
Helemaal nat van het zweet word ik opeens wakker. Het is een droom, een afschuwelijke droom. Ik voel dat mijn slipje uit is en mijn rechterhand bevindt zich diep beneden.
Het is midden in de nacht, 03.09 uur zie ik op het wekkertje naast me. Ik gooi het verstikkende dekbed van me af. 'Nee, o nee' roep ik hardop. Ik heb merkwaardig gedroomd, constateer ik en midden in deze wrange flashback zie ik jou, maar eveneens dat de kamer leeg is. Deze benauwende beleving heb ik een paar keer gehad, het afgelopen jaar. Toch ben ik niet gek, maar voel me bedrogen, verlaten en intens verdrietig.
Ik kom overeind en blijf even zitten op de rand van het bed, denk aan wat geweest is, twee jaar geleden nu. Opeens begin ik zachtjes te snikken. Ja, zo was het, maar het is weg.
Wat hebben we heerlijk gedanst, zijn uit geweest, samen op een terrasje gezeten, gejogd en hardgelopen, gekke dolle dingen gedaan, gerollebold in het duinzand, als kwajongens over het strand gerend, in een cafeetje een heerlijk glas wijn gedronken, gebabbeld over studie, carriére, mijn boeken, schrijfexercities en interesses, jouw computerhobbie, samen uren doorgebracht op jouw of mijn kamer, elkaar ontdekt, liefgehad. Die herinneringen zijn onvergetelijk.
Het is over, al een hele tijd, maar diep in mijn binnenste blijft het verlangen weer de kop opsteken. Jouw beeld kan ik niet van me afzetten. Eén moment dacht ik dat je er ook werkelijk was, maar het is verbeelding. Toch weet ik dan mijn liefde voor jou echt, puur, onvervalst en vanuit mijn diepste was. Misschien zal het ook nooit over gaan. Die vonk, binnenin mijn ziel, die jij geraakt hebt, blijft opgloeien. Ze zeggen dat het slijt...
Toch moet ik het nu resoluut van me afzetten. Je foto's heb ik weggedaan, op één portretfoto na. Die houd ik. Je hebt een ander, al bijna twee jaar, in plaats van mij. Over twee weken ga je met haar trouwen. Trouw, hoe makkelijk zei je het tegen mij? Trouw en vertrouwen. Dat is de bodem ingeslagen. Je bent vergeten - of bewust vergeten - wat je me beloofd had... tot zij in beeld kwam. Eline heet ze, hoorde ik later van een vriendin. Natuurlijk, uit respect ga ik naar je bruiloft, maar niet lang. Samen met een vriendin. Nee, niet naar het stadhuis, in zo'n klein gezelschap van naaste familie. Naar de kerkdienst misschien. Alleen om te constateren dat je 'JA'. tegen haar zegt, de belofte van trouw, voor een voltallig publiek. Tegelijkertijd zeg ik dan wel 100 keer tegen mezelf. NEE, NEE, nooit meer.
Na afloop? Als ik het aankan, schud ik je de hand.
Ik sta op en verklaar mezelf bijna voor gek. Ik sta te douchen midden in de nacht.
Hoelang ik er gestaan heb, weet ik niet meer, maar ik liet het water stromen en stromen, tegelijk met mijn laatste, hopelijk laatste tranen...
Gerelateerde blogs:
90. Voor altijd
95. Een onverwachte trouwkaart
115. Afgesloten hoofdstuk (later, op 20 juli 2008 geschreven)
© Matti, 26 juni 2008
Een herinnering aan G. 'Voor altijd' had je gezegd!
Reacties op mijn blogs stel ik altijd op prijs.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten