Daar ging ik dan, op weg om mijn felbegeerde MALM-kastje op te halen. Natuurlijk had ik daarvoor niet de drukke shopzaterdag uit moeten kiezen, besefte ik mij achteraf, want half Nederland schijnt dan af te stuiven op de woonwarenhuizen. IKEA heeft een missie: 'het verbeteren van het dagelijks leven voor de meerderheid van de mensen'. Geen enkele werknemer van IKEA laat er twijfel over bestaan dat zij deze woorden van grondlegger Ingvar Kamprad serieus neemt. Van hoog tot laag citeren zij hem en spreken zij met warmte over 'onze oprichter'. iedereen weet dat als je over dat bruine vocht met die koolzuurprikkels praat (ja, Coca Cola), waar je het dan over hebt. Zo heeft IKEA het voor elkaar gekregen om half Europa aan haar voeten te leggen en alle woonkamers vol met BILLY-kasten te proppen. Wel een slimme aanpak denk ik, als je eerst enthousiast en vol verve lucifers, zaden en planten hebt verkocht op de fiets van deur tot deur in de Zweedse provincie Smaland. Het woonwarenhuis is er dus voor de meerderheid, als ik de recenties goed interpreteer.. Iedereen weet wel een IKEA-winkel in de regio te vinden. Nu moet ik zeggen dat ik niet het type ben om voor dag en dauw op te staan, voor 1 euro een ontbijtje te gaan nuttigen van twee bolletjes met een kop thee, om daarna een hele dag door het woonwarenhuis te slenteren. Toen ik dus om half elf naar binnen ging, moest ik mij zigzaggend een weg banen tussen de klanten en prullaria door, naar de afdeling meubels. Hoe ze het voor elkaar krijgen, snap ik nog steeds niet, maar als je dat ene artikel nodig hebt, moet een een afstand van anderhalve kilometer afleggen om vervolgens in het afhaalmagazijn terecht te komen. Tenminste, als je niet halverwege verleid bent om in de 'kleinste wooneenheid' je slag te slaan en ook nog een leuke plafonnière mee te grabbelen. Want ook dat verkopen ze compleet: een paar vierkante meter volgepropt met kasten, nog een Billly-kast, een bureautje, draaistoel en een aanrechtblad. De ideale oplossing voor kleinbehuisden.
Daar stond ik dan: tussen de magazijnstellingen met grote ogen naar het schap boven mijn hoofd te kijken. Ja, het nummer op de doos klopte. Ik vroeg me alleen af waarom ze al die zware dozen zo hoog opstapelen. Daar rondsnuffelend trof ik helaas geen helpende bediendes aan die hulpvaardig het kastje boven uit het schap naar beneden takelen. Nu ben ik niet voor een gat te vangen. Een stevige ruk aan het pakket en hup, daar gleed het ding met een knal op de grond. Voor zestig eurootjes kun je je geen buil vallen, maar als ik niet bijtijds opzij was gesprongen, hadden ze ook nog een ambulance kunnen bellen.
Het gevaarte in het karretje gehesen en op weg naar de kassa. Daar stond een rij van heb-ik-me-jou-daar. Alsof ze de artikelen voor niets weggeven, zo gretig hebben sommigen hun kar volgeladen. Eenmaal na de kassa nemen ze vaak ook nog een run op de Zweedse bolletjes, chocolade en snoeperij. Op het parkeerterrein deed ik de klep open en prutste de doos in mijn autootje. Sommige mensen keken nog even meewarig van: 'zie dat meisje nou eens klungelen. Vast weer zo'n type die alles zelf wil doen.'
Ja dus, op weg naar huis en daar de kast in elkaar zetten. Hoe dat in zijn werk ging met de bijgeleverde handleiding en welk gereedschap je daarbij nodig hebt, is weer een heel verhaal apart.
Lees hier deel twee...279. Vrouwen met ballen
PS Denk nu niet dat ik het helemaal gehad heb met IKEA, het is er geweldig!
© Matti, 22 februari 2010
Reacties op mijn blogs stel ik altijd op prijs.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten