gedachte geweest om zo het nieuwe jaar te beginnen. Nu ik er eenmaal
was, kon ik eigenlijk niet meer terug. Die morgen, de eerste van het
nieuwe jaar, in de beschermde omgeving van mijn kamer, met de
thermostaat op twintig graden, scheen het allemaal niet zo erg. De
oliebollen en de champagne nog maar net achter de kiezen. Een nachtrust
die achteraf veel te kort bleek, aangewakkerd door het teveel aan glazen
wijn, salade, nootjes, chocolade en andere uitbundige ingrediënten.
Helaas was de brij van lekkernijen niet achtergebleven in het oude jaar,
maar begon zich nu aardig te manifesteren op de binnenkant van mijn
maagwand, in darmen en andere inwendige organen.
Het idee was ontstaan op een verjaardag, half december, bij vrienden. Van 'wat zijn jouw goede voornemens' tot 'je moet alles een keer gedaan hebben in het leven' passeerden in onze gesprekken allerlei wilde ideeën de revue.
Nouja, roken doe ik toch al niet, ik sport geregeld, dus mijn enige goede voornemen zou denk ik beperkt blijven tot het idee: 'dit jaar maar minder chocolade snoepen'. Ach, ik zal het waarschijnlijk niet redden, het is zo vreselijk lekker.'Ik ga heel sportief beginnen' riep Wout, een oud-studiegenoot. 'Ik stort mij met duizend anderen in de zee. Ik neem een nieuwjaarsduik'.
'Je doet je best maar', riep de rest van het gezelschap, maar naarmate de tijd verstreek en nog twee rondjes drank waren rondgegaan, kwam het gesprek weer op dat fanatieke idee. 'Doe niet zo kinderachtig, we gaan met z'n allen'
'Sorry Wout, maar ik zit niet op longontsteking te wachten', was Irma's repliek. 'Ach, je hebt zo gauw geen Spaanse griep of Q-koorts', vulde Geert aan 'en van één plons in het water krijg je heus geen hartfalen'. 'Ik ga met hem mee' en: 'Jullie ook' meteen er achteraan. Om een lang verhaal kort te maken: het is voor het goede doel, je laat zien dat je geen mietje bent en ach het is maar heel kort, erin en eruit. Dus haalden ze mij over stemde ik in.
Daar ging ik dan: bikini aan, warme kleding eroverheen en op weg naar het strand. Geert, Irma en Wout stonden al op ons te wachten. Carla, Desirée, Heleen en ik schoven aan. Langs strandpaviljoen 'Take Five' naar beneden, naar de inschrijvingstent en hopla. We werden voorzien door Unox een groot concern dat soepblikken op de markt brengt, van een oranje muts en handschoenen. Alsof dat bescherming zou bieden tegen de afgrijselijk koude watermassa, waarin we ons al blauwbekkend in zouden werpen. Nog even keek ik naar de strandtent waar ze Jägermeister verstrekten. Daar zou ik wel een paar slokken van nodig hebben om wat meer moed te krijgen. Ik voelde mij als een arendsjong dat angstig bibbert, niet wetend wat er gaat gebeuren als 'ie het nest uitgeworpen wordt. Nee erger nog, als een angstig éendagskuiken, dat volgespoten is met Oxazepam**, heen en weer te huppen. Ook probeerde ik ijlings beelden van tropische oorden met wuivende palmen op mijn netvlies te krijgen, maar helaas. Uiteindelijk moest het dan gebeuren. Er was gevraagd om in 'antieke badkleding' te verschijnen, maar helaas bezit ik geen attributen uit de twintiger jaren van de vorige eeuw. Een enkeling had zich daarin wel uitgedost, zoals de burgemeester, die in een rood-wit gestreept badkostuum de uitdaging ook aanging. Dat siert dan wel weer. De overheid die het goede voorbeeld geeft. Dat zie je soms wel anders.
Ik deed mijn jas uit, liet mijn broek zakken, trui, topje en alles in de grote shoppingbag. Nee, het was geen tijd om te shoppen en ook de begerige blikken van menig man, als je midden op het strand je omkleedt en in bikini staat rond te hupsen, bleven gelukkig ook uit. Iedereen was maar gericht op één ding: het startsignaal van 14.00 uur. Uit de luidsprekers klonk vrolijk 'Pizza Hut'. Ik kon me nog bedenken. Zou ik echt gaan? De oproep: 'Houd je kleren zolang mogelijk aan en blijf zo kort mogelijk in zee' was natuurlijk overbodig. Nee, ik zou vast niet de hele middag tussen de schuimende golven blijven ronddobberen en mijn kleren had ik inmiddels al uitgedaan... Toen ik de mensen in de reddingsboot zag, een dertig meter uit de kust, gehuld in dikke zwemvesten, dacht ik nog even dat ze mij als enige zouden moeten redden en reanimeren...
Voor ik er erg in had trok Desirée mij al aan de arm en daar holden we,
de blik op oneindig de grijze kolkende watermassa tegemoet. Het gejoel
van naar schatting 2.000 'nieuwjaarsduikers' leidde gelukkig wat af.
Eindelijk bereikten we de vloedlijn, doorhollen maar...
Aaaaaaaaahhhhhh, Oooohhhhh, Koudddddddddd, Afgrijijijijijselijk.....
De rest kun je lezen op de website van de Gemeente Zandvoort. Het bracht € 1.100,- voor de Reddingsbrigade en we werden weer een beetje warmer van de erwtensoep. Pas 's avonds kwamen mijn ijskoude voeten weer een beetje tot leven. Eén ding weet ik wel: Je moet sommige dingen wel een keer in je leven gedaan hebben. De nieuwjaarsduik 2011. Nee, mij zien ze er vrijwel zeker niet. Ik boek dan maar een reisje naar een ander strand, Mozambique of een dergelijk oord met een helderblauwe turquoise zee en watertemperaturen van boven de twintig graden...
**Oxazepam dempt emoties en werkt daardoor kalmerend als u angstig of gespannen bent. Hierdoor verminderen ook de lichamelijke klachten, zoals hartkloppingen, buikpijn, trillen en transpireren, die vaak met angst en spanning gepaard gaan. Oxazepam is een tijdelijke hulp bij deze verschijnselen.
© Matti, 6 februari 2010
Reacties op mijn blogs stel ik altijd op prijs.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten