Vervolg op eerdere (persoonlijke) blogs:
215. Bella Prospettiva
178. Ik ga mijn eigen weg
173. Bei negozi (prachtige winkels)
170. Regali de Natale (Kerstcadeaus)
166. Natale con i tuoi (kerstfeest in familiekring)
162. Out of my comfort zone
160. Romance in Toscane (deel 3)... relaxen in de zon
152. Romance in Toscane (deel 2)... het dilemma
144. Romance in Toscane (deel 1)... de ontmoeting
130. Mijn schoenenwinkel
hahaha, het lijkt wel een (halve) roman, zo langzamerhand...
----------------------------------------------------------------
In de verte hoor ik het zacht krijsende geluid van meeuwen. De zonnewarmte heeft mijn hele lijf doordrenkt en wat doezelig lig ik met mijn ogen dicht. Het ruisende geluid van de zee, een geluid dat niet stopt, komt van verderweg en transformeert tot een diffuus gevoel van rust. Zachtjes waait een koele bries boven mijn hoofd en als ik door de spleetjes tussen mijn wimpers doorkijk, zie ik het zacht wuiven van het helmgras. Met mijn zonnebril op lig ik op een badlaken in het warme zand. Ja, ik ben vlakbij het strand in Bergen aan Zee. Het is hier niet zo heel erg druk. We waren wat noordwaarts gelopen en hebben een rustig plekje gevonden in een diepe zandkuil tussen het helm. 'Bakken in de zon' noemen ze dat, de nodige aanvulling vitamine D. Nee, niet te lang, om basaalcelcarcinoom geen enkele kans te gunnen. Ik heb mij goed ingesmeerd. Factor 20. Dat moet toch even voldoende zijn? Mijn boek 'Storm of the Century' van Stephen King die ik meegenomen had, blijft na enkele pagina's lezen onaangeroerd liggen. Mijn gedachten zijn te onstuimig. Bij mij stormt het ook van binnen. Naast mij zie ik in mijn ooghoek een hand bewegen en even later voel ik hoe een dun straaltje zand naar beneden valt langs de zijkant van mijn buik. Hij speelt nonchalant met het zand. 'Mmmmmmmm' zeg ik, een woord dat helemaal uit medeklinkers bestaat. Lucebert, de dichter die een knap vertolker was van poëzie, zou mij dankbaar geweest zijn voor het effect van het metrum: de regelmatige afwisseling van beklemtoonde en onbeklemtoonde lettergrepen. 'aaaaaaah' zeg ik zacht en daarna weer 'mmmmmmmm'. Vooral die lange medeklinker drukt precies uit wat ik zeggen wil: 'heerlijk, zo rustig, ver weg van de Supernerveus was ik geweest en ik stond vol spanning in de welkomsthal te wachten. Zou hij komen? Ik kon het bijna niet geloven. Een half uur geleden was de Lufthansa-vlucht LH3845 uit Roma Fiumicino al geland. Er waren al heel wat mensen achter de schuifdeuren vandaan gekomen, die een koffer achter zich aansleepten. Echter, geen Giovanni. Zou hij de vlucht gemist hebben? Nee toch? We hadden alles duidelijk afgesproken. Opeens voel ik twee handen van achter om mij heenslaan en hoor ik: 'Iek ben ier'. Verrast draai in mij om en roep harder dan ik van plan was: 'Giooooo!. Een paar mensen verderop kijken achterom als ik met een sprongje mijn armen om zijn hals sla. Hij was twee deuren verderop al naar buitengekomen en stilletjes achter mij geslopen. 'Mááaatti, mio principessa, io sono con voi per vedere.' (mijn prinsesje, ik ben blij je te zien) Ik kon mijn tranen niet bedwingen, maar dat kwam van de emotie. Hij heeft een koffer bij zich en nog twee pakketten. Ik neem wat van hem over en we lopen naar een snackhoekje in de ontvangsthal. Ondertussen hoor ik: 'iek noe oo nederlandse spreek', zegt hij. Ik schiet hardop in de lach. De interactieve taalcursus IT-NED, die ik hem een paar maanden geleden heb gegeven, mag nog wel verbeterd worden, hahaha. Eerst koffie, dat wil zeggen voor mij cappuccino en voor hem espresso. 'Il viaggio è stato veloce' (de reis ging snel), vervolgt hij en ik zeg hem van schrik in het engels: 'You're not an Irishmen, you said; 'iek ben ier'. That's nog quit correct in Duch, an 'Ier' is an inhabitant of Ireland' en ik onderneem een poging hem de letter 'h' te laten uitspreken. Non ho parole', zegt hij en blijft mijn handen met beide handen vasthouden. We nemen de trein naar Weesp en stappen op het kleine stationnetje uit. Slim als ik ben, heb ik de auto bij het NS-station Weesp geparkeerd en voor een paar euro's een retourtje Schiphol genomen. Voor hem nog even een enkeltje erbij gepind op het airport en zo gaan we efficiënt op weg naar huis. Ik heb thuis al lekkere pasta klaargemaakt en daar zal hij vast van smullen. Onderweg kijkt hij zijn ogen uit op de snelweg. Hij is voor het eerst in ons kikkerlandje. Gelukkig regent het niet. We kletsen honderduit, half in het Italiaans, Nederlands (ik dan) en in het Engels. Ik kom er achter dat ik nog een hele weg te gaan heb met mijn Italiaans. Ik bak er nog niets van. Gio heeft zijn linkerhand tijdens het rijden achter in mijn nek gelegd en het voelt heerlijk knus!
Eenmaal thuis gekomen, valt de deur met een klap achter ons dicht en ik laat hem mijn bescheiden woonruimte zien: het kleine keukentje, de zithoek, de eettafel en mijn uitgebreide boekenkast. Ik laat zien waar de douche en zijn slaapplek is en we lopen naar de woonkamer. 'Bello comodo' (mooi en comfortabel), zegt hij. Ik krijg nog geen tijd om hem een cadeautje te geven (het mooie lichtblauwe shirt met de bijpassende das van Profuomo). In de kamer draait hij zich opeens om en omarmt me. Onze lippen raken elkaar en ik voel zijn tong. We ploffen op de bank en ik voel zijn handen onder mijn truitje. 'Mááaatti, ho bisogno di te' (ik heb je nodig), fluistert hij. Even later gleed zijn hand verder naar beneden en zocht een plek onder de rand van mijn slipje door. Ik voel zijn borstkas en maak de knoopjes van zijn overhemd los. We hadden elkaar ruim drie maanden niet gezien, het verlangen naar elkaar was heftig en bijna niet te bedwingen... ik voelde zijn mannelijkheid en fluisterde: 'O, Gio, ik wil met je vrijen...' Er was geen woord Italiaans voor nodig. Ik fluisterde alleen nog:
'Gio, avete pensato, un preservativo?' (heb je eraan gedacht?)
Een wilde en gepassioneerde sensatie volgt. We rollen van de bank op de grond. Het maakt me niets uit, er ligt zachte vloerbedekking. Ik heb het idee alsof ik mijlenver word 'meegenomen'. Dit was heerlijk, een sublieme extase. Het was zeker anderhalf uur later toen we samen richting douche gingen en uiteindelijk de pasta gingen verorberen. We hadden toen wel flinke trek. Toch blijkt zo'n magnetron dan wel handig...
Daar lig ik dan, nog nauwelijks bekomen van ons dagje uitgaan in Amsterdam gisteren. Ik denk ook opeens weer terug aan de terugreis van de vakantie, september vorig jaar. Ik hoor mijn vriendin nog zo zeggen: 'Nou meid, jij met je Italiaan. Over een week is 'ie je weer vergeten. Neem dat maar van mij aan. Die vakantieliefdes zijn geen lang leven beschoren en Italiaanse mannen zijn allemaal macho's. Intussen heb ik mijn 'macho' in de kerstvakantie opgezocht en ik heb de indruk dat het serieus is. Nu ligt hij naast me, op Nederlandse bodem in de zon, bij het strand. Die donkerblauwe zwembroek staat 'm goed. Een zacht piepgeluid trekt mijn aandacht. Door een spleetje tussen mijn samengeknepen ogen zie ik hoe hij wat zonnebrand uit de tube perst en in zijn handpalm doet. Een fractie van een seconde later voel ik het verkoelende vocht op mijn huid. Hij begint zachtjes te wrijven en zegt: 'Mááaatti, la protezione solare...un po 'di protezione dal sole' (een beetje bescherming tegen de zon). Geweldig, wat attent, een beetje aandacht en zorgzaamheid. Welke Nederlandse man zou spontaan op dat idee komen? Een schaduw verschijnt boven me, een bescherming tegen de zon. Ik ruik nog heel licht zijn aftershave en ik voel zijn lippen. Zijn badlaken trekt hij over ons heen ...
'Mmmmmmmm'
© Matti, 13 mei 2009
pfff., het staat er...na lang aarzelen en nadenken...
- persoonlijk blog -
Grazie per aver letto il mio blog!
Bedankt voor het lezen van mijn blog
Reacties op mijn blogs stel ik altijd op prijs.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten