286. Sancho Panza

In een restaurant, vlakbij het centrum zat ik geduldig te wachten. Nou ja, geduldig, ik had het idee dat ik bloedstuwingen en opstipaties verwerken moest. Naast mij zaten Irma en Geert. We hadden afgesproken dat zij gezellig mee zouden gaan naar de film. Irma, mijn vriendin, had 'm uitgezocht: 'Valentine's Day'. Het moest nog Valentijnsdag worden, dus een beter schot in de roos kon het niet zijn. Tenminste, dat dacht Irma. Want mijn 'afspraak' moest nog arriveren en volgens mij was ie de halve binnenstad aan het afzoeken, waar hij moest zijn, want de klok wees al drie minuten over half negen. De afspraak was een paar weken geleden al gemaakt op een verjaardagsfeestje. Charles* was een oude schoolvriend van Geert en ik had 'm bij Geert thuis leren kennen. Hij was daar die avond ook uitgenodigd. Het leek me een gezellige jongen, want hij was aan het eind van de avond volop moppen aan het tappen en we moesten allemaal hartelijk lachen. Of het door de meerdere glazen wijn kwam weet ik niet meer, maar uiteindelijk had ik ja gezegd om samen een avondje uit te gaan. Eigenlijk wist ik verder niet zoveel van hem, maar dat zou vast wel komen. We hadden afgesproken om eerst samen wat te drinken en dan met z'n vieren naar de film te gaan. Irma en Geert hadden mij thuis opgehaald en - naar bleek later - waren ze van plan om Charles aan te sporen mij weer thuis te brengen. 's middag was ik al wat nerveus en ik had besloten om mijn zwarte rok aan te trekken met zeegroene leggings en een zeegroen topje. Het was nog bepaald geen lente, dus ook mijn suède laarzen kwamen uit de kast.
Een outfit in de vorm van een legergroen gevechtspak was achteraf wellicht een betere keus geweest.

We hadden een cappuccino besteld en Geert een gewone koffie, maar Charles was nog in geen velden of wegen te zien. Net had Irma gezegd: 'Hij zal toch wel komen?' of daar verscheen hij bij ons tafeltje. Als een Sancho Panza, die de weg was kwijtgeraakt en zijn lastdier verstrooid had achtergelaten, stond hij verontschuldigend bij ons tafeltje. Het was inmiddels acht minuten over half negen. 'Ik moest eerst mijn auto even zien kwijt te raken. Jullie hebben toch niet lang hoeven wachten?' vroeg hij. 'Nee hoor, we gaan zo boeken voor de volgende voorstelling', zei ik gekscherend. 'Misschien moeten we zo nog wel rennen om de intro van de nachtvoorstelling nog te kunnen halen'. Charles zag er wat anders uit dan ik mij van die verjaardagsavond kon herinneren. Zijn moeder had 'm vast geen ultiem modegevoel bijgebracht, want hij droeg en knalrood jack met daaronder een boerenkoolgroene trui. Hij zou vast geen gek figuur slaan bij 'Expeditie Robinson' of een ander "survival in the Wilderness'-programma. In ieder geval schreeuwde zijn outfit het harder dan hijzelf. 'Zo, dus jij bent nou Matti?' Hij keek naar me en zijn ogen bleven ergens op borsthoogte hangen. 'Je mag er best wezen', zei hij. Ik begreep wel waar hij op doelde. Nu heb ik bepaald geen extreme bos hout voor de deur, maar moeder natuur heeft wel voor iets meer gezorgd dan een strijkplank (Trouwens vrouwen en meiden met een maatje minder of meer, zijn net zo waardevol hoor, je waarde zit niet aan de buitenkant, wil ik nog even toevoegen, mochten extremely hopeless voelende mensen zich tekort gedaan voelen)

Nee hoor, ik ben Matti's tweelingzuster, van top tot teen, antwoordde ik. 'Had je iemand anders verwacht? Hij grinnikte. Gelukkig, een beetje gevoel voor humor had ie wel. Ik kon me nog net inhouden om niet te zeggen: 'Ken ik je ergens van?'. Doordat ik een uurtje daarvoor nogal haastig een bord macaroni naar binnen had geworpen, produceerden mijn darmen nu typische buitenaardse geluiden, die volgens mij aan de andere kant van het restaurant hoorbaar waren. Ik was bang dat de ober zou vragen of ik mijn mobieltje kon uitzetten. De 'geluidsoverlast' bleek mee te vallen. Charles nam ook een koffie, nadat hij nadrukkelijk had aangegeven dat hij een bierdrinker was. Ja, dat kon ik mij nog wel herinneren van die avond. 'Laten we nog een afzakkertje nemen' had hij na 'tig' pilsjes toen nog gezegd. Gelukkig reed hij daarna met iemand anders mee die als BOB was aangewezen. Daarom had 'ie vast die avond niet meer zo helder voor ogen, wie ik precies was en hoe ik er nu uitzag. Het was nu immers drie weken later en we waren allemaal kraakhelder. Na de koffie ging ik nog snel even 'naar achteren' en rekende onze versnaperingen terloops snel af bij de bar (Tja, iemand moet toch betalen, maar ik had gehoopt dat Charles zou zeggen: 'dit rondje is voor mij'). Terug bij het tafeltje zei ik: 'We kunnen gaan hoor, ik heb al afgerekend'.

Daarna wandelden we naar Cinema Palace. We waren er een paar minuten over negen, dus ruimschoots op tijd voor het aanvangstijdstip van 21.15 uur. Tja, over 'Valentine's Day' valt natuurlijk veel te zeggen. Ik zag naast ons Irma en Geert helemaal opgaan in de film en ze zaten zowat in elkaar verstrengeld. Zo'n film roept natuurlijk wel bepaalde gevoelens op. Charles legde ook amicaal zijn arm om mij heen en even later dacht 'ie misschien dat de bioscoopstoelen hele brede armleuningen hadden, want ik voelde even later zijn andere hand op mijn bovenbeen. Even dacht ik nog: Binnenkort draait hier How to train your dragon (Hoe tem je een draak)', maar die gedachte liet ik toch maar gauw weer los.
In de pauze namen wij (meiden) een cappuccino en de jongens een biertje. 'Valentine's day' is best wel een wat romantische film, maar achteraf misschien niet de beste keuze als 'achtergrond' om voor het eerst met iemand kennis te maken. Het is best wel een zwijmelfilm hoor. We zaten daarna nog gezellig een uurtje in een barretje. Het bleek dat de beide mannen liever gaan voor een actiefilm, maar Irma en ik vonden het wel de moeite waard. Het was al ruim over twaalven toen Irma en Geert zeiden: Misschien kan Charles je wel even thuisbrengen. Ik hoopte dat hij met vijf biertjes in zijn kraag niet aangehouden zou worden. Inmiddels was ik al heel wat meer van Charles te weten gekomen. Hij werkte bij een soort technische groothandel aan de balie en was - hoe verwacht je ook anders van een man - helemaal gek van voetbal. FC Twente was zijn club, zie 'íe, omdat hij in Almelo was opgegroeid. (O, een Tukker dus, dacht ik ) Onderweg kreeg ik allemaal te horen wat een geweldige spelers daar nu allemaal vertrokken zijn en toen ik verder vroeg wat íe zoal in het weekend deed, werd mij duidelijk dat 'barhangen' annex kroegentochten wel een geliefde bezigheid van hem was. Thuis voor de flat vroeg ik: Ga je nog even mee naar boven, een kop koffie drinken? Stom aanbod natuurlijk, want misschien dacht hij wel dat het een verkapte uitnodiging was om net als Jack Dempsy in de film met ontbloot bovenlijf in mijn bed te springen, maar ik dacht: een sterke kop koffie kan geen kwaad, pils heb ik niet in huis en hij kan wel een opkikker gebruiken voordat hij verder rijdt.

Kijk maar rustig even rond hoor of pak een boek. Helaas bezit ik geen voetbalboeken', zei ik en verdween direct naar de keuken om een zwengel aan de senseo te geven. 'Je hebt het hier gezellig ingericht. Wat een boeken' zei hij, toen ik weer binnenkwam. 'Heb je die allemaal gelezen? Ook Engels zie ik'. 'Nee hoor, zei ik die staan hier gewoon als wandvulling, omdat het nogal decoratief oogt. Daarna kwam het gesprek op literatuur, hobby's enzovoort. Zijn kennis van taal en literatuurgeschiedenis was niet zo groot. Ik had ook niet anders verwacht. Frans, Italiaans, Duits, daar wist 'ie ook niet veel van. Een beetje Engels, dat ging nog net. Eindelijk vroeg hij wat zoal mijn interesses** waren. Van het ene kwamen we op het andere onderwerp, totdat we het op een gegeven moment over modekleuren, trends, lingerie en boxershorts kregen. Ik kreeg nog de kans om hem te adviseren dat hij beter in plaats van die boerenkoolgroene trui een zwarte of donkerblauwe kon aandoen. Hij ging weer verder met modieuze boxershorts. Het werd mij een beetje 'te warm' onder de voeten en ging snel nog even een tweede bak koffie maken.

Terug in de kamer had Charles spontaan zijn spijkerbroek uitgedaan en liet mij zijn legergroene boxer zien. 'Wat vind je ervan, staat dit mij?' vroeg hij. Nu kreeg ik het echt een beetje benauwd. 'Het is hier geen catwalk hoor', zei ik half lachend, je ziet er wel stoer uit hoor, moet ik nu ook een camouflagepak aantrekken?', maar ergens vond ik het ook wel weer grappig. Gelukkig trok hij zijn spijkerbroek weer omhoog (Voor degenen die misschien denken: 'Gemiste kans', nee, zo'n type ben ik niet). 'Ik geloof dat het tijd voor je is om zometeen verder te rijden, want ik ga zo slapen. Bedankt voor het gezelschap vanavond'. 'Ja jij ook, zei hij, 'spreken we nog eens af?' Ik hield het midden tussen: 'O, we zien wel en 'misschien zien we elkaar wel weer bij Irma of Geert'.
Toen ik eenmaal lag, dacht ik: Ja, het was best een leuke avond, gezellig met Charles, maar er was geen echte 'click'. Ik zag mijzelf al ieder weekend aan een bar hangen om over niets anders te praten dan de voetbalwedstrijden van FC Twente. Leuke gadgets voor de Renault verkocht 'ie ook niet.
De volgende week zou ik toch met iemand anders uitgaan. Charles zal vast nog wel een type vinden die het leuk vindt om ieder weekend langs de lijn te staan, om vervolgens de hele avond in een nabijgelegen kroeg door te brengen.
Mijn 'Valentijn' komt heus wel een keer.


* Opmerking: Om privacy-redenen is de naam Charles gekozen in plaats van zijn echte naam
** Mijn interesses bestrijken een groot terrein, te uitgebreid om in dit blog te verwerken

Oeps, 1.635 woorden
Excuses voor de lengte van dit blog, het is langer geworden dan gedacht.
© Matti, 29 maart 2010
Reacties op mijn blogs stel ik altijd op prijs.