Je mag dit blog rustig overslaan hoor, gewoon wat balorig tijdverdrijf van mij
Je hoeft ook niet alle links aan te klikken, maar: er zitten wel grappige bij
-------------------------------------------------------------------------------------
Leestip voor de haastigen:
De link aanwijzen met de cursor, dan zie je al waar het heen gaat
(en als je ze opent, openen in een ander venster is dan wel zo handig).
-------------------------------------------------------------------------------------
Graag wil ik even een passage voorlezen uit het dagboek van ons gezinnetje. Dat staat vol met leuke belevenissen. Het gezin is de hoeksteen van de samenleving, zeggen ze wel eens, maar het gaat bij ons in huize Kabi net even anders. Het gaat het er soms heftig aan toe met de tafelgesprekken. We beleven altijd wel iets bijzonders. Wat is nu gezelliger dan het moment aan het einde van de middag, als alle kinderen met pappie en mammie aan tafel zitten. Dan komen de gesprekken pas los, rond de eettafel. Wij hebben namelijk een vrolijk en gezellig gezin, waar van alles gebeurt. Vooral als we indringend met elkaar praten aan tafel. Nu weet ik wel, als je nog klein bent, moet je dooreten en niet overal met je grote mond over van alles mee willen praten. Als je opgroeit, dan mag je best wel eens zeggen wat je van bepaalde zaken denkt. Bij ons aan tafel is het dan ook meestal heel gezellig. Gisterenmiddag schrokken we opeens. Toen vertelde mijn broer Martinus dat hij niet meer bij ons aan tafel wil blijven zitten. Hij wil zijn eigen eettafel neerzetten en lekker gaan smullen met zijn vriendinnetje. Daar heeft hij helemaal geen tijd voor gehad de afgelopen periode. Ineens was het over. Ook wil hij het bedrijf van vader, onze klokkenmakerij, niet overnemen. Het is namelijk altijd belangrijk dat alle klokken gelijk lopen en pappie heeft het er veel te druk mee. Bovendien heeft vader de laatste tijd wat last van zijn rug. Martinus had al eens meegeholpen en pappie probeerde hem het vak te leren. Alle hoop was op Martinus gericht.
Pappie had nog wel grote verwachtingen van hem. Eergisteren sloop Michiel zachtjes bij hem binnen en ze hebben op fluisterende toon met elkaar gesproken. Martinus wilde weg, op eigen benen staan. Met zijn vriendin gaat hij eerst even een poosje naar het vakantiehuisje, dat ze sinds een tijdje vlakbij het strand hebben. Ons buurjongetje Appie heeft het ook al zo moeilijk, vertelde Martinus laatst. Appie had medicijnen gehaald bij de dokter, om van zijn lastige hoest af te komen, maar het was al weer snel over en heeft hij nog dozen met spulletjes over. Nu wil de apotheek de overtollige medicijnen niet terugnemen.
Ons kleine broertje Gerard krijgt ook altijd op zn kop. Als hij buiten speelt, trekt hij altijd het mutsje van ons buurmeisje Fatima van haar hoofdje. Gerard vindt mutsjes niet leuk en daarom plaagt hij haar iedere keer. Mijn grote broer Jacob is wel een aardige jongen. Hij woont niet meer thuis. Hij kreeg opeens belangstelling voor het leger en vertrok plotseling. Zijn koffertje heeft hij zelfs achtergelaten. Laatst hebben ze hem gezegd op de kazerne dat hij niet de dienst moet gaan uitmaken en dat hij daardoor in de problemen kan komen. Hij is niet de commandant. Dat klopt natuurlijk wel. Jacob is toen weggelopen en wil nu niets meer met de kazerne te maken hebben.
Heel vaak neemt hij bloemen mee voor mijn moeder. Ze houdt erg van bloemen. Dan kiest hij meestal rode rozen uit, omdat mijn moeder dat zo'n mooie kleur vindt. En moeder vindt het op haar beurt altijd gezellig, als we er allemaal zijn . Ze zegt vaak: 'Wat goed dat jullie er allemaal zijn en wat zien jullie er allemaal fantastisch uit.'. Jacob is een druk baasje, maar hij wil graag ook elke dag bij zijn eigen gezinnetje zijn, dus hij is nog maar weinig thuis.
Mijn zuster Catharina verliet al eerder het huis, want ze wilde graag een poosje op zichzelf zijn. En dan nu Martinus weer. Onze snelheidsmaniak, noemen we hem wel eens gekscherend. Martinus verbaast ons iedere dag weer. Hij weet net op het nippertje de files te ontwijken, als hij op tijd thuis moet zijn voor het eten. Autorijden doet Martinus heel graag, want hij vindt het zelfs niet erg om wat extra geld uit te geven als hij een paar kilometer om moet rijden, om op tijd weer binnen te zijn.
Soms zit hij met zijn vriend Appie stiekem een sigaretje te roken in het buurtcafé.
Vader heeft hem al diverse keren, gezegd: 'Jongen, ga toch een met de trein, dat is veel ontspannender.' Het probleem is dat Martinus vaak te laat bij het station komt en dan de trein mist.
Maar daar praten we thuis niet meer over. Dus nu gaat Martinus er even tussen uit met zijn vriendinnetje. Martinus heeft het moeilijk, want hij zit nu zonder werk en krijgt geen uitkering van het UWV, omdat vader wat spaargeld voor hem apart heeft gezet als een appeltje voor de dorst. Vader verwacht dat hij wel weer aan de slag komt, maar het komende jaar moeten we daar niet op rekenen.
En vader is ook helemaal niet blij, want mijn andere zuster, Gerdien, is gevraagd voor een interview in het krantje van de manege. Vol trots liet Gerdien weten dat ze allemaal foto's heeft laten maken in de paardenstal. Dat was het gesprek van vandaag bij ons aan tafel. Iedereen bemoeide zich ermee,
zelfs Max, ons neefje die wel eens bij ons mee-eet. Max speelt heel veel buiten en praat graag met andere jongeren. Laatst stond er een verhaal van hem in het voetbalkrantje, dus had ie tegen Gerdien gezegd: ik vind jou wel flair hebben hoor. Neem je een exemplaar voor mij mee, dan bewaar ik het voetbalkrantje voor je.
Dus nu gaat Martinus het huis uit en dunt ons gezinnetje aardig uit. Misschien gaat vader wel de hulp inroepen van ome Marius, want nu mijn broertjes allemaal weg zijn, moet kleine Gerard natuurlijk niet te veel ruimte krijgen, want voor je het weet heeft ie de kamer van Jacob ingepikt.
Martinus schold zijn kleine broertje Gerard wel eens uit voor pleefiguur. Da's nou ook niet aardig. Er moet dus weer een beetje harmonie in ons gezin komen. Een andere oom van ons, opperde al dat het aanbinden van een enkelband een handige oplossing is, voor degenen die niet meer thuis mogen komen.
Ik denk eigenlijk dat ome Marius wel een oplossing weet, want die is best aardig.
Parodie; het leuke zijn misschien nog wel de linkjes
Het is wel een tijdje klikken hoor.
© Matti, 13 maart 2010
Reacties op mijn blogs stel ik altijd op prijs.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten