[ Belevenissen in het Zwarte Woud ]
Het bospad was er erg modderig en na drie stappen struikelde ik en gleed weg in en modderplas. 'Help Jurgen', riep ik, maar Jurgen was ook uitgegleden. Daar lagen we dan. Ik probeerde overeind te krabbelen toen mijn rechterklomp achter een boomwortel bleef steken. Mijn voet schoot uit in dezelfde modderplas. O, wat een narigheid. Met mijn rechterhand wurmde ik de klomp los onder de boomwortel vandaan. Met een ruk schoot hij opeens los en ik verloor mijn evenwicht, zodat ik languit voorover viel. Het was behoorlijk donker, dus ik kon niet zien hoe groot de schade was.
Jurgen was inmiddels ook overeind gekrabbeld en stak een hand toe. Ik voelde meteen dat mijn rokje met het molentegelmotief helemaal smerig was geworden en ook mijn witte blousje zag eruit alsof een mijnwerker hem zes weken als een dweil had gebruikt. De tranen stonden mij nader dan het lachen. Ik had mij verheugd op een gezellige avond en misschien nog wel even twee uurtjes daarna samen met Jurgen in bed. Ik had speciaal mijn zwarte string aangetrokken, maar ik merkte tot mijn schrik dat die ook helemal doorweekt was door het spartelen op de vochtige bosgrond. Jurgen stond naar mij te kijken en zei; 'Esmèe, Wir gehen schnell nach Hause und entfernen sofort die schmutzigen Schlamm. Ja, als we maar zo snel mogelijk die smerige modder kwijt waren. Hij gaf mij een hand en trok mij mee over het bospad. Voor mijn gevoel liepen we richting het oosten. Het was zeker 20 minuten strompelen en we gingen stap voor stap verder. Onderweg, gleed ik nog een keer uit en kreeg ook een zwiepende dennentak tegen mijn hoofd. Ik klampte mij vast aan Jurgen en het leek wel een eeuwigheid te duren voordat we dat smalle bospad verlaten hadden. Het bos werd al wat minder dicht.
Eindelijk zagen we een weg en het licht van een lantaarnpaal. Eenmaal daar weer op de verharde ondergrond bleven we even staan en Jurgen begon hartelijk te lachen. 'Je ziet er uit als een havenarbeider, Esmee, zo kunnen we niet naar de heimatabend. Hij probeerde een kluit met vochtige bosgrond van mijn blouse af te vegen, maar ik had het idee dat het erger werd. Het wrijven over mijn blouse vond ik niet erg, want ik drukte mijn borsten nog wat steviger tegen hem aan en wreef hem over zijn beide armen. O, wat zijn mannen toch eigenlijk makkelijk te verleiden, dacht ik bij mijzelf en ik trok mijn blousje nog wat verder naar beneden, zodat hij goed kon zien dat ik helemaal gezond was. Mijn outfit deed zeker niet onder voor de dirndltragt. Het had de nodige uitwerking op Jurgen, want opeens gaf hij mij een zoen en zijn rechterhand gleed van mijn schouder en bleef op mijn linkerborst rusten. Hij deed geen pogingen om zich van mij los te maken, integendeel. 'Zu hause', zei hij opeens en trok mij mee langs de doorgaande weg, richting het dorp.
Na acht minuten lopen zagen we de eerste contouren van de vakwerkhuisjes en we liepen twee straatjes door, langs Hotel-PensionSchwarzwaldblick, de slager, een souvenirwinkeltje. Opeens sloeg Jurgen rechtsaf
Esmèe.
Hoe het verder ging?
Lees verder in deel 8 (volgt binnenkort)
© Matti, 17 januari 2014
Fictie
Reacties op mijn blogs stel ik op prijs.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten