297. Je kunt de hei op

- een persoonlijk blog tussendoor -

'Als je nu dit weekend niet komt, dan kun je het voor dit jaar wel vergeten denk ik'.
Aan de telefoon is Debby, een schoolvriendin van me, die tegenwoordig in Harderwijk woont.
'Het wordt morgen prachtig weer en de hei staat in volle bloei. Het lijkt me leuk om samen wat gezelligs te doen en ook een wandeling over de hei te maken. Je wilde toch altijd nog eens op de hei lopen? Je moet echt komen hoor. Robert-Jan en ik willen ook al je verhalen uit Australië wel een keer horen.' Afgelopen week belde mijn vriendin en het leek haar leuk als ik eens langskwam. Het werd ook hoogtijd, daar had ze helemaal gelijk in. Inmiddels is hun dochtertje Iris al bijna twee (17 september a.s.) en het is alweer ruim een half jaar geleden dat Debby en ik elkaar gesproken hebben.
'Robert-Jan heeft een paar flessen heerlijke Merlot in huis gehaald en we moeten echt flink bijpraten.' Veel meer aanmoediging had ik eigenlijk niet nodig, dus maakten we de afspraak dat ik het weekend zou komen. Dus reed ik via de A9, A1 en A28, met in mijn tas een boerenbox (een doos vol regionale lekkernijen) naar het oosten van het land. Ik had natuurlijk ook een leuk kleurboekje voor Iris gekocht. Het was leuk om hen weer te zien en ik had de foto's van Australië en New Zealand meegenomen op de laptop Harderwijk, bekend van het Dolfinarium, is een leuk stadje en zaterdagmiddag gingen we al even shoppen. Zondag bleek het geweldig mooi weer.
We reden via Ermelo en het gehucht Speuld naar de heide toe bij Uddel en parkeerden de auto op een parkeerplaats vlakbij de heide. We waren niet de enigen die op het idee kwamen de hei op te gaan. Tal van wandelaars en dagjesmensen probeerden allemaal optimaal van het schitterende weer te genieten. Hier en daar zag je mensen op een picknickkleed zitten en vaders die met hun kinderen aan het 'dollen' waren. Ik was met Robert-Jan, Debby en Iris meegereden. De buggy ging ook mee. Iris kan natuurlijk wel lopen, maar een paar kilometer over de hei is net te veel van het goede. Op de wandelpaadjes kun je best zo'n buggy voortduwen, vond Robert-Jan, maar achteraf bleek dat zoiets nog een hele klus was. Midden op de hei hadden we alle tijd om eens wat langer met elkaar te praten. Robert-Jan ging met Iris en stukje lopen, nam zijn fototoestel mee en zei: 'Ik ben over een kwartiertje weer terug hoor.' Debby en ik gingen op een bankje zitten, heerlijk in het zonnetje, met uitzicht over de glooiende heide. 'Jullie zijn best wel snel getrouwd', zei ik. Debby was 23 toen Iris geboren werd. Ja, beaamde Debby, 'We waren stapel op elkaar en gingen eerst in Zutphen wonen. 'Dat weet je, je bent er diverse keren geweest. Ik was 22 toen ik in verwachting raakte. Eigenlijk gebeurde het heel snel en kwam het op een moment dat we er nog niet op gerekend hadden, maar Iris was zeer welkom'. Dat kon ik mij ook wel voorstellen, want Iris is een leuk en lief kind. 'Als er een tweede komt, zouden we dat ook best leuk vinden, een broertje of zusje voor Iris. Zo keuvelden we een hele tijd verder en gingen samen na hoe het er met al onze klasgenoten voorstond. De meesten was Debby ook alweer uit het oog verloren, net als ik, maar we konden zo een heel rijtje opnoemen die inmiddels allemaal getrouwd waren samen woonden en/of kinderen hadden. 'Hoe is het eigenlijk met jou? De juiste nog niet gevonden? Ach Deb, ik heb contacten genoeg, ik ga uit, soms dansen of een terrasje pakken samen met vrienden of vriendinnen en er zijn ook hele leuke mannen bij, maar de echte klick moet nog komen. Ik heb een leuke baan en ik spreek heel wat mensen. Via mijn werk ontmoet ik ook best wat leuke mannen, maar wie weet...
Toch dacht ik ook eerst de ware gevonden te hebben. Je weet hoe het gegaan is met Gerard {KLIK} en met mijn avontuur in Italië met Giovanni. {KLIK}. Ze knikte. 'Ach, je hebt nog alle tijd. 'Maar ik gun jou ook zo'n leuke vent' zei Debby. 'Ja, dat wil ik zelf ook wel en ook in Australië heb ik een leuke jongen ontmoet, maar je kunt het niet altijd arrangeren he en ik ben geen type die mezelf op een dienblaadje ga aanbieden. 'Nou, ik kan me niet voorstellen dat ze jou niet zien zitten, zei Debby. 'Je bent spontaan, hartelijk, zorgzaam, intelligent en je hebt heel wat te bieden. Je verdient een sportieve vent met kwaliteiten. Dat klopt, meis, zei zei ik. 'Als ie ook van snowboarden, kamperen, lezen en pittige discussies houdt, bovendien wat gestudeerd heeft, lijkt het me ideaal. Ik heb zelfs wel aanzoeken gehad van mannen boven de 40, maar ik zoek echt iemand van mijn eigen leeftijd hoor. Een paar jaar verschil lijkt me prima, maar niet met een man van 47. Als we dan kinderen zouden krijgen, dan moeten ze bijna 'opa' roepen'. Zo praatten we nog een tijdje verder, over relaties, hoe je dat allemaal doet met seks. Ze hadden best een open en onstuimige relatie, als ik het zo aanhoorde. Uiteindelijk vertelde ik Debby ook nog wat intieme dingen over mijzelf. Opeens waren we even een tijdje stil, zaten heerlijk in het zonnetje. Nadat mijn gedachten alle kanten opgingen, kreeg ik het opeens te kwaad en barstte in huilen uit. 'Weet je Deb, ik ben nu al 26 en en...' 'Ach, meis, ik begrijp je heel goed, maar de juiste zal heus wel komen, wees niet angstig of wanhopig. Bovendien, er zijn zat vrouwen die op hun 30e pas aan een relatie beginnen. "Maar die hebben daar misschien bewust voor gekozen' opperde ik 'en er zijn ook zat meiden die wel graag een man willen, maar te kritisch zijn...' 'Welnee', zei Debby, een beetje kritisch zijn mag best, maar kijk nu naar Els, mijn nichtje, die is al 36 en heeft ook geen man. Toch is ze gelukkig. Ja dat kan wel zijn, zei ik, maar ik wil niet alleen door het leven. Je mist gewoon een maatje die... ...als ik thuiskom dan is er niemand die, die...die....' en weer schokten mijn schouders op en neer en rolden de tranen over mijn wangen.
Debby begreep me heel goed, zei niets meer en legde haar arm om me heen. 'Het komt goed' zei ze zachtjes. 'Veeg je tranen af, want ik zie Robert-Jan alweer deze kant opkomen met Iris. Weet je wat, laten we lekker pannenkoeken gaan eten en vanavond doen we gezellig een spelletje Kolonisten van Catan en praten we verder. Wie weet heeft Robert-Jan ook wel goede adviezen voor je, hij kan goed met die dingen en ook met geheimen omgaan. Toen Robert-Jan bij de auto kwam, zag ik Deb wat tegen hem fluisteren en hij knikte. We wandelden met z'n vieren weer terug naar de auto. Het was inmiddels kwart voor vijf geworden. 'Op naar het pannenkoekenhuis', riep Debby. 'Lust jij een lekkere pannenkoek, Iris, vroeg Debby en zette haar in het autostoeltje. Wat een lief tafereeltje. Ik ben blij dat ze gelukkig zijn met z'n drietjes en straks misschien met z'n vieren. Ik weet inmiddels dat ik altijd meer dan welkom ben...'We zijn heerlijk de hei op geweest, vulde ik aan. 'Weet je', zei Robert-Jan. 'Je kunt de hei op.' We schaterden toen hij weer verder ging met z'n grappen. 'We zijn de heideroosjes vergeten....'


Toevoeging:
De Merlot die Robert-Jan in huis had gehaald, was gewoon van Albert Heyn, maar erg lekker bij een kaasplankje!

© Matti, 7 september 2010
Reacties op mijn blogs stel ik altijd op prijs.
Meer blogs lezen? Kijk hier voor het Overzicht van mijn blogs