Opeens was het er: het gevoel dat ik iets van betekenis miste. Al piekerend liep ik in een soort trance, nog nauwelijks wakker, naar de badkamer, mijn bescheiden mini-ruimte. Ik keek in de bekende muurbedekking,
de glanzende spiegel voor mij. Degene die mij aanstaarde vanaf de
vlakke, gladde glasplaat, zag er niet angstig uit. Ik kende het beeld van mijzelf,
tot in elk klein detail. Niet wereldvreemd, die weerspiegeling, maar
wel nadenkend vanmorgen. Ja zo voelde ik me ook, laat ik het maar bekennen mede-hyvers. Natuurlijk wist ik wat ik best miste:
één van mijn hyves-vriendinnen zomaar verdwenen. Van het ene op het
andere moment, zonder verder berichtje of mededeling. Waarom?
Het is niet zo erg dat ik er een slapeloze nacht van heb gehad, het is
niet van levensbelang, maar met een vaag gevoel van .. wat is er toch
aan de hand?, bleef ik zoeken naar het antwoord. Mijn gedachten dwaalden
af, terwijl ik de facewash, en daarna een beschermend masker
over mijn wangen smeerde. Een antwoord, dat er misschien nooit zal
komen. Nee dat mag ik niet vragen, het is een keuze van een ander
persoon, om wel of niet de computer aan te zetten en contact te leggen.
Dat is natuurlijk ook mijn keuze. Ik was vastbesloten om vandaag mijn
laptop niet aan te zetten, niets te schrijven. Een innerlijke drang om
ee nieuw blog te maken, kon ik echter
niet tegenhouden. Met één druk op de knop was ie weer van zijn 'standby'
af en had ik contact met 'de rest van de wereld'. Ik checkte nog één
keer mijn vriendenlijst... nee, ze stond er niet meer bij.
Ik haal een kam door mijn haar en kijk weer. Een pijnzende frons. In
amper twee maanden tijd waren we enigszins vertrouwd geworden met
elkaar, wisselden we gedachten en ideëen uit, hadden we contact. Bijna maatje,
zou je zeggen. In het echt ken ik haar niet. Nee, ik ken niets van haar
wereld, van haar persoonlijke situatie, haar misschien bewust makende realiteit. Twee letters waren het die me beslist meteen
intrigeerden, waarop ik een reactie achterliet. Tot enkele dagen later
haar uitnodiging kwam om hyves-vrienden te worden. Nu, na korte tijd is
ze weer weg. Het gaat me natuurlijk ook helemaal niets aan. Iedereen
heeft op allerlei manieren contact met mensen. Om te communiceren met
anderen, is het vriendennetwerk hyves erg prettig, maar ook
'afstandelijk'. Mijn achternaam is ook om privacy-redenen verstopt.
Diverse mensen ken je ook wel echt, omdat je ze beter kent. Sommigen ken
je oppervlakkig of denk je te kennen. Dat kan ook helemaal een
misvatting zijn, omdat iemand zich achter een Alter Ego, een pseudoniem,
heeft verstopt. Dat mag. Het kan ook juist daarom heel goed zijn, om
eens op een andere manier van je af te praten. Bijna mistroostig zou je ervan worden, maar ik weet dat het aan stemmingen kan liggen als er bezorgd een minuscuul druppeltje in één van mijn blauwe mimiek makende kijkers verschijnt. Belachelijk Matti, denk ik.
Door een enkele muisklik, een illustratie op een vlak beeldscherm,
kregen we contact. Achter het plaatje zat een persoon verscholen, die
een verhaal te vertellen had. Iemand, die heftige dingen had meegemaakt.
Iemand die schitterende, heftige, rake treffende dingen op het digitale
papier zet. Iemand, die extensies, belevenissen en gevoelens weer eens
op een andere manier verwoord, dan je zelf zou doen. Opeens durf je dan -
via de privé mail- iets te vertellen en uit te wisselen over je eigen
ervaringen, problemen of gedachten waar je niet uitkomt. Omdat het
herkenbaar is. Dan ben je blij met een 'virtuele hug', een bemoedigend
woord of een bevestiging van datgene waar je op hoopte... Opeens is er
dan een afscheid, dat je niet hebt zien aankomen. Misschien leeft ze in
een heel andere wereld dan ik. Met eigen zorgen, problemen en dingen
waar ze tegenaanloopt. Natuurlijk, best mogelijk en beslist niet makkelijk.
Wellicht wil ze dingen gewoon op een andere manier beleven. Een
virtueel netwerk buiten de deur houden. Gewoon contact met de buurvrouw,
een vriendin, waarvan je de hand kunt vastpakken en aankijken: kop op!
Uiteraard wil je niet je hele hebben en houwen op het wereldwijde
netwerk zetten. Sommige dingen blijven echt privé en wil je uitsluitend
voor jezelf houden. Een vrije wereld, met eigen keuzen, maar met respect
voor de ander, ja dat is wat we allemaal willen. Tenminste, dat denk
ik.
Twee woorden komen als een bakens die dobberen op de schuimende golven,
met wisselende kracht voorbij rollen. Zonder vaste bestemming, geen
gericht doel. Ze dansen als een sierlijk beeld heen en weer en vormen
zich tot een piroette die ineen vloeit tot een prachtig beeld. Het waren
die twee brandende mysterieuze letters, die mij stimuleerden tot het schrijven van een blog met
een uitdaging. Ik kijk weer naar het spiegelbeeld. In feite is dat ook
niet echt.. het is een weerkaatsing, maar wel van iemand die je heel
goed kent, van binnenuit: je ik. Een licht melancholisch gevoel bekruipt
me en ik hoop dat het goed met haar gaat. Nee, niemand is
verantwoording verschuldigd aan een ander. Uitleg, het hoeft niet persé.
Misschien is rust, zonder een internet-netwerk nu juist wel eens goed.
Keuzes kunnen soms nodig zijn. Bepaalde keuzes blijf je jammer vinden...
Hyves-vrienden en vriendinnen, je hecht eraan en toch moet je resoluut
het idee van je afzetten dat je ze niet echt nodig hebt. Of toch wel?
Eigenlijk hoop ik dat ze haar weg vindt, een verstandige keuze voor
haarzelf en haar direct eigen reeële omgeving... Twee woorden, best melancholisch, blijven hangen. Hoewel ik binnenin me weet dat ze blog melancholie bewust misschien niet zal lezen, en ook weet dat ze beslist misbaar maakt bij die twee branieachtige maffe woorden, denk ik: 'het beste meid', voor jou een bloeiend mooie bewust gekozen 'myself'. Bewaar de mooie blijvende herinneringen aan medemensen. Bijzonder markant, onze briljante magistrale brainwave meid!
Vandaag ga ik mijn zinnen verzetten, lekker een uurtje fitnessen,
boodschappen doen, vanavond naar kennissen.. het echte leven...
Ja, daar hou ik van. Ondertussen denk ik aan een nieuwe variant van twee
letters. Ook heb ik nog taken uit te voeren: een uitdaging tot het
schrijven van een serie blogs. Wees niet bang meid, ze komen, je hebt me nooit aangezet om nog een aantal nieuwe apologieën, novelles, avonturen, necrologieën of alliteraties te creëren. Maar natuurlijk, ik zal het afmaken, non-coformistisch en alert als ik ben. Ik moest me even nu afreageren. Hopelijk lees je ze nog eens.
-------------------------------------------
Een nieuwe aanzet:
De naieve arrogante Nadja Anatova, net afgekickt van een Narcotics Anonymus avontuur, nestelt zich altijd nauwgezet achter de nooit afgetimmerde notenhouten, ambachtelijk nagemaakte achterwand. Ze negeert avances van negroide ambtenaren. Nerveus ademt ze als ze nagenoeg amper...
Nee, achterlijk, niet afmaken zo'n nutteloos, archaisch en nukkig apekool-verhaal ...
netjes afgerond hè, [naschrift afgekeurd]
-------------------------------------------
© Matti, 17 mei 2008
[i]Opgedragen aan N.[/i]
Reacties op mijn blogs stel ik altijd op prijs.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten