Vrijdagmorgen, May 2nd.
'Ladies and gentleman, We are happy to meet you in this lovely country, your United Kingdom. In the present time we need new solutions for the...'
Frans, onze general accountmanager, was volop op dreef. We zaten in the Conference Room van het Carlton Hotel. Rond de tafel pakweg 25 genodigden, zakenrelaties.
Voornamelijk
heren, er was één dame meegekomen, een secretaresse van één van de
mannen. Voor de rest allemaal strak in 't pak, duf grijs en zwart,
streepjes en bescheiden minzaam glimlachend.
Dat 'ladies' had Frans bij z'n presentatie dus wel achterwege kunnen laten, tenminste ik ga ervan uit dat hij ons (Esmée en ik) niet hoefde toe te spreken. Bovendien zat die andere vrouw volgens mij ook niet op Frans te wachten. Beetje tutjes, die Engelse secretary's. Wij kenden het verhaal van Frans al. Zelf had ik een plekje uitgekozen naast een wat jongere man, van oorsprong een Japanner, dacht ik zo te zien aan de vage trekjes en aan de jukbeenderen. Esmée zat in slagorde, mantelpakje aan, achter haar laptop, keurig aan de linkerkant bij Frans, om aantekeningen te maken. Volkomen overbodig, bedacht ik op dat moment, maar wel leuk dat ze mee was naar Londen.
Gisterenavond (nou ja, vannacht dan om 02.45 uur) waren we terug in het hotel gekomen, na een avondje stappen in Londen. Hoewel, veel gestapt hebben we niet, want we zijn hoofdzakelijk in dezelfde discoteek gebleven. Daar hebben we kennis gemaakt met twee jongens, waarmee we gezellig de avond doorgehaald hebben. Gezellig zitten babbelen, wat gedanst, nog met wat vrienden van hen kennisgemaakt en het was erg gezellig tot in de late uurtjes. Met Brian en Edward (ze heetten ze) hadden we afgesproken om vrijdagavond weer met ze uit te gaan. We zullen elkaar dan ontmoeten bij Belushi's, een bar vlakbij de London Bridge. 'Daar was het gezellig' zeiden ze en daar kon je ook gewoon casual naar toe.
Dat leek ons dus wel wat. Maar daarover later. Esmée had duidelijk teveel gehad en het klikte volgens mij ook wel met die Edward, de verzekeringsman uit Londen. Zelf was ik ook niet helemaal verschoond van de alcohol, maar enfin. Van de jongens kregen we ook nog wat aangeboden en na vijf cocktails, moet je niet teveel meer nemen. De drank is in de UK overigens wel duur, want 6 pond voor een borrel is aardig prijzig. Daarvan waren er zes(elk drie) voor onze eigen rekening. Nu zaten we niet in de goedkoopste tent, maar als je het omrekent, dan ben je aardig wat euri's kwijt. Esmée kon wel wat ondersteuning gebruiken bij het teruglopen naar de Underground. Daar gingen we dan weer, 36 Britisch pond lichter en een ervaring rijker. De anders zo bescheiden stagiaire kwam door de drank 'helemaal los'.
O, meid, wat een gave tent, wat een leuke vent is die Edward, wat een geil ventje', riep Esmée.'Ik had 'm nog wel even wat beter willen voelen', kraamde ze eruit. Ik hoopte toen maar dat een beetje slapen in de hotelkamer haar wel goed zou doen, want morgenochtend (nou ja: straks) konden we ons geen gekke escapades veroorloven met Frans erbij. Gelukkig maar dat Frans ons gewaggel niet zag. De stakker, Frans, dacht ik, die had 't vast slechter dan ons. We hadden 'm helemaal niet meegenomen of op de hoogte gebracht wat we gingen doen. Ja, hij wist wel dat we ervoor zouden zorgen dat we om 8 o'clock present zouden zijn. Zelf had íe een éénpersoonskamer op de 3e etage. Misschien had 'ie wel op zijn hotelkamer TV zitten kijken naar BBC 1 of zoiets, zitten kniezen of voor de tig-ste keer zijn verhaal doornemen...
We hebben de weg terug naar het hotel gevonden en dankzij het makkelijke pasjes-systeem konden we zo weer naar binnen. Er zat nu niemand bij de receptie.
In de kamer ploften we haast meteen het bed in, maar we waren nog helder genoeg geweest bij het inchecken 's avonds, om te denken aan de wek-service. Zeven uur was het weer dag en moesten we om 8.00- 8.15 uur paraat zijn in de conference room, want om 9.00 uur kwam het hele spul.
Ik was blij dat we 's avonds meteen alles al klaar hadden gezet, alleen morgenochtend de laptop van Frans aansluiten, maar dat was een fluitje van een cent. Er was zelfs een prachtig display-systeem met een groot Plasma-scherm in de vergaderzaal, dus technisch moest het allemaal gaan lukken.
I'm very excited' fluisterde de man naast me opeens onder het verhaal van Frans en hij keek me glimlachend aan. Ik hoop dat hij de presentatie bedoelde, want na die avond van gisteren had ik het idee dat ik er niet zo 'excited' uitzag. Ik voelde me toch wat brak, ondanks het lekkere Engelse ontbijtje die morgen.
Het leven van een young potential is hard, dacht ik, [i]Als je hogerop wilt komen, moet je er tegenaan. Eigen pleziertjes aan de kant en de zakelijke belangen in het oog houden. Fris en clever aan de vergadertafel. Yes, indeed, I replied, It's a usefull presentation.' Daar liet ik het maar bij en glimlachte beleefd terug. Frans stond uitgebreid te oreren en iedereen knikte. Aan het eind een minzaam applausje en toen nog een verhaal van de Engelsen met allemaal technische reutemmeteut. Powerpresentaties, waar je bij ons van walgt, met allemaal berekeningen, modellen en gigantishe lappen tekst en statements. Gelukkig was er ook thee tussendoor, dus dat hield ons wel wakker. Er leek geen einde aan te komen. Weer applaus van onze kant. Toen kwamen gelukkig tegen twaalf uur de drankjes binnen en daarna waren wij aan de beurt om iedereen - in slagorde naast Frans - een handje te schudden, de relatiegeschenken mee te geven, vistitekaartjes in ontvangst te nemen en noem maar op. Frans kon tevreden zijn.
Na de middaglunch in het hotel met de Engelse relaties, Frans aan het hoofd van de tafel met zijn UK-compaan, nog een tafelrede, hadden we het eindelijk gehad.
De bijeenkomst bedoel ik, want het eten was heerlijk. Esmée en ik zaten te popelen om aan Frans te vragen of het goed gegaan was en of we nu lekker vrijaf konden hebben.
Graag wilden we naar de aflossing van de wacht, the Tower Bridge, de Westmninster Abbey, Madame Tussauds, shoppen in Regent Street, mnaar Harrods, Trafalgar Square en naar de shops van Cucci, Armani enzovoorts.
Toen we ons op de kamer even casual gingen omkleden, kwamen we tot de conclusie dat we:
1. al aardig wat geld kwijt waren, minstens 60 pond
2. tijd tekort kwamen
3. nu al aardig brak waren omdat we gisteren toch meer drank hadden gehad dan goed voor ons was
4. lang niet alles vandaag konden afwerken.
5. nog een keer naar Londen zouden gaan.
6. zeker weer die boys wilden ontmoeten.
Gelukig zijn we praktisch ingesteld. We besloten om in ieder geval de Tower met de kroonjuwelen en Harrods, die shop van de vader van Dodi Fayed, voor onze rekening te nemen. Dan konden we in de stad wel kijken welke shops er nog meer waren en ook ergens een hapje gaan eten. Misschien hadden we dan nog tijd voor een bezienswaardigheid en om 9.00 uur zouden we Brian en Edward weer ontmoeten. We hadden een briefje met het adres van Beluci's.
Kroonjuwelen
De Tower of London, meestal kortweg de Tower genoemd, is een gebouwencomplex in Londen, gelegen aan de rivier de Thames. In de loop van de eeuwen heeft het dienst gedaan als fort, koninklijk paleis, staatsgevangenis, munt, garnizoen, museum en arsenaal. De nabijgelegen Tower Bridge dankt zijn naam aan dit fort en aan het feit dat er op deze bekende brug twee torens staan. In het gebouw worden de kroonjuwelen bewaard. Nadat we een kaartje hadden bemachtigd en in de rij hadden gestaan, mengden we ons in de rij met
toeristen.
Buiten het gebouw bewaken zogenaamde 'beafeeters', gehuld in 19e eeuwse
kostuums het complex. Van die Kroonjuwelen hadden we zeker geen spijt.
Langs een donker gangetje naar beneden kwam je dan bij de kroonjuwelen,
het waardevolle bezit van de Britse koninghuis. Er ligt daar voor een
vermogen aan goud en edelstenen. Prachtige kronen. Wel aardig
'belastend' op je hoofd, lijkt me. Alles stond zwaar beveiligd opgesteld
achter glas, maar het was schitterend om te zien. Helaas konden we er
niet twee keer langlopen, anders hadden we dat vast en zeker gedaan. Ja,
die kroonjuwelen, dat was een bekroning op ons tweede dagje Londen.
[wordt vervolgd]
70. Feestbeesten
© Matti, 5 mei 2008
Reacties op mijn blogs stel ik altijd op prijs.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten