De afgelopen paar dagen was ik in Londen, vanwege een zakelijke aangelegenheid.
Daar heb ik eerder een blog (61) over geschreven, maar nu ga ik daar dus weer mee verder. Zodra ik dingen om mij heen zie, begint bij mij de inspiratie om te schrijven te komen en gaat het kriebelen. Over Londen kun je wel twintig of dertig blogs volschrijven, denk ik.
Het had niet veel gescheeld of ik had ter plekke nog wat op mijn hyves gezet, want we hadden gewoon een Internet-aansluiting op de kamer, dus: 'no problem'. Van tevoren had ik mezelf al ingeprent om met mijn vingertjes van de toetsenborden af te blijven, want anders hadden we geen tijd meer om Londen in ons op te zuigen. Ja, je leest het goed: 'opzuigen', want die stad bruist en daagt uit om er van alles te doen. We hebben dus heel wat beleefd in die twee dagen. Dat hebben we dan ook uitgebreid gedaan, ja bijna lekker de beest uitgehangen. Daarover in het volgende blog meer.
Ons hotel (van de Carlton-keten) lag zo'n kleine kilometer van het Victoria Station in de mooie wijk Knightsbridge. Daar werd ook de volgende morgen de meeting gehouden. Vanaf de bovenste verdiepingen heb je een mooi uitzicht over de groene tuinen van Cadogan Place. Het hotel is ideaal gelegen in het hart van het trendy Knightsbridge, het beroemdste winkelgebied van Londen. Het hotel ligt op korte loopafstand van de beroemde warenhuizen Harvey Nichols en Harrods en een aantal van de meest exclusieve boetieks op Sloane Street. Precies een omgeving voor ons! .
We
werden van het vliegveld keurig met de taxi gehaald, bestuurd door een
mannetje van het hotel met grijze bolhoed (dat had Frans geregeld via
zijn Londense contacten). Eigenlijk hoopte ik op zo'n lollige taxi-cab,
maar dit was een moderne auto. Wel met het stuur aan de rechterkant en
dat is toch wel gek, dat links rijden. Toen we eenmaal de koffer op de
kamer hadden gebracht, een tweepersoons op de vierde verdieping, hebben
Es en ik even de Conference Room gecheckt, zoals goede assistentes
betaamt. Dan weet je wat je te wachten staat hé? Nou ja, nieuwsgierig
als wij waren, moesten we natuurlijk even controleren of alles voor de
volgende dag klaar was. Alles bleek keurig in orde en in feite hoefden
we niks te doen. Meteen hebben we de doos met cadeautjes (sorry, ik
bedoel: relatiegeschenken, maar dat is hetzelfde) in overleg met de
receptie daar maar meteen gedropt. Het hele hotel had voldoende
faciliteiten, zelfs een zwembad en fitness-room. Omdat we toch niet moe
waren van dat uurtje vliegen, meteen dus maar op zoek naar de bar. Die
zat beneden. We hebben eerst gewoon heel bescheiden een wijntje genomen,
maar op de kaart te zien kon je zo gek niet bedenken en met allerlei
cocktails je gewoon al in het hotel vermaken. Dat waren we dus niet van
plan. We zaten eve relaxed en ik riep nogal hardop: 'Jippie Es, dit is dus Londen! We hebben het gehaald'. De man achter de bar schoot meteen op ons af en vroeg: 'Pardon, myladies?' 'No, thank you, we replied, this was Dutch'
Na een borrel beneden eerst weer terug naar onze kamer: Bij de deur nam
ik twee grote stappen, een grote sprong en ik belandde met een plof
midden op het tweepersoonsbed. Esmée erachter aan en al giegelend en
gein makend zeiden we: 'Wat een heerlijke kamer. Hier vermaken we ons wel een paar weken.'
Tsjonge wat een kamer zeg, van alles voorzien; Tv, Internet, de bedden opgemaakt, een badkamer met douche en ligbad; de handdoeken hingen al keurig klaar en er lagen zelfs zeepjes en badschuim.
'Eerst even opfrissen', zei ik tegen mijn collegaatje Esmée, 'en dan: Girl Power, het nachtleven van Londen in'. In no time stond ik onder de douche en bedacht me even later dat we het natuurlijk niet te gek konden maken, want de volgende morgen hadden we eerst de meeting en dan kun je natuurlijk niet brak voor de dag komen.
Meteen besloten we om alles hier in Londen niet te serieus op te pakken en gewoon Londen maar eens op ons af te laten komen. We hadden thuis al heel wat op ons verlanglijstje staan, maar 2 dagen Londen en dan alles zien, dat gingen we natuurlijk niet redden.
Even later waren we op pad, in de richting van het Victora Station. In Knightsbridge zijn genoeg winkels en uitgaansgelegenheden en we klampten even later iemand van onze leeftijd aan en vroegen: "Excuse me sir, Can you tell us where we can find an excellent modern disco? Nou, die bleken er voldoende. Londen barst van de danspaleizen zei ie, maar voor de betere konden we beter naar de City gaan. Een klein stukje met de underground. Onder Londen bevindt zich een wereld, waarin mensen zich bewegen, verplaatsen en hen weg door de immense stad proberen te zoeken. Het ligt zo'n 40 meter beneden de begane grond. Juist de Metro: in Londen 'Undergrond' genoemd. Op diverse plaatsen in de stad, meestal bij drukke kruispunten, vind je aan weerszijden van de rijbanen de bekend rood-blauwe aanduidingspunten, waar je naar beneden kunt om met de metro verder te reizen.
De Underground is in zo'n drukke stad als Londen dan ook een ideale manier om je te verplaatsen van de ene naar de andere kant van de stad. Het wordt zelfs aangeraden.
Bij het instappen in de treinen wordt er constant omgeroepen en de rezigers op attentie gewezen. Zodra een trein stopt en de deuren opengaan: 'Mind the gap'.
Die
ondergrondse is dus, zoals ik zal zei in de kop van mijn blog, een hele
belevenis op zich. We hadden een kaart voor drie dagen genomen. dat is
goedkoper dan twee dagen met allemaal enkele kaartjes. Een soort
toeristen-pas. Bij het instappen vroeg Esmée: 'Wat roepen ze nou toch steeds?. 'Dat je moet oppassen bij het instappen: Wees voorzichtig met het hiaat', of 'Denk aan de spleet'. Opeens lagen we allebei in een deuk. Meid, denk aan je spleet, zei ik tegen Es. En meteen erachteraan: O,
stil, straks horen ze het hier nog. Welnee, joh, je hoort hier alleen
maar Engels. Nou, ja stel je voor dat we een Nederlander tegenkomen of
dat Frans ons achtervolgt'. Weer lachen dus.
Bij Picadilly Circus kwamen we weer boven de grond en we verbaasden ons over de weldaad aan lichtreclames. Op straat honderden mensen. Het was vast nog drukker dan overdag.
Even later doken we ergens een moderne discotheek naar binnen. Gelukkig hadden we onze jurken aan en zagen er dus netjes genoeg uit. Die engelsen houden er soms een streng selectiebeleid op na. Maar met een beetje aardig glimlachen en 'Thank you' lukte het allemaal best. De drankjes waren niet bepaald goedkoop (in de hele UK niet ,denk ik), maar we hadden toch wat zakgeld mee van de baas, dus konden we ons wel redden.
We waren zo stout om allebei een lekkere coctail te nemen: een Hawaiian Punch, met Amarillo erin. Het smaakte zo lekker dat we er nog maar één namen. 'Wat is dit onwijs gaaf spul is dit', fluisterde Es, 'Ik wordt er helemaal geil van' Meid , sssst, je raakt helemaal in extase voor 6 pond'. zei ik. En weer schoten we in de lach. Nou, ik was het wel met haar eens, het was enorm lekker spul en bij mij begon het ook al te werken. We moesten maar niet teveel van dat spul nemen, anders hadden we morgen beslist een slechte dag en werden we op staande voet ontslagen denk ik.
Even later kwamen er twee jongens bij ons zitten. Het bleken Canadezen. De één werkte in Londen bij een verzekeringsbedrijf, de ander was een vriend van 'm die een paar dagen bij hem op bezoek was. Na de gebruikelijke algemeenheden: 'Hoe heten jullie, waar komen jullie vandaan? en: 'studeren jullie of ben je op vakantie?', kwamen we gezellig in gesprek.
'Do you like dancing?', vroeg Brian me even later. En ja, daar had ik best wel zin in, even de beentjes los. Hij zag er wel stoer en leuk uit ook. Brian kon wel lekker dansen. Tussendoor weer even aan het tafeltje gezeten en later nog een keer met 'm gedanst. Hoe het verder ging? Ja, we hebben ze nog een keer ontmoet en wel erg intensief... daarover in een volgend blog (68 of 69), maar eerst komen de bedrijfsmeeting, de Kroonjuwelen en het winkelen o.a. in Harrods nog aan de orde.
[wordt vervolgd]: 68. Kroonjuwelen
Terug naar: 61. Hipo gaat met yopo en opo naar de pocu's
© Matti, 5 mei 2008
Reacties op mijn blogs stel ik altijd op prijs.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten