53. Schoorvoetend (deel 2)

 Lees hier deel 1: Zeeland

Een serie van herinneringen...
Kindertijd: rollenbollen

'Tikkie, jij bent um'. Met een vaart rent Peter achter me aan. We zetten het op een hollen, de kamer door, de gang in dan weer de kamer in en door de keuken naar buiten. Vandaar weer naar binnen. Mama staat in de keuken en is met het eten bezig. Ze ziet ons heen en weer rennen en glimlacht. Karin, ons buurmeisje, zit nog achter de leunstoel in de kamer verstopt. Ze mocht die woensdagmiddag bij ons komen spelen, zoals wel vaker gebeurde. Ons spel was niet 'ingewikkeld': we bedachten 'zomaar' iets en het spel ontstond vanzelf. De 'alkoof', een soort scheiding tussen de voor- en achterkamer, van hooguit anderhalve meter, was in onze ogen een enorme ruimte. Soms zaten we in die alkoof. Dat was onze 'lift' en we schoven met een klap de schuifdeuren open en dicht. We zaten dan in de lift en we konden zo hoog als we wilden. 'De volgende verdieping' zei Peter dan plechtig. De deuren werden met een vaart weer opengeschoven en daar 'kwamen we' weer een andere etage op. In onze verbeelding dan, want de meubels die er net stonden, waren nog precies als zoëven onbeweeglijk blijven staan. Geen milimeter anders, zoals enkele seconden daarvoor. Een afgedankte grote doos uit de supermarkt fungeerde als poppenhuis. Met een schaar waren er zo wat 'klepjes' in aangebracht. We fantaseerden erop los..

We vliegen door de kamer en vandaar naar de keuken, door de buitendeur, het kleine plaatsje op. Hij rent achter me aan en ik kan geen kant meer op. Een snelle duik naar rechts en: 'Tikkie' Ja, ik ben getikt en we hollen weer naar binnen. We waren ondeugend, want mama vond het nooit leuk als we van beneden naar boven door het huis holden. 'Gaan jullie maar lekker op je kamertje spelen', zei ze dan.

Het huis waar we woonden, was niet zo groot. Een vooroorlogse woning, nog zonder dubbel glas. In mijn ogen was het toen een paleis: beneden een kamer en een achterkamer, gescheiden door een soort alkoof met schuifdeuren. Dat was onze 'lift'. 'Wij hebben en heel groot huis met een lift', zei ik dan met gedurfde overtuigingskracht tegen de vriendinnetjes op school. 'Met wel 10 etages en wel 100 kamers'. Als ze eenmaal bij ons thuis geweest waren, dan hoorde je schuchter: 'huh, heus geen paleis, wij hebben een veel groter huis. En mijn vader heeft alle kasten zelf getimmerd'.Op de begane grond had je achter nog de keuken, het toilet en de douchecel. In de keuken ging een deur naar buiten, die op een klein achterplaatsje uitkwam. In de smalle gang ging een rechte trap naar boven, die uitkwam op de overloop. Als je naar boven keek, kon je de schuine kap van het dak zien. Boven waren drie slaapkamers, die van papa en mama, aan de achterkant. Aan de voorkant links het kleine kamertje van Peter en daarnaast de mijne, iets groter. Daar stonden ook twee grote linnenkasten, waar mama al de schone kleding bewaarde. Eén plank was voor mij. Mijn beren en poppen stonden op een brede plank boven het bed en in het raamkozijn stonden kleine plantjes. Die mocht ikzelf water geven. Vanuit het raam keken we zo de straat uit, naar het park.

Peter komt achter me aan en Karin roept: 'we stoppen, ik heb geen zin meer in tikkertje. En jij?' zegt Peter tegen mij. Heb jij ook nog zin? jij bent m en we zijn nu met zn tweeën. Of zal ik je eens kietelen? We buitelen op de grond, op het kleed voor de open haard. Peter begint me in mijn zij te kietelen en we giechelen het uit. Karin doet ook weer mee. Ze giechelen en maken plezier. Net als ik, want ik schater het uit. Met zn tweeën pakken ze me bij de enkels en kietelen me onder de voeten. We lachen en lachen. Peter houdt mijn enkels stak vast en blijft me onder de voeten kietelen. Dat is wat ik zie: mijn maillot met mn voeten, voeten die gekieteld worden. Aan de ene kant vind ik het leuk en aan de andere kant wil ik het ook niet.
'Ho stoppen maar' hoor ik opeens de stem van mama. Ze is de kamer ingekomen met een blad in haar handen. Karin en Peter onderbreken hun spel met mij en kijken evenals ik omhoog. 'Limonade, lusten jullie dat?Ik lig nog op mijn rug op het kleed. Boven me mijn twee voeten en daarachter in het perspectief: het lachende hoofd van mama. 'Jullie vermaken je best zeker? zegt ze. Het is best warm en jullie zien er helemaal verhit uit.
Op het blad stonden drie glazen met ranja, van die oranje limonade, met water vermengd.
Dat lusten we best. Ik kom overeind, evenals mijn 'grote broer' en Karin. Hoe oud waren we? ik schat een jaar of zes, zeven. Mijn broertje is twee jaar ouder.
Je moet wel zometeen weer schoenen aan je voeten doen hoor, zegt mama, want je kan niet zomaar in je maillot naar buiten hollen op de stenen, dan slijt je maillot veel te hard, dan gaat het stuk.Ze pakt mijn bruine schoentjes en terwijl ik op een stoel zit en van de limonade drink, zit mama op haar knieen, schuift de schoenen aan mijn voeten en strikt de vetertjes vast. Mijn voeten... ja wat heb ik daar als kind wat op afgehold...

Heerlijk zo'n onbezorgde kindertijd, lekker 'rollenbollen'...


Lees hier: Schoorvoetend (deel3)

© Matti, 15 april 2008
n.a.v. 'Schrijf over herinneringen onder je voeten...'
Reacties op mijn blogs stel ik altijd op prijs.