____________________________
© Matti, 14 februari 2024
Reacties op mijn blogs stel ik altijd op prijs
woensdag 14 februari 2024
370. Sugababes
Sinds vandaag heb ik het voornemen opgevat om maar weer eens met blogs bezig te gaan. Dat schrijven is minstens negen en een half jaar stil blijven liggen. Mijn laatste blog was van november 2014(nummer368, de rode brigade) en volgnummer 369 is vervallen. Dus start ik maar met blog nummer 370. Eerst moest ik weer wat orde op zaken stellen, want een hele tijd heb ik geen pen meer gehanteerd, althans niet voor mijn blogger-account. Bij het opruimen van oude blogs, profielen en profielfoto's vond ik wel mijn sugababes profielfoto weer terug:
Miss luvu. Ja, dat was mijn inlog (Sugababes, bestaat dan nog?)
De profielfoto van mijn oude 'Sugababes-profiel' van achttien jaar geleden, hahaha 😉 Hoeveel Kudos krijg ik ? 😃 Als je dit bij een sollicitatie laat zien, volgt er vast geen aanstelling, want dit acht een HRM-manager vast te frivool.... Bedrijven hebben het moeilijk met Facebook Instagram en Twitter, las ik in het Dagblad vhN. TikTok, daar hoef je helemaal niet mee aan te komen...
Misschien net als Myspace, Sugababes, Waarbenjij.nu, Blogspot, Photo-online, MSN, Windows live en noem maar op.
____________________________
© Matti, 14 februari 2024
Reacties op mijn blogs stel ik altijd op prijs
____________________________
© Matti, 14 februari 2024
Reacties op mijn blogs stel ik altijd op prijs
vrijdag 28 november 2014
368. De rode brigade
Vandaag maar eens een blog over een onderwerp dat voor mannen wellicht niet interessant is. Of toch juist wel? Het is een onderwerp waarover je maar weinig - inhoudelijks - in blogs tegenkomt. Vreemd eigenlijk, want alle vrouwen krijgen ermee te maken: De rode brigade. Dan doel ik niet op de Brigate Rosse, een Italiaanse extreem-linkse
terroristische organisatie die in 1970 door enkele studenten werd opgericht. Dat is heel wat anders.
Nee, ik heb het over de maandelijkse cyclus, waarvoor vele synoniemen bestaan, zoals: 'Opoe is op bezoek', 'De rode vlag (hangt uit), 'De Russen zijn op bezoek', 'het is weer feestweek' tot hele subtiele 'ik ben een beetje ziekjes'. Sommigen durven er helemaal niets aan derden over te melden en houden het gewoon bij: 'ik heb wat hoofdpijn'. Ik noem het beestje gewoon bij de naam: ongesteld zijn.
Natuurlijk is er veel informatie over te vinden, met name op vrouwen- en meidenwebsites, op voorlichtingsplatforms en noem maar op. Maar echt - inhoudelijke - blogs kom je niet veel tegen.
Vanmorgen werd ik wakker en ik merkte meteen; O, ja, vandaag is het weer de dag...
Bij ons thuis zijn we open en vrij opgevoed. Alle zaken werden openlijk besproken, of het nu om een probleem ging, over 'wat zal ik eens aantrekken', de rommel op de kamer, perikelen met de boodschappen in de supermarkt of persoonlijke ongemakken.
Ook als we ongesteld waren, werden die dingen ook openlijk bij de naam genoemd. Als we rond de tafel zaten of gewoon in de woonkamer op de bank, dan kwamen alle vrouwenzaken gewoon aan de orde, zonder dat daar moeilijk over gedaan werd. Mijn zusje Hetty** kon soms vreselijk overdrijven, als de maandelijke periode er weer aan kwam. Ze riep soms van boven naar beneden: 'O jee, ik ben weer vreselijk ongesteld. Ze tetterde die 'noodkreet' gewoon vanuit de badkamer door het huis vanaf het moment dat ze die 'kreet' ergens had gehoord en zo werd het een vaste uitdrukking in ons gezin..
Ach ja, de eerste dag van de menstruatie is meestal wel een 'kleine ramp'. Gelukkig kun je dat een paar dagen ervoor al signaleren, want de hormoonhuishouding doet gewoon zijn werk.
De meeste meiden worden tussen hun 11e en 15e voor het eerst ongesteld. Hoewel het aantal dagen van een cyclus kan verschillen, hebben de meeste vrouwen een cyclus die 21 (korte cyclus) tot 35 (lange cyclus) dagen duurt. Ook hoe lang je ongesteld bent verschilt. De menstruatieperiode duurt zo'n meestal 4 tot 6 dagen. Tot aan de menopauze kun je dus ongeveer elke maand 'de rode berigade 'op bezoek krijgen. Gemiddeld wordt een vrouw in de westerse wereld 400 tot 500 keer ongesteld in haar leven.
Toen ik voor het eerst lid werd van 'de rode brigade', was ik 11 jaar, bijna 12. Een paar dagen voor 'het grote moment' had ik al buikpijn. Mijn moeder lag in die week voor een kleine operatie (behandeling van endometriose) in het ziekenhuis en thuis ving papa ons op, maar we mochten ook een paar dagen logeren bij tante Janny (de aangetrouwde tante van mijn moeders kant, die zich ook al eens over mijn schoenenwinkel had gebogen toen ik nog in Haarlem woonde (Lees daarvoor mijn blog 135 uit 2008 Gesprek met tante Janny).
Ik weet nog goed dat ik al een paar dagen last had van buikpuin. In mijn dagboekje (toen was ik al aan het schrijven) staan nog de paar zinnen in hanepoten genoteerd:
'Ik hep zo'n pijn in mij buik. Als ik maar niet doot ga. En als mama ook maar niet doot gaat.'
Twee dagen later stond er in mijn dagboekje genoteerd:
'Er komt alemaal bloet uit het gaatje. Ik ga misgien wel doot.'
Dat was de dag dat ik tegen tante Janny zei: Er zit allemaal bloed in mijn broekje. Tante Janny nam mij kordaat mee naar de badkamer en ik weet nog dat ze iets tevoorschijn haalde dat in mijn ogen meer op een incontinetieluier leek dan op een praktisch hulpmiddel. Bovendien zei ze er meteen bij. 'Dit blijf je altijd houden, dit gaat nooit meer over. Nu ben je een grote meid.' Achteraf bezien was tante Janny niet zo psychologisch en tactisch aangelegd, want als ik daarna niet door mijn moeder wat beter op de hoogte was gebracht, zou ik waarschijnlijk mijn leven lang een trauma gehad hebben. Vanzelfsprekend kwam ik er later achter dat er ook minder volumineus maandverband bestond en dat tampons ook een ideale oplossing waren.
Toen op een gegeven moment ook de 'vaste' vriendjes in huis kwamen, moesten ze er dus maar aan wennen, dat onderwerpen als de voor- en nadelen van inlegkruisjes, doorlekken, omwisselen, tampons en alle bijverschijnselen, de pil en bijkomende problemen gewoon aan de orde kwamen tijdens conversaties.
Ook in mijn studententijd betekende het excuus van 'het maandelijkse ongemak' vaak 'een redder in de nood' en ook een mooi item om een aantal al te opdringerige herenstudenten van mijn lijf te houden (nu zeg ik het maar even heel gedistingeerd). Ik antwoorde soms domweg om aan 'studentenfeestjes' mee te doen: 'Nee, ik ben ongesteld.' Meestal gedroeg ik mij er dan (expres) zo naar en het bleek een mooi excuus om mij tegoed te doen aan een heerlijk doos bonbons.
Tja, die extra drang naar chocolade in zo'n periode is dan wel weer een heerlijk pluspunt.
Genoeg nu over dit onderwerp. Je zou er haast een stemmingswisseling door krijgen....
© Matti, 28 november 2018
** gefingeerde naam
Reacties op mijn blogs stel ik op prijs.
Nee, ik heb het over de maandelijkse cyclus, waarvoor vele synoniemen bestaan, zoals: 'Opoe is op bezoek', 'De rode vlag (hangt uit), 'De Russen zijn op bezoek', 'het is weer feestweek' tot hele subtiele 'ik ben een beetje ziekjes'. Sommigen durven er helemaal niets aan derden over te melden en houden het gewoon bij: 'ik heb wat hoofdpijn'. Ik noem het beestje gewoon bij de naam: ongesteld zijn.
Natuurlijk is er veel informatie over te vinden, met name op vrouwen- en meidenwebsites, op voorlichtingsplatforms en noem maar op. Maar echt - inhoudelijke - blogs kom je niet veel tegen.
Vanmorgen werd ik wakker en ik merkte meteen; O, ja, vandaag is het weer de dag...
Bij ons thuis zijn we open en vrij opgevoed. Alle zaken werden openlijk besproken, of het nu om een probleem ging, over 'wat zal ik eens aantrekken', de rommel op de kamer, perikelen met de boodschappen in de supermarkt of persoonlijke ongemakken.
Ook als we ongesteld waren, werden die dingen ook openlijk bij de naam genoemd. Als we rond de tafel zaten of gewoon in de woonkamer op de bank, dan kwamen alle vrouwenzaken gewoon aan de orde, zonder dat daar moeilijk over gedaan werd. Mijn zusje Hetty** kon soms vreselijk overdrijven, als de maandelijke periode er weer aan kwam. Ze riep soms van boven naar beneden: 'O jee, ik ben weer vreselijk ongesteld. Ze tetterde die 'noodkreet' gewoon vanuit de badkamer door het huis vanaf het moment dat ze die 'kreet' ergens had gehoord en zo werd het een vaste uitdrukking in ons gezin..
Ach ja, de eerste dag van de menstruatie is meestal wel een 'kleine ramp'. Gelukkig kun je dat een paar dagen ervoor al signaleren, want de hormoonhuishouding doet gewoon zijn werk.
De meeste meiden worden tussen hun 11e en 15e voor het eerst ongesteld. Hoewel het aantal dagen van een cyclus kan verschillen, hebben de meeste vrouwen een cyclus die 21 (korte cyclus) tot 35 (lange cyclus) dagen duurt. Ook hoe lang je ongesteld bent verschilt. De menstruatieperiode duurt zo'n meestal 4 tot 6 dagen. Tot aan de menopauze kun je dus ongeveer elke maand 'de rode berigade 'op bezoek krijgen. Gemiddeld wordt een vrouw in de westerse wereld 400 tot 500 keer ongesteld in haar leven.
Toen ik voor het eerst lid werd van 'de rode brigade', was ik 11 jaar, bijna 12. Een paar dagen voor 'het grote moment' had ik al buikpijn. Mijn moeder lag in die week voor een kleine operatie (behandeling van endometriose) in het ziekenhuis en thuis ving papa ons op, maar we mochten ook een paar dagen logeren bij tante Janny (de aangetrouwde tante van mijn moeders kant, die zich ook al eens over mijn schoenenwinkel had gebogen toen ik nog in Haarlem woonde (Lees daarvoor mijn blog 135 uit 2008 Gesprek met tante Janny).
Ik weet nog goed dat ik al een paar dagen last had van buikpuin. In mijn dagboekje (toen was ik al aan het schrijven) staan nog de paar zinnen in hanepoten genoteerd:
'Ik hep zo'n pijn in mij buik. Als ik maar niet doot ga. En als mama ook maar niet doot gaat.'
Twee dagen later stond er in mijn dagboekje genoteerd:
'Er komt alemaal bloet uit het gaatje. Ik ga misgien wel doot.'
Dat was de dag dat ik tegen tante Janny zei: Er zit allemaal bloed in mijn broekje. Tante Janny nam mij kordaat mee naar de badkamer en ik weet nog dat ze iets tevoorschijn haalde dat in mijn ogen meer op een incontinetieluier leek dan op een praktisch hulpmiddel. Bovendien zei ze er meteen bij. 'Dit blijf je altijd houden, dit gaat nooit meer over. Nu ben je een grote meid.' Achteraf bezien was tante Janny niet zo psychologisch en tactisch aangelegd, want als ik daarna niet door mijn moeder wat beter op de hoogte was gebracht, zou ik waarschijnlijk mijn leven lang een trauma gehad hebben. Vanzelfsprekend kwam ik er later achter dat er ook minder volumineus maandverband bestond en dat tampons ook een ideale oplossing waren.
Toen op een gegeven moment ook de 'vaste' vriendjes in huis kwamen, moesten ze er dus maar aan wennen, dat onderwerpen als de voor- en nadelen van inlegkruisjes, doorlekken, omwisselen, tampons en alle bijverschijnselen, de pil en bijkomende problemen gewoon aan de orde kwamen tijdens conversaties.
Ook in mijn studententijd betekende het excuus van 'het maandelijkse ongemak' vaak 'een redder in de nood' en ook een mooi item om een aantal al te opdringerige herenstudenten van mijn lijf te houden (nu zeg ik het maar even heel gedistingeerd). Ik antwoorde soms domweg om aan 'studentenfeestjes' mee te doen: 'Nee, ik ben ongesteld.' Meestal gedroeg ik mij er dan (expres) zo naar en het bleek een mooi excuus om mij tegoed te doen aan een heerlijk doos bonbons.
Tja, die extra drang naar chocolade in zo'n periode is dan wel weer een heerlijk pluspunt.
Genoeg nu over dit onderwerp. Je zou er haast een stemmingswisseling door krijgen....
© Matti, 28 november 2018
** gefingeerde naam
Reacties op mijn blogs stel ik op prijs.
vrijdag 7 februari 2014
361. Schwarzwalder Erfahrungen (11)
Vervolg van 360. Schwarzwalder Erfahrungen (10)
[ Belevenissen in het Zwarte Woud ]
- Gezien het feit dat sommigen een wat meer literair gehalte prefereren, is dit vervolgblog gelardeerd met wat eloquenter vocabulaire, ik hoop dat eenieder dit kan appreciëren -
'Hoe kunnen ze mij dat aandoen.' , jammerde Hermann. Hij tilde de inhoud omhoog en Jurgen en ik deden allebei een stap achteruit. Ik schoot opeens vreselijk in de lach, want wat er tevoorschijn kwam, tart elke beschrijving.
Het
attribuut bleek een goedkope imitatie van wat een Schwarzwalder
koekoeksklok zou moeten voorstellen. Het wanstaltig product, dat wij
gedrieën observeerden, activeerde onmiddellijk de bloedcirculatie in
Hermann's aderen. 'Dit is werkelijk monstrueus, een abject en
inferieur exportproduct. Een degradatie voor het klokkenmakersgilde.
Het is ongetwijfeld geïmporteerd uit Taiwan of Korea.' repliceerde Hermann. 'Het oogt inderdaad enigszins onesthetisch, dit lijkt in de verste verte niet op een Schwarzwalder koekoeksklok' , beaamde
ik. Mijn perceptie bleek correct, maar ik moet concluderen dat het
modernistisch ogende uurwerk op een meisjeskamer niet zou misstaan. Een
minuscule notitie was bijgevoegd:
'Dag meneer de klokkenmaker. Hij is kapot. Mijn vriendin zei dat ik bij u terecht kon. Hij doet niks meer. Het kan ook aan de batterij liggen. Wilt u hem maken en terugsturen? Het mag niet veel kosten, anders moet ik een nieuwe.'
"Welja' mompelde Hermann. 'Degene die deze onnavolgbare recommandatie heeft doorgesluisd, is heikel en discutabel. Hoe is het mogelijk. Iedereen denkt wellicht dat ik mijn kostbare tijd ga verdoen aan gepruts met massaproducten, die op ongewisse momenten cederen. Hoogstwaarschijnlijk is dit object uitgerust met alkalinebatterijen, milieuonvriendelijke wegwerpproducten of noem maar op'
Zo foeterde hij nog een tijdje door en wikkelde de purperen wanddecoratie weer in de verpakking. 'Kom, we gaan met het echte werk beginnen', vervolgde hij resoluut. 'Kom maar mee'.
Hermann beende voor ons uit hij als een przewalskipaard dat op hol leek
geslagen. We arriveerden in zijn atelier, dat in het achterste
compartiment van zijn woninkje bleek gesitueerd. Hij zette een
schakelaar om aan de muur en enige ogenblikken later waadde de keurig
opgeruimde werkplaats in een zacht warmgeel licht. 'Het aggregaat
functioneert naar behoren', concludeerde hij. In een werkschuur achter
zijn huisje had Hermann een dieselaggregaat opgesteld, dat voor de
stroomvoorziening van de werkplaats diende. 'Hij produceert alleen elektriciteit als het strikt nodig is',
bromde Hermann. De ruimte bleek verre van provisorisch geoutilleerd.
Een breed scala aan houtbewerkingsgereedschap sierde het grote wandbord
boven de werkbank. Van kleine gutsen, precisieschroevendraaiers,
steekbeiteltjes, werktuigkundige
accessoires tot houtdraaiboren tot verfijnde utensiliën, diverse loepen
en slijpinstrumentarium, kortom een sublieme equipage om zijn occupatie
voldoende emplooi te geven.
Vol bewondering luisterden wij naar Hermann Waldbecker, die extensief en gedetailleerd uiteen zette, wat er allemaal voor nodig is om een echte Schwarzwalder koekoeksklok in optima forma te completeren.Hij wees exliciet en geprononceerd op de vormgeving van het cijfer IIII. 'Als er een Romeinse IV of een moderne 4 op de wijzerplaat is aangebracht, dan heb je ongetwijfeld te maken met een wanproduct of een vervalsing'. Een echte Schwarzwalder toont I,II, III en IIII', poneerde hij emfatisch.
Hij legde omstandig en met enthousiasme uit dat er significante verschillen zitten tussen het Schwarzwalduhr, de Schwarzwalder Pendule, het Bogenschild Uhr, het Holzgespindelte Uhr, Surreruhr en nog veel meer bijzondere koekoeksklokken. Na een uur expliceren en stipuleren, kwam ik tot de conclusie dat het mij een beetje teveel van het goede werd. 'Prachtig Hermann, zei ik, het is heel interessant, maar het zijn zoveel informatieve wetenswaardigheden, dat we morgen wel verder kunnen gaan, als het je niet ontrieft'. Hermann knikte en begreep het gelukkig. 'Wacht' zei hij en hij trok een opklapbed met een roestige spiraal van de wand. Ik slaap vannacht beneden hier aan de zijkant van het atelier. Jij kunt met Jurgen wel gebruik maken van de twee kamers boven. Ik heb de bedden al verschoond'. Waldbecker dacht kennelijk dat wij gescheiden de nacht zouden doorbrengen. Weer dacht ik even terug aan de middernachtelijke escapades van Jurgen waarin ik hem op delicate wijze de kneepjes van het liefdesspel had bijgebracht. De amoureuze wijze waarop hij zijn erecte lichaamsdeel in beweging had gebracht, was zinnebeeldend. Ja, de stevige 'pfinkelman' moest ik natuurlijk wel in het zicht blijven houden en stimuleren. Ongewild gingen mijn gedachten terug naar de schemerachtige slaapruimte in het ouderlijk huis. Ik werd abrupt losgerukt uit mijn droomwereld, toen Jurgen in het bijzijn van Hermann opeens uitriep: 'Kijk nu eens, dat geloof je toch nooit, Daar...'
Esmèe.
Hoe het verder ging?
Lees verder in deel 12 (volgt binnenkort)
Terug naar deel 1
___________________________________
© Matti, 7 februari 2014
Fictie
Reacties op mijn blogs stel ik op prijs.
[ Belevenissen in het Zwarte Woud ]
- Gezien het feit dat sommigen een wat meer literair gehalte prefereren, is dit vervolgblog gelardeerd met wat eloquenter vocabulaire, ik hoop dat eenieder dit kan appreciëren -
'Hoe kunnen ze mij dat aandoen.' , jammerde Hermann. Hij tilde de inhoud omhoog en Jurgen en ik deden allebei een stap achteruit. Ik schoot opeens vreselijk in de lach, want wat er tevoorschijn kwam, tart elke beschrijving.
Het
attribuut bleek een goedkope imitatie van wat een Schwarzwalder
koekoeksklok zou moeten voorstellen. Het wanstaltig product, dat wij
gedrieën observeerden, activeerde onmiddellijk de bloedcirculatie in
Hermann's aderen. 'Dit is werkelijk monstrueus, een abject en
inferieur exportproduct. Een degradatie voor het klokkenmakersgilde.
Het is ongetwijfeld geïmporteerd uit Taiwan of Korea.' repliceerde Hermann. 'Het oogt inderdaad enigszins onesthetisch, dit lijkt in de verste verte niet op een Schwarzwalder koekoeksklok' , beaamde
ik. Mijn perceptie bleek correct, maar ik moet concluderen dat het
modernistisch ogende uurwerk op een meisjeskamer niet zou misstaan. Een
minuscule notitie was bijgevoegd: 'Dag meneer de klokkenmaker. Hij is kapot. Mijn vriendin zei dat ik bij u terecht kon. Hij doet niks meer. Het kan ook aan de batterij liggen. Wilt u hem maken en terugsturen? Het mag niet veel kosten, anders moet ik een nieuwe.'
"Welja' mompelde Hermann. 'Degene die deze onnavolgbare recommandatie heeft doorgesluisd, is heikel en discutabel. Hoe is het mogelijk. Iedereen denkt wellicht dat ik mijn kostbare tijd ga verdoen aan gepruts met massaproducten, die op ongewisse momenten cederen. Hoogstwaarschijnlijk is dit object uitgerust met alkalinebatterijen, milieuonvriendelijke wegwerpproducten of noem maar op'
Zo foeterde hij nog een tijdje door en wikkelde de purperen wanddecoratie weer in de verpakking. 'Kom, we gaan met het echte werk beginnen', vervolgde hij resoluut. 'Kom maar mee'.
Hermann beende voor ons uit hij als een przewalskipaard dat op hol leek
geslagen. We arriveerden in zijn atelier, dat in het achterste
compartiment van zijn woninkje bleek gesitueerd. Hij zette een
schakelaar om aan de muur en enige ogenblikken later waadde de keurig
opgeruimde werkplaats in een zacht warmgeel licht. 'Het aggregaat
functioneert naar behoren', concludeerde hij. In een werkschuur achter
zijn huisje had Hermann een dieselaggregaat opgesteld, dat voor de
stroomvoorziening van de werkplaats diende. 'Hij produceert alleen elektriciteit als het strikt nodig is',
bromde Hermann. De ruimte bleek verre van provisorisch geoutilleerd.
Een breed scala aan houtbewerkingsgereedschap sierde het grote wandbord
boven de werkbank. Van kleine gutsen, precisieschroevendraaiers,
steekbeiteltjes, werktuigkundige
accessoires tot houtdraaiboren tot verfijnde utensiliën, diverse loepen
en slijpinstrumentarium, kortom een sublieme equipage om zijn occupatie
voldoende emplooi te geven.Vol bewondering luisterden wij naar Hermann Waldbecker, die extensief en gedetailleerd uiteen zette, wat er allemaal voor nodig is om een echte Schwarzwalder koekoeksklok in optima forma te completeren.Hij wees exliciet en geprononceerd op de vormgeving van het cijfer IIII. 'Als er een Romeinse IV of een moderne 4 op de wijzerplaat is aangebracht, dan heb je ongetwijfeld te maken met een wanproduct of een vervalsing'. Een echte Schwarzwalder toont I,II, III en IIII', poneerde hij emfatisch.
Hij legde omstandig en met enthousiasme uit dat er significante verschillen zitten tussen het Schwarzwalduhr, de Schwarzwalder Pendule, het Bogenschild Uhr, het Holzgespindelte Uhr, Surreruhr en nog veel meer bijzondere koekoeksklokken. Na een uur expliceren en stipuleren, kwam ik tot de conclusie dat het mij een beetje teveel van het goede werd. 'Prachtig Hermann, zei ik, het is heel interessant, maar het zijn zoveel informatieve wetenswaardigheden, dat we morgen wel verder kunnen gaan, als het je niet ontrieft'. Hermann knikte en begreep het gelukkig. 'Wacht' zei hij en hij trok een opklapbed met een roestige spiraal van de wand. Ik slaap vannacht beneden hier aan de zijkant van het atelier. Jij kunt met Jurgen wel gebruik maken van de twee kamers boven. Ik heb de bedden al verschoond'. Waldbecker dacht kennelijk dat wij gescheiden de nacht zouden doorbrengen. Weer dacht ik even terug aan de middernachtelijke escapades van Jurgen waarin ik hem op delicate wijze de kneepjes van het liefdesspel had bijgebracht. De amoureuze wijze waarop hij zijn erecte lichaamsdeel in beweging had gebracht, was zinnebeeldend. Ja, de stevige 'pfinkelman' moest ik natuurlijk wel in het zicht blijven houden en stimuleren. Ongewild gingen mijn gedachten terug naar de schemerachtige slaapruimte in het ouderlijk huis. Ik werd abrupt losgerukt uit mijn droomwereld, toen Jurgen in het bijzijn van Hermann opeens uitriep: 'Kijk nu eens, dat geloof je toch nooit, Daar...'
Esmèe.
Hoe het verder ging?
Lees verder in deel 12 (volgt binnenkort)
Terug naar deel 1
___________________________________
© Matti, 7 februari 2014
Fictie
Reacties op mijn blogs stel ik op prijs.
vrijdag 31 januari 2014
360. Schwarzwalder Erfarungen (10)
Vervolg van 359. Schwarzwalder Erfahrungen (9)
[ Belevenissen in het Zwarte Woud ]
'Wacht even Hetty', zei ik 'Ik zal het je uitleggen. Het zit namelijk zo.' Net wilde ik haar mijn belevenissen gaan vertellen toen ik buiten opeens een doordringend geluid hoorde. Ik liep naar het raam en tot mijn verbazing zag ik buiten aan de overkant van de straat een illuster gezelschap, drie mannen, staan. Ze waren gehuld in een korte broek (lederhosen) met breteils. Ze hadden elk een lange toeter in hun hand. Ze maakten een hels kabaal. Ze droegen kniekousen en elk een wit blousje met daarop een openvallende blaser, een jasje dat aan de zijkanten met borduursel afgestikt was. Op hun hoofd hadden ze een klein zwart hoedje. Er waren allemaal mensen uit het dorp toegestroomd en ook Jurgen stond er met zijn moeder.
Net wilde ik aan Jurgen vragen: 'Wat is...', toen ze de blaasinstrumenten weer aan hun mond hadden gezet, begonnen ze gezamenlijk één of andere melodie te 'toeteren'. Het was oorverdovend en sommige kinderen hielden hun handjes voor de oren.Het trio bleef even een tijdje doorblazen en toen ze stopten zei Jurgen: :'Diese sind Alphornbläser aus dem Berner Oberland, aus der Schweiz'. 'Alpenhoornblazers, ja dat heb ik inmiddels gezien en gehoord Jurgen, maar wat moeten die hier in Alpirsbach?' 'Het zit zo, Esmée: het Gesellschaft is zich aan het voorbereiden voor het grote 'Treffen' en die linker, dat is Karl die hier in het dorp woont, een oom van die middelste. Ze logeren een paar dagen hier, repeteren wat en zaterdagavond geven ze ook nog een mini-concert hier in de Festhalle. Daarna gaan ze naar Berner Oberland, over de grens en ze voegen zich bij nog zo'n vijftig blazers voor een soort competitie.' 'Tsjonge, wat interessant allemaal', antwoordde ik. Toen het Waldhorn Gesellschaft uitgeblazen was, pakten ze hun spullen bij elkaar en verdwenen met hun instrumenten in een smal steegje naast de locale fotowinkel.Toen kwam er een man op ons af en hij wees naar twee mountainbikes die tegen de muur van Jurgen's ouderlijk huis stonden. 'Zo, jij moet Esmée zijn', zei hij en hij schudde mij hartelijk de hand. 'Ich heisse Werner, Ich bin der Vati von Jurgen', zei hij er vlotjes achteraan. Hij aarzelde even een moment, maar daarna omhelsde hij mij en drukte zich zo stevig tegen mij aan, dat mijn borsten zowat geplet werden. 'Ik heb even twee mountainbikes klaargezet, want jullie zullen zometeen wel terug willen naar die mallote klokkenreparateur, hahah', zei hij met een smalende grijns. 'Hij zal je wel missen, meine liebling ', zei hij. 'Liebling', dacht ik... ik was zijn 'liebling' helemaal niet. Als ik zo keek naar zijn forse buik, waarschijnlijk door het drinken van vele pullen bier, dan stond ik niet te trappelen om met hem als 'liebling' geassocieerd te worden. Enfin, de nacht met Jurgen was heerlijk geweest en ondanks dat mijn molentegelmotiefrokje wat verfomfaaid uit de wasmachine gekomen was, kon ik zometeen wel weer fris en fruitig op die fiets stappen. Alles was beter dan door het mulle zand in het bos sjouwen. 'O ja', zei Werner, 'neem meteen die twee pakketten voor Hermann Waldbecker mee. Die zijn vanmorgen met de post gekomen. Ik denk dat het twee klokken van klanten zijn, die gerepareerd moeten worden. Zo hebben we er in de afgelopen tijd wel meer gehad en Hermann brengt ze dan na een paar dagen weer hier op het postkantoor om naar de afzender terug te sturen'Inderdaad, op het stuur van elke fiets had hij met een touwtje een pakket vastgebonden. En postkantoor'zei hij? De kwalificatie 'postkantoor'kon het kleine kruidenierswinkeltje/annex postkantoortje niet waarmaken. Er werden wat postzegels verkocht en je kon er een brief op de bus doen. Dat was het dan bijna.Nadat Jurgen en ik onze spullen bij elkaar gezocht hadden, namen we afscheid van Pa en Ma 'pfinkelman'.
Ik bond mijn spulletjes bij het pakket dat voor Hermann bestemd was. Daarna reden op de mountainbikes naar het zuiden, om de afslag naar het huisje van Hermann weer in te slaan. Het was die morgen heerlijk weer en terwijl we het bospad weer inreden, dat ik de dag daarvoor met de taximan ook al had afgelegd, dacht ik opeens wat er allemaal wel niet in één dag kon gebeuren. Door alle consternatie met het Alphorngesellschaft, was ik helemaal vergeten mijn verhaal voor Hetty af te maken. Nou ja, ze wist in ieder geval dat ik goed in het Schwarzwald terecht gekomen was. Na twintig minuten bikkelen door het mulle zand (ik moest twee keer afstappen omdat het pad te zanderig was), zagen we ook de auto van Jurgen schuin tegen een boom staan. De schade leek mee te vallen, maar het linkervoorwiel zat helemaal vast in een diepe modderplas. Jurgen had geregeld dat de auto door een bevriende dorpsgenoot die dag zou worden weggesleept. Inmiddels was ik er wel achter gekomen dat iedereen in het Alpishorn 'bevriend 'was met elkaar. Een kleine, hechte, sociale dorpsgemeenschap. Na weer een kwartiertje ploeteren op de fietsen zagen we eindelijk het huisje van Hermann opdoemen. Nu kon dat\n echt mijn stage beginnen. Ik was benieuwd wat Hermann allemaal uit te leggen had, want die koekoeksklokken intrigeerden mij echt wel. Ik moest en zou de fijne kneepjes van het vak leren.Hermann zag ons al van verre aankomen.
'Endlich', riep hij met een brede grijns op zijn gezicht. 'Ik ben blij dat jullie er weer zijn. Gisterenavond kwam die malloot van de slager, die slungelige jongen, mij zeggen dat jullie beiden bij Jurgen thuis bleven slapen, omdat de auto was uitgevallen en jullie uitgeput onder de modder in het dorp aankwamen. Hoe was de Heimatabend eigenlijk? Hebben de zusjes Weissenbach nog gejodeld en hoe smaakte het bier? Hebben jullie een beetje plezier gehad?' Om eerlijk te zijn, Hermann', antwoordde ik, 'Wij zijn niet meer naar de Heimatabend gegaan, want eerst moesten onze kleren in de was en gingen we douchen en daarna zijn we naar de slaapkamer gegaan. Wij hebben ons niet verveeld hoor'. Ik gaf Jurgen een por, maar hij gaf geen krimp. 'Ja, we hebben het erover gehad dat we eigenlijk nog wat lekker Hollandse dingen in onze winkel moeten hebben', begon Jurgen. 'O, daar gaan we weer', dacht ik. Mijn gedachten gingen terug naar de afgelopen nacht, toen ik Jurgen voelde spartelen, op zoek naar de 'delicatessen'. 'Dat komt nog wel goed Jurgen', zei ik snel en ik gaf hem snel een zoen op zijn linkerwang. 'Alsjemenou', zei Hermann, 'Jullie kunnen het goed met elkaar vinden geloof ik. Ik meende het gisteren al een beetje te bespeuren.Jullie kunnen de rest van de dag hier blijven hoor, ik heb heerlijke rehbraten voor op de barbecue en als jullie willen, kan Jurgen vannacht wel hier blijven, want die auto van hem zie ik nog niet één-twee-drie terug. Laten we eerst maar eens naar de post kijken.' We haalden de pakketten van onze fietsen af. Hermann legde ze op de eikenhouten tafel in de woonkamer en maakte ze open. ''Nee', riep Hermann opeens uit, 'Ongelofelijk' Hij wierp een blik in het eerste pakket. 'Dat kan niet waar zijn. Dit is verschrikkelijk. Hoe kunnen ze mij dat aandoen.' , jammerde Hermann. Hij tilde de inhoud omhoog en Jurgen en ik deden allebei een stap achteruit. Ik schoot opeens vreselijk in de lach, want...
Esmèe.
Hoe het verder ging?
Lees verder in deel 11 (volgt binnenkort)
Terug naar deel 1: Schwarzwalder Erfarungen (1)
___________________________________
© Matti, 31 januari 2014
Fictie
Reacties op mijn blogs stel ik op prijs.
[ Belevenissen in het Zwarte Woud ]
'Wacht even Hetty', zei ik 'Ik zal het je uitleggen. Het zit namelijk zo.' Net wilde ik haar mijn belevenissen gaan vertellen toen ik buiten opeens een doordringend geluid hoorde. Ik liep naar het raam en tot mijn verbazing zag ik buiten aan de overkant van de straat een illuster gezelschap, drie mannen, staan. Ze waren gehuld in een korte broek (lederhosen) met breteils. Ze hadden elk een lange toeter in hun hand. Ze maakten een hels kabaal. Ze droegen kniekousen en elk een wit blousje met daarop een openvallende blaser, een jasje dat aan de zijkanten met borduursel afgestikt was. Op hun hoofd hadden ze een klein zwart hoedje. Er waren allemaal mensen uit het dorp toegestroomd en ook Jurgen stond er met zijn moeder.
Net wilde ik aan Jurgen vragen: 'Wat is...', toen ze de blaasinstrumenten weer aan hun mond hadden gezet, begonnen ze gezamenlijk één of andere melodie te 'toeteren'. Het was oorverdovend en sommige kinderen hielden hun handjes voor de oren.Het trio bleef even een tijdje doorblazen en toen ze stopten zei Jurgen: :'Diese sind Alphornbläser aus dem Berner Oberland, aus der Schweiz'. 'Alpenhoornblazers, ja dat heb ik inmiddels gezien en gehoord Jurgen, maar wat moeten die hier in Alpirsbach?' 'Het zit zo, Esmée: het Gesellschaft is zich aan het voorbereiden voor het grote 'Treffen' en die linker, dat is Karl die hier in het dorp woont, een oom van die middelste. Ze logeren een paar dagen hier, repeteren wat en zaterdagavond geven ze ook nog een mini-concert hier in de Festhalle. Daarna gaan ze naar Berner Oberland, over de grens en ze voegen zich bij nog zo'n vijftig blazers voor een soort competitie.' 'Tsjonge, wat interessant allemaal', antwoordde ik. Toen het Waldhorn Gesellschaft uitgeblazen was, pakten ze hun spullen bij elkaar en verdwenen met hun instrumenten in een smal steegje naast de locale fotowinkel.Toen kwam er een man op ons af en hij wees naar twee mountainbikes die tegen de muur van Jurgen's ouderlijk huis stonden. 'Zo, jij moet Esmée zijn', zei hij en hij schudde mij hartelijk de hand. 'Ich heisse Werner, Ich bin der Vati von Jurgen', zei hij er vlotjes achteraan. Hij aarzelde even een moment, maar daarna omhelsde hij mij en drukte zich zo stevig tegen mij aan, dat mijn borsten zowat geplet werden. 'Ik heb even twee mountainbikes klaargezet, want jullie zullen zometeen wel terug willen naar die mallote klokkenreparateur, hahah', zei hij met een smalende grijns. 'Hij zal je wel missen, meine liebling ', zei hij. 'Liebling', dacht ik... ik was zijn 'liebling' helemaal niet. Als ik zo keek naar zijn forse buik, waarschijnlijk door het drinken van vele pullen bier, dan stond ik niet te trappelen om met hem als 'liebling' geassocieerd te worden. Enfin, de nacht met Jurgen was heerlijk geweest en ondanks dat mijn molentegelmotiefrokje wat verfomfaaid uit de wasmachine gekomen was, kon ik zometeen wel weer fris en fruitig op die fiets stappen. Alles was beter dan door het mulle zand in het bos sjouwen. 'O ja', zei Werner, 'neem meteen die twee pakketten voor Hermann Waldbecker mee. Die zijn vanmorgen met de post gekomen. Ik denk dat het twee klokken van klanten zijn, die gerepareerd moeten worden. Zo hebben we er in de afgelopen tijd wel meer gehad en Hermann brengt ze dan na een paar dagen weer hier op het postkantoor om naar de afzender terug te sturen'Inderdaad, op het stuur van elke fiets had hij met een touwtje een pakket vastgebonden. En postkantoor'zei hij? De kwalificatie 'postkantoor'kon het kleine kruidenierswinkeltje/annex postkantoortje niet waarmaken. Er werden wat postzegels verkocht en je kon er een brief op de bus doen. Dat was het dan bijna.Nadat Jurgen en ik onze spullen bij elkaar gezocht hadden, namen we afscheid van Pa en Ma 'pfinkelman'.
Ik bond mijn spulletjes bij het pakket dat voor Hermann bestemd was. Daarna reden op de mountainbikes naar het zuiden, om de afslag naar het huisje van Hermann weer in te slaan. Het was die morgen heerlijk weer en terwijl we het bospad weer inreden, dat ik de dag daarvoor met de taximan ook al had afgelegd, dacht ik opeens wat er allemaal wel niet in één dag kon gebeuren. Door alle consternatie met het Alphorngesellschaft, was ik helemaal vergeten mijn verhaal voor Hetty af te maken. Nou ja, ze wist in ieder geval dat ik goed in het Schwarzwald terecht gekomen was. Na twintig minuten bikkelen door het mulle zand (ik moest twee keer afstappen omdat het pad te zanderig was), zagen we ook de auto van Jurgen schuin tegen een boom staan. De schade leek mee te vallen, maar het linkervoorwiel zat helemaal vast in een diepe modderplas. Jurgen had geregeld dat de auto door een bevriende dorpsgenoot die dag zou worden weggesleept. Inmiddels was ik er wel achter gekomen dat iedereen in het Alpishorn 'bevriend 'was met elkaar. Een kleine, hechte, sociale dorpsgemeenschap. Na weer een kwartiertje ploeteren op de fietsen zagen we eindelijk het huisje van Hermann opdoemen. Nu kon dat\n echt mijn stage beginnen. Ik was benieuwd wat Hermann allemaal uit te leggen had, want die koekoeksklokken intrigeerden mij echt wel. Ik moest en zou de fijne kneepjes van het vak leren.Hermann zag ons al van verre aankomen.
'Endlich', riep hij met een brede grijns op zijn gezicht. 'Ik ben blij dat jullie er weer zijn. Gisterenavond kwam die malloot van de slager, die slungelige jongen, mij zeggen dat jullie beiden bij Jurgen thuis bleven slapen, omdat de auto was uitgevallen en jullie uitgeput onder de modder in het dorp aankwamen. Hoe was de Heimatabend eigenlijk? Hebben de zusjes Weissenbach nog gejodeld en hoe smaakte het bier? Hebben jullie een beetje plezier gehad?' Om eerlijk te zijn, Hermann', antwoordde ik, 'Wij zijn niet meer naar de Heimatabend gegaan, want eerst moesten onze kleren in de was en gingen we douchen en daarna zijn we naar de slaapkamer gegaan. Wij hebben ons niet verveeld hoor'. Ik gaf Jurgen een por, maar hij gaf geen krimp. 'Ja, we hebben het erover gehad dat we eigenlijk nog wat lekker Hollandse dingen in onze winkel moeten hebben', begon Jurgen. 'O, daar gaan we weer', dacht ik. Mijn gedachten gingen terug naar de afgelopen nacht, toen ik Jurgen voelde spartelen, op zoek naar de 'delicatessen'. 'Dat komt nog wel goed Jurgen', zei ik snel en ik gaf hem snel een zoen op zijn linkerwang. 'Alsjemenou', zei Hermann, 'Jullie kunnen het goed met elkaar vinden geloof ik. Ik meende het gisteren al een beetje te bespeuren.Jullie kunnen de rest van de dag hier blijven hoor, ik heb heerlijke rehbraten voor op de barbecue en als jullie willen, kan Jurgen vannacht wel hier blijven, want die auto van hem zie ik nog niet één-twee-drie terug. Laten we eerst maar eens naar de post kijken.' We haalden de pakketten van onze fietsen af. Hermann legde ze op de eikenhouten tafel in de woonkamer en maakte ze open. ''Nee', riep Hermann opeens uit, 'Ongelofelijk' Hij wierp een blik in het eerste pakket. 'Dat kan niet waar zijn. Dit is verschrikkelijk. Hoe kunnen ze mij dat aandoen.' , jammerde Hermann. Hij tilde de inhoud omhoog en Jurgen en ik deden allebei een stap achteruit. Ik schoot opeens vreselijk in de lach, want...
Esmèe.
Hoe het verder ging?
Lees verder in deel 11 (volgt binnenkort)
Terug naar deel 1: Schwarzwalder Erfarungen (1)
___________________________________
© Matti, 31 januari 2014
Fictie
Reacties op mijn blogs stel ik op prijs.
woensdag 29 januari 2014
359. Schwarzwalder Erfahrungen (9)
Vervolg van 358. Schwarzwalder Erfahrungen (8)
[ Belevenissen in het Zwarte Woud ]
'Mmmm', dacht ik, 'Het Schwarzwald is in sommige opzichten zo gek nog niet. Als het buiten druilerig is, kun je je binnen goed vermaken'. Jurgen schoof met zijn lijf wat naar beneden en opeens merkte ik dat hij iets naar boven trok, wat hij onder het dekbed verstopt had. Ik deed het kleine nachtlampje aan, dat boven mijn hoofd aan de wand bevestigd was. Jurgen zat nu rechtop in bed met een klein notitieblockje in zijn handen. Wat ben je nu aan het doen? vroeg ik meteen. 'Ich brauche, um etwas zu schreiben, bevor ich es vergesse.Wir suchen für unsere Lebensmittelgeschäft typisch holländischen Produkten. Sobald wieder kommt die Saison. Wir möchten denn eine gute Auswahl an holländischen Touristen anbieten, wie Waffeln, Mandelkuchen und
Zeeland babbelaars'.
(Vertaling: ik moet even wat opschrijven. Wij zijn voor onze kruidenierswinkel op zoek naar typische Hollandse produkten. Binnekort begint het seizoen. Dan willen we graag een goed assortiment aanbieden aan de Nederlandse toeristen, zoals stoopwafels, amandelkoeken en Zeeuwse babbelaars).
'Toen ik vanmiddag dat molenmotiefrokje zag, dacht ik: je hebt vast ergens wat typisch Nederlands verstopt, want de meesten die hier komen, kunnen hun eigen lekkernijen niet makkelijk missen', vervolgde Jurgen. 'Daarom kwam ik op het idee dat wij hier in Alpirsbach misschien wel Groningen Kuchen en Bossche bollen kunnen gaan verkopen. En amandelkoekjes, die moeten we ook hebben. 'Jij ruikt zo lekker Esmée. Ik wist niet of dat door de Mandelblüte Shampoo (Amandelbloesem champoo) komt of dat je misschien nog ergens wat verstopt hebt.' Jurgen legde het notitieblockje weer naast zich neer en verdween met zijn hoofd weer onder het dekbed. 'Ich suche weiter'. Hij was vast in de veronderstelling dat ik een assortiment dropmelange of Haagse Hopjes verborgen hield. Hij schoof nu helemaal naar onderen en ik voelde zijn hoofd tussen mijn kuiten en even later tussen mijn knieën. Dat schiet niet op, dacht ik en zei: 'Ach jongen, Jurgen, zet die gedachten toch even uit je hoofd. Dat komt morgen wel. Het is nu niet het moment om over delicatessen te piekeren. Hier vind je geen Zeeuwse babbelaars, maar je mag natuurlijk best even sabbelen. Hij begreep de subtiele hint niet. Ik gooide het weer over een andere boeg: 'Je begrijpt toch wel wat de bedoeling is'?, vroeg ik. 'Je hebt de klok wel horen luiden, maar je weet niet waar de klepel hangt, Jurgen. Ik wel hoor. Vlug ging ik met mijn rechterhand naar beneden en vond niet alleen het klokkenspel, maar ook de grote wijzer en die stond strak omhoog. Ik pakte Jurgen bij zijn bovenarmen en zei, 'Kom hier, wat verder naar boven. Hij schoof wat verder omhoog en hij snapte eindelijk dat hij beter hier zijn zoektocht met zijn pfinkelman naar de verborgen grot kon voortzetten, dan zich druk te maken over de kruidenierswinkel.
Hij had eindelijk in de gaten dat ik niet voor niets het roze nachtjaponnetje had uitgetrokken. Niet veel later voelde ik dan ook dat hij met zijn mond mijn tepel had gevonden, en terwijl hij met zijn andere hand mijn borst beetpakte, voelde ik zijn tong over mijn navel en daarna verder over mijn venusheuvel naar beneden. 'Mmmm' kreunde ik zachtjes en ik hoorde Jurgen zeggen:
'Dat ist keine Mandel-Nuss' . 'Nee', dacht ik, 'maar ik heb er geen bezwaar tegen als hij denkt dat het een lolly is. Ik spreidde mijn benen wat verder en Jurgen kwam eindelijk een beetje op stoom en liet de drijfstang van de apparatuur volop zijn werk doen. Alle raderen van de hele collectie uurwerken zag ik in het rondvliegen. Jurgen had eindelijk -net zoals de meeste mannen - zijn oerinstinct ontdekt en zijn pfinkelman was inmiddels een grote boskabouter geworden die keihard het struikgewas binnendrong en zijn weg in de daarachtergelegen grot had gevonden. Hij hijgde als een karrepaard dat de Kilimanjaro aan het bestijgen was. Toen moest de pfinkelman van de zware arbeid opeens nodig spugen...Ik roep: 'oooh, ooooh' en ging rechtop in bed zitten. 'Ooh helemaal vergeten' .Was ist loss? vroeg Jurgen, die net ontdekte dat 'pfinkelman' flink geschrompeld was.
'Ich habe ganz vergessen, dass ich Hetty, meine Freundin anrufen solten ', antwoordde ik Jurgen. 'Mein Telefon wird wirklich geladen sein.' Ja, dacht ik bij mijzelf, mijn telefoon zal nu wel opgeladen zijn. Ze zou zich inmiddels wel bezorgd afvragen hoe het met mij ging in het Schwarzwald. Ik zou haar maar niet zeggen dat ik zelf inmiddels ook helemaal 'opgeladen' was van de inspanningen van Jurgen, die mij denkbeeldig alle toppen van het Schwarzwald had laten zien. 'Maar Esmée, het is half drie in de nacht. Doe dat dan meteen morgenochtend', zei Jurgen. Of wacht, ik schrijf het hier even op in mijn notitieblockje. Hij viste het notitieblockje onder zijn rechterbil vandaan en zag dat die inmiddels helemaal nat geworden was en plakte als een besmeurde cracker met honing. Nou, dat wordt niks meer, mompelde hij met een blik op zijn eigen goedje en hij leek opeens nieuwe energie te krijgen. 'O, meine liebe Esmée', zei hij 'Lassen Sie uns ein wenig Spaß haben' en hij draaide zich om zodat hij bovenop mij kwam te liggen. Ik merkte dat kabouter Piggelmee de strijd aangegaan was met Bruno de reus...
'Nee, Jurgen, ik weet wat beters.'Jij moet weten wat een koekoeksklokkenmaakster in spé allemaal te bieden heeft'. Ik draaide hem op zijn rug en ging bovenop hem zitten. Die 'pfinkelman' was vast nog wel te activeren...
Om kort te gaan: het werd me het nachtje wel en ik heb geen koekoeksklok meer gehoord toen ik eindelijk tegen het ochtendschemer in slaap viel.
Eigenlijk meer gebroken dan verfrist en uitgerust, kwamen we die morgen weer naar de woonkamer. Jurgen's moeder was er niet, maar eindelijk vondeen we haar in de kelderruimte. Ze had het wasgoed op een lijn gehangen en inmiddels de hele vloer gesopt.
Wij zagen haar zitten bladeren in een boekje met het opschift 'LOVE'. Ze keek op toen wij wat met onze voeten schuifelden en ze zei: 'Das
Frühstuck ist fertig. Ik ben alvast maar begonnen met een banaantje.
Ja, dit boekje heeft Hermann Waldbecker vorige week op de toonbank laten
liggen, toen hij boodschappen kwam bestellen', zei ze terwijl ze het boekje omhoog hield. Kijk, dit heeft Hermann nodig voor zijn koekoeksklokkenhandel, een soort handboek.
Lieferantenbewertung, Oberflächenmontiertes Bauelementen, Verkaufsanweisungen und Einkaufstariefe. 'Dat is een hele mond vol', zei ik, 'Wat staat er allemaal in?'
'Dat gaat Hermann jou allemaal uitleggen Esmée', zei Hannelore, de moeder van Jurgen. 'Jij bent hier toch gekomen om het koekoeksklokkenreparatievak te leren? Dus, hup, aan het ontbijt en dan vliegensvlug weer naar het huisje in het bos, bij de oude reparateur. Hij zal met smart op je zitten te wachten.' 'Smart?' Oooh, dat is waar ook, mijn smartfone, die ligt nog boven en ik moet eerst Hetty mijn vriendin bellen. Ik holde terug naar de slaapkamer. Ik zocht Hetty op in het adresboek en drukte op de groene verbindingsbutton. Nog geen twee seconden later nam ze op en schreeuwde zowat: 'Esmée, meid waar zit je, we zijn allemaal ongerust hier. Waarom laat je niets van je horen? Je lijkt wel van de wereld verdwenen. Nog even en dan hadden we Interpol ingeschakeld. Je had wel geschaakt kunnen zijn door de eerste de beste houthakker daar, verdwaald tussen de Beierse dennen of ontvoerd door een op seks beluste Waldhornblazer en...' Zo ratelde ze maar door. 'Wacht even Hetty', zei ik 'Ik zal het je uitleggen. Het zit namelijk zo.' Net wilde ik haar mijn belevenissen gaan vertellen toen ik buiten opeens een doordringend geluid hoorde. Ik liep naar het raam en tot mijn verbazing zag ik ...
Esmèe.
Hoe het verder ging?
Lees verder in deel 10 (volgt binnenkort)
Terug naar deel 1: Schwarzwalder Erfarungen (1)
___________________________________
© Matti, 29 januari 2014
Fictie
Reacties op mijn blogs stel ik op prijs.
[ Belevenissen in het Zwarte Woud ]
'Mmmm', dacht ik, 'Het Schwarzwald is in sommige opzichten zo gek nog niet. Als het buiten druilerig is, kun je je binnen goed vermaken'. Jurgen schoof met zijn lijf wat naar beneden en opeens merkte ik dat hij iets naar boven trok, wat hij onder het dekbed verstopt had. Ik deed het kleine nachtlampje aan, dat boven mijn hoofd aan de wand bevestigd was. Jurgen zat nu rechtop in bed met een klein notitieblockje in zijn handen. Wat ben je nu aan het doen? vroeg ik meteen. 'Ich brauche, um etwas zu schreiben, bevor ich es vergesse.Wir suchen für unsere Lebensmittelgeschäft typisch holländischen Produkten. Sobald wieder kommt die Saison. Wir möchten denn eine gute Auswahl an holländischen Touristen anbieten, wie Waffeln, Mandelkuchen und
Zeeland babbelaars'.
(Vertaling: ik moet even wat opschrijven. Wij zijn voor onze kruidenierswinkel op zoek naar typische Hollandse produkten. Binnekort begint het seizoen. Dan willen we graag een goed assortiment aanbieden aan de Nederlandse toeristen, zoals stoopwafels, amandelkoeken en Zeeuwse babbelaars).
'Toen ik vanmiddag dat molenmotiefrokje zag, dacht ik: je hebt vast ergens wat typisch Nederlands verstopt, want de meesten die hier komen, kunnen hun eigen lekkernijen niet makkelijk missen', vervolgde Jurgen. 'Daarom kwam ik op het idee dat wij hier in Alpirsbach misschien wel Groningen Kuchen en Bossche bollen kunnen gaan verkopen. En amandelkoekjes, die moeten we ook hebben. 'Jij ruikt zo lekker Esmée. Ik wist niet of dat door de Mandelblüte Shampoo (Amandelbloesem champoo) komt of dat je misschien nog ergens wat verstopt hebt.' Jurgen legde het notitieblockje weer naast zich neer en verdween met zijn hoofd weer onder het dekbed. 'Ich suche weiter'. Hij was vast in de veronderstelling dat ik een assortiment dropmelange of Haagse Hopjes verborgen hield. Hij schoof nu helemaal naar onderen en ik voelde zijn hoofd tussen mijn kuiten en even later tussen mijn knieën. Dat schiet niet op, dacht ik en zei: 'Ach jongen, Jurgen, zet die gedachten toch even uit je hoofd. Dat komt morgen wel. Het is nu niet het moment om over delicatessen te piekeren. Hier vind je geen Zeeuwse babbelaars, maar je mag natuurlijk best even sabbelen. Hij begreep de subtiele hint niet. Ik gooide het weer over een andere boeg: 'Je begrijpt toch wel wat de bedoeling is'?, vroeg ik. 'Je hebt de klok wel horen luiden, maar je weet niet waar de klepel hangt, Jurgen. Ik wel hoor. Vlug ging ik met mijn rechterhand naar beneden en vond niet alleen het klokkenspel, maar ook de grote wijzer en die stond strak omhoog. Ik pakte Jurgen bij zijn bovenarmen en zei, 'Kom hier, wat verder naar boven. Hij schoof wat verder omhoog en hij snapte eindelijk dat hij beter hier zijn zoektocht met zijn pfinkelman naar de verborgen grot kon voortzetten, dan zich druk te maken over de kruidenierswinkel.
Hij had eindelijk in de gaten dat ik niet voor niets het roze nachtjaponnetje had uitgetrokken. Niet veel later voelde ik dan ook dat hij met zijn mond mijn tepel had gevonden, en terwijl hij met zijn andere hand mijn borst beetpakte, voelde ik zijn tong over mijn navel en daarna verder over mijn venusheuvel naar beneden. 'Mmmm' kreunde ik zachtjes en ik hoorde Jurgen zeggen:
'Dat ist keine Mandel-Nuss' . 'Nee', dacht ik, 'maar ik heb er geen bezwaar tegen als hij denkt dat het een lolly is. Ik spreidde mijn benen wat verder en Jurgen kwam eindelijk een beetje op stoom en liet de drijfstang van de apparatuur volop zijn werk doen. Alle raderen van de hele collectie uurwerken zag ik in het rondvliegen. Jurgen had eindelijk -net zoals de meeste mannen - zijn oerinstinct ontdekt en zijn pfinkelman was inmiddels een grote boskabouter geworden die keihard het struikgewas binnendrong en zijn weg in de daarachtergelegen grot had gevonden. Hij hijgde als een karrepaard dat de Kilimanjaro aan het bestijgen was. Toen moest de pfinkelman van de zware arbeid opeens nodig spugen...Ik roep: 'oooh, ooooh' en ging rechtop in bed zitten. 'Ooh helemaal vergeten' .Was ist loss? vroeg Jurgen, die net ontdekte dat 'pfinkelman' flink geschrompeld was.
'Ich habe ganz vergessen, dass ich Hetty, meine Freundin anrufen solten ', antwoordde ik Jurgen. 'Mein Telefon wird wirklich geladen sein.' Ja, dacht ik bij mijzelf, mijn telefoon zal nu wel opgeladen zijn. Ze zou zich inmiddels wel bezorgd afvragen hoe het met mij ging in het Schwarzwald. Ik zou haar maar niet zeggen dat ik zelf inmiddels ook helemaal 'opgeladen' was van de inspanningen van Jurgen, die mij denkbeeldig alle toppen van het Schwarzwald had laten zien. 'Maar Esmée, het is half drie in de nacht. Doe dat dan meteen morgenochtend', zei Jurgen. Of wacht, ik schrijf het hier even op in mijn notitieblockje. Hij viste het notitieblockje onder zijn rechterbil vandaan en zag dat die inmiddels helemaal nat geworden was en plakte als een besmeurde cracker met honing. Nou, dat wordt niks meer, mompelde hij met een blik op zijn eigen goedje en hij leek opeens nieuwe energie te krijgen. 'O, meine liebe Esmée', zei hij 'Lassen Sie uns ein wenig Spaß haben' en hij draaide zich om zodat hij bovenop mij kwam te liggen. Ik merkte dat kabouter Piggelmee de strijd aangegaan was met Bruno de reus...
'Nee, Jurgen, ik weet wat beters.'Jij moet weten wat een koekoeksklokkenmaakster in spé allemaal te bieden heeft'. Ik draaide hem op zijn rug en ging bovenop hem zitten. Die 'pfinkelman' was vast nog wel te activeren...
Om kort te gaan: het werd me het nachtje wel en ik heb geen koekoeksklok meer gehoord toen ik eindelijk tegen het ochtendschemer in slaap viel.
Eigenlijk meer gebroken dan verfrist en uitgerust, kwamen we die morgen weer naar de woonkamer. Jurgen's moeder was er niet, maar eindelijk vondeen we haar in de kelderruimte. Ze had het wasgoed op een lijn gehangen en inmiddels de hele vloer gesopt.
Wij zagen haar zitten bladeren in een boekje met het opschift 'LOVE'. Ze keek op toen wij wat met onze voeten schuifelden en ze zei: 'Das
Frühstuck ist fertig. Ik ben alvast maar begonnen met een banaantje.
Ja, dit boekje heeft Hermann Waldbecker vorige week op de toonbank laten
liggen, toen hij boodschappen kwam bestellen', zei ze terwijl ze het boekje omhoog hield. Kijk, dit heeft Hermann nodig voor zijn koekoeksklokkenhandel, een soort handboek.Lieferantenbewertung, Oberflächenmontiertes Bauelementen, Verkaufsanweisungen und Einkaufstariefe. 'Dat is een hele mond vol', zei ik, 'Wat staat er allemaal in?'
'Dat gaat Hermann jou allemaal uitleggen Esmée', zei Hannelore, de moeder van Jurgen. 'Jij bent hier toch gekomen om het koekoeksklokkenreparatievak te leren? Dus, hup, aan het ontbijt en dan vliegensvlug weer naar het huisje in het bos, bij de oude reparateur. Hij zal met smart op je zitten te wachten.' 'Smart?' Oooh, dat is waar ook, mijn smartfone, die ligt nog boven en ik moet eerst Hetty mijn vriendin bellen. Ik holde terug naar de slaapkamer. Ik zocht Hetty op in het adresboek en drukte op de groene verbindingsbutton. Nog geen twee seconden later nam ze op en schreeuwde zowat: 'Esmée, meid waar zit je, we zijn allemaal ongerust hier. Waarom laat je niets van je horen? Je lijkt wel van de wereld verdwenen. Nog even en dan hadden we Interpol ingeschakeld. Je had wel geschaakt kunnen zijn door de eerste de beste houthakker daar, verdwaald tussen de Beierse dennen of ontvoerd door een op seks beluste Waldhornblazer en...' Zo ratelde ze maar door. 'Wacht even Hetty', zei ik 'Ik zal het je uitleggen. Het zit namelijk zo.' Net wilde ik haar mijn belevenissen gaan vertellen toen ik buiten opeens een doordringend geluid hoorde. Ik liep naar het raam en tot mijn verbazing zag ik ...
Esmèe.
Hoe het verder ging?
Lees verder in deel 10 (volgt binnenkort)
Terug naar deel 1: Schwarzwalder Erfarungen (1)
___________________________________
© Matti, 29 januari 2014
Fictie
Reacties op mijn blogs stel ik op prijs.
Abonneren op:
Posts (Atom)
