Zoals sommigen misschien al gelezen hebben, had ik bij IKEA een
ladekastje gekocht. Het geheel zat een een doos die (dacht ik) wel 50 kg
woog. Tenminste, toen ik 'm de achterklep (van mijn auto) liet
uitglijden, dacht ik dat het ding tijdens de rit van het woonwarenhuis
naar mijn appartement opeens zwaarder was gaan wegen. Nu ben ik aardig
slim uitgevallen, al zeg ik het zelf. Door het pakket steeds op de kant
een kwartslag te kantelen, bereikte ik met mijn aanwinst de hal beneden
van de flat. Gelukkig heb ik een aardige buurman die hem wel even naar
boven wilde tillen. 'O, hij is naar de Cronjé en hij komt zometeen thuis. Dan hijst ie 'm wel even naar boven voor je', zei de buurvrouw, toen ik het kwam vragen. De Cronjé,
dacht ik, hij zal weer eens niet op de Cronjé rondscharrelen. Daar zou
ie vast niet zo'n degelijk kastje vinden als wat ik zojuist in mijn
bezit had gekregen. Ja hoor, een klein uurtje later ging de bel en stond
buurman C. voor de deur. 'Ik loop wel even mee naar beneden buurman, het is een nogal zware doos'.
Beneden aangekomen gromde hij even, deed als een soort bouwgrijper zijn
armen om het pakket heen en liep onder het mompelen van 'mmmm, mmmmm, ach' de trappen op, zesmaal 8 treden. 'Is dat alles, deze ene doos?, vroeg hij. 'Ja hoor, daar zit alles in, buurman, hartelijk bedankt voor de hulp.' 'Kleine moeite, succes ermee dan maar, meid.Zo'n succeswens heb je wel nodig, want nu moest ik 'm nog in elkaar zetten. Met een plof viel de doos om in het halletje, waarna ik 'm verder sleepte. Ik maakte de kleppen van de doos open en ja hoor: allemaal losse schotten en latten, rails met wieltjes en ook een handleiding. Het was inmiddels al kwart over één. Tijdens mijn lunch (twee boterhammen en een beker karnemelk) bekeek ik eerst aandachtig het instructieboekje met het bijbehorend montageschema.
Daar had je het al: volgens mij waren ze bij IKEA vergeten er een paar
dingen bij te Zetten. Allereerst dat je wel heel sterk moest zijn,
of een bodybuilder moet inhuren om zo'n pakket überhaupt op de derde
etage van een flat te hijsen. Een aanduiding op de buitenkant van het
pakket LET OP ZWAAR, zou niet misstaan hebben. Op de zijkant zag ik opeens in kleine lettertjes dat de doos toch maar liefst 34
kg woog. Gelukkig had ik de buurman van hiernaast, die het pakket met
beide armen beetpakte en er zo mee naar boven sjouwde. Ten tweede zag ik
dat je ook nog een gaatje met een pluggetje in de muur moest boren om
een speciaal bandje aan de achterkant te bevestigen. Dus eerst maar even
naar IKEA-klantenservice gebeld. 'Ja, mevrouw, dat klopt. Die strip
is ervoor om het kastje niet naar voren te laten vallen als je de
gevulde laden naar voren trekt. Ja, een gaatje boren in de muur is
daarvoor wel nodig'. Ik bedacht voor mijzelf dat ik het wel op het
instructieblad erbij zou zetten. Misschien kon IKEA nog zijn voordeel
doen met mijn conclusie.
zo'n handig tasje, dat je bij alle klussen om je middel kunt doen en
dan heb je alles bij je. Bij de verhuizingen is dat altijd heel handig
gebleken. Met de bijgeleverde instructie ging ik vervolgens aan de slag.
Het wijst zich vanzelf. Je begint met plaat 1 en als je de onderdelen
stuk voor stuk bevestigt, gaat het in een wip. Na een half uurtje had ik
twee platen klaar. Ik kreeg er nou al zin in om het ding op z'n plaats
te zien staan. Eerst maar een cappuccino dacht ik en glunderend ging ik
even zitten met een opkikker. Al bladerend door het instructieboekje,
bleek het allemaal kinderlijk eenvoudig. Verder ging ik weer. Het bleek
wel even lastig om de platen stevig op elkaar te laten aansluiten.
Gelukkig had ik nog de rubber hamer, die ik ooit van mijn vader had
gekregen. Die lag in de fietsenschuur beneden. Nou ja een paar trappen
lopen is nooit verkeerd voor de conditie, dus even snel op en neer. Ik
legde een krant op het kastje, om het aan de buitenkant niet te
beschadigen en gaf een paar stevige klappen met de stratenmakershamer.
Zie je, 'ik hoor bij de vrouwen met ballen', dacht ik,
spierballen. Dat varkentje kon ik wel wassen. Na het monteren van de
zijkanten en de steunen voor de laden, was ik alweer aan een tweede kop
cappuccino toe. Het kastje kreeg nu wat vorm, 
constateerde ik met een
gelukzalige glimlach. Het nam meer tijd in beslag dan ik dacht. Toen ik
de strips voor de laden erin had zitten, nam ik mijn derde kop
cappuccino. Na het in elkaar zetten van de laden en de achterkant van
het kastje was het bijna klaar. Nog even doorbijten. Nu bleek ook dat ik
nog een rolmaat nodig had om de juiste hoogte op de wand af te tekenen.
Daarna een muurboortje van zes millimeter in de boormachine. Het
boortje draaide mee, de boormachine weer uit en even later had ik m
vaster zitten. Een vreselijk kabaal en getril, maar het gat zat in de
muur. Nu een pluggetje met een klap erin en toen kon ik na het
stofzuigen (Ja, dat moet je niet vergeten, want later kun je er niet
meer bij), kon ik het MALM-kastje tegen de muur aanzetten. Nu moest ik
nog als een soort slangenmens met dat bandje en dat speciale schroefje
aan de gang. Nadat ik mijn armen min of meer driedubbelgevouwen aan de
achterkant van het kastje kreeg, kon ik ook dat bandje vastzetten.
Dus weer verder aan de slag. Alle schroeven en
pluggen en metalen verbindingen zaten er al bij, een potlood en drie
schroevendraaiers had ik nodig.De laden kon ik er nu alle drie inschuiven en klaar was Kees Matti. Ik pakte er een stoel bij en bleef even voldaan zitten kijken. Een blik op de klok leerde dat ik ruim drieënenhalf uur bezig was geweest. O, ja dat mogen ze misschien ook wel vermelden op zo'n pakket: Gemiddelde tijdsduur voor in elkaar zetten: 3 uur (of zoiets). Heerlijk, straks een deel van de verzameling boeken erin, dacht ik en mijn missie is geslaagd. Opeens dacht ik: 'Nu nog een leuk lampje op het kastje. Die zouden ze vast ook wel hebben bij IKEA. Stom dat ik daar niet eerder aan gedacht had. Volgende week maar weer eens richting IKEA. Dan lever ik meteen mijn bijgewerkte handleiding in.
Het instructieschema mag volgens mij best worden aangepast'. Zo'n woonwinkel zou zich nog meer moeten verplaatsten in de gedachten van de onwetende consument.
Na het avondeten heb ik de overblijvende rommel, wat plastic en van dat piepschuim in de container gegooid. De lege doos kon bij het oud-papier, voor de recycling. In de hal kwamen net de buurman en de buurvrouw naar buiten. Is het gelukt met je pakket? 'Ja buurman, ik heb een heel kastje in elkaar getimmerd'. 'In elkaar getimmerd? 'Ja, ik bedoel: een bouwpakket in elkaar gezet, Van de IKEA, kom maar even kijken'. De buurtjes liepen met mij mee en keken bewonderend naar wat er uit de doos was tevoorschijn gekomen.
'Ik ben nu helemaal tevreden buurman, ik heb nu alleen nog een lege doos'. 'Lege doos?', vroeg hij en keek me fronsend aan... Zijn vrouw gaf hem een stevige por. Wat een verspreking. Hoe kan ik nou zoiets zeggen
Dat heb ik nu weer, ik kreeg er een kleur van. Zonder erbij na te denken flap ik er van alles uit...
© Matti, 25 februari 2010
Reacties op mijn blogs stel ik altijd op prijs.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten