Ik zat achter mijn bureau en keek naar de deuropening. Lisa had op de eerste werkdag van de nieuwe week een rok aangetrokken, haar tas losjes over de schouder. De thermometer was buiten nog maar nauwelijks tot de zeven graden Celcius boven nul gestegen. Het bleke zonnetje probeerde al door te breken en het scheelde niet veel, maar bijna kreeg ik zin om direct vrijaf te nemen. 'Volgens mij begint de lente vanmorgen al', antwoordde Henk en hij liet zijn ogen over de ranke gestalte van Lisa glijden. 'Laat de zon maar komen hoor, ik heb er zin in', zei Lisa.
'Je moest eens weten waar ik zin in heb', was het suggestieve repliek van Henk. 'Zo, het is nog maar maandagmorgen kwart voor negen hoor', zei ik half lachend en lichtelijk corrigerend, terwijl ik naar Lisa keek. 'Geen uitdagend weekend gehad met je lief, Henk?'.
Met een beetje humor houd je de zaak meestal wel in evenwicht. Mijn team is relatief klein en inmiddels kennen we elkaar wel van haver tot gort. 'De switch is wel erg groot', dacht ik direct. Van de dikke winterbroeken en snowboots naar een kort zomerrokje. Volgens mij had ze wel een iets langere rok mogen aantrekken dan twee handen boven de knie. Maar goed, ze droeg er een dikke maillot onder. Volgens deskundigen is maximaal vier vingers boven de knie een aanvaardbare roklengte voor werkkleding.
Nee, een dresscode hebben ze bij ons op kantoor niet. Consultants van bijvoorbeeld MartinWardAnderson, Deloitte en medewerkers bij veel advocatenkantoren en ambtenaren in dienst van sommige gemeenten moeten zich wel aan bepaalde kledingvoorschriften houden. De mannen in strakblauw overhemd met stropdas, het puntje net op de riem en de dames in een mantelpakje. Gelukkig zijn wij geen filiaal van een grote Amerikaanse adviesketen. Hier in Nederland past meestal een beetje eigen inzicht en een soort zesde zintuig van wat wel en niet door de beugel kan. Een strak kledingvoorschrift is eigenlijk ook niet meer van deze tijd en Amerikaanse ideeën daar ben ik wars van. Politieagenten, treinconducteurs en verpleegsters mogen uiteraard wel een beetje herkenbaar zijn en als je bij Defensie gaat werken dan teken je ook meteen voor saai mosgroen, dat je iedere dag draagt tot je zo zuur ziet als een citroen. 'Lisa moet zelf maar weten wat ze draagt, maar het is nog bepaald geen lente buiten', Trouwens er bestaat een ongeschreven regel van deskundigen voor werkkleding voor dames, circa vier vingers boven de knie maximaal' zei ik. Met een beetje geluk zal Lisa dat wel halen als ze haar rok strak trekt. 'Ik heb geen moeite hoor met minder strakke kleding en twee handen boven de knie mag ook wel', klonk het uit de mond van Eric, drie bureaus verder. 'Houd jij je handjes maar bij je Eric', gaf Lisa hem meteen van katoen.
Vervolgens ging iedereen aan de slag en tegen kwart voor tien mocht de eerste opkikker wel komen. Henk was aan de beurt voor de koffieronde en hij stond al in de startblokken richting koffieautomaat. 'De dames thee zeker?', vroeg hij en ik zei: 'Nee, doe vanmorgen meteen maar koffie Henk, zonder suiker.
Onder de koffie ging het allereerst over de medailles bij de Olympische
winterspelen in Vancouver, de gemeenteraadsverkiezingen, de aardbeving
in Chili en daarna ging het 'rokkengesprek' weer verder'. Vorige maand
heeft er juist een artikel in Intermediair gestaan over werkkleding,
merkte Eric op. 'Sommige dames schijnen elders wel heel uitdagende
kleding te dragen en dat leidt af van het werk. Maar ik ben niet zo gauw
afgeleid hoor', grinnikte Eric smalend. 'Er zijn mensen die
denken dat ze constant aan het stappen zijn, zei hij met een schuin oog
naar Lisa. 'Alhoewel, de kantooromgeving is natuurlijk geen
uitgaanscircuit, maar het mag best wat gezellig en uitdagend zijn' grapte hij. 'Hier valt het nog wel mee hoor Eric', zei ik. 'Dat
artikel heb ik ook gelezen. Gelukkig zijn de dames hier best
representatief naar onze relaties en omgeving toe. Bovendien zitten wij
niet als wulpse grieten op de hoek van elk bureau te kroelen. Wat voor
uitdaging zoek je dan? Het werk is hier één en al uitdaging, anders moet
je gaan solliciteren. Concentreer je maar gewoon op je project'.
Ja, stel je voor dat ze zometeen bij 'Big Brother', in dat korte rokje, op zijn bureau springt', zei Henk, 'dan volgt er op staande voet ontslag'. 'Nou nou, Henk, je fantasie gaat met je op de loop jongen', zei Janny vanuit de andere hoek. Tot op heden had ze nog niets gezegd.
'Big Brother', zo noemen wij onze manager wel eens gekscherend. Ik probeerde mij voor te stellen hoe Frans op zo'n actie zou reageren. Misschien zou het het niet eens zo erg vinden als één van de jongere trainées zich in een wulpse pose tegen zijn bureau zou draperen. Maar Janny zou zoiets zeker niet doen. De degelijke Janny, ze was achter in de dertig en was ergens op de Veluwe opgegroeid, had ik nog nooit in een te korte rok op kantoor gezien. In een lange broek ook niet trouwens. Zij zou de laatste zijn die zich bij Frans wulps zou opdringen. Nee, ontslag zou er niet direct voor Lisa volgen, maar volgens mij zouden ze zoiets in het MT wel aankaarten als het nodig bleek. Ik heb vorig jaar ook wel eens een opmerking gehad over mijn kledingkeuze. Toen had ik de week daarna voor de gein een mantelpakje op een hangertje meegenomen en gevraagd: 'Wat willen jullie?. Zal ik een strakke zwarte rok en een manteljasje aantrekken of kan ik er zo mee door? Ik wil mij wel even omkleden hoor'
Ze hadden even onbedaarlijk gelachen en zeiden: O jij komt meestal wel goed voor de dag hoor, mantelpakje of niet.
Henk kwam met de koffie op het blad binnen. 'Weet je' zei hij, 'het zijn gewoon de lentekriebels bij de vrouwen. Daar hebben wij mannen nog helemaal geen last van. Ik bedoel', vulde hij zichzelf aan: 'van lentekriebels'. O Henk, maar jij mag gerust je korte broek aantrekken hoor als je daar zin in hebt, zei ik geamuseerd. Maar ik houd je wel binnen op kantoor, want dan kun je niet naar klanten toe. Dat zou de naam van de firma geen goed doen. Ach wie weet wat ik zou bereiken bij Irma, die nieuwe businessconsultant van Fortis Fortunabank', ging hij verder.
'Helemaal niets Henk, je slaat een modderfiguur als je een belangrijke relatie benadert in carnavalsoutfit'. 'Carnavalsoutfit?, reageerde Henk. 'Ja, eruit gebonjourd worden door de bewakingsdienst, dat is wat je bereikt, maar geen respect' zei ik grinnekend. 'Maar ze zou het vast niet erg vinden' sputterde Henk nog tegen. Dat was zijn laatste poging. 'Wij wel Henk, het is hier niet de Bahama Beach Club, op je vrije dag op het strand in Scheveningen ga je je gang maar als huppelende Henkie, voor mijn part duik je in je boxershort de zee in'. Zo ging het gesprek nog even verder en ik werkte mij ondertussen door een rapportage heen voor een klant. 'O ja, weten jullie wat voor dag het vandaag is? Ik lees het net hier op internet, Complimentendag' (ik vertelde maar niet dat ik het net via hyves van iemand doorgestuurd kreeg). 'Je mag iedereen complimenten maken. 'Is het zo?' antwoordde Henk. 'Ik ben altijd ruim met complimentjes. Nou, dan maak ik maar meteen een complimentje voor Lisa's mooie rokje. Lisa, je ziet er weer goed uit hoor. Hierin mag je iedere dag wel verschijnen.' 'Ajakkes', zeiden wij (de dames), 'Iedere dag hetzelfde rokje, nee toch zeker, wij vrouwen houden van afwisseling.'
Nu we er zo met elkaar over spraken, eigenlijk kreeg ik zelf ook wel weer zin in een zomerrok. Zou die camelkleurige van vorig jaar nog kunnen? Het is nog wel geen rokjesdag, maar vanavond ga ik toch maar weer eens in mijn kledingkast snuffelen.
Idee: artikel Intermediair: Draag je nu een rokje of een riem? {KLIK}
*Lisa, Henk, Eric, Janny en Irma zijn gefingeerde namen, in verband met privacy/zakelijke relaties
http://www.intermediair.nl/carriere/werk-en-leven/collegas-en-bazen/korte-rokjes-op-de-werkvloer#reactieform
© Matti, 2 maart 2010
** UITGELICHT op Hyves.nl, 2 maart 2010
Reacties op mijn blogs stel ik altijd op prijs.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten