Helaas behoor ik niet tot de categorie mensen, die zich overal
zondermeer mee naar toe laat slepen. Vooral niet als je het gevoel hebt
vijfde wiel aan de wagen te zijn. De uitnodiging kwam spontaan en
onverwacht, eigenlijk op het - achteraf herkenbare en definieerbare -
moment.
Na een paar heftige momenten, die ik had meegemaakt de afgelopen tijd, was ik hard toe aan een poosje rust. De 'wagen' had ook geen vijf, maar drie wielen, een bevriend stel en hun nichtje, dus met mij erbij als vierde, redelijk stabiel. Het vijfde, reserevewiel, heb ik gelukkig nooit gevonden. Herman en Els, geflankeerd door nichtje Lilian, de negenjarige wijsneus van haar oudere zus en zwager, hadden nog een plek over in de caravan. De schatten, ja ik mag graag met hen optrekken. Ze hadden behalve aan hun nichtje Lilian, ook aan mij gedacht. Els ken ik nog van het 'stoomschooltje' voor het toen nog ver-van-ons bed aankomende wetenschappelijk onderwijs. Phoe, het lijkt heel wat, als ik dat zo precicieer. We voelden ons onbenullen, zeker bij wiskunde. De wetenschap zou vast niets met ons te maken willen hebben, zo onwetenschappelijk en ongedisciplineerd, ongecontroleerd en chaotisch waren we soms bezig, maar het was gewoon hard blokken en stomen. We spaken destijds onze tentamens en andere 'zweetopgaven' met elkaar door, met als enige keiharde conclusie: 'deze stuf is vast niet voor ons bestemd'. Herman was al tijdens onze studie ten tonele verschenen en het was eigenlijk vanzelfsprekend dat Els en hij samen een onverbrekelijke eenheid vormden.
Of
ik 'zin had in een weekje Schwarzwald' Tja, dat leek wel wat. Een
voortreffelijk idee om onze kennis van biologie, geologie en
natuurbehoud maar eens op te vijzelen. Ook vakwerkhuisjes bekijken,
natuurlijk. Ik wist niets van het Zwarte Woud, behalve dat de bomen er
ontzettend groen zijn, veroorzaakt door de vaak gestadige en
onophoudelijke regenval. De komende week leek de weersgesteldheid
redelijk stabiel. Herman had er nadrukkelijk op gestaan dat ik hen zou
vergezellen en ook voor Lilian zou het leuk zijn. Het regelen van een
paar vrije dagen was eigenlijk ook geen punt. Het was momenteel rustig
op werk en men kom mij wel even met het adviseren missen. Best eigenlijk
een luxe, zo even een 'break' tussendoor, bedacht ik me. 'Je zit er helemaal door' had Herman gezegd, 'Je moet er even tussenuit, dan hebben we eens tijd om te praten. Je moet je hart luchten, meid', had ie gezegd 'en even de frisse lucht inademen'.
Herman had zijn EHBO-trommel ook bij zich, dus als ik ergens in het bos
over een boomtak zou struikelen en gewond zou raken, hoefde ik me geen
zorgen te maken.
Frise lucht? Nou, in het Ruhrgebied was van de frisse lucht nog niet veel te merken. Gelukkig werd het later beter. Na ongeveer vijf en een half uur racen, voorbij Frankfurt richting Stuttgart over de Deutsche Autobahn, waren we er: een camping vlakbij de Schwarzwaldhochstasse. Herman genoot ervan op het gaspedaal tot boven de 180 in te drukken, waarbij ik me angstig afvroeg of het wel goed zou gaan. Hij glunderde en genoot zichbaar toen hij terloops opmerkte: 'Dat is even wat anders hè, dan in de file staan op de A4'. Na enige tijd zagen we overal vakwerkhuisjes aan ons oog voorbijtrekken en het zag er opeens heel gemoedelijk uit. Nadat we een noodzakelijke stop bij een Duitse Lidl-vestiging in een dorpje onderweg hadden gemaakt, vervolgden we onze weg weer. Herman had behalve een krat bier ook nog een hoeveelheid barbecue- bratworstjes en andere etenswaar ingeslagen, Els en ik ontfermden zich over de overheerlijke harde 'brödchen', 'käse' en ander broodbeleg, twee flesjes wijn, radijs, sla en sperciebonen. Verder hoefden we ons voorlopig geen zorgen te maken, want de super was elke dag 'geöffned'.
Het houten bord 'Herzlich Willkommen' boven de ingang van de camping gaf ons meteen een vrijetijdsgevoel. De toeristenfolders bij de receptie van de camping schreeuwden eveneens dat alle wandelingen in de omgeving een weldaad waren. Dat wilden we dan ook. De dennen- en sparrengeur was duidelijk waarneembaar en het was heerlijk rustig. Overal hoorde je vogels fluiten in het bos. Zowel spechten, sperwers, ijsvogels en koekkoeks, maar ook reeën, eekhoorns en andere huppelende dieren kon je er aantreffen. Ja, we zouden de omgeving gaan verkennen, het stadje en natuurlijk het geurende zwarte woud, met de oneindig lijkende wandelpaden. Dit zou best een mooie week worden, want ook het zonnetje liet zich verkwikkelijk zien.
Opeens was het er. Onmiskenbaar... het geluid van de koekkoek. Ja dit was 'm, dat kon niet missen. We bleven even stilstaan en ik luisterde aandachtig. Ja, dat was 'm. Onmiddelijk nadat het koekkoek-geluid was ingezet, begon ook zijn broertje of zusje mee te doen.
Opeens dacht ik aan het kinder- en wandelliedje: 'Ga mee naar buiten allemaal, dan zoeken wij de wielewaal'. Nee, de wielewaal wilden we niet gaan zoeken, dat was onbegonnen werk, want dat beestje kwam hier helemaal niet voor. Wel de koekkoek. Even later was het een gekoekoek van jewelste. Dit was weer teveel van het goede. We keken om ons heen: het was een en al gekoekoek. In gedachten verzonken bleef ik staan, dit was wel een heel ongewoonlijke onderbreking voor me.
Opeens werd ik opgeschrikt door de vraag van de verkoper: 'Haben Sie nog ein Wünsch?'
Nee, wensen had ik ik niet. De enige wens die ik had: zo snel mogelijk en onvoorwaardelijk weghollen. Ik wilde de koekoek in het echt horen. En zoals Hollanders meestal zijn: 'Kijken, kijken niet kopen', maakten we rechtsomkeerd en verlieten de Schwarzwalder koekoeksklokkenwinkel...
© Matti, 16 juni 2008
Reacties op mijn blogs stel ik altijd op prijs.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten