358. Schwarzwalder Erfahrungen (8)

Vervolg van 357. Schwarzwalder Erfahrungen (7)
[ Belevenissen in het Zwarte Woud ]



Ik trok aan het bovenrandje van zijn boxer. Terwijl ik naar beneden keek, vroeg ik: 'Und was haben wir denn hier? Ist, dass die kleine Pfinkelman*??? Met mijn hand wreef ik over de voorkant van zijn boxershort. Ik zag Jurgen blozen en vrijwel direct kwam Jurgens moeder weer aanlopen, met twee grote badlakens, schone kleding voor Jurgen en iets wat op een nachtjapon leek. 'Och Jurgen', zei zn moeder, 'je kan hier toch niet zo in je onderbroek blijven staan, met een logé erbij. 'Je bent al bijna 20 en geen klein kind meer. Wat moet Esmée hier wel niet van denken?.' Jurgen zei niets en stamelde wat voor zich uit. Wat ik ervan dacht, zei ik maar niet hardop. Het is echt een sexy vent met een strak kontje. Daar wilde ik best wel een beschuitje mee eten. Nee, Jurgen was zeker geen kleine jongen meer en ik kon wel zien aan de bobbel in zijn boxer, dat Jurgen meer te bieden had dan het heen en weer sjouwen van kruidenierswaren. Zijn 'kleine Pfinkelman'  was inmiddels flink overeind gekomen en stond strak in zijn broek. Jurgens moeder verdween weer naar achteren en riep over haar schouder: 'Laat Esmée zich eerst maar even omkleden in de kelder, dan kan jij vlug onder de douche Jurgen en als je klaar bent en Esmée is ook weer schoon, dan heb ik hier boven kaffee met eine kirschtorte' klaar. Je kan hier vannacht wel blijven slapen Esmèe, want het is al over elven en zo tegen middernacht door het bos terug naar het huisje van Hermann Waldbecker is niet aan te raden'. Toen Jurgens moeder weer verdwenen was, liep ik naar Jurgen toe, ging achter hem staan en vouwde mijn handen rondom zijn middel. Ik voelde wat lager en zei: 'We kunnen samen ook wel even onder de douche Jurgen, dat scheelt tijd en bovendien - mijn handen gleden naar zijn 'Pfinkelman' - wil ik wel eens weten 'wat voor vlees ik in de kuip heb'. Ik grinnikte en pakte met mijn rechterhand zijn klokkenspel vast en bewoog de 'Pfinkelman' wat heen en weer. Het voelde stevig aan. Jurgen bloosde enorm en zei: 'Ik heb niet zoveel ervaring met meisjes. Hier im Schwarzwald, sind die Mädchen nicht alle so entslossen'. Nee, dat ze niet allemaal zo doortastend waren, dat zou best kunnen, want Jurgen was denk ik nog een beetje een groentje. Daarom moest ik maar een beetje het 'heft' in eigen handen nemen, als je begrijpt wat ik bedoel. Ik keek naar Jurgen en ik dacht dat hij het best wel prettig vond. Voor mijn gevoel kon er best wel wat meer 'leven in de brouwerij' komen. 'Vooruit Jurgen, ga jij dan eerst maar douchen, dan kom ik zo wel ', zei ik kordaat en hij verdween om de hoek naar de badkamer. Stiekem hoopte ik dat ik zometeen heerlijk bij hem onder de douche kon staan. In gedachten drukte ik mijn boezem al tegen de zijne en ik wist zeker dat hij best nog wel wat opgewarmd kon worden. In de kelder ontdeed ik mij van de vieze modderige kleren, trok het rokje met het molenmotief uit, deed mijn beha en slipje uit en hulde mij in het grote badlaken. Ik keek eens naar het nachtjaponnetje. Veel om het lijf had het niet, het was een roze doorzichtig ding met korte mouwtjes. Nou ja, dacht ik, als ik dat straks aanheb, alles beter dan niets. Toen ik bij de badkamer kwam, had Jurgen de deur angstvallig afgesloten. Ik klopte op de deur en riep: 'Ben je zover, Jurgen, dan kan ik mij ook even afspoelen'. Even later kwam Jurgen weer naar buiten in een blauw gestreepte pyjama. Helaas, hoezeer ik ook met mijn borsten naar voren prijkte, Jurgen verdween pijlsnel uit de badkamer. Tsjonge, dacht ik, als ik in zijn schoenen stond... Maar hij had geen schoenen aan. De mannen hier in het Schwarzwald moeten hun ogen eens opendoen en eens goed om zich heen kijken. Ik stapte onder de douche, friste mij ook op met een heerlijke warme douchebeurt en helemaal rozig kwam ik weer tevoorschijn. Ik had daarna de roze nachtjapon aangetrokken, die Jurgens moeder mij gegeven had.

We liepen de trap op naar boven en kwamen in een gezellige woonkamer. Aan de voorkant waren kleine raampjes met luikjes ernaast. In de hoek brandde een grote houtkachel en het was heerlijk warm. 'Ga hier maar aan tafel zitten' , zei Jurgens moeder. 'Dank u wel mevrouw' zei ik beleefd. 'Fijn dat ik hier kon douchen en dat ik kan blijven slapen. Is dat geen bezwaar? Die struikel-wandeltocht door het donkere bos wil ik niet nog eens meemaken. 'Nee dat kan ik mij voorstellen', zei ze. 'Zojuist heb ik Wilhelm, de zoon van de slager, gevraagd of hij even naar Hermann Waldbecker wilde rijden om hem te zeggen dat je vannacht in het dorp blijft slapen.
Die Heimatabend wordt toch niets meer en Esmée kan het beste vannacht maar hier blijven slapen, Jurgen. Wilhelm heeft zo'n blauwe crossmotor met profielbanden', vervolgde ze. 'Iedereen in het dorp kent 'm. Hij heeft op de zijkant van zijn tank met zilveren letters geschilderd: BMW. Dat betekent Blaue Motorrad Wilhelm.
Waldbecker heeft geen telefoon en anders zou hij zich ongerust maken. Wilhelm wilde met alle plezier wel even heen en weer rijden. Op de motor is het zo gepiept.' Telefoon. Bij het noemen van het woord 'telefoon' sprong ik overeind. 'O, helemaal vergeten om Hetty, mijn vriendin te bellen. Dat had ik nog zo beloofd. Zij zal zich ook wel afvragen hoe het hier in het Schwarzwald met mij gaat. Maar waar is mijn oplader en mijn mobiel? Jurgen's moeder keek op. 'Zoek je iets? Hier, bij het opruimen van de smerige modderkleren kwam dit uit je schortzak tevoorschijn.' Ze legde een wit snoer met een smal stekkertje op tafel. 'O, gelukkig, dankuwel', zei ik meteen. 'Mijn mobiel zit in mijn tasje en ik zal 'm even aan de oplader leggen. Hebben jullie hier ergens een stopcontact met 230V?' 'Denk je dat we hier van de beschaafde wereld afgesloten zijn? Nee toch? zei ze. 'Natuurlijk hebben wij hier elektriciteit. Het is hier geen Wit-Rusland.' Tja , dat was wel waar, dacht ik. Het gaat hier allemaal wel anders dan thuis, maar tot nog toe is het leuk. Mijn eerste stagedag is nog maar nauwelijks om en kijk eens wat ik sinds eind van de ochtend, toen ik hier met de trein aankwam, allemaal al heb meegemaakt. Ik dacht aan het huisje van Hermann, de ontmoeting met Jurgen, de rit door het bos, de valpartijen op het donkere bospad en mijn aankomst hier in het ouderlijk huis van Jurgen. Tsjonge, wie zou dat nu allemaal bedacht kunnen hebben...

Jurgens moeder had de koffie ingeschonken en ik hapte van de heerlijke Schwarzwalder kirschtorte. Dat was in ieder geval een prima goedmaker om van de schrik te bekomen.
'Die nachtjapon is nog van mijn nichtje Monica geweest', zei Jurgen's moeder, terwijl ze naar mij keek. 'Hij past je prima.' Ik keek eens naar mijn benen en knieën, maar hij was wel flink doorschijnend. Nou ja, het was toch bijna donker en straks in bed, ziet niemand het meer dat ik er niets onder aan heb.

'Ik had zo bedacht dat jullie maar het grote bed in de logeerkamer moeten gebruiken', zei Jurgen's moeder'. 'Het bed op Jurgen's kamer heb ik net vanmiddag afgehaald en zo laat op de avond ga ik niet meer aan de slag.' Dat leek mij wel een plausibel argument en ik had er helemaal geen bezwaar tegen om samen met Jurgen onder de wol te kruipen. 'Als Esmée nu eerst gaat tandenpoetsen en er aan de rechterkant inkruipt, dan kan Jurgen er straks aan de andere kant instappen. Jullie zullen vast wel meteen in slaap vallen, na zo'n enerverende dag.' Nou, Jurgen's moeder dacht er allemaal wel heel simpel over, mijmerde ik bij mijzelf. Kennelijk nemen ze het hier in het Schwarzwald niet zo nauw met het rangschikken van slaapplekken.
Ze zette drie kleine borrelglaasjes op tafel. 'Nog ein starker Schnaps Auflösung' ,zei ze. Ja, zeg dat wel, nog een sterke borrel tot besluit. Daar wil je wel op wegdommelen. Ze pakte een grote vierkante fles en schonk de drie glaasjes tot het randje vol. Ik moet eerlijk zeggen, dat smaakte prima. Het leek wel wat op Beerenburg, maar dan met kruiden erin. Ik zei 'Welterusten' en verdween naar de logeerkamer. Ik zag Jurgen aanstalten maken om mij achterna te komen.

Ik lag onder het dekbed in het bed op de logeerkamer. Het licht had ik uitgedaan en toen ging de deur zachtjes open. Jurgen stapte in zijn blauwe pyama aan de andere kant van het bed onder het dekbed. Hij schoof wat met zijn voeten en ik stak mijn linkerhand uit. 'Ik ben nog wakker Jurgen', zei ik. 'Vind je het niet erg, om samen in dit logeerbed te liggen? Kun je een beetje stil liggen, hihihi?' Ik grinnikte en gaf hem een zacht porretje in zijn zij. 'Nein, liebe Esmée', antwoordde hij, 'maar zoiets heb ik nog niet eerder gedaan, met een meisje samen in één bed.'  'Dat geeft niet hoor, zei ik, 'ik maak je wel wat wegwijs in het donker'. Opeens dacht ik aan was hij 's middags bij het huisje van Hermann had uitgeroepen. 'Oh meine liebe, was bist du hubsch, Geil', riep hij toen uit. 'Je kunt zeker wedijveren met de meisjes uit het dorp' . Nou, wedijveren, dat hoefde ik niet. Er waren hier geen andere meisjes, dus Jurgen had niets anders omhanden. Mijn hand ging naar beneden, over zijn buik en ik vond de rand van zijn pyjamabroek. O, dort ist deine Pfinkelman', fluisterde ik zachtjes. Jurgen stribbelde niet tegen. Ik schoof wat dichter tegen hem aan en knoopte zijn pyjamajasje los. Het is heus geen straf om hier samen met Jurgen te zijn, dacht ik. Met mijn hand pakte ik zijn 'kruideniersuitrusting' beet en wreef wat heen en weer. Ik voelde de 'kleine boskabouter' omhoog komen en ik trok Jurgen naar mij toe. Mijn linkerborst kwam nu tegen zijn lijf aan en hij moest mijn versnelde ademhaling haast wel horen. Jurgen werd opeens wat actiever en kroop ook wat dichter naar mij. Mijn lippen drukte ik tegen de zijne. 'Wil de kleine pfinkelman wel op ontdekkingstocht' vroeg ik zachtjes, maar Jurgen gaf geen antwoord. Automatisch deed ik mijn benen wat uit elkaar en wreef met mijn rechtervoet over zijn knie.Hij had vast allang gevoeld dat ik de roze nachtjapon niet meer aanhad en 'schoon aan de haak' tegen hem aanlag. 'Mmmm', dacht ik, 'Het Schwarzwald is in sommige opzichten zo gek nog niet. Als het buiten druilerig is, kun je je binnen goed vermaken'. Jurgen schoof met zijn lijf wat naar beneden en opeens merkte ik dat ....

Esmèe.

Hoe het verder ging?
Lees verder in deel 9 (volgt binnenkort)
___________________________________
© Matti, 29 januari 2014
Fictie
Reacties op mijn blogs stel ik op prijs.
* Pfinkelman = door mijzelf bedacht woord, bestaat niet in het Duits. Vond het wel leuk klinken.
Wel: Pinkeln = plassen