279. Vrouwen met ballen

Vervolg van: 278. Een handig zelfbouw-kastje

Zoals sommigen misschien al gelezen hebben, had ik bij IKEA een ladekastje gekocht. Het geheel zat een een doos die (dacht ik) wel 50 kg woog. Tenminste, toen ik 'm de achterklep (van mijn auto) liet uitglijden, dacht ik dat het ding tijdens de rit van het woonwarenhuis naar mijn appartement opeens zwaarder was gaan wegen. Nu ben ik aardig slim uitgevallen, al zeg ik het zelf. Door het pakket steeds op de kant een kwartslag te kantelen, bereikte ik met mijn aanwinst de hal beneden van de flat. Gelukkig heb ik een aardige buurman die hem wel even naar boven wilde tillen. 'O, hij is naar de Cronjé en hij komt zometeen thuis. Dan hijst ie 'm wel even naar boven voor je', zei de buurvrouw, toen ik het kwam vragen. De Cronjé, dacht ik, hij zal weer eens niet op de Cronjé rondscharrelen. Daar zou ie vast niet zo'n degelijk kastje vinden als wat ik zojuist in mijn bezit had gekregen. Ja hoor, een klein uurtje later ging de bel en stond buurman C. voor de deur. 'Ik loop wel even mee naar beneden buurman, het is een nogal zware doos'. Beneden aangekomen gromde hij even, deed als een soort bouwgrijper zijn armen om het pakket heen en liep onder het mompelen van 'mmmm, mmmmm, ach' de trappen op, zesmaal 8 treden. 'Is dat alles, deze ene doos?, vroeg hij. 'Ja hoor, daar zit alles in, buurman, hartelijk bedankt voor de hulp.' 'Kleine moeite, succes ermee dan maar, meid.
Zo'n succeswens heb je wel nodig, want nu moest ik 'm nog in elkaar zetten. Met een plof viel de doos om in het halletje, waarna ik 'm verder sleepte. Ik maakte de kleppen van de doos open en ja hoor: allemaal losse schotten en latten, rails met wieltjes en ook een handleiding. Het was inmiddels al kwart over één. Tijdens mijn lunch (twee boterhammen en een beker karnemelk) bekeek ik eerst aandachtig het instructieboekje met het bijbehorend montageschema.

Daar had je het al: volgens mij waren ze bij IKEA vergeten er een paar  dingen bij te Zetten. Allereerst dat je wel heel sterk moest zijn, of een bodybuilder moet inhuren om zo'n pakket überhaupt op de derde etage van een flat te hijsen. Een aanduiding op de buitenkant van het pakket LET OP ZWAAR, zou niet misstaan hebben. Op de zijkant zag ik opeens in kleine lettertjes dat de doos toch maar liefst 34 kg woog. Gelukkig had ik de buurman van hiernaast, die het pakket met beide armen beetpakte en er zo mee naar boven sjouwde. Ten tweede zag ik dat je ook nog een gaatje met een pluggetje in de muur moest boren om een speciaal bandje aan de achterkant te bevestigen. Dus eerst maar even naar IKEA-klantenservice gebeld. 'Ja, mevrouw, dat klopt. Die strip is ervoor om het kastje niet naar voren te laten vallen als je de gevulde laden naar voren trekt. Ja, een gaatje boren in de muur is daarvoor wel nodig'. Ik bedacht voor mijzelf dat ik het wel op het instructieblad erbij zou zetten. Misschien kon IKEA nog zijn voordeel doen met mijn conclusie. zo'n handig tasje, dat je bij alle klussen om je middel kunt doen en dan heb je alles bij je. Bij de verhuizingen is dat altijd heel handig gebleken. Met de bijgeleverde instructie ging ik vervolgens aan de slag. Het wijst zich vanzelf. Je begint met plaat 1 en als je de onderdelen stuk voor stuk bevestigt, gaat het in een wip. Na een half uurtje had ik twee platen klaar. Ik kreeg er nou al zin in om het ding op z'n plaats te zien staan. Eerst maar een cappuccino dacht ik en glunderend ging ik even zitten met een opkikker. Al bladerend door het instructieboekje, bleek het allemaal kinderlijk eenvoudig. Verder ging ik weer. Het bleek wel even lastig om de platen stevig op elkaar te laten aansluiten. Gelukkig had ik nog de rubber hamer, die ik ooit van mijn vader had gekregen. Die lag in de fietsenschuur beneden. Nou ja een paar trappen lopen is nooit verkeerd voor de conditie, dus even snel op en neer. Ik legde een krant op het kastje, om het aan de buitenkant niet te beschadigen en gaf een paar stevige klappen met de stratenmakershamer. Zie je, 'ik hoor bij de vrouwen met ballen', dacht ik, spierballen. Dat varkentje kon ik wel wassen. Na het monteren van de zijkanten en de steunen voor de laden, was ik alweer aan een tweede kop cappuccino toe. Het kastje kreeg nu wat vorm, constateerde ik met een gelukzalige glimlach. Het nam meer tijd in beslag dan ik dacht. Toen ik de strips voor de laden erin had zitten, nam ik mijn derde kop cappuccino. Na het in elkaar zetten van de laden en de achterkant van het kastje was het bijna klaar. Nog even doorbijten. Nu bleek ook dat ik nog een rolmaat nodig had om de juiste hoogte op de wand af te tekenen. Daarna een muurboortje van zes millimeter in de boormachine. Het boortje draaide mee, de boormachine weer uit en even later had ik m vaster zitten. Een vreselijk kabaal en getril, maar het gat zat in de muur. Nu een pluggetje met een klap erin en toen kon ik na het stofzuigen (Ja, dat moet je niet vergeten, want later kun je er niet meer bij), kon ik het MALM-kastje tegen de muur aanzetten. Nu moest ik nog als een soort slangenmens met dat bandje en dat speciale schroefje aan de gang. Nadat ik mijn armen min of meer driedubbelgevouwen aan de achterkant van het kastje kreeg, kon ik ook dat bandje vastzetten.
Dus weer verder aan de slag. Alle schroeven en pluggen en metalen verbindingen zaten er al bij, een potlood en drie schroevendraaiers had ik nodig.
De laden kon ik er nu alle drie inschuiven en klaar was Kees Matti. Ik pakte er een stoel bij en bleef even voldaan zitten kijken. Een blik op de klok leerde dat ik ruim drieënenhalf uur bezig was geweest. O, ja dat mogen ze misschien ook wel vermelden op zo'n pakket: Gemiddelde tijdsduur voor in elkaar zetten: 3 uur (of zoiets). Heerlijk, straks een deel van de verzameling boeken erin, dacht ik en mijn missie is geslaagd. Opeens dacht ik: 'Nu nog een leuk lampje op het kastje. Die zouden ze vast ook wel hebben bij IKEA. Stom dat ik daar niet eerder aan gedacht had. Volgende week maar weer eens richting IKEA. Dan lever ik meteen mijn bijgewerkte handleiding in.



Het instructieschema mag volgens mij best worden aangepast'. Zo'n woonwinkel zou zich nog meer moeten verplaatsten in de gedachten van de onwetende consument.
Na het avondeten heb ik de overblijvende rommel, wat plastic en van dat piepschuim in de container gegooid. De lege doos kon bij het oud-papier, voor de recycling. In de hal kwamen net de buurman en de buurvrouw naar buiten. Is het gelukt met je pakket? 'Ja buurman, ik heb een heel kastje in elkaar getimmerd'. 'In elkaar getimmerd? 'Ja, ik bedoel: een bouwpakket in elkaar gezet, Van de IKEA, kom maar even kijken'. De buurtjes liepen met mij mee en keken bewonderend naar wat er uit de doos was tevoorschijn gekomen.
'Ik ben nu helemaal tevreden buurman, ik heb nu alleen nog een lege doos'. 'Lege doos?', vroeg hij en keek me fronsend aan... Zijn vrouw gaf hem een stevige por. Wat een verspreking. Hoe kan ik nou zoiets zeggen
Dat heb ik nu weer, ik kreeg er een kleur van. Zonder erbij na te denken flap ik er van alles uit...


© Matti, 25 februari 2010
Reacties op mijn blogs stel ik altijd op prijs.

278. Een handig zelfbouw-kastje

Nu moet ik weer eens wat bekennen. Drie weken geleden ben ik flink, eigenwijs als ik ben, aan het klussen geslagen. Mijn oog was gevallen op een handig kastje in de catalogus van een overbekende Zweedse wooninrichtingsketen. Vrouwen klussen namelijk vaker in en om het huis dan over het algemeen wordt gedacht. Dat is ook al eens gepubliceerd op nu.nl. Uit onderzoek onder vijfhonderd mensen is gebleken dat maar liefst 85 procent van de vrouwen klust, tegenover 93 procent van de mannen. Daar stond ik van te kijken. Vrouwen beslissen over 70 tot 90 procent van alle bouwgerelateerde aankopen, blijkt eveneens uit datzelfde onderzoek. Niet verwonderlijk, want zo'n handig kastje staat je gewoon verlekkerd vanuit de folder aan te staren om jouw praktische aanpak te ondersteunen. Alles netjes in laden opgeborgen en geen rondslingerende prulletjes, kranten en tijdschriften. Handige klussers zijn dus zeldzaam, begrijp ik. Als ik dus een handige vent aan de haak wil slaan, moet ik het dus zoeken onder die resterende 7%. Als ik er zo één aan de haak sla, hoef ik mij niet meer suf te piekeren hoe dat kastje naast mijn bed omhoog zal rijzen. Dan is zoiets in een luttel uurtje gebeurd. Maar voorlopig ben ik nog op mijzelf aangewezen om een simpel kastje in elkaar te zetten. Ik behoor dus tot die 85% aanpakkers. Even dat kastje ophalen en in elkaar fiksen. Althans, ik dacht dat het sneller zou gaan als gedacht.

Daar ging ik dan, op weg om mijn felbegeerde MALM-kastje op te halen. Natuurlijk had ik daarvoor niet de drukke shopzaterdag uit moeten kiezen, besefte ik mij achteraf, want half Nederland schijnt dan af te stuiven op de woonwarenhuizen. IKEA heeft een missie: 'het verbeteren van het dagelijks leven voor de meerderheid van de mensen'. Geen enkele werknemer van IKEA laat er twijfel over bestaan dat zij deze woorden van grondlegger Ingvar Kamprad serieus neemt. Van hoog tot laag citeren zij hem en spreken zij met warmte over 'onze oprichter'. iedereen weet dat als je over dat bruine vocht met die koolzuurprikkels praat (ja, Coca Cola), waar je het dan over hebt. Zo heeft IKEA het voor elkaar gekregen om half Europa aan haar voeten te leggen en alle woonkamers vol met BILLY-kasten te proppen. Wel een slimme aanpak denk ik, als je eerst enthousiast en vol verve lucifers, zaden en planten hebt verkocht op de fiets van deur tot deur in de Zweedse provincie Smaland. Het woonwarenhuis is er dus voor de meerderheid, als ik de recenties goed interpreteer.. Iedereen weet wel een IKEA-winkel in de regio te vinden. Nu moet ik zeggen dat ik niet het type ben om voor dag en dauw op te staan, voor 1 euro een ontbijtje te gaan nuttigen van twee bolletjes met een kop thee, om daarna een hele dag door het woonwarenhuis te slenteren. Toen ik dus om half elf naar binnen ging, moest ik mij zigzaggend een weg banen tussen de klanten en prullaria door, naar de afdeling meubels. Hoe ze het voor elkaar krijgen, snap ik nog steeds niet, maar als je dat ene artikel nodig hebt, moet een een afstand van anderhalve kilometer afleggen om vervolgens in het afhaalmagazijn terecht te komen. Tenminste, als je niet halverwege verleid bent om in de 'kleinste wooneenheid' je slag te slaan en ook nog een leuke plafonnière mee te grabbelen. Want ook dat verkopen ze compleet: een paar vierkante meter volgepropt met kasten, nog een Billly-kast, een bureautje, draaistoel en een aanrechtblad. De ideale oplossing voor kleinbehuisden.
Daar stond ik dan: tussen de magazijnstellingen met grote ogen naar het schap boven mijn hoofd te kijken. Ja, het nummer op de doos klopte. Ik vroeg me alleen af waarom ze al die zware dozen zo hoog opstapelen. Daar rondsnuffelend trof ik helaas geen helpende bediendes aan die hulpvaardig het kastje boven uit het schap naar beneden takelen. Nu ben ik niet voor een gat te vangen. Een stevige ruk aan het pakket en hup, daar gleed het ding met een knal op de grond. Voor zestig eurootjes kun je je geen buil vallen, maar als ik niet bijtijds opzij was gesprongen, hadden ze ook nog een ambulance kunnen bellen.
Het gevaarte in het karretje gehesen en op weg naar de kassa. Daar stond een rij van heb-ik-me-jou-daar. Alsof ze de artikelen voor niets weggeven, zo gretig hebben sommigen hun kar volgeladen. Eenmaal na de kassa nemen ze vaak ook nog een run op de Zweedse bolletjes, chocolade en snoeperij. Op het parkeerterrein deed ik de klep open en prutste de doos in mijn autootje. Sommige mensen keken nog even meewarig van: 'zie dat meisje nou eens klungelen. Vast weer zo'n type die alles zelf wil doen.'
Ja dus, op weg naar huis en daar de kast in elkaar zetten. Hoe dat in zijn werk ging met de bijgeleverde handleiding en welk gereedschap je daarbij nodig hebt, is weer een heel verhaal apart.

Lees hier deel twee...279. Vrouwen met ballen

PS Denk nu niet dat ik het helemaal gehad heb met IKEA, het is er geweldig!

© Matti, 22 februari 2010
Reacties op mijn blogs stel ik altijd op prijs.

277. Verkiezingsmarkt

Jesper besloot zich een avond te oriënteren
bij de fanatieke politieke dames en heren
met de nieuwe verkiezingen in zicht
wenste hij zich graag degelijk voorgelicht

een verkiezingsdebat met informatie
en doordachte adviezen over integratie,
milieubeleid, welzijn en jongerenwerk
iedere partij maakt zich daarvoor sterk

waarom nu juist links gekoerst, niet rechts
of in het bescheiden midden slechts?
de arme drommel kon helaas niet kiezen
hij kreeg de indruk dat niemand wou verliezen

een informatiemarkt met veel gezwets
aan elke tafel onophoudelijk geklets
De posters, in diverse maten, lagen torenhoog
Wie is het nu - dacht Jesper -die hem bedroog?

Hij keek eens rond, tafels enorm beladen
met stickers, folders en informatiebladen
Het leek allemaal heel degelijk en net
bij de één pepermunt en elders weer een pet

enthousiaste vrijwilligers, ze deden hun best
maar was het door overdaad nu net niet verpest?
alle initiatieven en programma's ten spijt
aan hem niet besteed, die politieke vlijt

met mooie vierkleurenfolders in zijn hand
stapte hij voorwaarts, afwezig, nonchalant
iedereen wilde hem wel overtuigen en strikken
herhaaldelijk moest hij flink even slikken

"de hele mikmak gooi ik resoluut en fier'
dacht Jesper, in de schuur bij t oud papier
een echte beslissing kon hij niet maken
zou hij dit keer stilletjes afhaken?

acht, dacht hij, zonder mijn weifelende stem
zat men uiteindelijk toch wel klem
een politiek gekibbel en heisa allemaal
hij vluchtte kordaat weg van het kabaal

inmiddels, wars van het debat
vertrok hij, 't klamme voorhoofd kleddernat
en op de drempel bij de deur
zei hij: 'het blijft gekalel en gezeur

het lijkt hier net een kippenhok
zo meteen neem ik maar eerst een slok
een stevige oppepper, twee glazen vol
dat geeft mij vast meer ontspanning en lol'

De gemeentebode keek hem doordringend aan
Tot ziens meneer, ík ben erg met u begaan
ze werken allemaal naar een climax toe
en worden van inspanning niet moe'

iedereen jaagt elkaar in de gordijnen
de partij die weg moet, zal heus niet verdwijnen
het hele circus kost ontzettend veel geld
van onze belastingcenten, welgesteld.

'U heeft gelijk, het helpt geen zier
liever maak ik thuis bij mijn Lena plezier'
k ga zelf ook huiswaarts beste man, want ik ben moe
Zelf eveneens aan ontspanning even toe

Gehersenspoeld en drie uur later
stond hij weer buiten met een kater:
dat gekissebis rond de politiek
het maakt mij misselijk en ziek

als straks de stembus opengaat
dan zit ik heus niet in een spagaat
ik pak het rode potlood, vastberaden
en zet een punt, dat zal ontladen.


© Matti, 16 februari 2010
Reacties op mijn blogs stel ik altijd op prijs.

276. Mijn Valentijn: Matthew (l)

For this was on seynt Volantynys day
Whan euery bryd comyth there to chese his make
Geoffrey Chaucer, 1382



Laat ik er maar eerlijk voor uit komen: Zo af en toe krijg ik shopbehoefte en dan schreeuwt het bankpasje in mijn portemonnee om door de sleuf gehaald te worden. In de modewinkels werd mijn aandacht helemaal in beslag genomen door de nieuwe kledingtrends 2010. Het paars en grijs laten we maar achter ons, dacht ik zo. Ik heb zin in het voorjaar. Heldere frisse kleuren hebben we nodig, turquoise, zeegroen, helder blauw, okergeel en dergelijke. Het zonnetje komt eraan en dan moeten we er weer klaar voor zijn. Ik had net een leuk topje uitgezocht bij Hennes & Mauritz, de Zweedse modeketen. Ik stond te treuzelen bij het rek met modieuze rokken, de voorjaarsaanbiedingen. Een soort zesde zintuig waarschuwde me dat ik om mij heen moest kijken. Wat was het geval? Opeens bleef ik aan de grond genageld staan. Daar kwam een verkoper naar mij toe. Ja, je leest het goed: verkoper, een hij. Meestal word je in dat soort zaken bediend door dames op leeftijd die je een tuttig bloesje met bloemmotief of een saaie grijze plooirok proberen aan te smeren, maar hier stond een jonge aantrekkelijke bloedmooie vent. Ik had hem hier nog niet eerder gezien. 'Have you being served?' Of ik al geholpen werd? Nee nog niet, maar hij mocht mij best helpen hoor. 'Do you speak English?', vroeg hij. Ja natuurlijk wel. Hij kwam hier niet vandaan. Vast een Amerikaan. Wat vooruitstrevend en initiatiefvol dat ze hem hier aan werk geholpen hadden, want in de USA bestaat momenteel een overschot aan werkzoekenden. Is het niet daar, dan maar een poging in het kleinburgelijke Nederland. Die Amerikanen ook weer blij. Deze jongen zou ook vast wel blij zijn met een baantje. 'Wat vind je hiervan? vroeg ik hem. Zo'n kleurig topje met blauw en zeegroen met bijpassende jerseyblouse. Zou mij dat staan? 'O ja hoor, vast wel' zei hij en hij keek mij met zijn mooie donkerbruine ogen doordringend aan. Zou hij mijn blauwe kijkers ook gezien hebben? Meestal onthouden mannen dat soort dingen niet, maar hij leek mij wel intelligent. Hij mocht er best zijn, een echte sexy uitstraling. Ik keek eens om mij heen, maar geen van de andere meiden naast mij in de winkel scheen belangstellend naar hem te kijken. Ik was vast de enige. Hoe heet je?, vroeg ik hem. 'Matthew', zei hij. 'O, leuke naam. Da's ook toevallig. De eerste letters van je naam zijn dezelfde als de mijne: Matti heet ik. 'Please to meet you Matti', zei hij met een sensuele glimlach om zijn mond. 'M&M', dacht ik, dat is een goede combinatie. M&M's zijn nog lekker ook. Hij was ook vast lekker. Deze 'vogel' zou zeker in mijn nestje passen. 'Je mag dat topje en die rok meteen even aanpassen hoor, zei hij, terwijl hij naar mijn uitgezochte spullen keek. 'Ach ik loop wel even mee naar de pashokjes'. Hij ging voor mij uit en niet hij alleen, want op datzelfde moment kreeg ik een boost en een heel leger hormonen begon zich een weg te banen van ergens onderuit mijn buik naar boven. Een horde vlinders vergezelde het hele leger en ik kreeg het er warm van. Het leger trok verder op. Wat nu, zei Pichegru. De winkelketen had wellicht een verkeerde naam gekozen. Dat H&M moest misschien veranderd worden in H&I, hij en ik. Ze moesten meer van dergelijke verkopers aannemen, dat zou vast klanten trekken, weg met de malaise van de economische recessie. Bij het pashokje deed hij het gordijntje voor me opzij en ik begon helemaal te beven. Zou hij even wachten? Ja hoor, ik was net in het pashokje toen het gordijntje behoedzaam opzij geschoven werd. Matthew. Hij keek me aan en zei: 'Hey Matti, dat blauw-groene topje staat je heel goed, maar probeer deze ook even, met okergeel. Wacht, ik help je wel even met omwisselen. Behendig trok hij mijn topje uit en ik kon zijn ademhaling bijna horen. Ik voelde zijn warme adem. Hij draaide mij zachtjes om en zei. 'Hey, Matti you're a lovely girl'. Zijn lippen waren dicht bij de mijne en zijn handen gleden over mijn schouders naar beneden... Ja, dit was best een leuke verkoper. Die wilde ik nog wel eens ontmoeten. Hij maakte aanstalten om mij nog wat steviger te omhelzen. Nee, ik zou zeker niet tegenstribbelen. Ik liet er geen gras over groeien en zei hem direct: 'Niet hier, Matthew. Ik wil je wel beter leren kennen hoor, maar laten we ergens afspreken. Je ziet er prima uit. Alleen dat saaie grijze overhemd zou ik uitdoen. Een leuk donkerbruin shirt en dan een beetje half open, dat staat prima. Heb je trouwens van de week nog wat te doen? Het is bijna Valentijnsdag en ik zit maar in mijn uppie thuis. Je mag best een ontbijtje komen eten hoor, als je dat leuk lijkt. 'Ja, dat is prima, Matti, geef mij je adres maar.' Toen ik de winkel verliet, stopte hij mij snel een klein briefje in mijn handen. Er viel een gele bloem uit. Op het briefje stond: 'Van Valentinus'. Natuurlijk, wat was ik blind geweest. De schellen vielen van mijn ogen. Het kon niet waar zijn, maar deze Matthew moest mijn Valentijn zijn.
Had ik het goed gehoord? Ja, de bel.. Het was nog 's morgens vroeg, Valentijnsdag. Ik keek uit het raam en ja hoor: daar stond hij beneden, voor de deur van de flat. Een grote bos bloemen in zijn handen en ik vloog naar de deur om open te doen. Dat zou nog eens een heerlijk ontbijtje worden. Samen genieten op de vroege morgen. Ik bedacht me nog net dat mijn nieuwe invisible beha, die ik afgelopen week bij Hunkemöller had meegenomen, nog over de stoel hing en ik trok mijn badjas snel aan en deed hem dicht om mij heen. Daar was hij. Matthew was zijn toezegging nagekomen. Zie je, er zijn nog kerels waar je op kunt rekenen. 'Kom binnen Matthew, doe alsof je thuis bent. Ik heb heerlijke croissantjes, jus d'orange en heerlijke bolletjes. Wil je ook een lekker eitje bij het ontbijt? Hij knikte en ik zei: 'Ik loop nog in mijn badjas hoor. Vind je dat erg? Hij schudde van nee en zei: 'Ik kom wel gezellig naast je zitten op de rand van het bed, tot de eieren klaar zijn. Hij deed zijn sterke armen om mij heen. Ik hoorde hem zeggen: I like Dutch girls, especially blonde. You're a nice girl, Matti' Hij begon mij spontaan te zoenen. Hij vond het helemaal niet erg dat mijn badjas half open viel. Oh, wat een kerel. Hij had ook dat vlotte donkerbruine shirt aangetrokken en mijn handen gleden over zijn stevige borstkas...
Mijn oog viel plotseling op de smalle gouden band rond zijn vinger. Ben je getrouwd? Hij knikte. Gek, ik herinnerde mij een artikel over vrouwen en verliefdheid. Daarin stond: 'Wie een dergelijke date aandurft heeft niet snel spijt: 70 procent is na afloop blij met de ontmoeting. Twee van de drie hielden er een relatie aan over'. Of zou zo'n onderzoek gechargeerd zijn? Zou dit wel goed komen dan? Opeens begon de eierwekker te protesteren. Die rotdingen toch, altijd op het verkeerde moment. Failure to launch...Ik holde snel naar de keuken en begon op de eierwekker te drukken, hij wilde niet uit. Nog een keer een klap erop...



Ik zat rechtop in bed. De wekker stond vast al een minuut te piepen... Alles was stil en rustig om mij heen. Het was ook nog geen Valentijnsdag. Geen Matthew, wat een droom.
Ach, ik heb het natuurlijk helemaal verkeerd aangepakt. Ik had het initiatief aan hem moeten laten en ik had alleen een visje moeten uitgooien:
Paus Gelasius I riep in 496 14 februari uit tot de dag van de Heilige Valentijn. Een meisje moet een brief schrijven aan de jongen en de jongen een roos geven aan het meisje. Zo wil het gebruik nu eenmaal.


foto: Matthew McConaughey
Wikipedia: Valentijnsdag
Artikel nu.nl: vrouwen en digitale verliefdheid, 9 september 2009.









Zie ook een soortgelijk blog: 9. Ontmoeting met Brad Pitt {KLIK}
Het andere Valentijnblog: 188. Een gebroken hart {KLIK}
© Matti, 12 februari 2010
Dit blog zou eigenlijk moeten luiden: 276. ~ zwijmel zwijmel ~
Reacties op mijn blogs stel ik altijd op prijs.
Meer blogs lezen? Kijk hier voor het Overzicht van mijn blogs

Toegift:

275. Nagestuurt karnavalsliet

Een goede kennis, die inmiddels hyves heeft verlaten, stuurde mij destijds de tekst van een carnavalslied. Jan, de man van zijn nichtje Gera, heeft het geschreven. Ben, zo heet hij, is een beste jongen, maar aan zijn taal kan nog wel wat geschaafd worden. Toch wil ik hem niet al te hardhandig aanpakken, dus plaats ik zijn bijdrage. Het leek mij wel aardig in deze tijd, waarin weer een aantal nieuwe carnavalshits verschijnt. Vorig jaar was het carnaval al achter de rug, dus heb ik hem laten weten: 'Ben, ik bewaar het wel tot volgend jaar.' Nu is het nog wachten op een componist die er een passende melodie bij kan vervaardigen. Hier volgt het liedje van de zwager van Ben, met zijn eigen inleidende tekst:

-------------------------------------------------------------
Dag Matti,
Van me nichtje Gera Wildeman, ontving ik met de ie-mail nog de tekst van een karnavalslietje dat Jan, haar partner had geschreven. Hij was dermee naar de plaatselukke Karnavalsklup gegaan vorige week, maar ze vonden het niet in het repertwaar passen. Toch lijkt het mijn wel een leuk lietje, omdat het heel goet gecombineert ken worden met 'ík hep hele grote bloemkolen', die al een bekende karnavalshit is. Ik ken natuurluk niks zeggen over de komponeerkwalitijten van Jan, maar Gera hebt het gekorrigeert. Als er plaatselijke Karnavalsfanfarus zijn, die er een beipassende melodie of weisje bij kunnen verzinnuh, dan moge ze van mijn de tekst zo gebruiken. Dat moet tog niet zo moeilijk zijn tog? Als je eenmaal aan t toeteren bent, ken je zo doorgaan. Hoewel, het karnaval is inmidels achter de rug, het is afgelope, maar der is nog voldoende tijd om te oefenuh voor 2010 of 2011, of missgien wel 2013. Ken jij dr wat mee op je haives?, want ik zit hier niet. Dit is het nagestuurt karnavalsliet. Het lietje gaat zo:






Op de foto:
Jan, die mafkees van me nichtje Gera


Ik heb een heel groot bloemkoolhoofd
Refrein:
Ik heb een heel groot bloemkoolhoofd
bloemkoolhoofd, bloemkoolhoofd
ik heb een heel groot bloemkoolhoofd,
o wat ben ik gaar
--- einde refrein ---

Bij t koken wan het eten
begon ik heel hard te zweten
ik voelde aan mijn hoofd
het was nu gaargestoofd

Refrein:

Mijn moeder zei: 'ach jongen'
denk ook toch aan je longen
je staat zo in de damp
dat wordt beslist een ramp

Refrein:

Mijn zuster is haasje
ze keek diep in het glaasje
ze zwalkte helemaal toet
en liep achter in de stoet

Refrein:

Mijn ome die heet Pieter
Hij zoop daar als een gieter
maar met zn stomme kop
dronk hij een emmer sop

Refrein:

De buurman is een moslem
die viert geen carnaval
het suikerfeest verblijdt hem
want hij eet alleen halal

Refrein:

Mijn maatje is vergeten
om tussendoor te eten
zeg heb je t al gehoord
hij is helemaal gestoord

Refrein:

Mijn man die is gaan vissen
wat geeft dat toch een pret
het feest dat moet hij missen
maar ik zie hem straks in bed

Refrein:

het wordt vandaag wat later
want bloemkool is slechts water
het raakt zo aan de kook
en je ziet alleen maar rook

Refrein:

Zeg heb jij ook een bloemkoolhoofd
bloemkoolhoofd, bloemkoolhoofd
Zeg heb jij ook een bloemkoolhoofd
je bent zo gaar gestoofd

Refrein:

Vervolges ken het lietje 5 of 6 keer worden herhaalt. of zo vaak je wil natuurluk!
van Ben, 28 februari 2009
Je mag natuurluk reageren op dit lietje, maar ik gaat niet iedereen bedanken, want dan ken ik wel sgrijve blijve, dat begrijp je wel hè? Ik ziet vanzelf wel bij me hyvesvriendin Matti dat je het gelezen hep.

Aanbevolen voor nominatie als:





-----------------------------------------------
© Matti, 12 februari 2010
Reacties op mijn blogs stel ik altijd op prijs.

274. Lang leve 'The Sims'

Over spelende meiden, sexy avatars en huiselijkheid op het scherm
'steeds meer moeders gamen'

Vandaag maar weer even een blogje met wat reflectie op een dagbladartikel. Met verbazing sloeg ik de krant open, waar een bijdrage te lezen was over een promotieonderzoek naar videospelletjes. Waar je tegenwoordig al niet op kunt promoveren. Mirjam Vosmeer deed onderzoek naar onder meer het spelen van videogames door vrouwen. Nu ben ik helemaal geen videospelletjesfanaat. Wii, Nintendo, Xbox en wat het ook moge zijn, kunnen mij allemaal gestolen worden. Op Facebook erger ik mij bijvoorbeeld blauw aan alle verzoekjes om 'Farmville' aan te vullen, omdat iemand zonodig een geit of koe nodig heeft om de virtuele stal vol te krijgen.
Zinloos tijdverdrijf lijkt mij dat. Een ander onderzoek zegt weer dat gamers de leiders van de toekomst zijn. Moeten we ons dan allemaal in 'World of warcraft', 'Lemmings' of 'Runescape' storten? 'De vaardigheden die gamers leren, maken dat zij bij uitstek geschikt zijn voor het moderne bedrijfsleven', schreven de hoogleraren John Seely Brown en Douglas Thomas van de University of Southern California onlangs op de site van het wetenschappelijke zakenblad Harvard Business Review. De wetenschappers lieten zich lovend uit over de voordelen van gamers als werknemers. Ook Price WaterhouseCoopers, een op zich toch wel gerenommeerd bureau, sluit zich in de gelederen aan, evenals IBM.

Terug nog even naar het onderzoek naar videogames van Mirjam Vosmeer. Een deel van haar onderzoek betrof de ervaring van 23 vrouwen met het videospel 'The Sims'. Het blijkt dat vrouwen dit als een soort 'momentje voor henzelf' beschouwen. Verder werd naar 104 meiden in de klassen 3, 4 en 5 van het middelbaar onderwijs een vragenlijst gestuurd. Het blijkt dat meiden vanaf 15 jaar minder interesse hebben in videospelletjes. Ja, dank je de koekoek, dan gaan ze zich meer voor jongens interesseren en zich een beetje optutten en stappen. Daar hoef ik geen communicatiewetenschappen voor te doen.

Een andere krant (ND) spreekt van een 'kwalitatief onderzoek'. Of ik het onjuist interpreteer weet ik niet, maar een aantal van 23 respondenten lijkt mij nu niet bepaald toereikend om daar een doctorale graad mee te behalen. Misschien zijn de promovenda en de promotor ook wel verslaafd aan spelletjes, of zijn de criteria bij de UvA erg soepel, dat zou kunnen. Nu heb ik de dissertatie niet op finesses gelezen, maar mijn eerste reactie was: 'Wat, kun je zo ook al promoveren?' Zegt het iets over de Universiteit van Amsterdam, het vakgebied, de promovenda of het gekozen onderwerp? Ik weet het niet. De studie is uiteraard omvangrijker dan die 23 gamende dames. Ook wordt gesteld dat steeds meer moeders gamen. 'The Sims' (het best verkochte spel aller tijden) en puzzle-games blijken nogal populair.'Even tussen het afwassen en de kinderen van school halen door spelen ze een videogame'. In mijn omgeving ken ik ze niet, maar dan ben je wel heel verslaafd lijkt me.
Zou de game-ervaring van vrouwen in Bangladesh, Japan, Griekenland of noem maar wat, ook onderzocht zijn of beperkt zo'n onderzoek zich tot een paar fanatieke Nederlandse videogame-sters?
Fundamenteel wetenschappelijk onderzoek moet mijns inziens een bijdrage leveren om op veel gebieden de raakvlakken, relevantie, ontwikkeling en het diepte-inzicht daarvan te verklaren.
Een beetje internationaal georiënteerd zou daarbij niet verkeerd zijn. Het enige diepte-inzicht is waarschijnlijk de 3D-functie van 'The Sims'. Lang leve de wetenschap. Straks neem ik een momentje voor mijzelf. Nee, niet met 'The Sims', de videogames zullen mij worst zijn. Ik ervaar geen enkele 'huiselijkheid' op het beeldscherm. Die huiselijkheid creëer ik zelf wel, gewoon op mijn appartement, vanavond met een kop cappuccino en interessant leesvoer (met respect voor alle vrouwen en meiden die wel hun tijd investeren in videospelletjes).
Ik pak een goed boek, een historische roman of iets educatiefs, ik ga mij maar eens wat verder verdiepen in wat anders dan videogames. Buitenlandse jongeren versus hun kennis van en bekendheid met de Nederlandse taal ofzo. Nee, geen 23 respondenten, dat lijkt mij wat te weinig... verder zeg ik niets Misschien wordt het tijd om wat sociaals te doen en vrienden uit te nodigen om samen gezellig het bordspel Monopoly , Kolonisten van Katan of Ganzebord te spelen.
Ik ben bang dat ik door het spelen van videospelletjes mijn carrière niet echt spectaculair zal beïnvloeden. Ik zie het al voor me bij een sollicitatiegesprek:
'Wij hebben uw digitale profiel eens bekeken. U hebt wel een sexy avatar op 'The Sims'. Vertel eens mevrouw, hoeveel punten heeft u gescoord bij "World of Warcraft' en op welk level zit u?


Bronnen:
Promotie Videogames en gender
Bericht UvA
Unlikely gamers, Mirjam Vosmeer
Gamers zijn leiders van de toekomst
The Sims: Inloggen 'The Sims


Note: Mijn blog beoogt op geen enkele wijze de dissertatie van mevr. dr. M.S. Vosmeer in twijfel te trekken, de wetenschappelijke relevantie ervan of vergelijkbare onderzoeken te bekritiseren. Ook het historisch overzicht of de context van het onderzoek is voor mij niet inzichtelijk. Ik ben absoluut niet geschoold in de effecten van digitale spelletjes. Mijn weblog beoogt slechts een parodie te zijn naar aanleiding van enkele mediaberichten...

© Matti, 8 februari 2010
Reacties op mijn blogs stel ik altijd op prijs.

273. IJskoude start

Kolkend, grijs, koud, schuimend en onstuimig. De watermassa leek nog onheilspellender dan hij in feite was. Decor is het strand in Zandvoort. De barometer stond op min twee (-2) graden. De zeewatertemperatuur was nauwelijks tot 6 of 7 graden Celcius gekomen. Het was nooit mijn eerste gedachte geweest om zo het nieuwe jaar te beginnen. Nu ik er eenmaal was, kon ik eigenlijk niet meer terug. Die morgen, de eerste van het nieuwe jaar, in de beschermde omgeving van mijn kamer, met de thermostaat op twintig graden, scheen het allemaal niet zo erg. De oliebollen en de champagne nog maar net achter de kiezen. Een nachtrust die achteraf veel te kort bleek, aangewakkerd door het teveel aan glazen wijn, salade, nootjes, chocolade en andere uitbundige ingrediënten. Helaas was de brij van lekkernijen niet achtergebleven in het oude jaar, maar begon zich nu aardig te manifesteren op de binnenkant van mijn maagwand, in darmen en andere inwendige organen.
Het idee was ontstaan op een verjaardag, half december, bij vrienden. Van 'wat zijn jouw goede voornemens' tot 'je moet alles een keer gedaan hebben in het leven' passeerden in onze gesprekken allerlei wilde ideeën de revue.
Nouja, roken doe ik toch al niet, ik sport geregeld, dus mijn enige goede voornemen zou denk ik beperkt blijven tot het idee: 'dit jaar maar minder chocolade snoepen'. Ach, ik zal het waarschijnlijk niet redden, het is zo vreselijk lekker.'Ik ga heel sportief beginnen' riep Wout, een oud-studiegenoot. 'Ik stort mij met duizend anderen in de zee. Ik neem een nieuwjaarsduik'.
'Je doet je best maar', riep de rest van het gezelschap, maar naarmate de tijd verstreek en nog twee rondjes drank waren rondgegaan, kwam het gesprek weer op dat fanatieke idee. 'Doe niet zo kinderachtig, we gaan met z'n allen'
'Sorry Wout, maar ik zit niet op longontsteking te wachten', was Irma's repliek. 'Ach, je hebt zo gauw geen Spaanse griep of Q-koorts', vulde Geert aan 'en van één plons in het water krijg je heus geen hartfalen'. 'Ik ga met hem mee' en: 'Jullie ook' meteen er achteraan. Om een lang verhaal kort te maken: het is voor het goede doel, je laat zien dat je geen mietje bent en ach het is maar heel kort, erin en eruit. Dus haalden ze mij over stemde ik in.
Daar ging ik dan: bikini aan, warme kleding eroverheen en op weg naar het strand. Geert, Irma en Wout stonden al op ons te wachten. Carla, Desirée, Heleen en ik schoven aan. Langs strandpaviljoen 'Take Five' naar beneden, naar de inschrijvingstent en hopla. We werden voorzien door Unox een groot concern dat soepblikken op de markt brengt, van een oranje muts en handschoenen. Alsof dat bescherming zou bieden tegen de afgrijselijk koude watermassa, waarin we ons al blauwbekkend in zouden werpen. Nog even keek ik naar de strandtent waar ze Jägermeister verstrekten. Daar zou ik wel een paar slokken van nodig hebben om wat meer moed te krijgen. Ik voelde mij als een arendsjong dat angstig bibbert, niet wetend wat er gaat gebeuren als 'ie het nest uitgeworpen wordt. Nee erger nog, als een angstig éendagskuiken, dat volgespoten is met Oxazepam**, heen en weer te huppen. Ook probeerde ik ijlings beelden van tropische oorden met wuivende palmen op mijn netvlies te krijgen, maar helaas. Uiteindelijk moest het dan gebeuren. Er was gevraagd om in 'antieke badkleding' te verschijnen, maar helaas bezit ik geen attributen uit de twintiger jaren van de vorige eeuw. Een enkeling had zich daarin wel uitgedost, zoals de burgemeester, die in een rood-wit gestreept badkostuum de uitdaging ook aanging. Dat siert dan wel weer. De overheid die het goede voorbeeld geeft. Dat zie je soms wel anders.
Ik deed mijn jas uit, liet mijn broek zakken, trui, topje en alles in de grote shoppingbag. Nee, het was geen tijd om te shoppen en ook de begerige blikken van menig man, als je midden op het strand je omkleedt en in bikini staat rond te hupsen, bleven gelukkig ook uit. Iedereen was maar gericht op één ding: het startsignaal van 14.00 uur. Uit de luidsprekers klonk vrolijk 'Pizza Hut'. Ik kon me nog bedenken. Zou ik echt gaan? De oproep: 'Houd je kleren zolang mogelijk aan en blijf zo kort mogelijk in zee' was natuurlijk overbodig. Nee, ik zou vast niet de hele middag tussen de schuimende golven blijven ronddobberen en mijn kleren had ik inmiddels al uitgedaan... Toen ik de mensen in de reddingsboot zag, een dertig meter uit de kust, gehuld in dikke zwemvesten, dacht ik nog even dat ze mij als enige zouden moeten redden en reanimeren... Voor ik er erg in had trok Desirée mij al aan de arm en daar holden we, de blik op oneindig de grijze kolkende watermassa tegemoet. Het gejoel van naar schatting 2.000 'nieuwjaarsduikers' leidde gelukkig wat af. Eindelijk bereikten we de vloedlijn, doorhollen maar...
Aaaaaaaaahhhhhh, Oooohhhhh, Koudddddddddd, Afgrijijijijijselijk.....
De rest kun je lezen op de website van de Gemeente Zandvoort. Het bracht € 1.100,- voor de Reddingsbrigade en we werden weer een beetje warmer van de erwtensoep. Pas 's avonds kwamen mijn ijskoude voeten weer een beetje tot leven. Eén ding weet ik wel: Je moet sommige dingen wel een keer in je leven gedaan hebben. De nieuwjaarsduik 2011. Nee, mij zien ze er vrijwel zeker niet. Ik boek dan maar een reisje naar een ander strand, Mozambique of een dergelijk oord met een helderblauwe turquoise zee en watertemperaturen van boven de twintig graden...



**Oxazepam dempt emoties en werkt daardoor kalmerend als u angstig of gespannen bent. Hierdoor verminderen ook de lichamelijke klachten, zoals hartkloppingen, buikpijn, trillen en transpireren, die vaak met angst en spanning gepaard gaan. Oxazepam is een tijdelijke hulp bij deze verschijnselen.

© Matti, 6 februari 2010
Reacties op mijn blogs stel ik altijd op prijs.

272. Cappuccinoblog... Het mag warm worden

Of het aan mij ligt weet ik niet, maar het Nos-journaal en het programma Netwerk hebben heel wat teweeg gebracht afgelopen week. Ik ben geschrokken, want men wist te melden dat sinds 1998 is de aarde niet meer is opgewarmd. Dat terwijl wetenschappers jarenlang iets anders uitgebazuind hebben. Dus verdraait men belangrijke rapportages. Wie moeten we nog geloven? 55% van Nederland zou onder de zeespiegel liggen of zoiets. Het IPCC-rapport dus.
Volksverlakkerij... Op het belangrijke congres in Kopenhagen hebben de duizenden deelnemers in ieder geval met elkaar afgesproken, dat 'we ernaar streven dat de aarde niet verder opwarmt'. Waar gaat het om? De ijskap lijkt nu opeens niet meer zo hard te smelten. Voordat we hier in Nederland met zijn allen een halve meter onder water zitten, duurt vast nog even en een heleboel milieuonderzoekers, oceanologen, klimaatdeskundigen en noem er nog een paar, moeten eerst maar eens orde op zaken stellen. Hoe zit het nu met de ozonlaag, de CO2-uitstoot en onze fossiele brandstoffen? Wie heeft nu eigenlijk invloed op het weer?. De zon staat er al eeuwen. Het mag voor mij best opwarmen hoor, even een korte periode tussen nu en september, rustig naar een graadje of 28.



-- 198 woorden --
'Cappuccinoblog'*, een kort sfeerblog van maximaal 200 woorden.
(*Begrip, bedacht door mij; onder het drinken van een heerlijk kopje cappuccino heb je net even tijd om een - niet al te lang - blogje te lezen).

© Matti, 5 februari 2010
Reacties op mijn blogs stel ik altijd op prijs.
Meer blogs lezen? Kijk hier voor het Overzicht van mijn blogs



---------------------------------------------------------------
Dit hoort niet meer bij mijn blog, maar even onderbouwd voor de Bèta-mensen:
De Canadese onderzoekers McIntyre en McKitrick wezen in 2005 op statistische onjuistheden in temperatuurreconstructies. De meetreeksen die gebruikt zijn, blijken volgens hen te kort om vast te stellen dat de huidige opwarming significant afwijkt van natuurlijke variaties.
Nu komt het: Het IPCC heeft in principe als doel zonder partijdigheid en op wetenschappelijke wijze een duidelijke, transparante en objectieve evaluatie te maken van de beschikbare wetenschappelijke, technische en socio-economische informatie in verband met de klimaatveranderingen. IPCC-rapporten horen objectief om te gaan met beleidsrelevante wetenschappelijke, technisch en socio-economische factoren. Ze moeten aan hoge wetenschappelijke en technische maatstaven voldoen. En dus niet op basis van columns van journalisten of bergwandelblaadjes, fotokiekjes van amateurs die in een bootje bij de ijskap rondgevaren hebben etc.
Zie ook: http://nl.wikipedia.org/wiki/Opwarming_van_de_Aarde