-reisverslag-
(van: hyves blogger januari 2009 , Whahaha)
Vervolg op: 162. Out of my comfort zone
zaterdag 27 december - De jongens hebben gisteren mijn laptop kunnen aansluiten op het Internet. Na veel gepruts met wat kabels, is het dan toch gelukt. Er hangt nu een draad van 10 meter aan mijn laptop, met een pluggetje achterin, dus ik hoop dat het goed gaat. Hier zit ik dan, even een momentje voor mijzelf. Naast mij staat een joekel van een kerstboom (wel heel mooi hoor) en op tafel een heerlijke kop cappuccino. 'De jongens', om dat even nader toe te lichten, dat zijn Giovanni en zijn broer Alessandro. Vanmorgen had ik weer even zin (zeg maar: drang) om wat op het digitale papier te zetten. Wat is er veel gebeurd in de afgelopen dagen.
Ik zit hier op een plek, waarvan ik een half jaar geleden nooit gedacht zou hebben er te zitten. Om maar meteen voor de draad te komen: Ik zit in Noord-Italië, na een treinreis van ruim 19 uur. In een klein dorpje in Toscane breng ik de kerstvakantie door bij mijn vakantievriend en de familie. Bovendien zit ik nog wel achter mijn eigen laptop, die ik meeeggesjouwd heb. Als ik naar buiten kijk, dat zie ik het mistige grijsgroene landschap. De heuvels zijn lang niet zo briljant als in de zomer, maar het geeft iets vertrouwds. Bovendien is het nog stil. Alles moet nog wakker worden, lijkt het wel.
Nadat ik mij vanmorgen heb opgefrist, een beperkt ontbijt heb gehad (na de overdaad van twee dagen eten), vond ik het prettig om even weer 'contact' te hebben met de basis. Die basis is dan: even kijken op nu.nl wat de laatste nieuwsfeiten zijn, vrouw.blog.nl, snel inloggen op hyves.nl en ooo, daar had je het al: diverse reacies op mijn laatste blog en opnieuw maar liefst een vijftigtal berichten in mijn inbox.
Als je een dag niet hebt ingelogd, dan loop je op hyves zo achter, lijkt het wel. Ik reageer op een paar blogs en wat krabbels en dat is het dan weer. De rest komt later wel. Natuurlijk kan ik heel veel vertellen, dus laat ik maar beginnen met de treinreis en de aankomst. Zo'n lange treinreis is best leuk, maar wel afzien. Grappig is het moment waarop de meesten willen gaan slapen. Je zit elkaar aan te kijken, totdat iemand arzelend vraagt: 'Wanneer zullen we de bedden naar beneden klappen? Een ouder echtpaar, een paar leeftijdgenoten (een jong stel), het andere meisje en ik delen de coupé. Gelukkig hoeven we niet te vechten om een plek. Het stel, Helmut en Frieda, verdwijnt naar de bovenste twee bedden. Het oudere echtpaar wil graag beneden, dus de midden-etage blijft voor de beide dames over!.
Het is wat vroeger dan ik doorgaans gewend ben, even na twaalven, maar ik zit lig er niet mee. Ik kan beter een beetje uitgerust aankomen. Overigens, veel slapen doe je in zo'n trein niet. Ik verdwijn naar het toilethokje om mijn tanden te poetsen en me wat comfortabeler in nachtkleding om te turnen (simple comme le jour: beha uit, truitje er weer over, joggingbroek aan, tandenpoetsen and you're prepared to sleep a little while. Terug in de coupé, schuif ik op de middenplek, laken en deken ervover en ik neem mijn 'Duizend schitterende zonnen' van Hosseini weer ter hand, want dit superspannende en intrigerende boek, wil ik nog uitlezen.
Het wassen en tandenpoetsen 's morgens in zo'n klein toiletruimtetje van een rijdende trein, is verre van comfortabel, maar na even vluchtig 'poedelen', kun je wel weer een beetje voor de dag komen. Behelpen dus, maar ik ben het kamperen gewend met 'basic' voorzieningen. Ook het luchten van de coupé, waar je een hele nacht met z'n zessen in hebt geslapen, bleek broodnodig. Met een klein schuifraampje begin je echter niet zoveel en de anderen beginnen al snel te klagen dat het koud is. raampje dus weer naar beneden. Het zou een lange uitputtende dag worden. Uiteindelijk zou moest ik 's middags om 17:23 uur aankomen, maar het werd acht minuten later, dus over half zes. Ook over die hele treinreis zou ik wel een heel blog vol kunnen schrijven, maar dat sla ik even over. Mijn laptop had het op een gegeven moment 'begeven' en moest hoognodig opgeladen worden, dus daar kon ik niet veel meer mee doen. Het werd dus lezen (geen straf) en nog eens lezen.
Na Trento begon ik echt nerveus te worden. Ik vermoed niet dat de medereizigers er iets van gemerkt hebben, dat ik trilde van de zenuwen. Aan de buitenkant leek ik uiterst kalm, maar op diverse momenten had ik heel wat afgepiekerd, net als de laatste paar weken. Supernerveus was ik, bomvol vragen. Zou Gio er staan? Hoe zou ie reageren? Wat zou het worden met de famiglia (familie). Hoe zou het samen met hem zijn, nadat we in september - toen volop vakantietijd - afscheid hadden genomen? Zou het stadje zo middenin de winter herkenbaar zijn? Zou ik makkelijk worden geaccepteerd? Hoe zou de kerst verlopen? Kwam ik weer op de logeerkamer boven of niet? Nog belangrijker: Wat verwachtte Giovanni van me en ik van hem? Zou hij nog even hartelijk reageren? Wat zouden we allemaal gaan doen tijdens deze elf dagen? Wat zou mijn 'bijdrage precies inhouden? Kreeg ik de kans om 'di mama' te assisteren in de keuken, of zou ze dat niet toestaan? (ik wil best wat leren van de Italiaanse keuken). Belangrijker nog: wat verwachtte Giovanni van mij en ik van hem? Toen de trein eindelijk op Firenze S.M.N.(Florence Centraal) stopte, pakte ik mijn spullen en ging tussen de andere passagiers naar buiten. 'Ciao Mààaati, la mia principessa, contento che stai qui, benvenuto' (Hallo, Mààtti, mijn prinsesje) hoorde ik opeens en twee armen omklemden me en hij zoende me hartstochtelijk. 'Buon Giorno Giovanni,ciò che un lungo viaggio in treno', antwoordde ik in mijn beste Italiaans.(Wat een lange treinreis). De vlinders in mijn buik schenen zich opeens genoodzaakt te voelen met kracht naar buiten te vliegen en ik voelde me ontzettend blij dat ik er was en opgelucht. Ik had bijna de tranen in mijn ogen staan. Door alle consternatie had ik zo snel Alessandro en Stefano (zijn zoontje) niet gezien, die met hem meegekomen waren. 'Buon Giorno, Alessandro. Buon Giorno Stefano, quello che stai facendo grandi.(Hallo Stefano, wat word jij al groot) Nouja, ik had dat joch natuurlijk nooit klein gezien, maar zo'n compliment doet zo'n bambino wel goed dacht ik. Ze pakten mijn spullen op en we liepen door de hal naar buiten. Even verderop stond de auto van Alessandro. Gio en ik namen plaats op de achterbank (ik kroop tegen Giovanni aan) en Alessandro, met Stefano naast hem, fungeerde als een soort taxichauffeur. We zetten koers naar het zuidwesten. Eerst keek ik mijn ogen uit in Firenze, de mooi verlichte stad. Overal guirlandes en kerstversieringen, duizenden lichtjes. Een sprookje. Een compleet andere wereld dan in de zomer. Daarna trok het mooie Toscaanse landschap weer voorbij. Zo in de winter leek het allemaal wat somberder en het begon namelijk al bijna donker te worden. Je moet het ook weer niet te veel idealiseren en romantiseren, bij ons zijn de kerstmarkten ook heel sfeervol.
Voor de meeste Italianen begint het traditionele kerstdiner al op kerstavond,
la vigilia di Natale, en dus niet zoals in Nederland gebruikelijk op eerste Kerstdag. Daarom was het belangrijk dat ik de 23e al uit Nederland vertrok. Ze wilden dat ik bij dat diner zou zijn. Het was een stukje rijden, maar zodra we er waren wilde ik mij natuurlijk omkleden en opfrissen. Daarna dan ook meteen aan tafel. Ik had eigenlijk ook wel trek in eten, na een paar broodjes 's middags onderweg in de trein. Kerst wordt in Italia ook doorgaans in famiglia, met de familie, gevierd. Een bekend spreekwoord luidt dan ook: Natale con i tuoi, Pasqua con chi vuoi, ofte wel; Kerstfeest met je familie, Pasen met wie je maar wilt.
De meeste mensen die een oven hebben (wie niet in Italië?), maken hem zelf. Toen di mama uit de keuken terugkwam en de pandoro met chocolade erover op tafel zette, zat iedereen te glimmen. Smullen, dat deden we, reken maar! Veel mensen gaan naar de messa di mezzanotte, de kerstnachtmis, maar pas nadat ze thuis of bij vrienden een overvloedige maaltijd hebben geconsumeerd. Smulpapen zijn het dus wel.
Eerst komt nog een verhaal over de kerstcadeaus, het zangduo 'Stefano en Danilo', een moment samen op de kamer met Giovanni en dan die mooie betoverende nachtmis....
[wordt vervolgd , ik kan niet alles in één keer kwijt, wat een lang verhaal al...]
© Matti, 5 januari 2009
Reacties op mijn blogs stel ik altijd op prijs.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten