De Russische veldtocht
wordt beschouwd als één van de grootste militaire misrekeningen uit de
geschiedenis. Het zou mijn grote triomphtocht moeten worden. Het werd
een grande debâcle, we verloren hierbij 98% van onze aanvankelijke
sterkte. Kort tevoren had ik nog een laatste bod voor vrede gestuurd
naar Sint-Petersburg. Ik kreeg echter nooit antwoord en dus gaf ik bevel
om Russisch Polen binnen te trekken. "Over twee maanden vraagt Rusland
mij om vrede" ('Avant deux mois, la Russie me demandera la paix'),
veronderstelde ik. Dat bleek echter een misvatting. Helaas, het is niet
anders. De veldtocht naar Moskou
begon op 23 juni. Ik stak namelijk op 24 juni 1812, met het Grande
Armée, het grootste leger tot dan toe in de Europese geschiedenis, de
Nemen-rivier over. Die rivier vormde de grens tussen het door de Fransen
beheerste hertogdom van Warschau en Litouwen, dat in de Russische
invloedssfeer lag. Het Grande Armée was als volgt ingedeeld:
De centrale aanvalsmacht met 250.000 man onder het persoonlijke commando van mij, de keizer; twee andere frontlegers onder Eugène de Beauharnais (80.000 man) en Jérôme Bonaparte (70.000 man); twee aparte corpsen onder Jacques MacDonald (32.500 man) en Karl Schwarzenberg (34.000 Oostenrijkse troepen); een reserveleger van 225.000 man. Daarnaast waren 80.000 man van de Nationale Garde opgeroepen voor volledige militaire dienst voor het verdedigen van de keizerlijke grens van het Hertogdom Warschau. Formidable! Ik, Napoléon, L'Empereur, stond aan het hoofd van het grootste leger uit de geschiedenis: 771.500 man van zeker twintig nationaliteiten, onder wie ook Nederlanders. Een 'Armée formidable'. (Daarover, de betrokkenheid van de Nederlanders, die bij mij dienst hadden genomen, schrijf ik later nog eens). Binnen zes maanden waren negen van de tien soldaten omgekomen.
Het doel van de aanval op Rusland was bedoeld om Tsaar Alexander I te dwingen mee te doen met mijn blokkade tegen Groot-Brittannië. Mijn leger werd verwelkomd door de bevolking van Polen en Litouwen, die mij als bevrijder beschouwde.
Drie maanden na het begin van de campagne, na de Slag bij Borodino, had ik mij strategisch verschanst in Moskou. Het was half september en de Russen staken de stad in brand bij hun vlucht naar het oosten. Daardoor raakten de Fransen verstoken van onderdak en voorraden.
Ik
bleef vijf weken in Moskou, omdat ik verwachtte dat de Tsaar zich zou
overgeven en een vredesakkoord zou ondertekenen dat ik had opgesteld.
Eind oktober besloot ik tot de terugtocht, net toen de winter was
ingezet.
De soldaten van de Grande Armee stierven als ratten bij de terugtocht naar het westen. Slechts 50 duizend man bereikten Vilnius op 8 december.
De Russen bereikten de stad een dag later en namen verschrikkelijk wraak op ons, de Fransen. Niettemin waren de meeste van mijn soldaten gestorven door kou, honger en ziekten tegen de tijd dat Tsaar Alexander I op 22 december de stad binnentrok. Toen besloot ik terug te keren naar Frankrijk, en ik vertrok op 5 december richting Parijs.
Tot zover even een toelichting op mijn Russische veldtocht. Dan weten jullie dat ook weer.
Napoléon, 20 november 2008
-
Sandra
Lijkt mij een vreselijk koude bedoening te zijn geweest. Dat je door het klimaat de slag verliest. Het vaak van die kleine dingen die het verschil zijn tussen overwinning en verlies.20 nov 2008, 02:25
-
-
Leeuwinnetje
Zo, Napoléon, dank u voor dit kort vertelsel.20 nov 2008, 20:31
Hiermee heb ik er weer iets bijgeleerd.
-
Gerry
zo'n 130 jaar later maakte een oostenrijkse gemene meneer vrijwel dezelfde fout.alleen bij een andere stad.20 nov 2008, 20:58
gerry
-
-
-
Maarten
Maar de veroveringsdrang was nog niet uitgewoed, als ik uw geschiedenis een beetje ken!23 nov 2008, 04:29
-
Jolka
...was u mijn leraar geschiedenis maar geweest... dan was mijn cijfer vast hoger geweest d
kan er geen genoeg van krijgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten