287. Uitnodiging huwelijksfeest

Heel lang heb ik het voor naaste vrienden verborgen kunnen houden, maar eindelijk was het zover. Afgelopen vrijdag zijn Govert Grasmans en ik 'in het geheim' voor de wet getrouwd. Onze beide ouders, zijn drie zusters met hun echtgenoten, mijn broer, schoonzus en twee zussen (met vriend) waren erbij. Plus een goede vriendin, waar ik al jaren mee optrek. Omdat we alles natuurlijk niet zomaar voorbij kunnen laten gaan, houden we ons trouwfeest aanstaande donderdagavond 1 april in de keet achter de boerderij van Govert. Ik heb hem min of meer leren kennen via het bekende programma 'Boer zoekt vrouw'. Vorig seizoen had ik aan de voorrondes meegedaan en ik zag een foto van Govert, waar mijn hart sneller van ging kloppen. Hij is wel 18 jaar ouder, maar als je van elkaar houdt, tellen de jaren niet meer. Hij wil daarom ook wel snel kinderen. Natuurlijk was ik niet speciaal opeen boer uit, maar het is nu eenmaal zo gelopen.


Govert ontving slechts drie brieven, waaronder die van mij. Omdat hij zo weinig reacties had ontvangen, werd hij helaas niet geselecteerd om aan de camera-edities mee te doen. Hij vond het niet zo erg, want van veel belangstelling wordt hij kopschuw. Hij schreef mij een brief dat hij wel eens een keer kennis wilde maken en op een weekend, eind vorig jaar, reisde ik af naar de boerderij van Govert, in de buurt van Gouda. Wat ik er aantrof, was schrikbarend. De boerderij van Govert, die hij samen met zijn 76-jarige vader runt, was net in die week ervoor geruimd. Een grote ketting was over het erf gespannen vanwege de uitbraak van het virus. Allemaal lege stallen en financieel zat hij bijna aan de grond. 'T'is mie wat', zei Govert laatst, 'ik bin boer en iegenlijk ook weer niet'. Maar er is nog wel ruimte hier op de bovenverdieping, waar we kunnen beginnen. Nou ja, je begrijp het wel, ik kwam vervolgens elk weekend op de boerderij, want in de stad, 'doar heb k niks te zoeken' zei Govert. Eigenlijk ben ik gevallen op zijn leuke blauwe overall en zijn blozende wangen. Hij houdt van het buitenleven, heeft geen kapsones en hij leeft dicht bij de natuur. Govert is geen spraakwaterval, maar als íe ja of nee zegt, dan weet je meteen waar je aan toe bent. Dat is wel zo duidelijk. Hij weet wel van aanpakken, want alles rond de boerderij heeft ie feilloos in de gaten. Als hij aan komt lopen op zijn klompen, zie je meteen: dat is een echte boer, puur en eenvoudig. Met beide benen op de grond dus. Als Govert op de tractor komt aanrijden, dan krijg je meteen een buitenlevengevoel.

Begin dit jaar hebben we een trouwjurk voor mij en een mooi pak voor Govert gekocht. Afgelopen weekend zijn we samen geweest op de bovenverdieping van de boerderij en voor familie, vrienden en bekenden, ook voor alle hyves-vrienden, houden we een gezellig trouwfeest. Je bent dus hartelijk welkom om het mee te maken en als je eerder weg wilt of maar een kwartiertje wilt komen: even goede vrienden!

Omdat de keet nu toch leegstaat, heeft mijn schoonvader hem gezellig ingericht met schragentafels, zodat er met gemak 250 gasten in kunnen. Op de hooibalen zit je lekker warm en zacht. Van Govert's kant verwachten we niet zoveel, maar omdat ik nogal een uitgebreid netwerk heb, zullen er zeker ook naast de familie, vrienden, bekenden,'vage vrienden' en losse kennissen komen. Iedereen wordt verzocht om een rode roos mee te nemen. Daar wordt dan één groot boeket van gemaakt. De zus van Govert, Alie, staat bij de ingang om ze in ontvangst te nemen.

Cadeautip: envelop.
Het orkest uit de buurtschap, een gezelschap opgericht door de naaste buren, 'De Boerenbloaskapel', zal aanwezig zijn om de feestvreugde te verhogen. Er kan uiteraard ook gedanst worden.

Routebeschrijving:
Vanaf de ringweg Gouda (de N207) rijd je langs de Esso-pomp naar de rotonde Stolwijkersluis (Schoonhovenseweg), richting Bergambacht.
Direct op de rotonde ga je de eerste afslag rechts (Gouderaksedijk). Na circa een kilometer, na de bushalte, ga je linksaf, het Beijerswegje in, over de BeijerseVliet, volg daarna de borden: 'Hulde aan het bruidspaar' en even verder zie je de boerderij van de familie Grasmans. Parkeren kan op het erf of als het vol wordt, in het weiland ertegenover. Er staan vlaggetjes: Beijerseweg 311

Tot ziens! a.s. donderdag 1 april van 19.00 - 24.00 uur.
Het eerste uur is er gelegenheid om te feliciteren, daarna kan de boel losbarsten.
Natuurlijk realiseren we ons, dat niet iedereen kan komen.
Ben je niet in de gelegenheid?
Je kunt altijd een reactie onder dit blog plaatsen!

-----------------------------------------------------------------------------------------
Toevoeging 2 april: Lees hier hoe het afliep:
288. Chaos en tumult op trouwfeest
-----------------------------------------------------------------------------------------

© Matti, 30 maart 2010
Reacties op mijn blogs stel ik altijd op prijs.

286. Sancho Panza

In een restaurant, vlakbij het centrum zat ik geduldig te wachten. Nou ja, geduldig, ik had het idee dat ik bloedstuwingen en opstipaties verwerken moest. Naast mij zaten Irma en Geert. We hadden afgesproken dat zij gezellig mee zouden gaan naar de film. Irma, mijn vriendin, had 'm uitgezocht: 'Valentine's Day'. Het moest nog Valentijnsdag worden, dus een beter schot in de roos kon het niet zijn. Tenminste, dat dacht Irma. Want mijn 'afspraak' moest nog arriveren en volgens mij was ie de halve binnenstad aan het afzoeken, waar hij moest zijn, want de klok wees al drie minuten over half negen. De afspraak was een paar weken geleden al gemaakt op een verjaardagsfeestje. Charles* was een oude schoolvriend van Geert en ik had 'm bij Geert thuis leren kennen. Hij was daar die avond ook uitgenodigd. Het leek me een gezellige jongen, want hij was aan het eind van de avond volop moppen aan het tappen en we moesten allemaal hartelijk lachen. Of het door de meerdere glazen wijn kwam weet ik niet meer, maar uiteindelijk had ik ja gezegd om samen een avondje uit te gaan. Eigenlijk wist ik verder niet zoveel van hem, maar dat zou vast wel komen. We hadden afgesproken om eerst samen wat te drinken en dan met z'n vieren naar de film te gaan. Irma en Geert hadden mij thuis opgehaald en - naar bleek later - waren ze van plan om Charles aan te sporen mij weer thuis te brengen. 's middag was ik al wat nerveus en ik had besloten om mijn zwarte rok aan te trekken met zeegroene leggings en een zeegroen topje. Het was nog bepaald geen lente, dus ook mijn suède laarzen kwamen uit de kast.
Een outfit in de vorm van een legergroen gevechtspak was achteraf wellicht een betere keus geweest.

We hadden een cappuccino besteld en Geert een gewone koffie, maar Charles was nog in geen velden of wegen te zien. Net had Irma gezegd: 'Hij zal toch wel komen?' of daar verscheen hij bij ons tafeltje. Als een Sancho Panza, die de weg was kwijtgeraakt en zijn lastdier verstrooid had achtergelaten, stond hij verontschuldigend bij ons tafeltje. Het was inmiddels acht minuten over half negen. 'Ik moest eerst mijn auto even zien kwijt te raken. Jullie hebben toch niet lang hoeven wachten?' vroeg hij. 'Nee hoor, we gaan zo boeken voor de volgende voorstelling', zei ik gekscherend. 'Misschien moeten we zo nog wel rennen om de intro van de nachtvoorstelling nog te kunnen halen'. Charles zag er wat anders uit dan ik mij van die verjaardagsavond kon herinneren. Zijn moeder had 'm vast geen ultiem modegevoel bijgebracht, want hij droeg en knalrood jack met daaronder een boerenkoolgroene trui. Hij zou vast geen gek figuur slaan bij 'Expeditie Robinson' of een ander "survival in the Wilderness'-programma. In ieder geval schreeuwde zijn outfit het harder dan hijzelf. 'Zo, dus jij bent nou Matti?' Hij keek naar me en zijn ogen bleven ergens op borsthoogte hangen. 'Je mag er best wezen', zei hij. Ik begreep wel waar hij op doelde. Nu heb ik bepaald geen extreme bos hout voor de deur, maar moeder natuur heeft wel voor iets meer gezorgd dan een strijkplank (Trouwens vrouwen en meiden met een maatje minder of meer, zijn net zo waardevol hoor, je waarde zit niet aan de buitenkant, wil ik nog even toevoegen, mochten extremely hopeless voelende mensen zich tekort gedaan voelen)

Nee hoor, ik ben Matti's tweelingzuster, van top tot teen, antwoordde ik. 'Had je iemand anders verwacht? Hij grinnikte. Gelukkig, een beetje gevoel voor humor had ie wel. Ik kon me nog net inhouden om niet te zeggen: 'Ken ik je ergens van?'. Doordat ik een uurtje daarvoor nogal haastig een bord macaroni naar binnen had geworpen, produceerden mijn darmen nu typische buitenaardse geluiden, die volgens mij aan de andere kant van het restaurant hoorbaar waren. Ik was bang dat de ober zou vragen of ik mijn mobieltje kon uitzetten. De 'geluidsoverlast' bleek mee te vallen. Charles nam ook een koffie, nadat hij nadrukkelijk had aangegeven dat hij een bierdrinker was. Ja, dat kon ik mij nog wel herinneren van die avond. 'Laten we nog een afzakkertje nemen' had hij na 'tig' pilsjes toen nog gezegd. Gelukkig reed hij daarna met iemand anders mee die als BOB was aangewezen. Daarom had 'ie vast die avond niet meer zo helder voor ogen, wie ik precies was en hoe ik er nu uitzag. Het was nu immers drie weken later en we waren allemaal kraakhelder. Na de koffie ging ik nog snel even 'naar achteren' en rekende onze versnaperingen terloops snel af bij de bar (Tja, iemand moet toch betalen, maar ik had gehoopt dat Charles zou zeggen: 'dit rondje is voor mij'). Terug bij het tafeltje zei ik: 'We kunnen gaan hoor, ik heb al afgerekend'.

Daarna wandelden we naar Cinema Palace. We waren er een paar minuten over negen, dus ruimschoots op tijd voor het aanvangstijdstip van 21.15 uur. Tja, over 'Valentine's Day' valt natuurlijk veel te zeggen. Ik zag naast ons Irma en Geert helemaal opgaan in de film en ze zaten zowat in elkaar verstrengeld. Zo'n film roept natuurlijk wel bepaalde gevoelens op. Charles legde ook amicaal zijn arm om mij heen en even later dacht 'ie misschien dat de bioscoopstoelen hele brede armleuningen hadden, want ik voelde even later zijn andere hand op mijn bovenbeen. Even dacht ik nog: Binnenkort draait hier How to train your dragon (Hoe tem je een draak)', maar die gedachte liet ik toch maar gauw weer los.
In de pauze namen wij (meiden) een cappuccino en de jongens een biertje. 'Valentine's day' is best wel een wat romantische film, maar achteraf misschien niet de beste keuze als 'achtergrond' om voor het eerst met iemand kennis te maken. Het is best wel een zwijmelfilm hoor. We zaten daarna nog gezellig een uurtje in een barretje. Het bleek dat de beide mannen liever gaan voor een actiefilm, maar Irma en ik vonden het wel de moeite waard. Het was al ruim over twaalven toen Irma en Geert zeiden: Misschien kan Charles je wel even thuisbrengen. Ik hoopte dat hij met vijf biertjes in zijn kraag niet aangehouden zou worden. Inmiddels was ik al heel wat meer van Charles te weten gekomen. Hij werkte bij een soort technische groothandel aan de balie en was - hoe verwacht je ook anders van een man - helemaal gek van voetbal. FC Twente was zijn club, zie 'íe, omdat hij in Almelo was opgegroeid. (O, een Tukker dus, dacht ik ) Onderweg kreeg ik allemaal te horen wat een geweldige spelers daar nu allemaal vertrokken zijn en toen ik verder vroeg wat íe zoal in het weekend deed, werd mij duidelijk dat 'barhangen' annex kroegentochten wel een geliefde bezigheid van hem was. Thuis voor de flat vroeg ik: Ga je nog even mee naar boven, een kop koffie drinken? Stom aanbod natuurlijk, want misschien dacht hij wel dat het een verkapte uitnodiging was om net als Jack Dempsy in de film met ontbloot bovenlijf in mijn bed te springen, maar ik dacht: een sterke kop koffie kan geen kwaad, pils heb ik niet in huis en hij kan wel een opkikker gebruiken voordat hij verder rijdt.

Kijk maar rustig even rond hoor of pak een boek. Helaas bezit ik geen voetbalboeken', zei ik en verdween direct naar de keuken om een zwengel aan de senseo te geven. 'Je hebt het hier gezellig ingericht. Wat een boeken' zei hij, toen ik weer binnenkwam. 'Heb je die allemaal gelezen? Ook Engels zie ik'. 'Nee hoor, zei ik die staan hier gewoon als wandvulling, omdat het nogal decoratief oogt. Daarna kwam het gesprek op literatuur, hobby's enzovoort. Zijn kennis van taal en literatuurgeschiedenis was niet zo groot. Ik had ook niet anders verwacht. Frans, Italiaans, Duits, daar wist 'ie ook niet veel van. Een beetje Engels, dat ging nog net. Eindelijk vroeg hij wat zoal mijn interesses** waren. Van het ene kwamen we op het andere onderwerp, totdat we het op een gegeven moment over modekleuren, trends, lingerie en boxershorts kregen. Ik kreeg nog de kans om hem te adviseren dat hij beter in plaats van die boerenkoolgroene trui een zwarte of donkerblauwe kon aandoen. Hij ging weer verder met modieuze boxershorts. Het werd mij een beetje 'te warm' onder de voeten en ging snel nog even een tweede bak koffie maken.

Terug in de kamer had Charles spontaan zijn spijkerbroek uitgedaan en liet mij zijn legergroene boxer zien. 'Wat vind je ervan, staat dit mij?' vroeg hij. Nu kreeg ik het echt een beetje benauwd. 'Het is hier geen catwalk hoor', zei ik half lachend, je ziet er wel stoer uit hoor, moet ik nu ook een camouflagepak aantrekken?', maar ergens vond ik het ook wel weer grappig. Gelukkig trok hij zijn spijkerbroek weer omhoog (Voor degenen die misschien denken: 'Gemiste kans', nee, zo'n type ben ik niet). 'Ik geloof dat het tijd voor je is om zometeen verder te rijden, want ik ga zo slapen. Bedankt voor het gezelschap vanavond'. 'Ja jij ook, zei hij, 'spreken we nog eens af?' Ik hield het midden tussen: 'O, we zien wel en 'misschien zien we elkaar wel weer bij Irma of Geert'.
Toen ik eenmaal lag, dacht ik: Ja, het was best een leuke avond, gezellig met Charles, maar er was geen echte 'click'. Ik zag mijzelf al ieder weekend aan een bar hangen om over niets anders te praten dan de voetbalwedstrijden van FC Twente. Leuke gadgets voor de Renault verkocht 'ie ook niet.
De volgende week zou ik toch met iemand anders uitgaan. Charles zal vast nog wel een type vinden die het leuk vindt om ieder weekend langs de lijn te staan, om vervolgens de hele avond in een nabijgelegen kroeg door te brengen.
Mijn 'Valentijn' komt heus wel een keer.


* Opmerking: Om privacy-redenen is de naam Charles gekozen in plaats van zijn echte naam
** Mijn interesses bestrijken een groot terrein, te uitgebreid om in dit blog te verwerken

Oeps, 1.635 woorden
Excuses voor de lengte van dit blog, het is langer geworden dan gedacht.
© Matti, 29 maart 2010
Reacties op mijn blogs stel ik altijd op prijs.

285. Een pad op pad

 

- kindergedichtje - om voor te lezen -

Hè, wat is dat?
be-slist geen bui-del-rat
en ook geen lap-jes-kat
het is een grau-we pad

hij is van-daag op pad
niet in een dorp of stad
maar op het kie-zel-pad
ver-liet zijn ha-bi-tat*

hij is niet druip-nat
springt over beu-ke-blad
hij oogt zo lad-der-zat
valt heus niet op zijn gat

hij kiest het ha-ze-pad
en lijkt wel af-ge-mat
is niet op oor-logs-pad
hij lijkt wel le-vens-zat

maar dat is mis-ge-schat
hij gaat op lief-des-pad
tot hij heeft beet-ge-had
zijn drang is on-der-schat

niet in een bub-bel-bad
maar op de gras-mat
als een bus-kruit-vat
met zijn lief-des-schat

't wordt net geen bloed-bad
stond in 't na-tuur-blad
heel net-jes neer-ge-klad
zo, dat is dat



*Habitat: synomiem: leefgebied of leefomgeving.
Wikipedia: gewone pad {KLIK}
Informatie over padden: http://www.padden.nu/

Zie ook: 47. Paddentrek, wat gek (Gedicht)

Mijn andere kindergedichtjes:
235. Een appel is gezond
203. Lentetijd
181. Sneeuwvlokjes
139. Kijk daar, een herfstblad * UITGELICHT
119. Puk in de klas
109. Blij bijtje
103. Buzzy de bij
54. De vlinder en het lieveheersbeestje
20. De muis en de giraf

Matti, 23 maart 2009
Reacties op mijn blogs stel ik altijd op prijs.

284. Ik heb je nodig

--kort berichtje tussendoor--

Liefste,

Omdat je zo lang op je laat wachten, neem ik maar de gelegenheid te baat om je te laten weten dat ik je zo mis. Eind vorig jaar kwam je steeds minder en daarna heb je mij verlaten. Ik hoopte dat je nog even wat langer bij mij zou blijven, maar ik had het mis. Ik vind het zo prettig als je wat dichter bij mij bent. Ik weet het zeker, je kunt ieder moment komen. Jij laat me jouw warmte voelen en je bent in staat om mij tevreden te stellen. In jouw aanwezigheid bloei ik helemaal op. Je mag me helemaal bestrijken, over mijn hele lijf. Ik zal je niet teleurstellen en mij koesteren in jouw aanwezigheid. Kom je gauw? Ik heb je zo nodig, je extra polarisatie...waar is mijn polaroid?

-------------------------------------------------------------
Persoonlijke opmerking:
Een volkomen AFGEKEURD en onnodig blog.
Iedereen verlangt naar de zon en naar de lente.
Overbodig, een open deur. Ik kon het beter niet schrijven. Dit is teleurstellend, beneden alle verwachtingen, ver beneden mijn niveau.
Mijn hoofd was leeg of wordt dat nu juist veroorzaakt door gebrek aan vitamine???
Help, ik kan niet meer extrapoleren, mijn vocabulair is uitgedund, is dit nu een writersblock?


© Matti, 19 maart 2010
Reacties op mijn blogs stel ik altijd op prijs.

283. Bij ons aan tafel...

-zomaar even een verhaaltje tussendoor -
Je mag dit blog rustig overslaan hoor, gewoon wat balorig tijdverdrijf van mij
Je hoeft ook niet alle links aan te klikken, maar: er zitten wel grappige bij
-------------------------------------------------------------------------------------
Leestip voor de haastigen:
De link aanwijzen met de cursor, dan zie je al waar het heen gaat
(en als je ze opent, openen in een ander venster is dan wel zo handig).
-------------------------------------------------------------------------------------



Graag wil ik even een passage voorlezen uit het dagboek van ons gezinnetje. Dat staat vol met leuke belevenissen. Het gezin is de hoeksteen van de samenleving, zeggen ze wel eens, maar het gaat bij ons in huize Kabi net even anders. Het gaat het er soms heftig aan toe met de tafelgesprekken. We beleven altijd wel iets bijzonders. Wat is nu gezelliger dan het moment aan het einde van de middag, als alle kinderen met pappie en mammie aan tafel zitten. Dan komen de gesprekken pas los, rond de eettafel. Wij hebben namelijk een vrolijk en gezellig gezin, waar van alles gebeurt. Vooral als we indringend met elkaar praten aan tafel. Nu weet ik wel, als je nog klein bent, moet je dooreten en niet overal met je grote mond over van alles mee willen praten. Als je opgroeit, dan mag je best wel eens zeggen wat je van bepaalde zaken denkt. Bij ons aan tafel is het dan ook meestal heel gezellig. Gisterenmiddag schrokken we opeens. Toen vertelde mijn broer Martinus dat hij niet meer bij ons aan tafel wil blijven zitten. Hij wil zijn eigen eettafel neerzetten en lekker gaan smullen met zijn vriendinnetje. Daar heeft hij helemaal geen tijd voor gehad de afgelopen periode. Ineens was het over. Ook wil hij het bedrijf van vader, onze klokkenmakerij, niet overnemen. Het is namelijk altijd belangrijk dat alle klokken gelijk lopen en pappie heeft het er veel te druk mee. Bovendien heeft vader de laatste tijd wat last van zijn rug. Martinus had al eens meegeholpen en pappie probeerde hem het vak te leren. Alle hoop was op Martinus gericht.

Pappie had nog wel grote verwachtingen van hem. Eergisteren sloop Michiel zachtjes bij hem binnen en ze hebben op fluisterende toon met elkaar gesproken. Martinus wilde weg, op eigen benen staan. Met zijn vriendin gaat hij eerst even een poosje naar het vakantiehuisje, dat ze sinds een tijdje vlakbij het strand hebben. Ons buurjongetje Appie heeft het ook al zo moeilijk, vertelde Martinus laatst. Appie had medicijnen gehaald bij de dokter, om van zijn lastige hoest af te komen, maar het was al weer snel over en heeft hij nog dozen met spulletjes over. Nu wil de apotheek de overtollige medicijnen niet terugnemen.

Ons kleine broertje Gerard krijgt ook altijd op zn kop. Als hij buiten speelt, trekt hij altijd het mutsje van ons buurmeisje Fatima van haar hoofdje. Gerard vindt mutsjes niet leuk en daarom plaagt hij haar iedere keer. Mijn grote broer Jacob is wel een aardige jongen. Hij woont niet meer thuis. Hij kreeg opeens belangstelling voor het leger en vertrok plotseling. Zijn koffertje heeft hij zelfs achtergelaten. Laatst hebben ze hem gezegd op de kazerne dat hij niet de dienst moet gaan uitmaken en dat hij daardoor in de problemen kan komen. Hij is niet de commandant. Dat klopt natuurlijk wel. Jacob is toen weggelopen en wil nu niets meer met de kazerne te maken hebben.
Heel vaak neemt hij bloemen mee voor mijn moeder. Ze houdt erg van bloemen. Dan kiest hij meestal rode rozen uit, omdat mijn moeder dat zo'n mooie kleur vindt. En moeder vindt het op haar beurt altijd gezellig, als we er allemaal zijn . Ze zegt vaak: 'Wat goed dat jullie er allemaal zijn en wat zien jullie er allemaal fantastisch uit.'. Jacob is een druk baasje, maar hij wil graag ook elke dag bij zijn eigen gezinnetje zijn, dus hij is nog maar weinig thuis.

Mijn zuster Catharina verliet al eerder het huis, want ze wilde graag een poosje op zichzelf zijn. En dan nu Martinus weer. Onze snelheidsmaniak, noemen we hem wel eens gekscherend. Martinus verbaast ons iedere dag weer. Hij weet net op het nippertje de files te ontwijken, als hij op tijd thuis moet zijn voor het eten. Autorijden doet Martinus heel graag, want hij vindt het zelfs niet erg om wat extra geld uit te geven als hij een paar kilometer om moet rijden, om op tijd weer binnen te zijn.
Soms zit hij met zijn vriend Appie stiekem een sigaretje te roken in het buurtcafé.
Vader heeft hem al diverse keren, gezegd: 'Jongen, ga toch een met de trein, dat is veel ontspannender.' Het probleem is dat Martinus vaak te laat bij het station komt en dan de trein mist.
Maar daar praten we thuis niet meer over. Dus nu gaat Martinus er even tussen uit met zijn vriendinnetje. Martinus heeft het moeilijk, want hij zit nu zonder werk en krijgt geen uitkering van het UWV, omdat vader wat spaargeld voor hem apart heeft gezet als een appeltje voor de dorst. Vader verwacht dat hij wel weer aan de slag komt, maar het komende jaar moeten we daar niet op rekenen.

Gelukkig heeft Martinus nog wel op tijd samen met Jacob de stoep van ons huis schoongeveegd. Er lag namelijk nog veel te veel sneeuw. Ze wilden niet dat kleine Gerard meehielp, want die maakt er vaak zo'n troep van als hij meehelpt, vinden ze.
En vader is ook helemaal niet blij, want mijn andere zuster, Gerdien, is gevraagd voor een interview in het krantje van de manege. Vol trots liet Gerdien weten dat ze allemaal foto's heeft laten maken in de paardenstal. Dat was het gesprek van vandaag bij ons aan tafel. Iedereen bemoeide zich ermee,
zelfs Max, ons neefje die wel eens bij ons mee-eet. Max speelt heel veel buiten en praat graag met andere jongeren. Laatst stond er een verhaal van hem in het voetbalkrantje, dus had ie tegen Gerdien gezegd: ik vind jou wel flair hebben hoor. Neem je een exemplaar voor mij mee, dan bewaar ik het voetbalkrantje voor je.
Dus nu gaat Martinus het huis uit en dunt ons gezinnetje aardig uit. Misschien gaat vader wel de hulp inroepen van ome Marius, want nu mijn broertjes allemaal weg zijn, moet kleine Gerard natuurlijk niet te veel ruimte krijgen, want voor je het weet heeft ie de kamer van Jacob ingepikt.
Martinus schold zijn kleine broertje Gerard wel eens uit voor pleefiguur. Da's nou ook niet aardig. Er moet dus weer een beetje harmonie in ons gezin komen. Een andere oom van ons, opperde al dat het aanbinden van een enkelband een handige oplossing is, voor degenen die niet meer thuis mogen komen.
Ik denk eigenlijk dat ome Marius wel een oplossing weet, want die is best aardig.



Parodie; het leuke zijn misschien nog wel de linkjes
Het is wel een tijdje klikken hoor.
© Matti, 13 maart 2010
Reacties op mijn blogs stel ik altijd op prijs.

282. Glijdende Gerda

De G is in de maand. Je zult het niet geloven, maar na de R in de maand zou je - alfabetisch gezien - toe zijn aan de S van serieus, slappe lach, schouwtoneel, schrijnend en sinecure, de T van temperatuurverhoging, tweede kamerverkiezingen, toercaravan, Tour de France en Torremolinos voor de komende lente- en zomermaanden. Ondanks dat neemt toch de G een prominente plaats in. De G van glossy, gratis, gesteggel, Gerda, grijns, geïnformeerd, gezonde voeding, garnalenvissers, gezeur en noem maar op.

Wat is namelijk het geval? In een oplage van 830.000 exemplaren wordt ‘Gerda', een glossy magazine, woensdag (vandaag dus) en donderdag meegestuurd met vrouwenbladen als Margriet, Libelle en Flair. Demissionair minister van Landbouw Gerda Verburg staat daar prominent in een nostalgische outfit op afgebeeld. Dat is weer eens wat anders als de cover van 'Mijn eigen Paard' of 'De Groene kikker'. De uitgave van het extraatje kondigden de Volkskrant en dagblad De Pers gisteren aan. Het Ministerie van LNV (Minister van Leven, Nuchterheid en Verhalen) verwacht dat zo’n twee miljoen mensen het blad onder ogen krijgen en zo worden ze geïnformeerd over bijvoorbeeld het belang van gevaarloos buiten spelen, gezonde voeding, graanoogst, groene natuur en noem voor het gemak alle gebieden van het gulle ministerie maar op. Na al het glijden de afgelopen maanden op het gladde ijs, zou je bijna denken dat we het gehad hebben. Of zou het een uitglijder zijn, dit 'gratis' gezinsblad?

Er is links en rechts al aardig wat gesteggel en geharrewar ontstaan over de glossy.* De media hebben er al genoeg over gezegd en ook onze demissionaire minister-president wordt erbij gehaald, dus nu durf ik ook wel op gepaste wijze een duit in het zakje te doen. Na de schimmel van Sinterklaas, de ijspret en allerlei aardverschuivingen is dit weer hot stuf. Nu ben ik geen abonnee van de genoemde vrouwenbladen, maar ongetwijfeld zal de gewraakte glossy straks bij de kapsalon en de tandarts liggen. Voordat je je hoofd robuust in de droger steekt, kun je je dan nog net even afvragen of je net zo'n geweldige look als Gerda wilt hebben. De drukkers hebben zich al een hele dag (of twee dagen) aan 'Gerda' kunnen vergapen, want het duurt wel een tijdje voordat 830.000 Gerda's van de band afgelopen zijn. Vervolgens werd Gerda gewoon als ieder ander blad gebundeld (misschien wel met een touw bijeen geknoopt) en in grote dozen naar distributiecentra gebracht. En dan glijdt Gerda donderdag door 830.000 brievenbussen. Als je thuis komt van je werk, staart Gerda je dus met groteske pose vanaf de deurmat aan. Vervolgens wordt ze van de mat gegrist en begint een avondje lekker lezen. Tenminste, als je geïnteresseerd bent in datgene wat het Ministerie in de afgelopen 75 jaar allemaal heeft bereikt.

Eén van mijn vrienden opperde: Ze hadden er beter een Suske en Wiske van kunnen maken. Misschien geen slecht idee. Willy van der Steen zou er vast blij mee zijn, want het valt niet mee om steeds een nieuwe titel te verzinnen. Dan gaat zo'n stripboek mee in de koffer op vakantie en hebben de kinderen dus alle tijd om zich te vermaken. Volwassenen vast ook wel. Maar misschien gaat het hele feest niet door, want het kost een paar stuivers en daar zijn ze in Den Haag niet bepaald blij mee. Het kost maar 0,50 cent per belastingbetaler, wordt er gefluisterd, maar exacte kosten van die glossy zijn nog niet vrijgegeven. Over glijden gesproken, er glijdt zo heel wat verkapt belastinggeld in de staatskas. Per slot van rekening zijn wij allemaal 'klant' bij dat bedrijf van die blauwe enveloppen, dus reken maar uit. Dat terwijl we proberen overeind te krabbelen uit de economische recessie. Er is juist hard geld nodig dacht ik, voor de komende verkiezingscampagne, voor de verliezen van IJslandbank, naar de gedupeerden van de DSB-bank en noem maar op. Of is de glossy alvast de eerste verkiezingsstunt van het CDA? Wellicht wordt Gerda Verburg de nieuwe lijsttrekker en niemand wil het zeggen. Misschien komen we nog voor verrassingen te staan. Dus we wachten op het glijden van Gerda. Als ik volgende week bij de kapsalon zit, zal ik eens kijken of ik me over 'Gerda' kan ontfermen en vernieuwende ideeën opdoen. 'Met paard en wagen door het dorp' staat er ook in. Dat begrijp ik wel, ze is een liefhebber van paardrijden en hardlopen. Ze zal zichzelf toch niet voorbijlopen? Misschien laat ik Gerda - met instemming van de kapsalon - gewoon glunderend genoegzaam in mijn tas glijden. De minister hoeft zich niet af te vragen of ik nog wel lekker kan eten. Het ligt allemaal misschien wat zwaar op de maag, maar ik zal een lekkerbekkie nemen. Dan zijn de vissers ook weer tevreden en krijgen ze misschien volgend jaar een hoger kwantum. Trouwens: mogen de abonnees van Margriet, Libelle en Flair nu € 0,50 extra aftrekken bij de belastingaangifte?

* Zie ook:
Kamerdebat over glossy, Trouw, 10 maart 2010

© Matti, 10 maart 2010
Wellicht ten overvloede:
met dit blog beoog ik geen enkele kritiek te uiten op de persoon van Minister mevr. G. Verburg.
Reacties op mijn blogs stel ik altijd op prijs.

280. Vier vingers boven de knie

Goedemorgen allemaal'. Met een zwaai ging de deur van de kantoorruimte open en daar verscheen onze collega Lisa. 'Deze maand begint de astronomische lente', liet ze er meteen op volgen. Ja, dat wisten wij ook wel. De kalender staat op maandag 1 maart en over 19 dagen is het zover. Tijdens de maartequinox (20 maart) gaat de zon door het lentepunt. Het is dan het begin van de lente op het noordelijk halfrond.
Ik zat achter mijn bureau en keek naar de deuropening. Lisa had op de eerste werkdag van de nieuwe week een rok aangetrokken, haar tas losjes over de schouder. De thermometer was buiten nog maar nauwelijks tot de zeven graden Celcius boven nul gestegen. Het bleke zonnetje probeerde al door te breken en het scheelde niet veel, maar bijna kreeg ik zin om direct vrijaf te nemen. 'Volgens mij begint de lente vanmorgen al', antwoordde Henk en hij liet zijn ogen over de ranke gestalte van Lisa glijden. 'Laat de zon maar komen hoor, ik heb er zin in', zei Lisa.
'Je moest eens weten waar ik zin in heb', was het suggestieve repliek van Henk. 'Zo, het is nog maar maandagmorgen kwart voor negen hoor', zei ik half lachend en lichtelijk corrigerend, terwijl ik naar Lisa keek. 'Geen uitdagend weekend gehad met je lief, Henk?'.

Met een beetje humor houd je de zaak meestal wel in evenwicht. Mijn team is relatief klein en inmiddels kennen we elkaar wel van haver tot gort. 'De switch is wel erg groot', dacht ik direct. Van de dikke winterbroeken en snowboots naar een kort zomerrokje. Volgens mij had ze wel een iets langere rok mogen aantrekken dan twee handen boven de knie. Maar goed, ze droeg er een dikke maillot onder. Volgens deskundigen is maximaal vier vingers boven de knie een aanvaardbare roklengte voor werkkleding.
Nee, een dresscode hebben ze bij ons op kantoor niet. Consultants van bijvoorbeeld MartinWardAnderson, Deloitte en medewerkers bij veel advocatenkantoren en ambtenaren in dienst van sommige gemeenten moeten zich wel aan bepaalde kledingvoorschriften houden. De mannen in strakblauw overhemd met stropdas, het puntje net op de riem en de dames in een mantelpakje. Gelukkig zijn wij geen filiaal van een grote Amerikaanse adviesketen. Hier in Nederland past meestal een beetje eigen inzicht en een soort zesde zintuig van wat wel en niet door de beugel kan. Een strak kledingvoorschrift is eigenlijk ook niet meer van deze tijd en Amerikaanse ideeën daar ben ik wars van. Politieagenten, treinconducteurs en verpleegsters mogen uiteraard wel een beetje herkenbaar zijn en als je bij Defensie gaat werken dan teken je ook meteen voor saai mosgroen, dat je iedere dag draagt tot je zo zuur ziet als een citroen. 'Lisa moet zelf maar weten wat ze draagt, maar het is nog bepaald geen lente buiten', Trouwens er bestaat een ongeschreven regel van deskundigen voor werkkleding voor dames, circa vier vingers boven de knie maximaal' zei ik. Met een beetje geluk zal Lisa dat wel halen als ze haar rok strak trekt. 'Ik heb geen moeite hoor met minder strakke kleding en twee handen boven de knie mag ook wel', klonk het uit de mond van Eric, drie bureaus verder. 'Houd jij je handjes maar bij je Eric', gaf Lisa hem meteen van katoen.

Vervolgens ging iedereen aan de slag en tegen kwart voor tien mocht de eerste opkikker wel komen. Henk was aan de beurt voor de koffieronde en hij stond al in de startblokken richting koffieautomaat. 'De dames thee zeker?', vroeg hij en ik zei: 'Nee, doe vanmorgen meteen maar koffie Henk, zonder suiker.
Onder de koffie ging het allereerst over de medailles bij de Olympische winterspelen in Vancouver, de gemeenteraadsverkiezingen, de aardbeving in Chili en daarna ging het 'rokkengesprek' weer verder'. Vorige maand heeft er juist een artikel in Intermediair gestaan over werkkleding, merkte Eric op. 'Sommige dames schijnen elders wel heel uitdagende kleding te dragen en dat leidt af van het werk. Maar ik ben niet zo gauw afgeleid hoor', grinnikte Eric smalend. 'Er zijn mensen die denken dat ze constant aan het stappen zijn, zei hij met een schuin oog naar Lisa. 'Alhoewel, de kantooromgeving is natuurlijk geen uitgaanscircuit, maar het mag best wat gezellig en uitdagend zijn' grapte hij. 'Hier valt het nog wel mee hoor Eric', zei ik. 'Dat artikel heb ik ook gelezen. Gelukkig zijn de dames hier best representatief naar onze relaties en omgeving toe. Bovendien zitten wij niet als wulpse grieten op de hoek van elk bureau te kroelen. Wat voor uitdaging zoek je dan? Het werk is hier één en al uitdaging, anders moet je gaan solliciteren. Concentreer je maar gewoon op je project'.
Ja, stel je voor dat ze zometeen bij 'Big Brother', in dat korte rokje, op zijn bureau springt', zei Henk, 'dan volgt er op staande voet ontslag'. 'Nou nou, Henk, je fantasie gaat met je op de loop jongen', zei Janny vanuit de andere hoek. Tot op heden had ze nog niets gezegd.

'Big Brother', zo noemen wij onze manager wel eens gekscherend. Ik probeerde mij voor te stellen hoe Frans op zo'n actie zou reageren. Misschien zou het het niet eens zo erg vinden als één van de jongere trainées zich in een wulpse pose tegen zijn bureau zou draperen. Maar Janny zou zoiets zeker niet doen. De degelijke Janny, ze was achter in de dertig en was ergens op de Veluwe opgegroeid, had ik nog nooit in een te korte rok op kantoor gezien. In een lange broek ook niet trouwens. Zij zou de laatste zijn die zich bij Frans wulps zou opdringen. Nee, ontslag zou er niet direct voor Lisa volgen, maar volgens mij zouden ze zoiets in het MT wel aankaarten als het nodig bleek. Ik heb vorig jaar ook wel eens een opmerking gehad over mijn kledingkeuze. Toen had ik de week daarna voor de gein een mantelpakje op een hangertje meegenomen en gevraagd: 'Wat willen jullie?. Zal ik een strakke zwarte rok en een manteljasje aantrekken of kan ik er zo mee door? Ik wil mij wel even omkleden hoor'
Ze hadden even onbedaarlijk gelachen en zeiden: O jij komt meestal wel goed voor de dag hoor, mantelpakje of niet.

Kledingvoorschriften Gemeente Steenbergen from Intermediair

Henk kwam met de koffie op het blad binnen. 'Weet je' zei hij, 'het zijn gewoon de lentekriebels bij de vrouwen. Daar hebben wij mannen nog helemaal geen last van. Ik bedoel', vulde hij zichzelf aan: 'van lentekriebels'. O Henk, maar jij mag gerust je korte broek aantrekken hoor als je daar zin in hebt, zei ik geamuseerd. Maar ik houd je wel binnen op kantoor, want dan kun je niet naar klanten toe. Dat zou de naam van de firma geen goed doen. Ach wie weet wat ik zou bereiken bij Irma, die nieuwe businessconsultant van Fortis Fortunabank', ging hij verder.
'Helemaal niets Henk, je slaat een modderfiguur als je een belangrijke relatie benadert in carnavalsoutfit'. 'Carnavalsoutfit?, reageerde Henk. 'Ja, eruit gebonjourd worden door de bewakingsdienst, dat is wat je bereikt, maar geen respect' zei ik grinnekend. 'Maar ze zou het vast niet erg vinden' sputterde Henk nog tegen. Dat was zijn laatste poging. 'Wij wel Henk, het is hier niet de Bahama Beach Club, op je vrije dag op het strand in Scheveningen ga je je gang maar als huppelende Henkie, voor mijn part duik je in je boxershort de zee in'. Zo ging het gesprek nog even verder en ik werkte mij ondertussen door een rapportage heen voor een klant. 'O ja, weten jullie wat voor dag het vandaag is? Ik lees het net hier op internet, Complimentendag' (ik vertelde maar niet dat ik het net via hyves van iemand doorgestuurd kreeg). 'Je mag iedereen complimenten maken. 'Is het zo?' antwoordde Henk. 'Ik ben altijd ruim met complimentjes. Nou, dan maak ik maar meteen een complimentje voor Lisa's mooie rokje. Lisa, je ziet er weer goed uit hoor. Hierin mag je iedere dag wel verschijnen.' 'Ajakkes', zeiden wij (de dames), 'Iedere dag hetzelfde rokje, nee toch zeker, wij vrouwen houden van afwisseling.'

Nu we er zo met elkaar over spraken, eigenlijk kreeg ik zelf ook wel weer zin in een zomerrok. Zou die camelkleurige van vorig jaar nog kunnen? Het is nog wel geen rokjesdag, maar vanavond ga ik toch maar weer eens in mijn kledingkast snuffelen.



Idee: artikel Intermediair: Draag je nu een rokje of een riem? {KLIK}
*Lisa, Henk, Eric, Janny en Irma zijn gefingeerde namen, in verband met privacy/zakelijke relaties
http://www.intermediair.nl/carriere/werk-en-leven/collegas-en-bazen/korte-rokjes-op-de-werkvloer#reactieform

© Matti, 2 maart 2010
** UITGELICHT op Hyves.nl, 2 maart 2010
Reacties op mijn blogs stel ik altijd op prijs.