Matti schrijft weer: 237. Alla fine inaspettata (Het onverwachte einde)

Vervolg op een eerder (persoonlijk) blog)
233. Una sorpresa (Een complete verrassing)

Het moet er nu eindelijk dan maar van komen. Ruim drie maanden heb ik er tegenaan gehikt, om dit blog te schrijven. Het is geen perfect (taalkundig dan) en vrolijk verhaal geworden, maar hier is dan het vervolg van mijn belevenissen in Italië. Ik heb het met veel emotie, maar wel zo reëel mogelijk beschreven, dus excuses voor de spellingfouten hier en daar. Waar zal ik beginnen? Ik kan er haast wel vijf blogs over schrijven, maar ik waag het erop het tot één te comprimeren.

Toscane, Poggibonsi, 1 juli 2009

Gisteren hebben we 'thuis' in Poggibonsi de heerlijke pasta van 'di mama' genuttigd. Ik weet niet of alle Italiaanse 'moeders' zo toegewijd het eten kunnen klaarmaken, maar toen ze de schotel binnenbracht, liep ze helemaal te glimmen. Nicoletta, Gio, mama en ik hebben er werkelijk van gesmuld. 'mama' wilde alles over Nederland weten en dan ook wat wij allemaal zo koken. Boerenkool met worst, erwtensoep en stamppot witlof zijn heel onbekende dingen daar. Het was dus best leuk om daar over te vertellen. Na een lange en leuke dag gaan Gio en ik op de avond van de 30e juni samen het stadje in. Een vriend van hem runt een klein restaurantje daar. Hij stelt voor om daar gezellig te gaan eten. Dat is natuurlijk geen slecht voorstel. We gaan iets met vis eten. Het hoofdgerecht heet Tagliatelle con gamberetti e radicchio a salsa cremoso (Een bord vol: tagliatelle met gamba’s en radicchio in een roomsaus). Er zit radicchio en ijsbergsla doorheen. Gio roept de ober en laat een lekker flesje wijn bezorgen. We praten in het Engels, Italiaans (ik wat gebrekkiger) en zelfs Nederlands. 'Iek lekker' zegt Gio en ik schater het uit van het lachen. Als ik zeg: 'Ja, een lekker ventje ben je', kijkt ie mij fronsend aan, grijpt mijn beide handen en zegt: 'Iek begaraip joe mio belle'' en we schateren het uit van het lachen. We praten tijdens het eten over van alles en nog wat. Ook over de toekomst en 'bambini'. Hij zegt dat hij gek is op kinderen. Tja, dan zal je toch eerst getrouwd moeten zijn (tenminste, dat vind ik) Stilletjes hoop ik dat hij na het eten de gelegenheid te baat neemt en me vraagt: 'Mi vuoi sposare? (wil je met mij trouwen?). Zo'n moment zal toch wel eens komen? In gedachten zie ik hem op zijn knieën voor me. Natuurlijk zeg ik ja. Misschien wacht hij tot na het dansen of neemt hij me morgen mee naar een romantische plek...of misschien moet ik toch nog geduld hebben tot de Kerst of volgende zomer. In feite kennen we elkaar natuurlijk wel negen maanden, maar misschien moeten we eerst nog veel meer doorpraten over onze werkelijke verlangens en toekomstideeën. Ook een 'relatie op afstand' is uiteraard niet echt ideaal.
Na een cappuccino, een tijd keuvelen en nog twee glazen wijn vertrekken we en gaan naar de plaatselijke discotheek. Ook daar is de sfeer gezellig. Gio bestelt ook daar een flesje wijn en we genieten enorm, tenminste ik begon aardig lacherig te worden en moest daarna niet al te veel meer drinken. Ook genoot ik de belangstelling van andere Italiaanse mannen en met twee heb ik ook nog even gedanst. Het was al laat (ik schat zeker na drieën) toen we thuis kwamen en Gio ging met me mee naar boven. Ik voelde dat ik door al die glazen wijn niet alles even helder meer zag... ik voelde alleen het verlangen om dicht bij hem te zijn. We begonnen te zoenen en Gio 'hielp' mij met uitkleden...

De volgende morgen word ik wakker door wat vage geluiden van beneden. Ik voel onder de dekens en ben bloot. Natuurlijk. Mijn beha ligt in een hoek van de kamer en mijn zwartje jurkje is slonzig om een stoel gedrapeerd... Nog een paar minuten blijf ik liggen dromen/soezen, voordat ik uit bed stap. Na douchen en ontbijt staat er die dag nog heel wat op het programma, te beginnen met uitgebreid shoppen.

Na een enerverende dag hang ik 's avonds na het avondeten nog even uit het raam van 'mijn logeerkamer' en staar dromerig een loom voor me uit over het schitterende landschap, dat zich niet buiten het dorp voor mij ontvouwt: de cipressen, de wijngaarden en de glooiende heuvels. Het lijkt alsof het hier altijd aangenaam blijft. Met Nicoletta was ik naar de stad geweest en ik scoorde o.a. een leuk lichtblauw topje. Ik kon nu niet te teveel shoppen, want ik zit al bijna aan de tien kilo die ik bij Ryanair kan meenemen. Morgen ga ik met Ryanair vanaf Pisa rechtstreeks naar Eindhoven en dan zit mijn - veel te korte - tijd in Toscane er weer op. Ik staar over het Toscaanse landschap, dat in een serene rust lijkt verzonken. Uit de radio beneden hoor ik een voor mij onbekende Italiaanse zanger... Ik wil net naar beneden gaan, als ik de buitendeur open zie gaan en compleet tot mijn verrassing staat daar iemand, die ik vorig jaar ook al eens een keer ontmoet heb. Heel stil, haast onbewogen, blijf ik staan kijken om de hoek van de deurpost, als ik Giovanni haastig vanuit de kamer het halletje in zie lopen....
Dat moment zal de loop van alle dingen compleet veranderen...

De buitendeur gaar open en daar staat een meisje met zwart lang haar. Ze loopt op Gio af, omarmt hem en begint hem te zoenen. Ik hoor haar zeggen: 'O mio caro' (o mijn liefje). Ik blijf ademloos en sprakeloos boven staan. Ze zien mij niet, want ik kijk om een klein hoekje van de deurpost. Hun gezichten kan ik net niet zien, maar het tafereel voor mij laat aan duidelijkheid niets over. Ze drukt zich tegen hem aan en haar handen glijden van zijn schouders naar beneden, tussen zijn broekriem. Ik hoor Giovanni zachtjes fluisteren: 'Mio principessa...no, Felicia, non qui' (mijn prinsesje, nee niet hier) 'Hij duwde haar zachtjes naar achteren en samen verdwenen ze door de deur naar buiten. Mijn hart staat bijna stil, de adem stokt in mijn keel en de paniek slaat bij mij toe.
Felicia, ja zo heette ze. Afgelopen zomer had hij een scene met haar in een barretje en we hadden er de volgende dag nog lang over doorgepraat. Ik wilde toen het naadje van de kous weten. Het was zijn vriendin geweest, vertelde hij toen, waarmee hij het kort daarvoor - om mij - had uitgemaakt. Dat was dus een leugen, want hij ontmoette haar nog steeds. En nog erger: ze stonden te zoenen, terwijl ik vlak in de buurt was. Uit de houding van hun beiden, kon ik opmaken, dat ze meer hadden met elkaar. Zoiets voel, zo iets weet je gewoon. Ik wierp me op het bed en was even helemaal perplex. Bijna verlamd van schrik en ongeloof blijf ik daar staan. Wat moest ik doen? Ik was woest. Een klein halfuurtje later kwam Gio - alleen - weer terug en ik stoof naar beneden. Wat is allemaal gezegd en gedaan werd, wil ik eigenlijk niet meer terughalen in mijn gedachten. Ik duwde hem vooruit, naar zijn kamer beneden en van de boosheid kon ik geen Italiaanse zin meer voortbrengen. Ik vroeg hem: 'Wie was dat? Is dat je vriendin? Is she your girlfriend? Do you share your bed with her? What are you doing? Hij probeerde het één een ander te 'vergoeilijken' en zei: 'O, no problem, yes she's a girlfriend, but she's just a good friend. Most people have many friends'. De manier waarop hij alles zei of probeerde uit te leggen, sprak boekdelen. Op dat moment trapje ik zijn tafeltje met spullen omver gaf hem een duw naar achteren en riep: 'Finito, it's over and out now', I go back home and I will never see you again. You are a looser, I thought I could trust you (ik dacht dat ik je kon vertrouwen) every ragatta is your principessa (ieder meisje is jouw 'prinsesje'). Helemaal overstuur spurtte ik weer naar boven en hij probeerde binnen te komen, maar ik schreeuwde: 'Go away, you are a big big lyer. Un bugiardo, bugiardo (leugenaar). I will never see you again (ik wil nooit meer zien). Ik beefde en was helemaal overstuur. Nog meer woorden heb

ik tegen hem geroepen, waarvoor ik mij achteraf diep schaam en waarvoor mijn docent Nederlands mij op zn minst een 'corrigerende en regulerende tik opmerking' zou hebben gemaakt. Het begon met: jij vuile, vieze k*******. Het lijkt me wijs en verstandig dit onbetamelijk vocabulair buiten dit blog te houden. Het dient geen enkel doel. Ik bleef een tijdlang op mijn kamer en probeerde alles op een rijtje te zetten. Wat moest ik? Hoe moest ik weg?
Een lang verhaal zal ik proberen kort te maken. 's Avonds hield zijn (lieve) moeder een hele tirade tegen hem (zo rap Italiaans kon ik niet volgen). Haar gebaren lieten aan fantasie niets over. Hij ging weg (ik denk naar een barretje ofzo) en kwam pas veel later weer terug. Die nacht heb ik niet geslapen. Ik raak nu al bijna weer overstuur als ik aan alles terugdenk. 's avonds kwam Nicoletta nog met mij praten, zijn moeder en alle goede bedoelingen ten spijt, het vertrouwen was er opeens niet meer. Het afscheid van Gio, de volgende morgen, was erg koel. Hij probeerde zijn arm om mij heen te leggen, maar ik wilde niet. Afscheid nemen van 'di mama' werd nog veel heftiger. Ik besefte mijn onmacht van het Italiaans om gevoelens onder woorden te brengen. Ik omarmde haar en zij veegde mijn tranen af. Nicoletta bracht mij in haar kleine autootje naar het vliegveld, ik nam ook van haar afscheid, haalde tot slot nog eens nadrukkelijk mijn schouders op en verdween achter het douanepoortje.

Toen ik opsteeg, leek het alsof zijn portret, dat ik haarscherp voor ogen had, steeds vager werd Na een tijdje vliegen, vroeg de oudere vrouw naast mij: 'Do you feel well? Ze had mijn tranen vast gezien en reikte me een papieren zakdoek aan. Ik knikte tegen haar en zei: 'Spreekt u maar gewoon Nederlands hoor, want ik hoorde u zonet Nederlands spreken, ik ben ook Nederlandse en ik vlieg terug naar huis'. Daarna heb ik haar summier wat verteld over de gebeurtenissen. Voor mijzelf moest ik het nog in gedachten herhalen: 'Ik heb het uitgemaakt. Ik wil niet leven met een vent die vreemd gaat'. en: misschien wel- nu drong het pas echt tot mij door - met mij, besefte ik me. Onderweg zag ik mijn hele toekomst als kleine brokstukjes uit elkaar vallen...
Het leek zo mooi, Gio was nog goed opgeleid ook en had een vaste baan als planoloog bij de regio Firenze. We hadden zelfs stiekem naar een leuk huisje gekeken op het platteland. Daar zou ik mij zeker kunnen settelen en na flink Italiaans studeren ook nog verder kunnen komen met een job. Mischien zou ik wel een baan daar in Firenze (Florence) kunnen krijgen als taaladviseuse Nederlands of bij en bureau met vertaalservices of iets dergelijks... Nu was alles in duigen gevallen: geen relatie, geen huwelijksaanzoek, niet trouwen met de liefde van je leven.. Ik kon het allemaal wel vergeten. Hij was de liefde van mijn leven niet meer, prentte ik mijzelf steeds in. Maar alles binnenin mij kwam in opstand. Verbaasd kijk ik naar mijzelf hoe rustig en koel ik hem gedag heb gezegd. Van binnen was ik woest, verdrietig, boos en opstandig tegelijk. Waarom? vroeg ik me steeds af. Waarom heeft hij me bedrogen? Nog wel zowat onder mijn ogen. Waarom? Was het dat allemaal waard? Ik moest ook terugdenken aan alles van de afgelopen negen maanden. Het was mij nu al de tweede keer overkomen. Eerst met Gerard, tweeeneenhalf jaar geleden (lees: blog 90. Voor altijd) en nu dacht ik de mooiste, liefste, attente en goed bij mij passende man van heel Europa gevonden te hebben...het werd een fiasco. Ja, deze keer was anders. Ik dacht de liefde van mijn leven gevonden te hebben. Nee dus. Het is over en uit. Ik had de knoop zelf doorgehakt. In gedachten passeerden alle mooie locaties en mensen. Misschien nooit meer het dorpje terugzien, het contact met de lieve moeder van hem en haar bewonderen om haar kookkunsten, zijn leuke zus Nicoletta, nooit meer wandelen tussen de cypressen en het uitzicht op het Toscaanse land en... en....die hele terugreis leek een onwerkelijke film, met flashbacks en persoonlijke herinneringen. Hoe dichter ik naar Nederland kwam, hoe verder Toscane weg leek. Ik bleef piekeren tijdens de reis. Alle vragen borrelden op: Waarom ben ik verliefd op hem geworden? Hield hij eigenlijk wel van mij? Hoe komt het dat ik niets in de gaten had? Waarom moet nu juist mij dit overkomen? Had ik anders moeten handelen? Had ik te snel een resolute beslissing genomen? Wat was er gebeurd als ik hem de gelegenheid had gegeven nog de schade te herstellen? Kon dat wel? Perché ha fatto per me? (Waarom heeft hij me dat aangedaan?) Waarom... wat... hoe... ik kwam er niet uit.

Niets weet ik meer van de rit van het vliegveld naar mijn appartementje. Eenmaal weer thuisgekomen, heb ik mijn koffertje neergezet en ging op bed liggen. Naast dat ik moe was van de vliegreis, voelde ik dat ik emotioneel niet verder meer kon. Ik heb dacht ik de hele middag en avond lang uitgestrekt voorover op mijn bed liggen snikken... 's avonds belde ik het ouderlijk huis. 'Ik kom het weekend naar jullie. Ik heb heel wat te vertellen...'
Ook belde ik daarna mijn hartsvriendin op, die vroeg: 'Hey Matti, meid, Italiëgangster. Hoe was het? Heb je genoten?' 'Carla, luister, ik moet je wat vertellen...'

Dus beste hyves-vrienden, vandaar mijn afwezigheid gedurende meer dan twee maanden met mijn blogs...ik heb nog even tijd nodig om mijn 'draad' weer terug te vinden, maar tijd heelt alle wonden. Ik troost mij met de gedachte dat ik niet de enige ben, die zoiets overkomt.
Ook de inhoudelijke kwaliteit (het vocabulair en de woordkeuze) zal zeker weer mijn aandacht krijgen, maar nu moest ik even mijn gevoel de vrije loop laten...

Oeps, veel te lang blog eigenlijk...Van één ding blijf ik wel dromen: